คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ท่ามกลางร้านอาหารหรูชื่อดังกลางใจเมืองยามค่ำคืน ที่โต๊ะติดกระจกด้านในสุดมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหารละลานตามากมายบนโต๊ะ ชายหนุ่มมีท่าทีประหม่า เขามักจะคอยขยับแว่นอันโตอยู่เป็นระยะๆ ผิดกับหญิงสาวตรงข้ามที่มีท่าทีสง่า เธอมักจะคอยโปรยยิ้มหวานๆให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา
“เอ่อ….ไม่ทราบว่าคุณเต๋ามีอะไรจะคุยกับพิมหรือค่ะ” หญิงสาวถามคนตรงหน้าที่นัดเธอมา แต่กับไม่พูดอะไรเลยมาร่วมชั่วโมงแล้ว
“เอ่อ….คือ…ผม…มีเรื่องจะบอกกับคุณพิมครับ!!!” ชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมกับขยับแว่นอันโตอีกครั้ง
“เรื่องอะไรค่ะ”
“คือ….เอ่อ…ผะ..ผม…คือ”
“ว่ายังไงค่ะ” หญิงสาวเริ่มเบื่อหน่ายกับท่าทีเก้ๆกังๆของคนตรงหน้าเต็มที แค่สาวสวยอย่างเธอยอมมากินข้าวกับหนุ่มเชยๆ!! แบบเขาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยังต้องให้มานั่งคอยอีก!!
“คือ….เอ่อ…จะพูดยังไงดี….คือ….”
“ถ้าไม่พูด…พิมจะกลับแล้วนะค่ะ!!” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะลุกไปอย่างที่ว่าจริงๆชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปดึงแขนเธอเอาไว้
“ดะ เดี๋ยวสิครับคุณพิม!! พูดแล้วครับ ผมพูดแล้วครับ”
“ก็พูดสิค่ะ พิมมีงานที่ต้องกลับไปทำนะค่ะ บอสยิ่งสั่งงานเยอะอยู่” หญิงสาวกอดอกก่อนจะมองคนตรงหน้า เธอไม่คิดว่าบนโลกนี้จะยังมีผู้ชายเชยๆแบบเขาอยู่อีก ผู้ชายที่ไหนกัน!! จะหวีผมเลียบแปล้มาทำงานทุกวัน พร้อมกับแว่นสีดำอันโตนั่นอีก ทั้งเสื้อผ้าก็เรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้วอย่างนั้น ใครโดนเขาสารภาพรักไปก็คงจะดวงซวยที่สุด!!!
“เอ่อ…คือ…ฟังดีๆนะครับ”
“ค่ะ”
“คือ….ผมชอบคุณพิมครับ!!!” ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างดัง ทำให้คนทั้งร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว
“อะ…อะไรนะค่ะ”
“ผมชอบคุณพิมครับ!!! ชอบตั้งแต่วันแรกที่เห็นคุณที่บริษัท คุณไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น คุณพิมใจดีกับผมมาก คอยช่วยเหลือผม ผมตกหลุมรักคุณพิมเข้าอย่างจังตั้งแต่วันนั้น” ชายหนุ่มขยับแว่นอันโตพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ
“เอ่อ…”
“คุณพิมไม่ต้องรีบตอบผมหรอกนะครับ ผมไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ แต่ยังไงก็…ช่วยรับผมไว้พิจารณาด้วยนะครับ!!!!” ชายหนุ่มยื่นสมุดเล่มหนึ่งไปตรงหน้าหญิงสาวด้วยท่าทีเขินอาย
“เอ่อ…นี่คือ ไดอารี่ของผมครับ ผมอยากให้คุณพิมอ่าน..เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น”
“………” หญิงสาวยื่นมือไปรับด้วยสีหน้าว่างเปล่า ก่อนจะปาสมุดเล่มนั้นลงบนพื้น และส้นสูงสีแดงนั้นก็เหยียบซ้ำลงไปหลายครั้ง!!!!
“คะ คุณพิม ทำอะไรครับ!!!”
“ทำอะไรงั้นเหรอ!! หึ!! ก็เหยียบย่ำความรักของนายไง ไอ้เอ๋อ!!! หัดดูตัวเองซะมั่งนะ ก่อนจะไปบอกรักใครเค้าน่ะ สภาพเชยๆเชิ่มๆอย่างนายเนี่ย ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าอยากได้มาเป็นแฟนหรอก!!!!!”
