คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 9
“…แม่….” ร่างสูงมองไปที่ประตูอย่างตกตะลึง
“เต๋า!!!”
“เอ่อ…แม่…คือ”
คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆ ไม่รู้ว่าเมื่อกี้แม่ของคนตัวโตได้เห็นอะไรไปบ้าง!!!
“หะ หวัดดีครับแม่ เอ่อ ผม คชาเองครับ” ร่างบางหันไปยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้าจึงไม่ทันเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของคนป่วย!!
“คชาเองหรอกเหรอ แม่ไม่คิดเลยนะว่า…”
“เอ่อ….คือ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะครับ พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน!!!”
“แต่ว่า….เมื่อกี้แม่เห็น…เอ่อ”
“มะ เมื่อกี้ เอ่อ มันเป็น…อุบัติเหตุน่ะครับ”
พูดจบ คนตัวเล็กอยากจะตบปากตัวเองซะจริงๆ ก็เห็นๆอยู่ว่า..เมื่อกี้…มัน…จูบชัดๆๆ!!!
“หืม จริงเหรอ”
“คะ ครับ” คนตัวเล็กเริ่มเหงื่อตก ก่อนจะหันไปหาคนป่วยที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง
นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยใช่มั๊ย? ต๋าวเอ๋ออออ!!!!
“แม่คร้าบบบบบ พอเถอะ แม่เห็นมั๊ยว่าลูกสะใภ้แม่อ่ะกลัวหมดแล้วนะ” ร่างสูงเอ่ยออกมายิ้มๆทำเอาลูกสะใภ้ถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะหันไปตีแขนคนข้างตัว
“เต๋า!! ทำไมพูดอย่างนั้นเล่า ไม่ช่วยกันแล้วยังจะ….”ไม่ทันที่จะพูดจบเอวเล็กๆก็โดนดึงเข้าไปอีกรอบ
“ก็เต๋าพูดจิงนี่นา เนี่ย!!เดี๋ยวจูบโชว์แม่อีกรอบเลย ดีมั๊ยครับคุณแม่ ^^” ร่างสูงหันไปยิ้มแป้นให้คุณแม่ โดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก!!!
“แหมๆ รู้จ๊ะว่ารักกันน่ะ แต่รอให้แม่ออกไปก่อนได้มั๊ย แม่กลัวเบาหวานจะขึ้นเหลือเกิน ”
“คุณแม่…” คชาหันไปหาแม่ของคนตัวโตที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบานไปแล้ว มือเล็กยกขึ้นมาขยี้หัวแรงๆก่อนจะทำหน้างงๆส่งไปให้คนบนเตียง
“ไม่ต้องงงหรอกชา แม่เต๋าอ่ะรู้เรื่องหมดแล้ว”
“เรื่อง…”
“ก็เรื่องที่เราเป็นแฟนกันไงล่ะ!!”
“เต๋า!!” คนตัวเล็กกระหน่ำตีลงไปที่แขนคนตัวโตอีกรอบ
“โอ๊ยๆๆ แม่คร้าบบบ ช่วยผมด้วย เด๋วผมโดนลูกสะใภ้แม่ตีจนช้ำตายจะทำไงเนี่ยยยย” ร่างสูงโอดครวญออกมา
“ไม่ต้องเลยไอ้ลูกตัวดี ชอบหลอกหนูคชาดีนัก ให้หนูคชาตีซะให้เข็ดน่ะดีแล้ว”
“โธ่!! แม่”
“ก็มันจริงนี่ แต่แม่ว่าตอนนี้หนูคชาออกมาคุยกับแม่ดีกว่า แม่ล่ะคิดถึ๊งคิดถึงหนูเหลือเกิน ปล่อยให้คนบางคนนอนซมอยู่บนเตียงนั่นแหละ” พูดจบคุณแม่ก็เดินเข้ามาดึงมือคชาให้เดินตามไป
“คะ ครับ”
“แม่อ่ะ !! ได้ลูกชายคนใหม่แล้วลืมผมเลยนะ” คนตัวโตทำหน้ามุ่ย ก่อนคนเป็นแม่จะหันมาหัวเราะเบาๆพร้อมกับตอบกลับมา
“แน่นอนสิจ๊ะ ก็ลูกชายคนใหม่ของแม่เนี่ยน่ารักกว่าคนเก่าตั้งเยอะ ^^”
“แม่!!!” เต๋าตะโกนกลับไปแต่ไม่ทันซะแล้วเมื่อประตูปิดลงพร้อมกับแม่ที่พาคนตัวเล็กออกไป
…………………………
หน้าห้องคนป่วย
คนตัวเล็กมองผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี ริ้วรอยที่เริ่มมีให้เห็น และใบหน้าที่ดูโทรมลงไปมาก มือนุ่มๆนั้นเอื้อมมาจับมือของเขาไว้ พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ
