การแก้แค้นในโรงเรียนจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้

วันศุกร์ที่21มกราคมกลางดึกของวันที่เริ่มต้นการร่วงโรยลงมาของหิมะสีขาวโพลน ซึ่งนั่นเป็นวันที่เป็นทั้งจุดจบและเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของผมด้วย

“ชึบ..!?”

  ผม มิซาโตะ โทรุ เป็นชื่อที่สองในชีวิตของผมถ้าถามว่าทำไมน่ะหรอ เพราะว่าผมเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง

  วันนั้นหลังจากที่ผมเดินกลับจากการซื้อของ ตอนขากลับนั้นก็มีหิมะสีขาวที่เริ่มร่วงหล่นโปรยล18งมาทำให้ตอนนั้นที่มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วเกิดคุมไม่อยู่จนมาชนเข้ากับผมที่ไปยืนอยู่ตรงนั้นพอดีทำให้วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของชีวิตผม ผมคิดอย่างนั้นแต่ทว่า ตอนนี้ผมได้กลับมาเกิดใหม่โดยได้มาอยู่ในร่างของเด็กชายเผ่ามนุษย์คนนึงที่อายุราวๆ 13 ปีได้ เสื่อผ้าดูทรุดโทรม บ้านก็ดูเก่า เหมือนจะยากจนพอสมควร แถมตัวของผมก็มีรูปร่างที่ผอมแห้งติดกระดูก ผิวก็ขาวซีดเกิดจากการได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ 

  ที่โลกใหม่นี้ผมรู้สึกได้ว่าผมนั้นมีอะไรที่ต่างไปจากคนอื่นอยู่ คือ ผมสามารถมองเห็น ความสามารถของผู้อื่นเป็นแผ่นค่าสเตตัสได้ และตอนนี้ค่าสเตตัสของผมก็….

ชื่อ มิซาโตะ โทรุ เผ่ามนุษย์ เพศชาย Lv.2

อายุ 13 ปี 10เดือน สูง142 

HP38/100

MP150/150

พลังกาย 10  ป้องกัน 10

ว่องไว 12  สติปัญญา 20

หลบหลีก 9  โชค 4

อาชีพ - 

ฉายา -

สกิล อำพรางตัวLv.1 เสริมแกร่งLv.1 รังสรรค์Lv.1 พื้นที่เก็บของLv.1 ตรวจสอบข้อมูลLv.1 

เวทย์มนตร์ เวทย์มนตร์ความมืด เวทย์มนตร์ลม เวทย์มนตร์ตรวจจับ

  ทั้งสกิลทั้งความสามารถก็อยู่ในระดับปานกลางค่อนข้างไปทางสูงเลยแหละแต่เวทมนต์เนี่ยสิทำไมถึงได้เป็นเวทย์มนตร์ความมืดกันล่ะ แต่เท่าที่ผมดูผู้คนในหมู่บ้านที่มีสเตตัสก็ไม่ได้สูงมากไปกว่าผมเท่าไหร่ถึงแม้เลเวลจะต่างกับผมมากแต่ยังไงก็คงต้องเก็บเป็นความลับไปก่อนล่ะนะ

“กลับมาแล้วครับ”

“ยินดีต้อนรับกลับจ้า วันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง”

  คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี้มีผมสีขาวราวกับหิมะดวงตาสีฟ้าอ่อนที่สุดจะแสนอ่อนโยน คือ มิซาโตะ คานะ คุณแม่ของผมเอง เราอยู่ด้วยกันเพียงแค่สองคนในบ้าน เพราะว่าตอนที่ผมถามถึงคุณพ่อของผมทีไรคุณแม่จะมีสีหน้าที่ไม่ดีอยู่ตลอดผมจึงไม่อยากถามอะไรเกี่ยวกับคุณพ่อของผมอีก

“สนุกมากเลยครับ วันนี้คุณอาโลแลนด์ ช่วยสอนผมทำหลายๆอย่างเลยล่ะครับทั้งตัดไม้ ล่าสัตว์และผ่าฟืน”

