[ พ่อลูอ่อน ] อนที่ ๑๓.
[ JACKSON ]
หลัาไ้รู้วามริาแบมแบมผม็รีบลับมาที่อนโทันทีแ่สิ่ที่อยู่ภายในห้อทำให้ผมถึับยืนนิ่เพราะห้อที่เยเป็นระเบียบเรียบร้อยอนนี้ลับมี้าวอวาระัระายทั่วห้อ
ผมวาสายามอหายอแนทั่ว่อนะไ้ยินเสียเหมือนนำลัทะเลาะันอยู่ในห้อน้ำ
ผมรีบเิน้ามเศษแ้วและราบเลือที่อยู่บนพื้นไปหายอแ้วยวามเป็นห่วทันที
ผมลัวเหลือเินว่ายอแะทำร้ายัวเอ
" พี่แ็สันมาแล้วหรอ
ทำไมมา้าัวะ " ผมหยุะัเมื่อยูยอมเินออมาาห้อน้ำในสภาพที่เปียไปทั้ัว
" ยอแล่ะ "
" อยู่ในห้อน้ำ
พี่เ้าไปูแลหน่อยแล้วัน ผมะลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
" ว่าบมัน็เินออาห้อไป ผมถอนหายใเฮือให่่อนะเินเ้าไปในห้อน้ำ
ยอแที่นั่ันเ่าร้อไห้อยู่นั้นทำให้ผมรู้สึปวหนึบที่หัวใ
ไม่เยมีเลยสัรั้ที่ยอแะอยู่ในสภาพแบบนี้
ั้แ่บันมาผมไม่เยทำให้ยอแร้อไห้เลยสัรั้
" ยอแ "
" อึ....พี่แ็สัน "
ใบหน้าหวานที่เ็มไป้วยวามอ่อนล้าเยึ้นมามอผม่อนที่เ้าัวะยับัวออเมื่อผมนั่ล้าๆ
" ไม่เป็นไรแล้วนะ
พี่ลับมาแล้ว...พี่อโทษ " ผมโอบอยอแเอาไว้พร้อมับันศีรษะบาให้บลที่อ
เสียสะอื้นอยอแทำให้ผมรู้สึเหมือนใะา
ยิ่ไ้รู้ว่ายอแผ่านอะไรมาบ้าทำให้ผมยิ่รู้สึเ็บ
" อือออ... อึ ปล่อยนะ แมันสปร....เนื้อัวมันสปร!!
" าที่เยสบนิ่อยู่ๆยอแ็ิ้นรนผลัผมให้ถอยห่าออาัว มือบาพยายามผลัไสไล่ส่ผมให้ออห่าพร้อมับศีรษะบาที่สะบัไปมาเหมือนนำลัาสิ
" ยอแ "
" ปล่อยแ!! พี่แ็สัน แมันสปร
แมันน่ารัเีย !!! " ยิ่ผมอรัยอแ็เริ่ม่อ้าน
เสียร้อไห้ เสียสะอื้นยััไม่าสายนผมรู้สึเหมือนใะาแทน
ยิ่ไ้รู้ว่ายอแำลัเ็บปวมาแ่ไหน ผม็ยิ่เ็บนแทบาใ
" ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว
เียบนะรับเ็ี " ผมพยายามโอบอร่าเล็เอาไว้พร้อมับลูบศีรษะบาเพื่อปลอบโยน
" ไม่เป็นไรแล้วนะยอแ
พี่อยู่รนี้แล้ว " เมื่อยอแเริ่มสบลผม็ลายอ้อมอออพร้อมับูบับไปที่มับบาเบาๆ
"....พี่แ็สัน...แอโทษ "
เสียแผ่วเบา่อนที่ร่าเล็ะหมสิลในอ้อมแนผม
ผมลุึ้นอุ้มยอแออาห้อน้ำ่อนะพาไปนอนลบนเียแล้วัารถอเสื้อผ้าทีุ่่มน้ำออ
ผมใ้ผ้านหนูเ็ไปามเนื้อัวาวอย่าเบามือ ผิวาวๆที่ผมอยทะนุถนอมูแลเป็นอย่าีอนนี้ลับมีแ่รอย้ำเ็มไปหม
ยิ่ไ้เห็นร่อรอยพวนี้ผมยิ่รู้สึโรธนแทบอยาะระทืบพวนั้นให้ายาี
น!