“คะ คุณแม่ ครับ”
“ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆที่หนูกลับมา แม่เชื่อมาตลอดว่าหนูจะต้องกลับมา หนูรู้มั๊ย ลูกชายแม่ไม่เคยยิ้มอีกเลยหลังจากกลับมาเมื่อสองเดือนก่อน แต่วันนี้…วันนี้ลูกชายแม่มันยิ้มแล้ว หนูเห็นมั๊ยลูกชายแม่ยิ้มแล้ว” แม่พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย คนตัวเล็กบีบมือตอบกลับไป
“คุณแม่…ไม่ต้องขอบใจผมหรอกครับ ต่อจากนี้ไปผมจะทำให้ลูกชายแม่ยิ้มทุกวัน ผมจะคอยดูแลเต๋า และอยู่เคียงเค้าไม่ไปไหนแน่นอนครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คุณ แม่จะไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว”
คุณแม่โผเข้าไปกอดคนตรงหน้าอย่างแรง
“ขอบใจลูก แม่ฝากตาเต๋าด้วยนะ บางครั้งลูกชายแม่อาจจะทำให้หนูไม่พอใจก็อย่าไปถือสาเขาเลยนะ ยังไงเขาก็รักหนูคนเดียวจริงๆ ”
“ครับ คุณแม่”
“รักกันไปนานๆนะ แม่ดีใจมากที่ได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้”
“คุณแม่!!” แม้จะได้ยินคำนี้อยู่หลายครั้งแต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ชินสักที
“ไม่ต้องเขินหรอกจ๊ะ ยังไงตอนนี้เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันไปแล้ว ^^ แต่..แม่ว่าตอนนี้หนูรีบเข้าไปในห้องเถอะจ๊ะ ลูกแม่ยิ่งขี้งอนอยู่ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าแม่พาหนูไปไหนอีก”
“คะ ครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปก่อนนะจ๊ะ คืนนี้ก็ฝากหนูด้วยนะ”
“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง เดินทางปลอดภัยนะครับคุณแม่”
“จ้า แม่ไปก่อนนะ”
“ครับ”
พูดจบคนตัวเล็กก็หมุนลูกบิดประตูเตรียมจะเข้าไปหาคนตัวโต แต่เสียงของคุณแม่ก็เรียกเอาไว้ก่อน
“หนูชา!!”
“ครับ?”
“ขอบใจนะ ที่ทำให้ลูกแม่มีความสุข^^” เมื่อได้ฟัง คนตัวเล็กก็ยิ้มออกมาเบาๆ
ความสุขที่ได้จากการให้…มันเป็นอย่างนี้นี่เอง……..^^
……………………….
ร่างเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องก็เห็นแต่หลังของคนป่วยที่คลุมผ้าห่มซะเกือบมิด -_-^
“ต๋าวววววววววว หลับแล้วเหรอ”
“………”
“ต๋าวววววววว” คนตัวเล็กเดินไปฝั่งข้างหน้าของคนป่วยแต่กลับโดนหันหลังใส่ซะงั้น!!
“……….”
“ต๋าววว!! งอนอะไรอ่ะครับ ชาออกไปคุยกับคุณแม่แค่แปปเดียวเองนะ”
“เต๋าไม่ได้งอน!!”
“ไม่ได้งอนก็หันมาคุยกันดีๆสิครับ”
“เต๋าง่วง!! เต๋าอยากนอนแล้ว!!”คนตัวโตตะโกนกลับมาทั้งยังเอาผ้าห่มคลุมมิดกว่าเดิม
“แต่…เต๋า…”
‘ที่มารัก…รักแล้ว..คงไม่แคล้วกันไป…แน่นอนแค่ไหน..สงสัยต้องพิสูจน์’
ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ เจ้าเครื่องมือสื่อสารบางเฉียบในกระเป๋ากางเกงก็ส่งเสียงขึ้นมาซะก่อน
‘อ้น’
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำเอาคชาถึงกลับโอดครวญ
นี่เขาลืมอ้นไปเลยเหรอเนี่ยยยย
“ฮัลโหล อ้น”
เพียงชื่อที่ออกมาจากปากของคนตัวเล็กก็ทำให้คนง่วงนอนถึงกลับหูผึ่ง!!
“ชา…”
“อ้น!! คือชาขอโทษนะ…คือตอนนี้..เอ่อ..จะพูดยังไงดีล่ะ..คือ..”
