คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Cahpter 1: Work shop 1
Cahpter 1: Work shop 1
ผมบอกลาแม่และน้องสาวที่มาส่งผมขึ้นรถในเช้าวันนี้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเอมยืนอยู่ไม่ไกล ผมส่งยิ้มให้เธออย่างเศร้าๆที่ต้องห่างเธอไปหลายอาทิตย์ เพราะต้องไป work shop ร่วมกับเพื่อนๆอีก 23 คนที่เหลือก่อนเข้าบ้าน
“ดูแลตัวเองด้วยนะลูก…แม่คงคิดถึงลูกน่าดู” แม่บอกพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด…
ผมจะไม่มีวันลืม…อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้แน่นอน….
“ครับ…เต๋าก็คงคิดถึงแม่เหมือนกัน…แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“พี่ต๋าววววววววววว…ต๋อต้องคิดถึงพี่แน่เลยอ่ะ…นี่ขนาดยังไม่เข้าบ้านนะ…ต๋อยังอดคิดถึงพี่ไม่ได้เลย…ฮึก…แล้วถ้าเข้าบ้านล่ะ…ฮึกๆ” น้องสาวตัวดีที่ตอนนี้ไม่เหลือคราบเด็กดื้อปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาด ทำเอาผมต้องดึงเจ้าตัวดีมากอดไว้
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ อะไรกันตอนพี่ไปออสเตรเลียไม่เห็นจะงอแงอย่างนี้เลยล่ะ หืม” ผมโยกหัวน้องสาวไปมา ก่อนจะเปลี่ยนมาลูบอย่างแผ่วเบา
“ก็..ก็ตอนนั้น..ฮึก..ต๋อยัง..ยังโทรหาพี่เต๋าได้..แต่..ฮึก..ถ้าพี่เข้าบ้าน..ต๋อก็โทรหาพี่ไม่ได้น่ะสิ…ฮึกๆฮืออออออ….แล้วต๋อจะคุยกับใครล่ะ..ฮือออออออ ” ผมกอดน้องสาวเอาไว้แน่น ผมเองก็คงอดคิดถึงเสียงเจื้อยแจ้วที่คอยกวนนี่ไม่ได้เหมือนกัน ถึงแม้เราอาจจะทะเลาะกันบ่อยๆแต่เราก็ยังเป็นพี่น้องกัน
และผมรู้…ว่าเรารักกันมากแค่ไหน…
“พี่..ก็คงคิดถึงเราเหมือนกัน…ดูแลตัวเองล่ะ..ฝากดูแลแม่ด้วยนะ…อย่ามัวแต่..บ้าเกาหลีล่ะ..รู้มั๊ยๆๆๆ…นี่ๆๆๆ” ผมเอื้อมมือไปบีบจมูกเล็กนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ทำเอาเจ้าตัวโวยวายใหญ่แต่ก็ยังคงยิ้มให้ผม
“งั้น..พี่ไปก่อนนะ..หวัดดีครับแม่..” ผมบอกลาแม่และน้องสาวที่สุดท้ายผมก็อดที่จะเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่นนั้นอีกครั้งไม่ได้
ก่อนจะหันไปโบกมือให้กับแฟนสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอมักจะให้เวลาผมกับครอบครัวเสมอ…
นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง…ที่ทำให้ผม..หลงรักเธอ…..
ผมก้าวขึ้นรถที่พ่อจอดรออยู่ วันนี้พ่อจะเป็นคนไปส่งผมและอาจจะดูแลผมจนกว่าจะเสร็จ work shop ที่กรุงเทพฯ แม้ผมจะไม่อยากให้พ่อทิ้งงานไป แต่มันก็ดีกว่าการที่ต้องอยู่คนเดียวกลางเมืองใหญ่โตนั้นคนเดียวล่ะนะ….
ตลอดการเดินทางผมอดที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ คืนสุดท้าย…ที่ผมได้อยู่กับเธอ…
หลังกลับจากการเลี้ยงส่งของพวกเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัย ผมที่เริ่มกรึ่มๆจากฤทธิ์ของแอลกอออล์ก็ขับรถมาส่งเอมที่หอของเธอ…
ผมคงกลับไปนอนที่บ้านแล้ว…ถ้าเธอไม่รั้งผมเอาไว้ก่อน….