" ทำไมนายถึไม่บอพี่วะยอแ
ทำไมนายถึไม่บอพี่ว่านายำลัเ็บปวมาแ่ไหน " ผมเอื้อมไปปัปอยผมที่ปปิใบหน้าหวานออ
ใบหน้าอนรัที่เยสใสอนนี้ลับเ็มไป้วยวามเศร้าหมอส่วนใ้า็บวม้ำนเห็นไ้ั
ผมัารแ่ัวให้ยอแนเสร็่อนะเินไปหยิบล่อปมพยาบาลออมาแล้วบรรทายาลบนฝ่ามือบาที่มีรอยแผลาเศษแ้วอยู่
ผมทายานทั่ว่อนะหยิบผ้า๊อึ้นมาพันแผลเอาไว้
" พี่อโทษนะยอแที่พี่ปป้อนายไม่ไ้
" ผมูบไปที่ฝ่ามือบาเบาๆ ่อนะเลื่อนึ้นไปูบที่หน้าผามนและริมฝีปาอวบอิ่มเบาๆ
" พี่รันายมานะยอแ "
ผมยืนมอยอแที่นอนอยู่บนเียสัพั่อนะออไปเ็บอที่แระายอยู่ในห้อ
ผมเริ่มเ็บเศษแ้วที่อยู่บนพื้น่อนะเอื้อมไปหยิบรอบรูปที่อยู่ึ้นมา
ภายในรอบรูปนั้นือรูปภาพอพวผมั้แ่สมัยเฟรี่
รูปใบนี้เป็นรูปู่ใบแรที่เราถ่ายู่ัน ผมให้วามสำัับอพวนี้มาแ่อนนี้รอบรูปนั้นมันลับและเอียนไม่เหลือิ้นี
ผมแยัวรูปภาพออ่อนะโยนรอบที่แลถัยะ แล้วเริ่มเ็บส่วน่าๆอห้อนเรียบร้อยเหมือนเิม
ผมยมือึ้นปัเหื่อบนหน้าผาออ่อนะเินเ้าไปอาบน้ำแล้วออมานอนที่โฟาแทน
โฟาอผมมันเป็นที่นอนในัว เพราะเมื่อ่อนยอแอบออมานอนูีรีส์แล้วบอผมว่าโฟามันนอนไม่สบายผม็เลยเปลี่ยนมาื้อโฟาแบบเียนอนแทน
ผมทิ้ัวลนอนบนโฟาพร้อมับิอะไรไปเรื่อยเปื่อยนเลิ้มหลับไป ผมหลับไ้สัพั็รู้สึเหมือนมีนมานั่ล้าๆ
" ยอแ "
ผมลืมาึ้นมายอแที่นั่มอหน้าผมอยู่ ใบหน้าหวานอนนี้ยัเ็มไป้วยเศร้า
ผมยมือึ้นปัปอยผมที่ปปิใบหน้าหวานออ่อนะึเ้าัวให้นอนล้าๆ
" พี่แ็สันแอโทษ "
" ไม่้อพูแล้ว นอนนะรับเ็อ้วน
ื่นึ้นมาวันพรุ่นี้เรามาเริ่ม้นันใหม่นะ " ผมรั้ัวยอแให้มานอนบลที่อพร้อมับอเอาไว้่อนะูบไปที่ลุ่มผมบาเบาๆ
" ...ฝันีนะรับ "
" ฝันีรับที่รั "
สำหรับผมไม่ว่ายอแะผ่านอะไรมาผม็รับไ้เสมอ อแ่เาเื่อใผม
อแ่เราเื่อใัน ผมะพายอแ้าวผ่านวามเ็บปวพวนี้ไปให้ไ้
ส่วนไอ้เลวพวนั้นผม็ไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่!
มึไ้เอูอีรอบแน่ เว มินโฮ !
……………30%.................
[ MARK ]
หลัาปล่อยแบมแบมให้ไปอาบน้ำผม็ลับมานอนรอที่ห้อ
ยอมรับว่าอนแรที่เห็นสภาพอไอ้ห้อยผมใมา
ผมนึว่าเิเรื่อร้ายแรึ้นแ่แบมแบมมันลับไประทืบนมาและูท่าไอ้นที่มันระทืบะอาารสาหัสพอสมวร
ผมรู้นะว่าเมื่อ่อนแบมแบมมันนิสัยยัไ ผมรู้ว่ามันแมนนาไหนแ่ผมไม่ิว่ามันะแมนและโหนานี้
ผมไม่อยาะิเลยว่าถ้าวันหนึ่เิผมเผลอไปนอใแบมแบมผมะมีีวิรอหรือเปล่า
"
มาร์ " ผมหันไปมอทาประูห้อไอ้ห้อยที่ำลัเินเ้ามาทั้ๆที่ผมยัเปียอยู่แบบนั้น
นี่แสว่าอาบน้ำเสร็มันะมาหาผมเลยสินะ แล้วูมันแ่ัว
แบมแบมมันใส่แ่เสื้อล้ามับาเบ็อเอร์เน่าๆ ไม่รู้ว่ามันใส่มาอ่อยผมหรือเปล่า
"