“ชาไม่ต้องพูดอะไรหรอก…อ้นเข้าใจ”
“อ้น…รู้เหรอ”
“อื้ม…อ้นรู้แล้วล่ะ อ้นแค่จะโทรมาถามว่าชาจะเข้ามาเก็บของเมื่อไหร่น่ะ”
“คือ…อ้น”
“…….”
“ชาขอโทษนะ…ที่ต้องทำให้อ้นลำบาก...ขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องคิดมากนะ ที่ผ่านมาอ้นก็ต้องขอบใจชาเหมือนกันที่ทำให้อ้นมีความสุข”
“ชาก็ขอบใจอ้นเหมือนกันนะ สำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ส่วนเรื่อง..เก็บของ..ไว้เดี๋ยวชาโทรไปบอกอีกทีแล้วกันนะ”
“ได้ครับ งั้นโชคดีแล้วกันนะชา ”
“โชคดีเช่นกันนะอ้น”
“ครับ บายครับ”
เมื่อคนตัวเล็กเก็บเจ้าเครื่องบางเฉียบนั่นลงกระเป๋า เสียงทุ้มของคนป่วยก็เอ่ยออกมา
“อยากไปอยู่กับมันใช่มั๊ย?”
“อะไรเต๋า เป็นอะไรเนี่ยยย หืม” คนตัวเล็กเดินไปที่ข้างเตียงก่อนจะจับแขนใหญ่นั้นแต่ก็ถูกตวัดออกมาอย่างแรง!!
“อยากไปอยู่กับมันใช่มั๊ย? ไอ้อ้นอะไรนั่น!! ใช่สิ!! มันไม่ได้ป่วยเหมือนเต๋านี่ มันคงทำให้ชามีความสุขได้มากกว่าเต๋าใช่มั๊ย!! งั้นก็ไปเลย!! ออกไปเลย!!” ร่างสูงตวาดออกมา แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตากลมโตนั้น
“ฮึก!! เต๋าคิดได้แค่นี้งั้นเหรอ!! แล้วเต๋าเคยคิดถึงความรู้สึกของชาบ้างมั๊ย!! เคยคิดรึเปล่า!! ว่าชาจะรู้สึกยังไงเวลาที่เต๋าพูดแบบนี้!! เต๋าอยากให้ชาไปใช่มั๊ย!! ได้!! ชาจะไปและจะไม่กลับมาที่นี่อีก!!!” พูดจบคนตัวเล็กก็เตรียมเดินออกจากห้อง แต่ก็ถูกมือใหญ่ของคนป่วยรั้งเอาไว้ก่อน
“ดะ เดี๋ยวสิชา!! เต๋า..เต๋าขอโทษ..อย่าไปเลยนะ เต๋าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีชา …นะครับ..อย่าไปเลยนะ…เต๋าขอโทษจริงๆ”
“เต๋าสัญญาก่อนสิ..ว่าจะไม่พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว”
“สะ สัญญา!! เต๋าสัญญาว่าเต๋าจะไม่พูดและไม่ทำอะไรให้ชาต้องเสียใจอีกแล้ว!! เพราะฉะนั้นอย่าไปเลยนะ …นะครับบบบบบ” ร่างสูงออดอ้อนคนตรงหน้าจนคนตัวเล็กต้องหันกลับมา
“แน่ใจนะ ถ้ามีอีกครั้งล่ะก็..ชาจะไปจริงๆด้วย!!” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาเสียงแข็ง จากที่เคยศึกษามาคนที่ป่วยมักจะเป็นแบบนี้ ด้วยหลายปัจจัย ทั้งผลข้างเคียงของยา ทั้งภาวะกดดันต่างๆ จนทำให้มักเอาแต่ใจแบบเด็กๆ เมื่อไม้อ่อนใช้ไม่ได้จึงต้องใช้ไม้แข็งแบบนี้!!!
“แน่ใจครับ!! ผมเต๋าเต๋าจะคอยเชื่อฟังคุณพยาบาลสุดน่ารักคนนี้ทุกอย่าง!! ”
“ชิ! ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานเลยนะ ทีเมื่อกี้ยังไล่ชาอยู่เลย”
“โอ๋ๆๆๆ ก็เมื่อกี้เต๋าหึงนี่ครับ ทั้งหึง ทั้งห่วง หวง สารพัดไปหมด ก็เลย…”
“ก็เลย…ประชดชางั้นสิ!!”