“เต๋าค่ะ…เมาอย่างนี้ยังจะขับรถกลับอีกเหรอค่ะ”
“เต๋าไม่เมาหรอกครับ…เอมขึ้นห้องเถอะ…อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ”
“จะให้เอมปล่อยเต๋ากลับอย่างนี้ได้ยังไงล่ะค่ะ…คืนนี้…ค้างที่นี่ก่อนก็ได้ค่ะ”
เธอบอกกับผม ก่อนจะก้มหน้าพร้อมพวงแก้มที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อ…..
“เอมครับ…เต๋าไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ…จะได้ไม่รู้สึกอะไร…แน่ใจเหรอ..ว่าจะให้เต๋าค้างที่นี่น่ะ…หืม”
“ก็เอม…เป็นห่วงเต๋านี่ค่ะ…ส่วนเรื่องนั้นน่ะ…เอม…ยอมเต๋ามาตั้งนานแล้วนะค่ะ”
พูดจบเธอก็วิ่งหายเข้าไปในตึกพร้อมพวงแก้มที่เริ่มขึ้นสีมากกว่าเดิมทันที….
เธออนุญาตขนาดนี้แล้ว…ผมคงไม่ปล่อยโอกาส…ให้หลุดลอยไปหรอกครับ…….
คืนสุดท้าย…ที่ผมและเธอร่วมสร้างบทเพลงรักอันแสนวิเศษ…มันเป็นช่วงเวลาที่ผม…มีความสุขมากจริงๆ….และเธอยังให้ของสำคัญแก่ผมอีกด้วย…
ของสำคัญที่เป็นเหมือนดั่งคำมั่นสัญญา…ของเราสองคน….
คำมั่นสัญญา…ในความรักของเรา….
‘แหวนวงนี้….จะเป็นคำสัญญา…ว่าเราจะรักกันตลอดไปนะค่ะ’
เธอบอกกับผม..ก่อนจะยื่นแหวงเงินวงหนึ่งมาให้……
ผม…คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว….นอกจากเธอ……
……………………………..
ผมลูบแหวนที่อยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาไปมาเบาๆ….มันคงจะอยู่แบบนี้ตลอดไป….เพราะความรักของเรา….ก็จะคงอยู่ตลอดไปเหมือนกัน…..
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมง ผมก็เดินทางมาถึงสถานที่นัดพบก่อนเวลาเล็กน้อย…ส่วนพ่อนั้นบอกว่า…คงต้องไปหาที่ซุกหัวนอนสำหรับเราสองคนในคืนนี้ก่อน….ผมจึงเดินเข้าไปคนเดียวก่อนจะพยายามมองหาคนที่พอรู้จักบ้าง…อย่างน้อย…มีคนรู้จักไว้บ้างจะได้ไม่เหงา…
“พี่เต๋า!!” เสียงเรียกสำเนียงบ้านเกิดแบบนี้…เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…เจ้าเฟรม
“อ้าว? ไอ้เฟรม มานานยังวะ” ผมเอ่ยทักกลับไป ก่อนจะพบว่าไม่ได้มีเพียงเจ้าน้องชายของผมนั่งอยู่คนเดียว…ยังมีผู้ชายผมยาว..ท่าทางเซอร์ๆ….และ….คนตัวเล็ก….ที่ผมแอบมองอยู่บ่อยๆ…..คชา…..
“ไม่นานหรอกพี่…มาๆๆนั่งๆๆ” เจ้าเฟรมตบปุๆลงบนเก้าอี้ข้างๆตัว ผมเดินเข้าไปนั่งก่อนจะส่งยิ้มให้อีกสองคนที่เหลือ….
“พี่เต๋า!! นี่พี่คชาแล้วก็พี่อ้น” เจ้าเฟรมแนะนำให้ผมรู้จักทันที
คนตัวเล็กยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร…รอยยิ้มโลกสว่างแบบนั้น…
พอได้เห็นใกล้ๆแล้วมัน..ทำให้..หัวใจของผมเต้นแปลกๆ..