  ตอนนี้ตั้งแต่ที่เรามาเกิดใหม่ก็ผ่านมาได้ 1 เดือนแล้วผมได้เรียนรู้หลายๆอย่างเกี่ยวกับโลกใบนี้เพิ่มขึ้นส่วนใหญ่ก็มาจากคุณโลแลนด์ที่เป็นผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านแห่งนี้คุณโลแลนด์เอ็นดูผมเป็นอย่างดีไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ก็…

“อย่างนั้นเหรอจ๊ะอาหารค่ำใกล้จะเสร็จแล้วล่ะรีบขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วลงมากินอาหารค่ำนะ”

“ครับ”

ในระหว่างที่เรากำลังกินข้าวกันอยู่นั้น

“อีกไม่นานลูกก็จะอายุครบ 14 ปีแล้วลูกน่าจะเตรียมตัวไปเข้าโรงเรียนได้แล้วนะ”

“เอ๊ะ!? โรงเรียนหรอ”

  แม้แต่ที่โลกแห่งนี้ก็มีโรงเรียนด้วยหรอจะเป็นสถานที่แบบไหนกันนะอยากจะลองไปดูสักครั้งเหมือนกัน

“แต่ว่าถ้าผมไปแล้วคุณแม่ล่ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกจ้ะแม่อยู่คนเดียวได้แม่อยากให้ลูกได้ไปโรงเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นๆแล้วก็ตั้งใจเรียนแม่น่ะอยู่คนเดียวได้ แม่ของลูกน่ะเก่งนะจะบอกให้”

“แต่ว่า”

“ไม่ต้องแต่แล้วจ้ะ มันเป็นเรื่องที่ทุกๆบ้านเขาทำกันนะจ๊ะ”

“ก็ได้ครับ”

  หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็กลับขึ้นมาบนห้องของเราได้ไม่นานเราก็เผลอหลับไป และแล้ววันเวลาก็ได้ผ่านไปอีก 1 เดือน 

  วันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดครบอายุ 12 ปีของผมผู้คนในหมู่บ้านจึงพากันออกไปล่าหาอาหารเพื่อจะเอามาจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้กับผมในวันพรุ่งนี้ โดยคนที่ออกล่านั้นรวมผมเข้าไปด้วยก็มีอยู่  7 คน พวกเราเข้าไปล่าอาหารภายในป่าที่มีมอนเตอร์อยู่  แต่ถ้าว่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไฟไหม้เกิดขึ้นมาในหมู่บ้านพวกเราจึงรีบพากันกลับไปที่หมู่บ้าน และได้พบกับพวกที่สวมผ้าคลุมมาโจมตีหมู่บ้านแต่ว่าพวกผมนั้นก็มาช้าจนเกินไป ไม่มีผู้คนเหลือรอดแม้แต่คนเดียว แม้กระทั่งแม่ของผมเองก็ตาม

  ในขณะที่ผมกำลังช็อกกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าคือบ้านของผมกับคุณแม่ที่อยู่ด้วยกันจนถึงเมื่อกี้ มีเพียงไฟที่โหมโลมกระหน่ำ ผมทำได้เพียงยืนดูบ้านของผมหลังนั้นถูกมอดไหม้หายไปต่อหน้าต่อตา 

“เอ๊ะ!? นี่มันคือ”

  โทรุได้เบิกตากว้างกับสิ่งของที่ตัวเองเก็บได้มันไม่ใช่สิ่งของมีค่าอะไรที่พวกสวมผ้าคลุมหน้าที่พวกผมคิดว่าพวกมันคือโจรทำตกไว้แต่มันคือตราของโรงเรียน ชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวงซึ่งเป็นโรงเรียนที่แม่ของโทรุบอกไว้ว่าจะให้โทรุไปเข้าในโรงเรียนนั้นเพื่อไปศึกษา 

  เมื่อโทรุได้เห็นตรานั้นโทรุก็รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของโจรที่เข้ามาปล้นหมู่บ้านแย่างแน่นอน