“ก็…ที่ทำไป…ก็เพราะรักชานะครับ…ตอนนี้เต๋าแทบอยากจะเก็บชาเอาไว้คนเดียว จะไม่ให้ใครได้เห็น ไม่ให้ใครได้คุยเลย ก็เต๋าหวงนี่!! แฟนเต๋าน่ารักขนาดนี้!! เต๋าไม่อยากแบ่งให้ใคร!!”
“เว่อร์จริงๆเลย ต๋าววววววเอ๋อออออ นี่แน่ะๆๆๆๆ ” มือเล็กๆนั้นอดที่จะเอื้อมไปบีบจมูกคนตัวโตไม่ได้
“โอ๊ยๆๆๆๆ เจ็บนะครับบบบ” ร่างสูงโอดครวญออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุดในสายตาของร่างบาง
“เจ็บก็ดีแล้ว จะได้จำไงต๋าววววเอ๋อออ!!!”
“คุณพยาบาลนี่โหดจัง….แต่ก็รักนะครับ ^^”
“ไม่เบื่อรึไงนะ…. คำนี้อ่ะ พูดอยู่ได้ >///<”
“เต๋าไม่เบื่อหรอกครับ….เพราะแค่ที่พูดออกมามันยังไม่ได้ครึ่งของความรักที่เต๋ามีให้ชาเลยนะ”
“>////<”
“ความรักที่เต๋ามีให้ชา ให้พูดตลอดชีวิตก็คงไม่หมด เพราะมันมากมายจิงๆ ^______^”
“พอแล้วๆๆๆๆ >////<”
“คุณพยาบาลเขินอีกแล้ว…น่ารักจังครับ”
“ต๋าวววววววววววววว >///<” คนตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่อถูกดึงให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงกับคนป่วย
“เต๋าเต๋าอยากฟังคำบางคำจากคุณพยาบาลที่น่ารักจังเลย….พูดให้ฟังหน่อยสิครับ”
“คะ คำว่าอะไรเล่า >///<” คนตัวเล็กพูดอย่างตะกุกตะกักเมื่อคนตรงหน้าไม่พูดเปล่า แต่ใบหน้าคมนั้นยังยื่นเข้ามาใกล้ๆอีก!!!
“ก็….คำนี้ไงครับ” พูดจบคนป่วยก็ตามพรมจูบบนหน้าของคนตัวเล็กซะทั่ว ทั้งหน้าผาก แก้ม จมูก คาง และสุดท้ายที่ริมฝีปาก!!!! แถมยังอ้อยอิ่งอยู่ที่สุดท้ายซะด้วย!!
“ตะ เต๋า เดี๋ยว พูดแล้วๆๆ ชาพูดแล้ว >///<” มือเล็กๆนั้นพยายามดันหน้าคมออกไป แต่..ก็ออกไปเพียงนิดเดียว -_-^
“ครับ…เต๋ารอฟังอยู่นะ”
“คือ….ชาก็รักเต๋านะ…>//<”
“ครับ….เต๋าก็รักชานะ ^____^” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะเอ่ยอะไรต่อ ปากบางก็ถูกช่วงชิงความหวานอย่างรวดเร็ว!!!
“อื้ม…ตะ เต๋า”
คนตัวโตถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม >//<
“หวานจังครับ…ขออีกได้มั๊ย? ^_____^”
“>//////<”
หลังจากนั้นคุณพยาบาลจะถูกช่วงชิงความหวานอีกกี่รอบก็ไม่มีใครรู้ได้….แต่ที่รู้ตอนนี้คือ…ความรักของคนสองคนมันล้นทะลักออกมา….อย่างห้ามไม่อยู่ซะแล้ววววววววว >/////<
ไรเตอร์ขอยอมรับผิดด้วยการโดนโบย 323ที หายไปนานมากจิงๆๆๆๆๆๆ
ไรเตอร์ติดภารกิจชีวิตอยู่ในช่วงนี้ TT แต่อีกไม่นานไรเตอร์จะปิดเทอมแล้วววว ><
แต่....ไรเตอร์ไม่แน่ใจว่าจะจบยังไง แหะๆๆ แต่ตอนนี้มันก็เหมือนตอนจบนิดๆ เอ๊ะ!ยังไง 555
ก็บอกกันมาได้นะค่ะ ว่าอยากจะให้จบยังไง <<<< อ้าวโยนงานให้คนอ่านซะงั้น 555
หรือไม่ไรเตอร์ก็อาจจะเอาตอนพิเศษมาฝากกกกกก ^^ ตอนนี้ก็เข้าไปอ่านเรื่องใหม่ของไรเตอร์กันก่อนได้นะค่ะ
ฝากด้วยค่าๆๆๆๆๆ เลิฟๆๆๆๆทุกคนนนนจ้า >///<
ความคิดเห็น