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ..เต๋า” เสียงหวานนั้นทำเอาผมเคลิ้มไปชั่วขณะ
….พร้อมหัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ…
“ยะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ…น้องคชา” ผมเอ่ยกลับไป…แต่อยู่ๆคนตัวเล็กก็หุบยิ้ม….
ผมพูดอะไรผิดงั้นเหรอ…….ผมหันไปหาเจ้าเฟรมเพื่อขอคำตอบ…
แต่มันดันกลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตาย….อะไรกันเนี่ย?....ผมงงไปหมดแล้วนะ…
“เอ่อ…ขอโทษนะ…กูกับมึงอ่ะอายุเท่ากัน!!!” หมดสิ้นแล้วครับ เสียงหวานๆและคำสุภาพ เพราะตอนนี้คนตัวเล็กใช้ภาษาพ่อขุนไปซะแล้ว….
แต่เมื่อกี้ว่าไงนะ!!...อายุเท่ากันงั้นเหรอ!!
“เฮ้ย!! เราขอโทษ..กะ..ก็..คชาหน้าเด็กนี่นา…แถมยัง..น่ารักอีกด้วย”
ผมเอ่ยตอบเสียงอ่อยๆ ทำเอาผู้ชายผมยาวที่นั่งอยู่ข้างๆคชาหัวเราะขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่…
“ฮ่าๆๆ มึงกล้าว่ะ!! มึงชื่ออะไรนะ เต๋าใช่มั๊ย? ฮ่าๆๆ รู้มั๊ย มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กล้าบอกมันตรงๆแบบนี้อ่ะ…”
“เอ่อ…”
นี่ผมควรจะดีใจมั๊ยนะ?...ที่เป็นคนแรก…TT
“พี่เต๋า!! พี่คชาอ่ะ อายุเท่าพี่เลยนะ เรียนอยู่ปีสองเหมือนกัน” ไอ้เฟรมหันมาบอกผม…
ทำไม?...มึงไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ล่ะว้า…
“ช่างเถอะ!!...แต่วันหลังอ่ะ…อย่าเรียกเราว่าน้องอีก!! ไม่ชอบ!!...แล้วไอ้คำว่าน่ารักอ่ะ!!...ไว้ใช้กับผู้หญิงเว้ย!!!” พูดจบ คนตัวเล็กก็ลุกออกไปทันที….ผมโดนเมินเหรอเนี่ยยยย TT
“เฮ้ย!! ไม่ต้องเครียด ไอ้เนี่ย!! มันโกรธง่ายหายเร็ว เดี๋ยวมันก็หาย อ้อ!! กูชื่ออ้นนะ อายุเท่ามึงเลย…อย่าเผลอเรียกกูว่าน้องล่ะ..ฮ่าๆๆๆ” อ้นยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมอย่างล้อเลียนก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามคนตัวเล็กไป…..
ทำไม?....วันแรกของผม…ถึงพังไม่เป็นท่าอย่างนี้นะ!!!…คนหล่ออยากร้องไห้…Y_Y
กะจะกระชับความสัมพันธ์ที่ดีซะหน่อย….พูดยังไม่ทันถึงประโยคเลย…โดนเมินซะแล้ว!!
“โหยยย!!! พี่เต๋า! แค่โดนพี่คชาเมินแค่นี้ถึงกลับทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยเหรอ ฮ่าๆๆ” ไอ้เฟรมหันมาหัวเราะผมอย่างไม่คิดจะปกปิดซักนิด…
นี่มึง…น้องกูจริงป่ะเนี่ย!!
“เปล่าเว้ย!! หุบปากไปเลยไอ้เฟรม!!” ผมหันไปชี้หน้าคาดโทษไอ้น้องไม่รักดี!!
แต่มันก็ยังไม่วายหันมาแขวะผมอีกจนได้!!
