หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน รักวุ่นๆของเจ้าตัวยุ่งเฟริน~!

ลำดับตอนที่ #10 : ------------->>CHAPTER~9((ของขวัญจากคาโล))~! 100%

          หมู่เมฆดำทะมึนค่อยๆย่างกรายเข้ามาครอบคลุมแผ่นฟ้า สายฝนบริสุทธิ์แห่งเดมอสก็ค่อยๆโปรยปราย ทุกๆอากัปกิริยาภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมนต่างดำเนินไปอย่างช้าๆ ประหนึ่งเดียวกับความเป็นไปในห้องนอนของธิดาแห่งความมืด







          \" เจ้าหญิง วันนี้ไปเที่ยวย่านโบมองค์ สนุกมั้ยเพคะ\" แซนเดียร์เอ่ยปากถามด้วยเสียงใสๆพลางตั้งหน้าตั้งตาฟังคำตอบ







          \" ก็ดี \" ดวงหน้ารูปไข่ขึ้นสีเรื่อฉับพลันเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเรือ







          \" ดียังไงหรือเพคะ\" แซนเดียร์สาวเท้าเข้าไปใกล้พลางอมยิ้มสังเกตสีหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆของเด็กสาว







          \" พวกมันสองคนบอกว่าชอบทัวร์ที่ผมจัดให้ \" เด็กสาวพูดออกมาเบาๆแต่ก็ไม่ยอมหันไปสบตา







          \" แล้วไม่ได้ไปล่องเรือหรือเพคะ\"







          \" ไม่ได้ไปหรอก ผมเห็นว่าเที่ยวกันสองคนมันไม่สนุก เลยไปเดินเที่ยวกันสามคน\" ใบหน้าของเด็กสาวเริ่มหลุบต่ำขึ้นทุกทีทั้งที่ในใจขอโทษขอโพยยกใหญ่จำใจต้องโกหก







          \" โธ่ งั้นก็เสียเที่ยวนะสิเพคะ หม่อมฉันล่ะเสียดายแทน\"







          \" แหะๆ \" เฟรินยิ้มแห้งก่อนจะเอ่ยตัดบท\" ปิดไฟเถอะ ง่วงจัง บรรยากาศน่านอนนะฮะ เย็นสบายดี \"







          \"เพคะ  \"แสงไฟจากแสงเทียนดับผลึบ ห้องทั้งห้องก็มืดมิดมีแต่เด็กสาวที่นอนฟังเสียงฝนโปรยปราย....





                              

                                                                          ~!~!~!~!~!









          \" อ้าวฝ่าบาท ตื่นแล้วก็มาชำระกายสิเพคะ  มัวนอนคิดอะไรอยู่\" ถ้อยคำที่มักหลุดออกจากปากคนเป็นแม่

ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากนางกำนัล







          \" อือๆ รู้แล้วน่า ขอนอนกลิ้งอีกแปบไม่ได้หรือไง\" ใบหน้ายุ่งๆกับเรือนผมสีน้ำตาลพัลวันโผล่ออกมาจากผ้าห่ม







          \" เฮ้อ เจ้าหญิงเนี่ยยังทรงคิดว่าตัวเองเป็นสุนัขอยู่รึไง\" เจ้าของคำพูดแอบอมยิ้ม







          \" อะไรนะฮะ ลองพูดใหม่อีกที ผมฟังไม่ค่อยถนัด\" คนหูไม่ค่อยดีลุกพรึบทำเอาแซนเดียร์แปลกใจนิดๆ







          \" ไม่มีอะไรหรอกเพคะ \" แซนเดียร์รีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อนพลางนึกขำอยู่ในใจ







          \" เดี๋ยวไปอาบน้ำดีกว่า \" เจ้าคนที่ปกติมันจะนอนขี้เซาแถมปลุกยากวันนี้รีบโดดผึงออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำแบบนักกีฬาโอลิมปิกอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ







          ชั่วอึดใจเด็กสาวร่างบางก็ออกมาพร้อมกับชุดสีฟ้าแนบเนื้อแขนสั้นไม่มีระบายพอง ตัดเย็บลวดลายด้วยลิบบิ้นสีขาวดูงามตา

ซึ่งใช้ใส่ในวันที่อากาศสบายๆ ไม่มีงานสำคัญ







          \"ประทับตรงนี้เพคะ หม่อมฉันจะแต่งพระพักตร์กับสวมเครื่องประดับให้ \" แซนเดียร์เอ่ยขึ้นขณะเตรียมเครื่องแต่งหน้าให้มีโทนสีเข้ากับชุด







          ฉับพลันเจ้าหญิงองค์น้อยก็เดินมานั่งอย่างว่าง่าย....(โอ้ วันนี้มาแปลก อารมณ์ดีแถมว่าง่ายจริงๆ)







          สร้อยคอกับต่างหูปะการังสีครามถูกบรรจงสวมเข้ากับคอระหงของเด็กสาวริมฝีปากถูกแต้มด้วยลิปสติกสีส้มอ่อนๆ

