คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 7
2 เดือนผ่านไป…………
แสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ตากลมโตค่อยๆลืมขึ้น ก่อนคนตัวเล็กจะลุกขึ้นมาบิดซ้ายบิดขวาเพื่อไล่ความเมื่อยล้า และไม่ทันไรจมูกเล็กๆนั้นก็ทำหน้าได้ดีเยี่ยม
กลิ่นอะไรนะ ทำไม หอมจัง
คชามองหาที่มาของกลิ่นหอมนั้น ก่อนจะเห็นหนุ่มเซอร์พร้อมผ้ากันเปื้อนสีเหลืองอ๋อยลายเป็ดโผล่มาจากห้องครัวเล็กๆในห้อง
“อ้าว ชาตื่นแล้วเหรอ เราทำไข่ตุ๋นไว้ด้วย รีบมากินเถอะเดี๋ยวมันจะไม่อร่อยนะ”
“โอเคคคคคคคคค รอชาแปปนึงนะ” คนตัวเล็กตอบกลับไปก่อนจะรีบไปทำธุระส่วนตัวโดยเร็ว
และไม่นานคชาก็ออกมาพร้อมกับเสื้อรูปเป็ดกับกางเกงขาสั้น สบายๆก็วันนี้วันหยุดนี่นะ
“นี่อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำมาเนี่ยห๊ะ เร็วจริงๆ” พอมาถึงโต๊ะก็โดนพ่อครัวแซวทันทีทำเอาคนตัวเล็กเบะปากเป็ด? ซะเต็มที่
“อาบน้ำสิ อ้นนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ กินดีกว่า ชาหิวแล้ว” พูดจบร่างบางก็จัดการตักไข่ตุ๋นซะคำเบ้อเร่อเข้าปากก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆๆๆ
“อังอาอ่อยเอือนเอิมเอยอ๊ะ(ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะ)”
“ค่อยๆกินก็ได้ชา อ้นทำไว้ตั้งเยอะไม่ต้องกลัวใครแย่งหรอก”
“ก็ชาหิวนี่นา แล้วอ้นไม่กินเหรอ”
“ไม่อ่ะ แค่ดูชากินอ้นก็อิ่มแล้ว”
“หืม อ้นนี่แปลกคนอย่างนั้นมันจะอิ่มได้ยังไงกันเล่า” คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาเบาๆก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ
…………………………………..
หลังจากวันนั้นคชาก็ไม่ได้เจอกับคนใจร้ายคนนั้นอีกเลย…..คนตัวเล็กย้ายออกมาอยู่กับอ้นได้สองเดือนแล้ว แต่เหตุการณ์ในวันนั้นมันก็ยังคงชัดเจนในความรู้สึก แม้จะถูกทำร้ายขนาดนั้น แต่ข้างในมันก็ยังอดคิดถึงคนๆนั้นไม่ได้
เมื่อไหร่….ชาจะลืมเต๋าได้สักทีนะ….ทั้งๆที่เต๋าทำชาเจ็บขนาดนั้น
“ชา…ชา…ชา!!!” เสียงทุ้มของคนตรงหน้าทำเอาร่างบางหลุดจากภวังค์
“หะ อ้นว่าอะไรนะ”
“อ้นเรียกชาตั้งหลายรอบแล้ว ชา….นั่งเหม่ออีกแล้วนะ”
“เปล่าสักหน่อย ชาก็แค่…คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“ชา…ยังไม่ลืมเค้าใช่มั๊ย”
“ใคร? อ้นพูดถึงใครเนี่ย ไม่มีๆๆ ชาเอาจานไปเก็บดีกว่า อิ่มแล้ว” พูดจบคนตัวเล็กก็รีบลุกขึ้นทันทีแต่ก็ถูกมือใหญ่รั้งไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวสิชา ชาก็รู้ว่าอ้นหมายถึงใคร”
“…….”
