คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 5
“ชาเป็นอะไร บอกอ้นมาว่าใครทำ บอกอ้นมาสิ”
“…..” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา พร้อมๆกับร่างกายที่ดูจะร่วงลงไปได้ทุกเมื่อ ถ้าไม่ได้มือใหญ่
“ชา….”
“ช่วย…ฮึก…พาไปที…”
“ชาจะไปที่ไหนล่ะ เดี๋ยวอ้นพาไป ”
“ฮึก..ไม่รู้…ที่ไหนก็ได้..ที่ไม่ใช่…ฮึก…ตรงนี้” น้ำเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยินนั่น ทำเอาอ้น
“ได้ เดี๋ยวเราจะพาชาไปเองนะ” อ้นพูดพร้อมกับประคองร่างเล็กๆนั่นเดินออกไปท่ามกลางสายฝน
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อสายตาคมเหลือบไปเห็นว่าร่างเล็กนั้นเดินออกไปแล้ว เขาก็ผลักหญิงสาวตรงหน้าออกในทันที
“พอได้แล้ว เอม นี่ค่าจ้างของคุณ”
“อะไรกัน แค่เนี้ย!! คุณแค่ให้ฉันมาจูบโชว์ไอ้เด็กทอมนั่นเนี่ยนะ ”
“นี่!!! อย่ามาเรียกชาแบบนั้นนะ คุณน่ะกลับไปได้แล้ว”
“อะไรกัน ฉันเป็นถึงดาวคณะนะ คุณไม่สนใจจะไปต่อกันที่ห้องของคุณหน่อยเหรอ หืมม” หญิง
“อย่าทำแบบนี้!!! ไม่งั้นค่าจ้างของคุณจะถูกหักครึ่งหนึ่ง ”
“ก็ได้ๆๆๆ อารมณ์เสียจริงๆ ฉันไม่เข้าใจคุณเลยนะ ว่าจะทำแบบนี้ ไปทำไม”
“ผู้หญิงอย่างคุณไม่เข้าใจหรอก ว่าคชาเค้าสำคัญกับผมแค่ไหน”
“หึ สำคัญงั้นเหรอ ถ้าเด็กนั่นสำคัญจริงคุณจะทำร้ายเค้าไปเพื่ออะไร หรือว่าคุณไม่รักเค้าแล้ว”
“ก็เพราะ…. ผมรักเค้าไง ถึงต้องทำแบบนี้”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ้นวางร่างบางที่สลบไประหว่างทางลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาไม่รู้จะพาคชาไปไหน และฝนก็ยัง
“ชา..ชาตื่นเถอะ..ชา” อ้นสะกิดคนตัวเล็ก แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับทันที
“ตัวร้อนจี๋เลย ไม่สบายนี่นา ” หนุ่มเซอร์จึงจัดการเช็ดตัวพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่เสื้อผ้าของ
“หนาว…”
“หนาวงั้นเหรอ..เดี๋ยวอ้นไปเอาผ้าห่มมาให้นะ” อ้นจึงต้องเอาผ้าห่มทั้งหมดที่มีมาให้คชา แม้ว่า
อ้นที่จัดการกับตัวเองเสร็จ ก็มานั่งลงที่ข้างเตียงก่อนจะลูบผมนุ่มของคนตรงหน้าอย่างเบามือ
“นาย เป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม” เสียงเล็กๆที่ดังขึ้นตรงหน้า ทำให้อ้นต้องรีบปาดน้ำตาที่ดูเหมือน
“อ๊ะ!! นายยิ้มแล้วๆๆๆๆ” คนตรงหน้าทำท่าเหมือนกับเจอสมบัติล้ำค่ายังไงยังงั้น นั่นยิ่งเรียก
“ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย…” แต่อ้นก็ยังเถียงออกไปข้างๆคูๆเหมือนเดิม
“อย่ามาโม้เลยน่า ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม ฮ่าๆๆ เราชื่อคชา ป.3/2 แล้วนายล่ะ”
“เรา…ชื่ออ้น”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ อ้น ” คนตัวเล็กยื่นมืออกมา ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
“อะ อืม ยินดีที่ได้รู้จัก” อ้นจับมือเล็กๆนั้น ก่อนจะรู้สึกว่า ทำไมมือคชามันถึงได้นุ่มขนาดนี้นะ
“ชา อยู่ไหนน่ะ ”
“อ๊ะ!! เต๋ามาแล้ว ชาต้องรีบไปก่อนนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเต๋าโกรธแน่ๆเลย ไว้เจอกันใหม่นะ อ้น”
คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไป ทิ้งไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มนามว่า อ้น ที่ดูเหมือนจะเพ้อไปกับรอยยิ้มของคนตัว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อะ อืม ” เสียงเล็กๆเรียกให้อ้นหลุดจากภวังค์ ก่อนจะเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
“ชา เป็นยังไงบ้าง”
“ที่นี่ ที่ไหนน่ะ แล้วอ้น…”
“ ที่นี่คือห้องของอ้นเอง อ้นไม่รู้จะพาชาไปที่ไหนน่ะ ข้างนอกฝนก็ยังไม่หยุดตกเลย”
“งะ งั้นเหรอ ขอบใจมากนะ เดี๋ยวชากลับ…”คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้
“เดี๋ยวสิ!! ชาไม่สบายอยู่นะ จะ เอ่อ นอนที่นี่ต่อก็ได้”
“ไม่เปนไรหรอก ชารบกวนอ้นมาเยอะแล้ว ชาไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“แต่….”