“และเมื่อโทรุรู้อย่างนั้นแล้วเขาก็ได้จะยิ้มออกมาพร้อมกับคิดขึ้นมาในใจว่า”

“คนคนใดที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าท่านแม่คนผู้นั้นจะต้องไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้”

  และแล้วก็เริ่มต้นการแก้แค้นของโทรุขึ้น ณ บัดนี้

  วันเวลาผ่านไป1เดือน ตัวผมที่ใช้ชีวิตอยู่ในป่าเพื่อฝึกฝน ตัวเองให้เข้าโรงเรียนชื่อดังในเมืองหลวงได้จึงตั้งใจฝึกอย่างหนักและพัฒนาได้อย่างน่าเหลือเชื่อคงเป็นเพราะผมฆ่ามอนเตอร์ไปจำนวนมาก

ชื่อ มิซาโตะ โทรุ เผ่ามนุษย์ เพศชาย Lv.6

อายุ 14 ปี สูง156 

HP350/350

MP450/450

พลังกาย18  ป้องกัน19

ว่องไว21  สติปัญญา34

หลบหลีก16  โชค12

อาชีพ -

ฉายา -

สกิล อำพรางตัวLv.3 เสริมแกร่งLv.3 รังสรรค์Lv.1

พื้นที่เก็บของLv.2 ตรวจจับLv.4

เวทย์มนตร์ เวทย์มนตร์ความมืด เวทย์มนตร์ลม 

เวทย์มนตร์ตรวจจับ

  ตลอดระยะเวลา1เดือนที่ผ่านมา ผมได้ทำการวางแผน ว่าจะทำยังไงต่อใช้ชีวิตยังไงต่อ ผลสรุปที่ออกมาคือ ขั้นแรกต้องเข้าโรงเรียนในเมืองหลวง สืบหาเบาะแสคนที่สั่งทำลายหมู่บ้านของเรา และคนที่มาทำลายหมู่บ้านและฆ่าแม่ของผมมีกี่คน มีใครบ้าง และ…

“จะต้องล้างแค้นพวกมัน..!?”

  ในเวลาต่อมา สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวง โรงเรียนที่โทรุอยากจะเข้าให้ได้ตอนนี้ได้ตั้งอยู่ตรงหน้าของโทรุแล้ว โทรุไม่รอช้าเดินเข้าไปเพื่อสมัครทันที

“อ่า...สวัสดีครับ ผมมาสมัครเข้าเรียนครับ”

“มาสมัครเข้าหรอจ๊ะหนูแล้วผู้ปกครองของหนูหล่ะ”

  โทรุตกใจไปครู่หนึ่งพร้อมทำก้มหน้าลง

“ไม่มีครับ”

  หญิงสาวที่ทำการรับสมัครนักเรียนมองดูโทรุด้วย           สายตาที่เปลียนไปเป็นสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยามโทรุ

“งั้นก็กรอกใบสมัครและเข้าไปข้างในยื่นให้โต๊ะทางขวา”

  หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและขับไล่ แต่โทรุก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป โทรุกรอกข้อมูล และกำลังจะนำไปส่งตามที่หญิงสาวคนนั้นบอกไว้ ในระหว่างทางนั้น

  มีหญิงสาวคนหนึ่ง ที่มีผมยาวสีทองสรวยปลิวพริ้ว พร้อมกับนัย์ตาสีแดงชมพูเปล่งประกาย จนทำให้โทรุอึ้งไปได้ชั่วขณะ ในขณะที่โทรุกำลังอึ้งอยู่นั้นนาง    ก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของโทรุแล้ว

“นี่...นายน่ะ”

“อ...อะเอ๊ะ-!? ผ..ผมหรอ”

“ฉันยืนอยู่ตรงหน้านายนะถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใครอีกหล่ะ”

“อ้อครับ แล้วเธอมีธุระอะไรกับผมหรอ”