“ถ้าชาลืมเค้าแล้ว ทำไม…ถึงยังใส่สร้อยเส้นนั้นไว้อยู่ล่ะ อ้นเห็นชานั่งมองมันทุกคืน ร้องไห้กับมันทุกครั้ง ถ้า…มันทำให้ชาเจ็บขนาดนี้ ทำไมชาถึงยังไม่ทิ้งมันไปสักทีล่ะ!!!”
“ฮึกๆ….ใช่!! ชายังลืมเต๋าไม่ได้ พอใจมั๊ย!! อ้นต้องการได้ยินแค่นี้ใช่มั๊ย ฮึกๆ” น้ำตาจากคนตรงหน้าทำให้อ้นมีท่าทีอ่อนลง ก่อนจะดึงร่างบางมากอดไว้
“ชา…อ้นขอโทษ อ้นก็แค่อยากให้ชาหายเจ็บหายเศร้าสักที อ้นเป็นห่วงชานะ”
“ฮึก…ชาลืมเต๋าไม่ได้จิงๆ ชารักเต๋า….เต๋าเป็นรักแรกและรักเดียวของชา แม้ว่าชาจะเจ็บแต่ชาก็ยังรัก…. ”
“เป็นอ้นไม่ได้เหรอ…คนๆนั้นเป็นอ้นได้มั๊ย ให้อ้นได้ดูแลชา อ้นจะดูแลชาอย่างดีไม่ให้ชาต้องเสียใจ….ไม่ให้ชาต้องร้องไห้”
“ขอบใจนะ อ้น แต่…ชาทำไม่ได้ ไม่มีใครแทนที่เต๋าได้จริงๆ อ้นไปรักคนอื่นเถอะอย่ามาจมปลักอยู่กับชาเลย ยังมีคนดีๆอีกมากมายที่เค้ายังรออ้นอยู่นะ”
“เฮ้อ!! ทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้ว แต่ทำไมเวลาได้ยินจริงๆแล้วมันถึงเจ็บอย่างนี้นะ”
“ขอโทษนะ ฮึกๆๆ แต่…อ้นก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชานะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็บอกแล้วว่าอ้นเตรียมใจมาแล้ว แค่นี้อ่ะ สบาย เพราะงั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว ดูสิเนี่ยยยยย ตาบวมหมดแล้ว” อ้นพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างเบามือ
“อะ อื้ม ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆอ้น”
“อื้ม พอแล้วๆๆ ชาไปล้างหน้าเถอะ เดี๋ยววันนี้อ้นจะพาชาไปเที่ยววว ไปมั๊ยเจ้าตัวเล็ก”
“ไปๆๆๆๆ อ้นรอชาแปปนึงนะ” พูดจบคนตัวเล็กก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว อ้นมองตามร่างเล็กนั้นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
ได้แค่นี้สินะ….เฮ้อ!! แค่เพื่อนก็ยังดีวะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่เมื่อผ่านไปหลายสิบนาที ก็ยังไม่มีวี่แววของคนตัวเล็ก
“ชา…ชา…เสร็จรึยัง”
“อะ อ้น มานี่หน่อยยยยย” เสียงเล็กๆนั้นดังมาจากห้องน้ำ อ้นเดินเข้าไปก่อนจะได้ยินเสียงโครมครามจากข้างใน
“ ชา!!! เป็นอะไรน่ะ”
“ปะ เปล่า ชาไม่ได้เป็นอะไรหรอก ชาแค่แตะอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าไฟห้องน้ำมันจะเสียน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมชาไม่บอกอ้นล่ะ อยู่ในนั้นทำไมตั้งนาน”
“กะ ก็ ชากลัวความมืดอ่ะ” โรคเดิมๆที่ยังคงแก้ไม่ได้สักทีสำหรับคนตัวเล็ก
“งั้น ชารออ้นแปปนึงนะ เดี๋ยวอ้นไปหยิบหลอดไฟมาเปลี่ยนก่อน ”
“อืมๆๆๆ เร็วๆๆนะ”
และไม่นาน อ้นก็มาพร้อมกับหลอดไฟอันใหม่ ก่อนจะตะโกนบอกคนข้างใน
“ชา อ้นมาแล้ว เปิดประตูเถอะ”
‘แอด’
ร่างเล็กๆโผล่ออกมาจากหลังประตูนั้น ในสภาพที่เปียกไปทั้งตัว!!!