“ชาไม่อยากรบกวนอ้นน่ะ ขอบใจนะ แต่ชากลับดีกว่า”
“อื้ม ก็ได้ ถ้าชาอยากกลับก็ไม่เป็นไร เสื้อผ้าอ้นชาเอาไปเลยก็ได้นะ เดี๋ยวอ้นเรียกแท็กซี่ให้”
“อื้ม ขอบใจมากนะ”
“เอ่อ…อ้นขอถามอะไรชาอย่างนึงได้มั๊ย”
“อ้น….จะถามอะไรชาล่ะ”
“บอกอ้นได้มั๊ย….ว่าใครที่มันทำให้ชาต้องเป็นแบบนี้”เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมา ทำให้ร่างบางหยุด
“เอ่อ…คือ ไม่ใช่ชาไม่อยากบอกอ้นนะ แต่ชายังไม่พร้อมจริงๆขอโทษนะ ” คนตัวเล็กตอบไป
“นั่นสินะ เราเพิ่งเจอกันแท้ๆ โทษนะ ที่ถามเรื่องส่วนตัวของชา”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ !! ชาแค่ไม่รู้จะบอกอ้นยังไงน่ะ เรื่อง…มันซับซ้อน”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก อ้นเข้าใจ ไปเถอะ เดี๋ยวอ้นไปส่งชาที่หน้าหอนะ”
“อื้ม”
ระหว่างทางที่เดินลงมา ไม่มีการพูดคุยใดๆระหว่างทั้งสองคน มีเพียงความเงียบเท่านั้น….
“ชาไปก่อนนะ วันนี้ขอบใจมากจริงๆ” คนตัวเล็กที่เข้าไปนั่งในแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว เอ่ยออกมา
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรก็บอกอ้นได้นะ บายครับ”
“บายยยยยยย” ทั้งๆที่ทำตัวร่าเริงเพื่อไม่ให้อ้นต้องเป็นห่วงแต่ก็จะเหมือนจะไม่ไหวแล้ว ร่างบาง
แม้ตัวเอง….ก็จะไม่สบาย…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ท่ามกลางห้องที่กว้างใหญ่ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงดังหึ่งๆกับเสียงลมหายใจของหนุ่มผู้
มีผิวขาวซีด ที่กำลังจ้องมองบางสิ่งบางอย่างในมือนั้น……..
“ชา…จะยังเก็บมันไว้รึป่าวนะ หัวใจอีกครึ่งหนึ่งของเต๋าอยู่ที่ชานะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมา ก่อนจะ
‘เธอเจ็บแค่ไหน….ฉันเจ็บแค่นั้น…เธอยังมีฉัน…ไม่ใช่เธอไม่มีใคร’
เสียงที่ดังมาจากเครื่องมืสื่อสารบนหัวเตียงเรียกให้ร่างสูงหันไปก่อนจะกดรับคนปลายทาง
“สวัสดีครับ แม่”
‘เป็นยังไงบ้าง เต๋า อาการของลูกน่ะ’
“ก็ดีครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมกินยาตามที่หมอสั่งตลอด”
‘จ้าๆๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองนะลูก แล้ว…เรื่องของหนูชาล่ะ’
“ก็…..ก็ดีครับ ทุกอย่างกำลังเป็นไปอย่างที่ผมต้องการ”
‘ลูกแน่ใจแล้วเหรอ ว่านี่คือสิ่งที่ลูกต้องการจริงๆแม่รู้นะว่าลูกก็เจ็บ หนูชาเค้าก็เจ็บเหมือนกันนะลูก แม่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าลูกจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร’
“ผมรู้ครับ ว่าชาเจ็บ แต่..ให้เค้าเจ็บวันนี้..ดีกว่าที่เค้าจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าเกิดต้องมาจม
ปลักอยู่กับผม คนที่ไม่มีอะไรแน่นอนในชิวิต”
‘เฮ้ออออ ลูกแม่ ทำไมจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ถ้าลูกไม่ไหวก็หยุดเถอะ แม่ว่ายังไงหนูชา
“เพราะ ผมรู้ไงครับว่าถ้าชารู้ เค้าจะทำยังไง ผมถึงต้องทำแบบนี้ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ
‘จ้าๆๆ ถ้ามีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกนะลูก รักลูกนะ’
“ครับๆๆรักแม่เหมือนกันครับ” เต๋าวางเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั้นไว้ที่เดิม ก่อนจะทอดมองออกไปที่
ยังไง..เต๋าก็รักชานะ…..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อัพแร้วน๊า ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นจ้า รักๆๆๆคนอ่านมากมายน๊า >w<
ความคิดเห็น