ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
“แม่คร้าบบบบ…ชาไปเล่นตรงโน้นนะครับ” เด็กชายตัวเล็กเขย่าแขนคุณแม่พร้อมกับรอยยิ้มที่สุดแสนจะขี้อ้อน
“ไปเล่นได้ แต่ต้องระวังตัวนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู
“คร้าบบบบบบบบ เย้ๆๆๆ เดี๋ยวชาจะรีบกลับมานะครับ” เด็กชายกระโดดไปมาด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งหายลับไป
วันนี้ พ่อกับแม่พาเขามาที่สวนสาธารณะแถวบ้าน ซึ่งคชาเด็กชายตัวเล็กคนนี้ไม่ค่อยได้ออกมาวิ่งเล่นเหมือนกับเด็กทั่วๆไป เนื่องจากร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรง วันนี้คชาจึงดีใจมากที่ได้ออกมาวิ่งเล่น แม้จะเป็นเพียงสวนสาธารณะใกล้บ้านก็ตาม
“อ๊ะ !! นั่นผีเสื้อนี่นา เจ้าผีเสื้อรอชาด้วยยยย” คชามัวแต่วิ่งไล่ตามผีเสื้อ จึงไม่ทันมองว่ามีเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งขี่จักรยานมาทางนั้นพอดี
‘โครมมม’
“โอ๊ยย !!” คชานั่งกุมเข่าที่เป็นแผลถลอกกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น
“นี่ นายเป็นอะไรรึป่าว” เด็กชายคนนั้นถามขึ้น เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองชนคือ เด็กผู้ชายซีดเซียวท่าทางขี้โรคคนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เจ้าเด็กนี่วิ่งไม่ดูทางเองนี่นา !!!
“ฮือออ !! ชาเจ็บบบอ่ะ” ในที่สุด น้ำใสๆก็ไหลลงมาเป็นทาง ทำเอาคนผิดทำอะไรไม่ถูก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครสักคน
“เราขอโทษ ๆๆ เราไม่ได้ตั้งใจ นายหยุดร้องเถอะนะ”
“ฮือๆๆๆๆ !!!” แต่ยิ่งพูดก็ดูเหมือนน้ำตาจะยิ่งไหลออกมาจากดวงตากลมโตนั้นมากขึ้น
‘ฟู่ๆๆๆ ’
“หายนะๆๆ เพี้ยงงงงงง !! อ่ะ หายเจ็บยัง เราให้ยาวิเศษแร้วนะ”
“ฮึกๆๆ” ในที่สุด น้ำตาของคชาก็หยุดไหลแต่ก็ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่
“อ้าว !ใช้ได้ผลด้วยแฮะ งั้น ป่ะ เดี๋ยวเราพาไปนั่งที่เก้าอี้นะ” เขาพยุงร่างเล็กๆนั้นขึ้นมา ก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“นาย ชื่ออะไรอ่ะ เราชื่อเต๋านะ”
“ชื่อ..คะ คชา ฮึกๆๆ”
“ชื่อ คชาเหรอ ชื่อแปลกดีนะ แต่ก็เพราะดีอ่ะ”
“เรียกเรา..ฮึกๆ..ว่าชา ก็ได้”
“นี่! นายยังไม่หายเจ็บอีกเหรอ ” เต๋าพูดพร้อมกับก้มไปดูแผลที่หัวเข่าของคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลไปแร้ว แต่คชาก็ยังไม่หยุดสะอื้นสักที
“ชา…เจ็บบบ” เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าไปมา
‘หมับ’
“โอ๋ๆๆ หายเจ็บๆๆนะ” เต๋าดึงคนที่เอาแต่สะอื้นไม่หยุดมากอดไว้พร้อมกับโยกไปมาเบาๆ เวลาที่เขาบอกแม่ว่าเจ็บ แม่ก็จะทำแบบนี้เสมอ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกดีมาก ก็หวังว่าคชาจะรู้สึกแบบเดียวกันนะ
“เต๋า..ใจดีจังเรยอ่ะ..ชาหายเจ็บแร้วล่ะ ขอบใจนะ” คชาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้ ทำเอาเต๋านั่งอึ้งไปกับรอยยิ้มที่เจ้าคนตัวเล็กส่งมา
ทำไม เวลาคชายิ้มมันถึงได้น่ารักอย่างงี้นะ เอ๊ะ! น่ารักเหรอ นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ยยย
เต๋าส่ายหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดนั้นออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาที่เลอะเปรอะเปื้อนใบหน้าใสๆๆนั้น
“ชาหายเจ็บก็ดีแร้วล่ะ หน้าชาอ่ะ ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก”
“อื้มๆ ต่อไปนี้ชาจะไม่ร้องไห้แร้วล่ะ อ๊ะ! แต่ว่าวันนี้ชาก็ไปวิ่งเล่นไม่ได้แล้วน่ะสิ ขาชาเจ็บอ่ะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรงงงที่สุด
“งั้น เพื่อเป็นการขอโทษ เราให้ชาซ้อนท้ายจักรยานเราก็ได้ เดี๋ยวเราพาเที่ยวสวนนี้เอง เราอ่ะมาที่นี่ทุกวันเลยนะ”
“จริงหรอ จริงๆนะ เย้! เต๋าใจดีที่สุดเลยยยย”
‘จุ๊บ!!’