“คะ คุณพิม”
“หึ!! แล้วก็ช่วยดูด้วยว่าฉันเนี่ยใคร!! ฉัน! พิมผกาเลขาที่สวยที่สุดในบริษัทนะ แค่ลดตัวลงมานั่งกินข้าวกับเจ้าหน้าที่การตลาดเชิ่มๆอย่างนายเนี่ย ก็ถือว่าบุญแล้ว!!! ฮึ่ม! นี่ยัง มาทำให้ฉันขายหน้าอีก เสียเวลาจริงๆๆ !!!” หญิงสาวพูดจบ เธอก็เดินกระแทกเท้าออกไป เหลือเพียงชายหนุ่มที่ลงไปนั่งเก็บสมุดไดอารี่เล่มนั้นขึ้นมา ก่อนจะพบกับสายตาหลายคู่ที่มองมา บางคนก็มองเขาด้วยความสมเพช บางคนก็มองด้วยความสงสาร และบางคนยังมองเขาพร้อมกับหัวเราะโดยไม่คิดจะปิดบัง
นี่….เขาเป็นตัวอะไรกัน….ตัวตลกงั้นเหรอ
เขานี่มัน…น่าสมเพชจริงๆ……ความรักของเขาถูกเหยียบย่ำไม่เหลือชิ้นดี
“ชะ เช็กบิลด้วยครับ”ชายหนุ่มบอกกับพนักงานคนหนึ่งที่เดินผ่านมา ก่อนเขาจะวางแบงค์สีเทาลงบนโต๊ะหลายใบ และรีบเดินออกมาจากร้านอย่างรวดเร็ว
…………………….
ชายหนุ่มเดินโซซัดโซเซไปมาอยู่ข้างถนนพร้อมกับขวดที่มีน้ำสีอำพันพร่องลงไปกว่าครึ่ง!!
“ฮึก! ไหนใครบอกกินเหล้าแล้วมันจะลืมไง!! ฮึกๆๆ ไม่เห็นจะลืมเลยโว้ยยยยย ทำไม!! ทำไม!! กูยังเจ็บอยู่อย่างนี้เล่า!!!” ชายหนุ่มเดินตะโกนโหวกเหวกไปมา ก่อนจะนั่งแหมะลงริมฟุตบาทข้างๆถนนตรงนั้น
“อึกๆๆ ทำไมคุณพิมถึงทำแบบนั้นล่ะ ฮึกๆๆๆ รู้มั๊ยว่าผมเจ็บ!!” ชายหนุ่มกระดกขวดนั้นเข้าปากอยู่หลายอึกก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกับหยดน้ำตามากมายที่ไหลริน
“อกหักมางั้นเหรอ พ่อหนุ่ม” เสียงของชายแก่ๆดังขึ้นที่ข้างตัว ทำให้ชายหนุ่มหันขวับไป ก่อนจะเจอกับลุงแก่ๆที่แต่งตัวมอซอ และมีหนวดเฟิ้ม -_-^
“นี่ลุง!! มานั่งข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่ตกลงเอ็งอกหักมาใช่มั๊ย” ผู้มาใหม่ไม่ตอบคำถามแต่กลับถามคำถามกลับมา
“ลุงจะรู้ไปทำไม รู้ไปลุงก็ช่วยอะไรผมไม่ได้อยู่ดี”
“หืม ใครจะไปรู้ ลุงอาจช่วยเอ็งได้นะว้อยย”
“ตลกแล้วลุง!! ผมอกหักมานะ ไม่ได้ป่วยหรืออะไรที่ต้องให้ลุงพาไปส่งโรงบาลซักหน่อย ”
“ป่วยสิ!! เอ็งน่ะป่วย เอ็งเจ็บที่หัวใจตอนที่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าไม่รักเอ็งใช่มั๊ยล่ะ!! ”
“ลุง!!! จะพูดทำไมเนี่ย ผมพยายามลืมอยู่นะT_____T”
“เฮ้ย!!! โทษทีว่ะ แต่ลุงช่วยเอ็งได้จริงๆนะ”
“ลุงจะช่วยอะไรผมได้ บอกมาสิ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน” ชายหนุ่มวางขวดน้ำสีอำพันเอาไว้ข้างๆตัว ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับลุงแก่ๆคนนั้น
เอาวะ….นั่งคุยกับคนบ้าก็แล้วกัน!!!