“ฉันน่ะ ไม่เคยเห็นหน้านายเลยนายมาจากไหนหรอแล้วก็ฉันไม่ได้ชื่อเธอนะ ฉันมีชื่อที่สุดแสนจะภาคภูมิใจอยู่นะ”

  เอ่ออะไรของยัยนี่เนี้ย...จู่ๆก็เข้ามาทักคนอื่นแถมยังจะมาเหวี่ยงใส่คนอื่นเค้าอีก

“อ่ะอ้อครับเอ่อ...ขอโทษครับ ผมชื่อ มิซาโตะ โทรุ แล้วคุณล่ะ”

“เอ๊ะ นี่นายไม่รู้จักฉันงั้นหรอ”

  โทรุได้แต่เอียงคอทำหน้างง พร้อมพูดไปตรงๆว่า“เธอมีชื่อเสียงหรอ”ออกไป และดูเหมือนจะแทงใจดำ เข้าเต็มๆ

“นี่นาย…”

   เอ๊ะ...นี่เราทำเธอโกรธหรอเนี้ยทำไมหละคำพูดของเรามีอะไรแปลกด้วยหรอ

“เอาเถอะ…งั้นจำชื่อของฉันไว้ให้ดีๆซ่ะหล่ะ ชื่อของฉันคือ สเตล่า อเมเรีย”

  เอ๊ะยัยนี่เป็นองหญิงหรอกเหรอเนี้ย ถึงว่าทำไม

สเตตัสถึงได้ต่างจากคนอื่น

ชื่อ สเตล่า อเมเรีย เผ่ามนุษย์ เพศหญิง Lv.5

อายุ 14 ปี สูง150

HP300/300

MP400/400

พลังกาย 11  ป้องกัน 7

ว่องไว 13  สติปัญญา 15

หลบหลีก 5  โชค 7

อาชีพ -

ฉายา เจ้าหญิง

สกิล เสริมแกร่งLv.2 นักดาบLv.2

เวทย์มนตร์ เวทย์แสง

  เรายังไม่อยากเป็นศัตรูด้วยเพราะงั้น ไม่อยู่ใกล้ๆจะดีกว่าแฮะ

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอ่อ...เวลาส่งใบสมัครจะหมดเขตแล้วผมขอตัวก่อนนะคับ”

“อะ...เอ๊ะ ด...เดี๊ยว แล้วคำตอบล่-”

  ไปซะแล้ว อะไรกันไอ่เจ้าหมอนั่น ฉันเป็นถึงเจ้าหญิงเลยนะสนใจกันให้มากกว่านี้หน่อยเซ่ แสดงออกให้มากกว่านี้หน่อยสี้ โถ่

“ฟุ้ววว...รอดแล้วเรา เอาหล่ะไปยื่นใบสมัครดีกว่า หวังว่าจะไปได้ไปยุ่งกับ องค์หญิงอีกล่ะนะ”

  ก็พูดไว้แบบนั้นอยู่หรอก...แล้วทำไม องค์หญิงถึงมานั่งข้างๆเราได้ฟ่ะเนี้ย!?

“นี่นายน่ะโทมุ สินะเมื่อวานยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ อย่าเดอนไปเองตามใจชอบสิ”

“เอ่อ...ขอโทษครับบบ แล้วอีกอย่างผมชื่อโทรุครับ”

  เฮ้อทำหูทวนลมไปละกัน...ตอนนี้เราได้เข้ามาในโรงเรียนที่บุกไปทำลายหมู่บ้านของเราแล้วต่อไปเราก็ต้องตามหาเบาะแสเกี่ยวกับคนที่สั่งการ

“ติ้งต๋อง….เอ่านักเรียนวันนี้เลิกเรียนได้”

“ครับ”

  สุดท้ายแล้วการเรียนก็ได้เรียนเกี่ยวกับเวทย์มนตร์ที่เอาไว้ใช้ในชีวิตประจำวันพื้นฐาน เอาล่ะต่อไปที่ที่เราต้องไปต่อก็คือ สมาคมนักผจญภัย…สินะ