คชาหอมแก้มเต๋าด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะพาตัวเองไปที่จักรยานอย่างทุลักทุเล ทิ้งให้เต๋านั่งอึ้งตาค้าง!
เราเป็นอะไรเนี่ยยย ก็แค่คชาหอมแก้ม แต่ทำไม..
“เต๋า! ไปเร็ว ไม่ไปเหรอ” คชาหันมาถามเมื่อเห็นว่า เต๋ายังไม่ยอมลุกออกมาสักที
ทำไม..ใจมันเต้นแรงอย่างงี้นะ..หรือว่า..
“ต๋าวววววว เป็นไรอ่ะ” คชาเดินกะเผลกกลับมา และโบกมือไปมาตรงหน้าเต๋า แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะยังไม่รู้สึก
“หรือว่า..อ๋อออ รู้แล้ว แต่เต๋าก็น่าจะบอกชาตั้งแต่ทีแรกนะ ชาจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา ”
‘จุ๊บ!!’
“อ่ะ ชาให้อีกข้างแร้วนะ ทีนี้เราก็ไปกันได้แร้วววว ป่ะๆๆๆ ”
“ฮะ อะ อืมๆๆ ไปๆๆ”
ใจมันเต้นแรงขึ้นอีกแร้ว หรือว่า…เราจะต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆๆ!! แต่ทำไมมันถึงเป็นเฉพาะเวลาที่อยู่กับคชานะ
“ชาจะเรียกเต๋าว่า เต๋าเอ๋อออ แร้วนะ”
“เต๋าเอ๋อเหรอ ทำไมล่ะ”
“ช่ายยยย ก็เมื่อกี้ชาเรียกเต๋าอยู่ตั้งนานเต๋าก็ไม่ตอบสักที นั่งเอ๋ออยู่นั่นแหละฮ่าๆๆ ต๋าววเอ๋ออออ ”
“เราให้ชาเรียกก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกใครนะ เราให้ชาเรียกคนเดียว !!”
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมให้คชาเรียก ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะโดนเขาต่อยปากแตกไปแล้ว เต๋ารู้แค่เพียงว่าอยากเห็นแต่รอยยิ้มอยู่บนใบหน้าใสๆนั้น ไม่ว่าคชาจะขออะไรเขาก็คงจะยอมทำให้หมด
“อื้มมม ชาสัญญาเรย มาเกี่ยวก้อยกันๆๆ” และเมื่อทั้งคู่ทำพิธีกรรมเกี่ยวก้อยสัญญากันเสร็จสิ้น? ก็ได้เวลาที่คชารอมานานนนนเสียที
“ออกเดินทางได้ คุณต๋าวววเอ๋ออออออออ ฮ่าๆๆๆ ”
“เกาะเอวผมไว้แน่นๆๆนะครับคุณคชา เดี๋ยวต๋าวววเอ๋ออคนนี้จะพาคุณไปเที่ยวเองงงง ฮ่าๆๆ”
และนี่คือการพบกันครั้งแรกของเด็กชายคชาและเด็กชายเต๋าเอ๋อ หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็งอกงามอย่างรวดร็ว? จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี จนตอนนี้ถ้าใครเห็นเต๋าก็ต้องเห็นคชา ถ้าเห็นคชาก็ต้องเห็นเต๋า เพราะทั้งสองคนตัวติดกันตลอดดดดดดด
ลง Intro แล้ววว ฝากด้วยน๊าาา ^^
“แม่คร้าบบบบ…ชาไปเล่นตรงโน้นนะครับ” เด็กชายตัวเล็กเขย่าแขนคุณแม่พร้อมกับรอยยิ้มที่สุดแสนจะขี้อ้อน
“ไปเล่นได้ แต่ต้องระวังตัวนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู
“คร้าบบบบบบบบ เย้ๆๆๆ เดี๋ยวชาจะรีบกลับมานะครับ” เด็กชายกระโดดไปมาด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งหายลับไป
วันนี้ พ่อกับแม่พาเขามาที่สวนสาธารณะแถวบ้าน ซึ่งคชาเด็กชายตัวเล็กคนนี้ไม่ค่อยได้ออกมาวิ่งเล่นเหมือนกับเด็กทั่วๆไป เนื่องจากร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรง วันนี้คชาจึงดีใจมากที่ได้ออกมาวิ่งเล่น แม้จะเป็นเพียงสวนสาธารณะใกล้บ้านก็ตาม
“อ๊ะ !! นั่นผีเสื้อนี่นา เจ้าผีเสื้อรอชาด้วยยยย” คชามัวแต่วิ่งไล่ตามผีเสื้อ จึงไม่ทันมองว่ามีเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งขี่จักรยานมาทางนั้นพอดี