“ชา !! ทำไมตัวเปียกอย่างนั้นล่ะ”
“แหะๆ ก็มันมืดอ่ะ ชามองไม่เห็นเผลอไปเปิดฝักบัว มันก็เลย…เป็นแบบนี้อ่ะ” คนตัวเล็กชี้ไปที่เสื้อลายเป็ดที่ตอนนี้บางซะจนเห็นไปถึงเนื้อใน!!!
“อะ เอ่อ ชารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ร่างสูงรีบหลบสายตาทันที แต่ก็ยังอดหันไปมองไม่ได้ ก็ใครใช้ให้คนตรงหน้าเค้าน่ารักขนาดนี้ล่ะ!!!
“อ้น ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะ ไม่สบายเหรอ” ไม่พูดเปล่า คชาเขย่งเท้า ก่อนจะทาบมือลงไปที่หน้าผากของคนตรงหน้า
นั่น…ยิ่งทำให้เสื้อตัวบางนั้นแนบกับเสื้อของร่างสูงมากยิ่งขึ้น!!!!!
“มะ ไม่เป็นอะไรหรอก ชารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวอ้นจะเปลี่ยนหลอดไฟให้”
“เอางั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวชาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“อื้ม” ลับตาร่างบาง อ้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ……
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่นานอ้นก็เปลี่ยนหลอดไฟเสร็จ แต่ในขณะที่กำลังจะลงมาจากเก้าอี้นั้น…………
“เฮ้ยยยยยยยยยย”
‘โครมมมมมมม !!!!’
ร่างสูงนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ก่อนที่เสียงของคนตัวเล็กจะดังมาแต่ไกล
“อ้นนนนนนนนนนนนน เป็นอะไรน่ะ”
“อะ เอ่อ ไม่เป็นอะไรมากหรอกชา อ้นแค่ตกลงมาจากเก้าอี้น่ะ”
“ไหวมั๊ย เดี๋ยวชาช่วยนะ” คชาเข้าไปช่วยพยุงร่างตรงหน้าอย่างทุลักทุเล
“อะ โอ๊ย!!!”
“ชาว่า อ้นไปโรงพยาบาลเถอะ เหมือนแขนจะหักเลยอ่ะ”
“ไม่ต้องหรอก….”
“ไม่ได้นะ!! ไปเถอะ เดี๋ยวชาพาไป”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกับแขนที่เข้าเฝือก……
“เห็นมั๊ย ชาว่าแล้วเชียวว่าแขนต้องหัก อ้นเนี่ยไม่ระวังเลยนะ”คนตัวเล็กพูดขึ้นมาขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปรอรับยา
“ก็ มันลื่นนี่นา นี่ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก หมอบอกว่าอีกไม่กี่อาทิตย์ก็หายแล้วล่ะ”
“อืมๆๆ ช่างเถอะ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว งั้นอ้นนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวชาไปซื้อขนมมาให้”
“หืม แต่อ้นยังไม่ได้บอกเลยนะว่าหิวอ่ะ”
“แหะๆๆ อ้นไม่หิวแต่ว่า ชาหิวอีกแล้วล่ะ”
“กินเยอะจังนะ เจ้าตัวเล็ก รีบไปเถอะเดี๋ยวอ้นนั่งรอตรงนี้แหละ”
“อื้มๆๆๆ เดี๋ยวชามานะ” พูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งออกไปที่ร้านขนมข้างๆสวนในโรงพยาบาลทันที
ไม่นานคนตัวเล็กก็ได้ขนมมาถุงใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านแต่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่งบนรถเข็นที่อยู่ไม่ไกลนัก
แสงแดดยามสายที่สาดส่องลงมา กระทบเสี้ยวหน้าคนๆนั้นมันช่าง….ดูคุ้นตาเหลือเกิน
คชามองร่างนั้นอยู่นานราวกับโดนมนตร์สะกด…….