“เอ๊ะ!! หรือว่า…พี่เต๋าหลงเสน่ห์พี่คชาเข้าให้แล้ว!!! แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ตอนที่ผมเห็นพี่คชาครั้งแรก…ยังนึกว่าเป็นทอมเลย..ผู้ชายอะไร..น่ารักซะขนาดนั้น!!”ประโยคหลัง ไอ้เฟรมหันมากระซิบกระซาบกับผม เพราะเจ้าตัวเค้าก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่….
เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว!!!
“ปะ เปล่าซักหน่อย ลืมแล้วรึไง ว่าพี่มีแฟนเป็นผู้หญิงนะเว้ย!! ” ผมเอ่ยเตือนสติมัน…
เผื่อมันจะลืมว่าผมมีเอมอยู่แล้ว!!!
ถึงผมจะรู้สึกแปลกๆกับคชา…แต่ทุกคนก็คงเป็นเหมือนผม…
ก็…น่ารัก!!...ซะขนาดนั้นนี่นา…
“โถ่!! พี่! ผมก็แค่พูดเล่น ผมรู้หรอกน่า ว่าพี่รักพี่เอมขนาดไหนอ่ะ แล้วพี่คชาอ่ะเค้าก็ชอบผู้หญิงนะ ผมได้ยินมาว่า…แฟนพี่เค้าก็ติดเอเอฟเหมือนกัน..เอ..ชื่ออะไรนะ”
เจ้าเฟรมทำท่าขบคิดอย่างหนัก ก่อนจะหันไปมองหารอบๆที่ตอนนี้คนเริ่มมากันเยอะแล้ว……
“อ๊ะ!! นั่นไง น้องยูกิ!!” เจ้าเฟรมชี้ไปทางกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง…ไม่ไกลจากโต๊ะของผมเท่าไหร่
“คนไหนวะ” ผมถามออกไป เมื่อมองหายังไงก็ไม่รู้อยู่ดี…คือกลุ่มใหญ่มากจริงๆครับ!!
“นั่นไงพี่!! คนที่น่ารักๆญี่ปุ่นนิดๆอ่ะ รู้สึกว่าจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นด้วยนะ แต่อายุแค่ 16 เอง พี่คชาเนี่ยชอบกินเด็กแฮะ!!”
“เออ!! ก็น่ารักดีว่ะ”
ทำไม..ผมถึงรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆนะ…
แต่..น้องยูกิ..เค้าก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ…..
แต่ผมว่า…คงไม่ค่อยเหมาะกับคนตัวเล็ก..สักเท่าไหร่หรอก!!
ก็..ดันน่ารักพอๆกันเลยนะสิครับ!!!
……………………………
กิจกรรมในวันนี้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งก็ยังไม่มีอะไรมากเนื่องจากเป็นวันแรก แต่ก็ได้รู้จักเพื่อนๆที่เหลือมากขึ้น แล้วผู้ชายอย่างพวกผมก็สนิทกันเร็วเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเวลาผ่านไปเพียงไม่นานพวกเราก็คุยเล่นหัวกันเหมือนเพื่อนที่คบกันมาเป็นปีได้อย่างง่ายดาย….
“เฮ้ย!! บายเว้ย! พรุ่งนี้เจอกัน” ผมโบกมือลาเพื่อนใหม่ทั้งหลายที่ค่อยๆทยอยกลับบ้าน ส่วนผมก็ยังคงนั่งรอพ่อมารับเนื่องจากยังไม่คุ้นชินกับเส้นทางซักเท่าไหร่ จะให้กลับเองคงได้หลงตาย!!
“กลับดีๆนะครับ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วยนะกิ” เสียงหวานๆที่เมินผมเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเรียกให้ผมหันไปก่อนจะเห็นเจ้าตัวกำลังโบกมือบ๊ายบายแฟนสาว?หน้าตาจิ้มลิ้มที่กำลังขึ้นรถออกไป
เห็นแล้ว…มันก็อดหมั่นไส้ตงิดๆไม่ได้แฮะ
ยิ้มซะโลกสว่างแบบนั้น…คงจะมีความสุขมากสินะ!!