‘โครมมม’
“โอ๊ยย !!” คชานั่งกุมเข่าที่เป็นแผลถลอกกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น
“นี่ นายเป็นอะไรรึป่าว” เด็กชายคนนั้นถามขึ้น เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองชนคือ เด็กผู้ชายซีดเซียวท่าทางขี้โรคคนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เจ้าเด็กนี่วิ่งไม่ดูทางเองนี่นา !!!
“ฮือออ !! ชาเจ็บบบอ่ะ” ในที่สุด น้ำใสๆก็ไหลลงมาเป็นทาง ทำเอาคนผิดทำอะไรไม่ถูก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครสักคน
“เราขอโทษ ๆๆ เราไม่ได้ตั้งใจ นายหยุดร้องเถอะนะ”
“ฮือๆๆๆๆ !!!” แต่ยิ่งพูดก็ดูเหมือนน้ำตาจะยิ่งไหลออกมาจากดวงตากลมโตนั้นมากขึ้น
‘ฟู่ๆๆๆ ’
“หายนะๆๆ เพี้ยงงงงงง !! อ่ะ หายเจ็บยัง เราให้ยาวิเศษแร้วนะ”
เมื่อคนผิดไม่รู้จะทำยังไง จึงได้แต่ทำตามที่พวกผู้ใหญ่เค้าทำกัน แต่มันก็ไม่หายเจ็บจิงๆๆนี่นา แล้วอย่างนี้มันจะได้ผลรึเปล่าเนี่ยยย
“ฮึกๆๆ” ในที่สุด น้ำตาของคชาก็หยุดไหลแต่ก็ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่
“อ้าว !ใช้ได้ผลด้วยแฮะ งั้น ป่ะ เดี๋ยวเราพาไปนั่งที่เก้าอี้นะ” เขาพยุงร่างเล็กๆนั้นขึ้นมา ก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“นาย ชื่ออะไรอ่ะ เราชื่อเต๋านะ”
“ชื่อ..คะ คชา ฮึกๆๆ”
“ชื่อ คชาเหรอ ชื่อแปลกดีนะ แต่ก็เพราะดีอ่ะ”
“เรียกเรา..ฮึกๆ..ว่าชา ก็ได้”
“นี่! นายยังไม่หายเจ็บอีกเหรอ ” เต๋าพูดพร้อมกับก้มไปดูแผลที่หัวเข่าของคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลไปแร้ว แต่คชาก็ยังไม่หยุดสะอื้นสักที
“ชา…เจ็บบบ” เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าไปมา
‘หมับ’
“โอ๋ๆๆ หายเจ็บๆๆนะ” เต๋าดึงคนที่เอาแต่สะอื้นไม่หยุดมากอดไว้พร้อมกับโยกไปมาเบาๆ เวลาที่เขาบอกแม่ว่าเจ็บ แม่ก็จะทำแบบนี้เสมอ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกดีมาก ก็หวังว่าคชาจะรู้สึกแบบเดียวกันนะ
“เต๋า..ใจดีจังเรยอ่ะ..ชาหายเจ็บแร้วล่ะ ขอบใจนะ” คชาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้ ทำเอาเต๋านั่งอึ้งไปกับรอยยิ้มที่เจ้าคนตัวเล็กส่งมา
ทำไม เวลาคชายิ้มมันถึงได้น่ารักอย่างงี้นะ เอ๊ะ! น่ารักเหรอ นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ยยย
เต๋าส่ายหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดนั้นออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาที่เลอะเปรอะเปื้อนใบหน้าใสๆๆนั้น
“ชาหายเจ็บก็ดีแร้วล่ะ หน้าชาอ่ะ ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก”
“อื้มๆ ต่อไปนี้ชาจะไม่ร้องไห้แร้วล่ะ อ๊ะ! แต่ว่าวันนี้ชาก็ไปวิ่งเล่นไม่ได้แล้วน่ะสิ ขาชาเจ็บอ่ะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรงงงที่สุด
“งั้น เพื่อเป็นการขอโทษ เราให้ชาซ้อนท้ายจักรยานเราก็ได้ เดี๋ยวเราพาเที่ยวสวนนี้เอง เราอ่ะมาที่นี่ทุกวันเลยนะ”
“จริงหรอ จริงๆนะ เย้! เต๋าใจดีที่สุดเลยยยย”
‘จุ๊บ!!’