พร้อมกับเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกปล่อยสยายโดยใช้กิ๊บติดตรงช่วงบน ทำให้เธอผู้นี้ดูน่ารักสมวัยสาวแรกรุ่นของหล่อน







          ...เด็กสาวผู้เพรียบพร้อมไปด้วยความงามย่างกรายลงมาร่วมโต๊ะกับเพื่อนซี้ทั้งสองอย่างลำบากด้วยความไม่ถนัดในการใส่ส้นสูง\" ท่านพ่อล่ะ\" เด็กสาวรีบถาม เมื่อจัดแจงนั่งบนเก้าอี้ร่วมโต๊ะอาหารได้อย่างปลอดภัย







          \" ออกไปทำธุระข้างนอกกระหม่อม\" พ่อมดคนแคระเจ้าเก่ารีบรายงาน







          \" คิล \" เสียงหวานกระแอมถาม







          \" หือ\" นัยน์ตาสีม่วงฉายแววเชิงว่าเป็นคำถาม







          \" แกว่าสร้อยปะการังสีครามฉันใส่แล้วเข้าท่ามะ \" เสียงหวานถามต่อ







          \" ก็สวยดี ว่าแต่สร้อยคอไข่มุกของคาโล นายไม่ใส่แล้วหรอ เมื่อก่อนเห็นใส่ประจำ\" คิลแย้มรอยยิ้มขี้เล่น







          \" ใส่บ่อยๆ เดี๋ยวมันเป็นรอย ของแพงอย่างนั้นต้องไว้ใส่เวลาจำเป็น\" คำตอบของเฟรินทำเอาคิลได้ทีส่งคำยั่ว







          \" เห็นมั้ยคาโล ว่าที่ราชินีของนายออกจะดี ของแพงมันก็ไม่ใส่ ตอนนายซื้อของให้มัน ก็ไม่ต้องแพงหรอก เอาแถวตลาดนัดก็พอ\"







          \" ไอ้คิล!!\" ว่าที่ควีนทำท่าจะลุกไปวิ่งไล่เตะไอ้คนปากมากแต่รองเท้าคู่สวยเจ้ากรรมก็ไม่อำนวย วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็หกล้ม

หัวคะมำไม่เป็นท่า







          \" ไอ้รองเท้าเวร !\" เจ้าตัวสบถอุบพลางค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นพลางส่งสายตาสุดอาฆาตไปให้ไอ้คนต้นเรื่องที่ตอนนี้กำลัง

นั่งหัวเราะท้องขัดท้องแข็ง \"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้คิล เดี๋ยวฉันจะส่งสาส์นด่วนไปคาโนวาล\"







          \" จะฟ้องคาโลรึไง จะส่งสาส์นไปทำไมอ่ะ ในเมื่อมันก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ \" นักฆ่าเพื่อนรักหักเหลื่ยมโหดทำท่าจะหันไปหาท่านเจ้าชายแห่งคาโนวาล แต่จำต้องตกตะลึงเมื่อเจ้าชายคนสำคัญได้แอบย่องออกไปจากห้องไปตั้งแต่ไอ้เพื่อนสองตัวมันเริ่มทะเลาะกัน







          \" ใครว่าฉันจะไปฟ้องมัน ถึงฟ้องไปมันก็ทำอะไรแกไม่ได้อยู่ดี  สู้ฟ้องใครบางคนไม่ดีกว่าเร้อ คิล\" เจ้าตัวดีทำเป็นมีลับลมคมในทำเอานักฆ่าเพื่อนซี้ชักเริ่มตะหงิดๆว่ามันคิดจะไปฟ้องใคร







          \" อ๋อ นี่นายเห็นว่าลูกทำอะไรฉันไม่ได้เลยจะไปฟ้องพ่อแทนใช่มั้ย คิงบาโรน่ะเค้าไม่สนไอ้เรื่องไร้สาระพรรค์นี้หรอกน่า นายอย่าเพิ่งได้ใจไปสิท่านว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต\" คำพูดยั่วๆจากไอ้เพื่อนซี้ตัวดีทำเอาคนฟังกัดฟันกรอดๆก่อนจะข่มตานับหนึ่งถึงร้อย







          \" แล้วใครบอกแกว่าฉันจะไปฟ้องพ่อมัน \" ว่าที่ลูกสะใภ้คิงบาโรเย้ยพลางยิ้มยิงฟัน ฝ่ายคนฟังเริ่มเหงื่อตก







          \" แล้ว..นายจะไปฟ้องใคร ถ้าไม่ใช่สองพ่อลูกนั่น \" คิลเริ่มหวั่นเมื่อสังเกตเห็นนัยน์ตาส่อแววเจ้าเล่ห์ของเฟริน \" อย่าบอกนะว่านาย...จะไปฟ้อง...\" เจ้าตัวยังพูดไม่จบก็ถูกเพื่อนสาวแย่งหน้าที่ไปต่อประโยคให้