“เป็นห่วงนัก ทำไมไม่กลับไปกับเค้าซะเลยล่ะ หืม คชา” ผมเอ่ยแซวคนตัวเล็กที่หันมาทำหน้ามุ่ยทันทีที่เห็นผม
“ไม่ต้องมายุ่ง!!”
“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ก็แค่สงสารน้องยูกิอ่ะ นี่เค้ามีแฟนหรือมีพี่สาว เอ๊ย!! พี่ชายกันแน่นะ
“ไอ้เต๋า!!”
‘ผลั่ก’
คนตัวเล็กไม่พูดเปล่ายังกระโจนเข้ามาต่อยปากผมซะร่วงเลย!!
มือหนักชะมัด!!
“เฮ้ย! แซวเล่นแค่นี้ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วยวะ” ผมจับปากตัวเองที่มีเลือดไหลซิบๆอย่างเจ็บปวด
หมดกัน!! หน้าหล่อๆของผมมมมมมม!! TT
“ก็มึงมาว่ากูก่อนทำไมล่ะ กูบอกแล้วไงว่าไม่ชอบอ่ะ!!”
“ก็กูแค่แซวเล่นอ่ะ เข้าใจป่ะ! แค่แซวเล่นอ่ะ”
ในขณะที่ผมกำลังจะกระโจนเข้าหากันอีกรอบ ไอ้อ้นก็วิ่งเข้ามาแยกได้ทัน!!
“เฮ้ย!! พวกมึงอะไรกันเนี่ย!!”
“ก็มันว่ากูอีกแล้วอ่ะอ้น!! มึงดูดิ!!” คนตัวเล็กรีบชี้มาทางผมทันที!
หน็อย!! ขี้ฟ้องว่ะ!!
“ก็แค่แซวเล่น!! มึงไม่เข้าใจใช่ป่ะ!!”
“พอๆๆพอเลยพวกมึง เดี๋ยวก็ได้โดนออกตั้งแต่ยังไม่เข้าบ้านหรอก ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้”
“ไอ้เต๋า! มึงก็รู้ว่าไอ้ชาไม่ชอบให้พูดแบบนั้น แล้วมึงไปยุ่งกับมันทำไม!!”
คำถามของไอ้อ้นทำเอาผมชะงัก….
เออว่ะ!...แล้วผมไปยุ่งกับมันทำไมเนี่ย!!
ผมก็แค่…ก็แค่….หมั่นไส้…ปนหงุดหงิด…เล็กน้อย
ที่…ที่เห็นมันมีความสุข…กับแฟนมัน..แค่นั้นเอง!!!
โถ่เว้ย!!!...คิดบ้าอะไรของมึงวะไอ้เต๋า!!
ผมสบถด่าตัวเองในใจดังลั่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพูดเสียงอ่อยๆ
“เออๆกูขอโทษ กูผิดเองแหละ พอใจยัง!!”
“เออๆ คราวหลังมึงก็อย่าไปยุ่งกับมัน ต่างคนต่างอยู่ จบป่ะ!!”
“ส่วนมึง ไอ้ชา!! ก็อย่าไปถือสามันมากนัก!! เรื่องแค่เนี้ย!! เดี๋ยวไมเกรนแม่งก็ขึ้นอีกหรอก ไปๆกลับบ้าน”
“แต่มึง!! ดู….”
“กลับบ้าน!!” ไอ้อ้นขึ้นเสียงใส่จนคนตัวเล็กสะดุ้งก่อนจะยอมโดนลากไป แต่ก็ยังไม่วายหันมาเบะปากใส่ผมอีก!!
นี่มันอายุเท่าผมจริงหรือเปล่าเนี่ย!!! เด็กชะมัด!!
ตอนแรกก็ว่าน่ารักดีอยู่หรอก?….แต่ทำไมนิสัยแม่งไม่เข้ากับหน้าเลยวะ!!!
ผมไม่อยากจะคิดเลย!! ถ้าต้องอยู่ร่วมบ้านเดียวกับคนตัวเล็กเนี่ย มีหวังได้บ้านแตกสักวันแน่!!
แล้วทำไม….ผมต้องไปคิดเรื่องของมันด้วยเนี่ยยยยยยยย!!!!
……………………………
ความคิดเห็น