คชาหอมแก้มเต๋าด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะพาตัวเองไปที่จักรยานอย่างทุลักทุเล ทิ้งให้เต๋านั่งอึ้งตาค้าง!
เราเป็นอะไรเนี่ยยย ก็แค่คชาหอมแก้ม แต่ทำไม..
“เต๋า! ไปเร็ว ไม่ไปเหรอ” คชาหันมาถามเมื่อเห็นว่า เต๋ายังไม่ยอมลุกออกมาสักที
ทำไม..ใจมันเต้นแรงอย่างงี้นะ..หรือว่า..
“ต๋าวววววว เป็นไรอ่ะ” คชาเดินกะเผลกกลับมา และโบกมือไปมาตรงหน้าเต๋า แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะยังไม่รู้สึก
“หรือว่า..อ๋อออ รู้แล้ว แต่เต๋าก็น่าจะบอกชาตั้งแต่ทีแรกนะ ชาจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา ”
‘จุ๊บ!!’
“อ่ะ ชาให้อีกข้างแร้วนะ ทีนี้เราก็ไปกันได้แร้วววว ป่ะๆๆๆ ”
“ฮะ อะ อืมๆๆ ไปๆๆ”
ใจมันเต้นแรงขึ้นอีกแร้ว หรือว่า…เราจะต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆๆ!! แต่ทำไมมันถึงเป็นเฉพาะเวลาที่อยู่กับคชานะ
เต๋าที่ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ก็โดนดึงไปตามแรงของคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว
“ชาจะเรียกเต๋าว่า เต๋าเอ๋อออ แร้วนะ”
“เต๋าเอ๋อเหรอ ทำไมล่ะ”
“ช่ายยยย ก็เมื่อกี้ชาเรียกเต๋าอยู่ตั้งนานเต๋าก็ไม่ตอบสักที นั่งเอ๋ออยู่นั่นแหละฮ่าๆๆ ต๋าววเอ๋ออออ ”
“เราให้ชาเรียกก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกใครนะ เราให้ชาเรียกคนเดียว !!”
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมให้คชาเรียก ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะโดนเขาต่อยปากแตกไปแล้ว เต๋ารู้แค่เพียงว่าอยากเห็นแต่รอยยิ้มอยู่บนใบหน้าใสๆนั้น ไม่ว่าคชาจะขออะไรเขาก็คงจะยอมทำให้หมด
“อื้มมม ชาสัญญาเรย มาเกี่ยวก้อยกันๆๆ” และเมื่อทั้งคู่ทำพิธีกรรมเกี่ยวก้อยสัญญากันเสร็จสิ้น? ก็ได้เวลาที่คชารอมานานนนนเสียที
“ออกเดินทางได้ คุณต๋าวววเอ๋ออออออออ ฮ่าๆๆๆ ”
“เกาะเอวผมไว้แน่นๆๆนะครับคุณคชา เดี๋ยวต๋าวววเอ๋ออคนนี้จะพาคุณไปเที่ยวเองงงง ฮ่าๆๆ”
และนี่คือการพบกันครั้งแรกของเด็กชายคชาและเด็กชายเต๋าเอ๋อ หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็งอกงามอย่างรวดร็ว? จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี จนตอนนี้ถ้าใครเห็นเต๋าก็ต้องเห็นคชา ถ้าเห็นคชาก็ต้องเห็นเต๋า เพราะทั้งสองคนตัวติดกันตลอดดดดดดด
ลง Intro แล้ววว ฝากด้วยน๊าาา ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น