หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน รักวุ่นๆของเจ้าตัวยุ่งเฟริน~!

ลำดับตอนที่ #2 : ----->>CHAPTER~1((เสียงเรียกจากหัวใจ))~!

          \"อรุณสวัสดิ์ฮะ พ่อ วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียว \" เด็กสาวรุ่นๆ ในชุดกระโปรงระบายพองสีครีมเดินลงมาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มไม่วายทักทายผู้เป็นพ่อ







          “ ลูกเบื่อหรือเปล่า มาอยู่กับพ่อที่นี่ ไม่ได้ไปเจอเพื่อนเจอฝูงเลย ” ท่านจ้าวยิ้มรับก่อนจะเอ่ยถาม ใบหน้าไร้ริ้วร้อยสมกับเป็นจ้าวปีศาจรุ่นเอ๊าะๆ







          \" ไม่เบื่อหรอก อยู่กับพ่อสนุกจะตาย เสียแต่ผมกินผักไม่ค่อยเก่ง\" เจ้าหญิงนามว่าเฟริน เดินมานั่งข้างท่านจ้าวอย่างสบายอารมณ์ใบหน้าสดใสบ่งบอกว่าเจ้าตัวมีความสุขสบายใจและกายไม่น้อย







          \" เรื่องกินนะ ลูกปรับตัวเก่งไม่ใช่หรอ ขอให้มีให้กินเป็นพอ \" ท่านจ้าวหัวเราะเบาๆเคล้าคำกระเซ้าที่ส่งให้ด้วยสายตาที่พินิจบุตรสาวอย่างรักใคร่







          \" 555 ของยังงี้มันแน่อยู่แล้วพ่อ \"







          \" เมื่อวาน ลูน่า ท่านอาของเจ้าน่ะ คุยกับพ่อเรื่องเจ้า\" ท่าทางทีเล่นทีจริงของท่านจ้าวเริ่มหายไป กลายเป็นท่าทางขึงขังเข้ามาแทน







          \" หือม์ เรื่องผม ? มีอะไรหรอพ่อ\"







          \" เรื่องบุคลิกของลูกน่ะ ลูน่าบอกพ่อว่าแก้ยังไงก็ไม่หาย ท่านอากับพ่อก็กลัวว่า เราจะไม่มีราชบุตรเขยเป็นแน่ \"







          \" ก็ผมไม่อยากแต่งงาน อยากจะอยู่กับพ่ออ่ะ \"เจ้าตัวทำเป็นอ้อนแต่ในใจก็ไม่วายนึกห่วงหาบุรุษในดวงใจ







          \" ไม่ได้หรอก เจ้าจะอยู่กับพ่อตลอดไปไม่ได้ ซักวันนึงเจ้าต้องมีความรัก เจ้าต้องออกเรือน ไปเป็นควีนแคว้นใดแคว้นหนึ่ง \"







          \" ก็รอให้วันนั้นมันมาถึงก่อนสิพ่อ แล้วค่อยไปคิดถึงมัน \" คนเป็นลูกยังทำเป็นไม่ทุกข์ร้อนทั้งที่จริงเลือดภายในกายพากันพุ่งพล่าน







          \" พ่อจะให้มีการประลองที่นี่เพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีของเดมอส และรวมทั้งตัวของลูกเอง \"







          \" ประลอง ? \" เจ้าตัวไม่วายขี้สงสัยซักนู่นซักนี่ไปตามประสา







          \" ประลองฝีมือเพื่อคัดเลือกคู่ครองให้เจ้า พ่อกับท่านอาของลูกได้ตัดสินใจไปแล้ว ป่านนี้คงไม่ทันแล้วที่จะเปลี่ยนใจ \"







          \" งั้นผมขอตัวนะพ่อ อยากไปนอนข้างบน\" เฟรินเอ่ยตัดบทก่อนจะมุ่งสู่ห้องของตน







                                                                             ~!~!~!~!~!







          เมื่อร่างอรชรทิ้งตัวลงไปบนที่นอน ฉับพลันความคิดต่างๆนานา ร้อยพัน ก็พุ่งพล่านสับสนอลหม่านอยู่ในหัวสมอง

..ในหัวใจของเธอคือคาโล ผู้เดียว ผู้เป็นเพื่อน  เพื่อนรัก  คนรัก  คนที่เธออยากจะได้ไว้เคียงข้างตลอดไป...







          แววตาสีน้ำตาลกับใบหน้าหมองหม่นแสดงถึงความกังวลที่อยู่เบื้องลึกในจิตใจ ...

ถ้ามันไม่มา..เธอคงต้องไปอยู่กับคนที่เธอไม่ได้รัก เธอก็ไม่เคยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไม? ทำไม? เบื้องลึกของหัวใจเธอถึงโหยหาแต่เขาเพียงผู้เดียว ...







          ในสมองก็มีแต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับคนๆนั้น ชื่อของเขาก็ดังก้องอยู่ในโสตประสาท  เธอรักเขาหรือไม่ เธอก็ไม่แน่ใจ เพราะความสัมพันธ์ที่ทั้งสองมีให้กันมันไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนจริงๆ นี่เธอจะรักเขาถึงขั้นแต่งงานเลยหรือนี่







          ตลอดมา เค้าหรือเธอกันแน่ที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เรื่องยุ่งๆจบลง เธอก็ได้เรียนจบจากเอดินเบิร์กในฐานะเพื่อนที่ซี้ที่สุด

แต่ขณะนี้เธอได้เปลี่ยนมุมมองที่มองเขา เธอหลงใหลเค้าหรือรักเค้าคนนั้นกันแน่..??







          เธอได้แต่หวังว่าซักวันหนึ่งเธอจะเข้าใจในเสียงเรียกของหัวใจ ตลอดเวลาเธอมีแต่ความสับสน เธอมองเค้าแบบไหนกันแน่

โอ๊ยชักจะปวดหัวแล้วน่ะ เธอทำให้เขาได้ทุกอย่างหรือเปล่า ? เสียสละแม้ชีวิตงั้นหรอ  







          น้ำตาแห่งความรู้สึกที่อัดแน่นไหลพรากออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอทุบหมอนที่ซบอยู่พร้อมกับนึกว่าเธออาจจะเกลียดเค้าก็ได้มั้ง เธอกับเขาก็เป็นศัตรูตามชะตากรรมนี่!







          คำตอบสำหรับเธอตอนนี้คือเธอไม่รู้ เธอไม่รู้จริงๆ ด้วยความที่เธอถูกเลี้ยงมาอย่างลูกผู้ชาย เธอจึงไม่อาจรู้เลยว่าความรู้สึกแบบลูกผู้หญิงนั้นยากลึกยั้งถึงเพียงใด







          \"การเป็นผู้หญิงมันยากขนาดนี้เชียวหรือ!!\"เธอพึมพำขณะใบหน้าอันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแห่งความรู้สึกซบลงกับหมอนนานแสนนาน... จนกระทั่งเธอหลุดออกจากห้วงความคิดเข้าสู่นิทรารมณ์โดยปริยาย





                                                                               ~!~!~!~!~!







~! ผู้เขียน - จุดเริ่มต้นของเรื่อง ช่วยคอมเม้นท์หน่อย ขอบคุณค่ะ