‘โป๊ะ’
ร่างบางสะดุ้งทันทีเมื่อเสียงลูกโป่งแตกจากเด็กตัวเล็กข้างๆดังขึ้น นั่นทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมา
ก่อนจะปะทะสายตากับคนตัวเล็ก…….
“…ชา….”
“เต๋า!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
“ตะ เต๋าใช่มั๊ย เต๋าจริงๆใช่มั๊ย” ถุงขนมตกลงบนพื้นทันทีเมื่อร่างเล็กๆนั้นวิ่งถลาไปที่ผู้ชายคนนั้น
คชามองคนตรงหน้าอยู่นานพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นก่อนจะเอื้อมมือบางไปลูบที่ใบหน้าคมนั้น
ทำไม…..ถึงผอมลงไปขนาดนี้นะ
ทำไม…..ถึงโทรมขนาดนี้
นี่เต๋า….เป็นอะไร…..
“ต๋าว ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ เต๋าเป็นอะไร ฮึกๆ เต๋าบอกชามาสิว่าเต๋าเป็นอะไร ฮึกๆ”
“…ชา…”
“ต๋าววว….ฮึกๆๆ”
“…ชา…จริงๆใช่มั๊ย ….ชา เต๋าขอโทษ ฮึกๆๆ เต๋าขอโทษจริงๆ เต๋าขอโทษ ….ฮึกๆ”
คนตัวโตเอาแต่พูดพร่ำขอโทษและแล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาคมคู่นั้น……..
“เต๋า ฮึกๆ เต๋าบอกชามาก่อนว่าเต๋าเป็นอะไร เรื่องนั้น…ฮึกๆ ชาไม่เคยโกรธเต๋าเลยนะ”
“จะ จริงเหรอ ชาไม่โกรธเต๋าจริงๆเหรอ ”
“ชาไม่โกรธเต๋าหรอก….ก็เต๋าคือคนที่ชารักที่สุดนี่นา ถึงแม้เต๋าจะทำร้ายชาขนาดไหน แต่ชาก็ยังรักเต๋านะ รักเต๋า ฮึกๆ แล้วก็คิดถึงมากด้วยย ฮึกๆๆๆ”
“…ชา…” ร่างสูงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอย่างแรง ราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป
“ฮึกๆ ต๋าววววววววว”
“เต๋าก็รักชานะ เต๋าไม่เคยเกลียดชาเลย เต๋าไม่เคยอยากทำอย่างนั้น ฮึกๆ”
“แล้วต๋าวจะบอกชาได้หรือยัง ว่า….เต๋าเป็นอะไร”
“ชา….อยากรู้จริงๆเหรอ ”
“อื้ม ”
“เต๋าเป็น….”
“เป็น?”
“เต๋าเป็น……..มะเร็ง”
“มะเร็ง!!!”
“ระยะสุดท้าย”
.
.
.
.
.
.
.
มาอัพแล้วจ้า หลังจากหายไปนาน ขอโทษจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T^T
ไรเตอร์สอบ เหนื่อยมากกกกกกกกกกก สอบเสร็จก็สลบเลย มันเหนื่อยจิงๆ TT
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน๊า อย่าเพิ่งหายไปไหนกันน๊า รักๆๆๆๆๆๆๆคนอ่านและคนเม้นทุกคนจ้า
เลิฟยูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >3<
ความคิดเห็น