ทำไมไม่แ่ัวีๆ แล้วผมทำไมไม่เ็ให้มันแห้
อาาศมันเย็น เี๋ยว็เป็นปอ....อืออ... " ยัไม่ทันที่ผมะไ้บ่นนบแบมแบมมัน็โน้มมาูบปาผมเสีย่อน
"
บ่นอะไรนัวะ "
"
อ่อยูอีแล้วนะ " ผมเอื้อมไปรั้เอวบาเ้ามานแนบิ่อนะัที่หน้าท้อแบนราบเบาๆ
"
เ็บนะ "
"
หึ! ูัให้เ็บ แล้ว็มานั่นี่เี๋ยวูเ็ผมให้ "
ผมรั้ัวแบมแบมให้นั่ร่อมั่อนะเริ่มใ้ผ้านหนูที่มันเอาพาอมาเ็ไปที่ศีรษะเล็เบาๆ
"
ปล่อยูิ เ็ผมเหี้ ยอะไรอมึในท่านี้วะ "
แบมแบมมันยับัวะลาัผม แ่ผมรั้เอวบาเอาไว้แน่น
"
ไอ้ห้อยมึยับมาๆ ถ้าอูึ้นมันเอาลยานะ "
เมื่อผมเอ่ยเ้าัว็นิ่ล่อนะเปลี่ยนมายมือึ้นโอบออผมไว้เหมือนั้ใะยั่วผมสะั้น
"
รู้ว่าูอยา็ยันยั่วูัเลยนะ "
"
อยาอะไรอมึ "
"
อยาินมึไ ัวมึแม่นุ่มนิ่มน่าฟัิบหาย "
ว่าบผม็ัไปที่ไหล่บานเิรอยเี้ยว ผมเป็นนาิสนะ
ถ้าินไอ้ห้อยไ้ผมินมันทั้ัวแน่ๆ
"
ูเ็บนะ เมื่อไหร่มึะเลิั เลิมูสัที มึเป็นหมาหรอ "
แบมแบมมันยมือึ้นมาันหน้าผมออเหมือนมันำลัรำา
เมื่อี้มันยัอ่อยผมอยู่เลยนะ --"
"
เออูเป็นหมาำลัิสัว์้วย " ผมลามือบีบที่สะโพมนนแบมแบมมันถึับสะุ้
"
มาร์! "
"
รู้ว่าูอยา็สนอูหน่อย " ผมยมือึ้นเลี่ยแ้มใสพร้อมับ้อไปที่นัยน์าู่สวยอย่าอออ้อนอนนี้ผมำลั้อารแบมแบมมาริๆ
"
ูะสนอนมึไม่ไ้นอนทั้ืนเลยอยู "
ว่าบแบมแบมมัน็ยมือึ้นมาโอบอผมเอาไว้่อนะูบลมาที่ริมฝีปาอผม
ผมรั้ท้ายทอยสวยเอาไว้่อนะสอลิ้นร้อนเ้าไปในโพรปาหวาน
ปาอวบอิ่มที่ยืหยุ่นเหมือนเยลลี่ทำให้ผมไม่เยรู้สึเบื่อบวับารูบอบลับมาทุรั้ที่เหมือนรู้ว่าผม้อารอะไร
ทุรั้ทีู่บันหรืออันแบมแบมมัะอบสนอผมีทุรั้นทำให้ผมเริ่มหลใหลในัวมัน
"
มึทำใหู้หลมึนโหัวไม่ึ้นแล้ว "
ผมบูบนริมฝีปาอวบอิ่มเริ่มแ้ำ ลมหายใที่หอบระเส่าอยู่้าหูทำให้ผมแทบอยามันให้มเีย
"
อือ....มาร์! " เมื่อผมลุึ้นาโฟาทั้ๆที่ยัอุ้มมันอยู่แบมแบมมัน็เผลอร้อออมา้วยวามใ
"
หือ? "
"
ทำบ้าอะไรวะ " มือเรียวพยามโอบอผมนแน่นพร้อมับ
าเรียวเาะเี่ยวเอวผมเอาไว้เพราะลัว ผมอุ้มแบมแบมมานถึเีย่อนะทิ้ัวลแล้วึ้นร่อมร่าบาเอาไว้
"
แบมแบมมึรู้ไหมทุวันนีู้แทบะามึไม่ไ้อยู่แล้ว "
ผมยมือึ้นลูบแ้มใสอย่าอ่อนโยน่อนะโน้มหน้าลลอเลียอยู่ระหว่าออาวับแ้มใสนั้น
"
อ่ะ...มึนี่เป็นหมาริๆสินะ ทำไมอบม อบััเลยวะ " เมื่อผมไล่ัที่หัวไหล่แบมแบมมัน็เบ้ปาออมาเพราะวามเ็บ
"
ถ้าูเป็นหมา ู็เป็นหมาอมึนเียวแบมแบม "
"
ถ้ามึเป็นหมาอู็้อรัแู่นเียว ื่อสัย์แ่ับูนเียวนะไอ้เี้ยว "
"
แน่นอนอยู่แล้ว ูรัมึมานะไอ้ห้อย "
"
ู็รัมึไอ้เี้ยว "
...........CUT..........
เอันที่เิม
ฝาอมเม้น้วยนะะ อนหน้าอยาอ่านู่ไหน็บอไว้นะ
แล้ว็ฝาิาม #ฟิผิแ่ไหน ้วยนะะ :)
ความคิดเห็น