“ดีมาก!! ลุงรอเวลานี้มานานเหลือเกิน ได้เวลาทำงานแล้วเจ้าชาชาเอ๋ย”
“หืม ตัวอะไรนะลุง”
“เอ็งดูดีๆน่ะเว้ย เนี่ยเป็นของสำคัญของลุงเลย ” ชายแก่หันไปค้นอะไรบางอย่างในย่ามใบเก่าที่สะพายอยู่ข้างตัว ก่อนจะกำมือข้างนึงออกมา ราวกับมีอะไรสักอย่างอยู่ในมือนั้น
“อะไรน่ะลุง!! ลุงคงไม่คิดจะเอาจิ้งจกยางมาหลอกผมหรอกนะ”
“ไม่ใช่เว้ย นี่!! ดูดีๆ” ชายแก่แบมือข้างนั้นออก ก่อนจะพบกับ….
.
.
.
.
.
เป็ดยางสีเหลืองอ๋อย!!!
“อะไรของลุงเนี่ยยยยยยยย ลุงเอาเป็ดยางของเด็กมาหลอกผมทำไมกัน ผมไปดีกว่า ไม่คุยกับลุงแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะหยิบขวดน้ำสีอำพันข้างๆขึ้นมาด้วย
“เดี๋ยวสิ!! พ่อหนุ่ม นี่มันไม่ใช่เป็ดยางธรรมดาๆนะ ไอ้เนี่ย!! เค้าเรียกว่าเป็ดยางวิเศษ สามารถที่จะให้พรกับใครก็ได้ และมันจะเป็นผู้เลือกเจ้าของเองด้วยนะ และเจ้าชาชาเนี่ย มันก็เลือกเอ็งนะเว้ย เพราะฉะนั้น เอ็งควรจะดีใจเอาไว้”
“นี่ลุง!! ลุงคิดว่าเรากำลังอยู่ในเรื่องอะลาดินกับตะเกียงวิเศษรึไง อย่าเอามุกหลอกเด็กแบบนี้มาหลอกผมเลย” ชายหนุ่มกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเริ่มออกเดินแต่ยังไม่ทันก้าวไปไหน ชายแก่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“เฮ้ย!!! ลุงมาได้ไงเนี่ยยยย เมื่อกี้ยังอยู่ข้างหลังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”
“หึ เรื่องนั้น ช่างมันเถอะ แต่เอ็งต้องรับสิ่งนี้ไปด้วย” ชายแก่ยื่นเจ้าเป็ดยางสีเหลืองอ๋อยตัวนั้น มาข้างหน้าเขา
“ผมไม่เอาหรอกลุง ลุงจะให้ผมเอาไปทำอะไร ผมไม่เอาไปใส่ในอ่างอาบน้ำเหมือนพวกเด็กๆหรอกนะ”
“รับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเอ็งก็จะรู้เอง ลุงขี้เกียจพูดแล้ว ” ชายแก่ยัดเจ้าสิ่งนั้นมาในกระเป๋าเสื้อของเขาก่อนจะหันหลังและเริ่มออกเดิน แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมา
“อ้อ!! ลุงลืมบอกไป ฝากดูแลเจ้าชาชามันด้วยนะ ลุงคงคิดถึงมันน่าดู เจอกันตอนเสร็จภารกิจก็แล้วกัน ไปล่ะ” ชายแก่หันมาพูดกับเขาอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินกลับไป ชายหนุ่มก้มลงมองเจ้าเป็ดยางสีเหลืองอ๋อยที่นอนแเอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขา
“เฮ้อ!! นี่ลุง เอาคืน…” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมากะจะพูดกับชายแก่คนนั้นให้รู้เรื่อง แต่เขากลับไม่พบกับใครเลย ข้างหน้าเป็นถนนที่มีแต่ความว่างเปล่า แม้รถสักคันก็ยังไม่มี
“อะไรเนี่ย นี่เราเมาขนาดเห็นภาพหลอนเลยงั้นเหรอ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเริ่มออกเดินเพื่อกลับที่พัก ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักจากตรงนี้
เป็ดยางสีเหลืองอ๋อยตัวนั้น….จะช่วยอะไรคนอกหักอย่างผมได้เล่า!!!
ความคิดเห็น