          \" เจ้าหญิงคนงามของแกไง คิล ฮ่าๆๆๆๆ \" เจ้าเพื่อนซี้หัวเราะร่าอย่างชอบอกชอบใจทำเอานักฆ่าเริ่มอยากทำงานโดยไม่คิดค่าแรงแต่ใบหน้าก็ขึ้นสีเรื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ







          \" หนอย นายนี่มัน..\"  







          \" ถูกใจแกล่ะสิคิล ฮ่าๆๆๆ \"  เฟรินจัดการต่อประโยคให้เสร็จสับ  \" เดี๋ยวฉันจะจัดการเผด็จศึกรักให้แกเอง รับรองเรนอนไม่มีปฏิเสธ ฉันมันระดับไหนแล้ว \" พอเจ้าตัวจัดการออกปากรับหน้าที่จัดการให้เพื่อนก็มีเสียงหนึ่งเข้ามาขัดความสุขทันใด







          \" นายนี่ชอบทำอะไรไร้สาระ\"  น้ำเสียงเย็นๆจากเจ้าชายมาดน้ำแข็งซึ่งตอนนี้มานั่งอยู่ข้างหลังเจ้าคนชอบยุ่งอย่างไม่ให้รู้ตัว







          \" มันไม่ได้เรียกว่าไร้สาระซักหน่อย แกนี่วันๆไม่เคยรู้จักคำว่า \'เบาสมอง\'เลยบางรึไง จริงมั้ยคิล \" เจ้าคนถูกว่าเถียงเข้าให้ทันควันซ้ำยังหันไปขอแรงเพื่อนซี้คู่อาฆาตมาสำทับ







          \" ไม่รู้เว้ย ฉันขอตัว \" คิลรีบเอ่ยตัดบทก่อนจะผละออกจากห้องไปทิ้งไว้ให้หนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาวนั่งต่อล้อต่อเถียงกันสองคน







          \" ว่ะ ไอ้นี่ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อน ทีฉันยังจะช่วยแกเรื่องเจ้าหญิงคนงามเลย แกนะไอ้คิล จำคำพูดฉันไว้ \" แม่ตัวดีตะโกนไล่หลังคิลโดยไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนที่อยู่ในห้องเค้าจะว่ายังไง



          



          \" เฟริน ฉันมีอะไรจะให้นาย \" เจ้าชายมาดน้ำแข็งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ เจ้าตัวคนถูกเรียกหันควับ







          \" ทำไมวันนี้แกมาแปลก? ปกติแกไม่เคยให้นิถ้าฉันไม่ขอ\" เด็กสาวทำหน้าไม่ไว้วางใจพลางสังเกตแววตาของบุรษตรงหน้า







          \"  นายจะเอาหรือไม่เอา \"  แววตาอ่อนโยนกลายเป็นสายตาดุที่ส่งมาให้อย่างกระทันหัน







          \" เอาเดะ ของจากแก นานปีจะมีหน \"  เจ้าตัวรีบตอบตกลงไปทันใด







          \" เฟริน นายสัญญากับฉันก่อนได้มั้ย \"  คำพูดที่ทำเอาคนตรงหน้าชะงักก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน







          \" ฮ่าๆๆ นายอยากได้คำสัญญาจากขโมยเรอะ \"







         \" ใช่ \" คำตอบที่ชัดเจนโดยไม่อ้อมค้อมทำเอาขโมยสะอึกก่อนจะวางมาดขรึม







          \"แกจะให้ฉันสัญญาอะไร \" เธอพูดด้วยท่าทีเป็นงานเป็นการ







          \" ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่นายจะแต่งงานด้วย นายทำได้มั้ย \" คาโลเอ่ยน้ำเสียงเอาจริงเอาจังด้วยสายตาที่มีแววเว้าวอน







          \" ก็อยู่ที่ว่าแกจะชนะการประลองรึปล่าว \"







          \" มันอยู่ที่หัวใจนายต่างหากล่ะ...\"  ทั้งคู่สบสายตาประสานกันสื่อถึงสิ่งที่มีอยู่ในเบื้องลึกของหัวใจ







          \" ถ้ามันอยู่ที่หัวใจฉันล่ะก็ ...ฉันสัญญา \" หลังจากที่นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ เจ้าตัวก็ตัดสินใจเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ออกมาจากหัวใจด้วยรอยยิ้มอันสดใส







          \"  นายแน่ใจใช่มั้ยที่พูดแบบนี้ \" สายตาของคาโลที่มองมาทำเอาเจ้าตัวใจเต้นไม่เป็นส่ำก่อนจะเอ่ยเน้นย้ำสัญญารัก









          \" ฉันยังไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อน ว่าแต่นายจะให้อะไรฉันหรอ \" ดวงหน้าสวยยิ้มละไมทั้งปากและตาเป็นภาพที่เจ้าชายมาดน้ำแข็งยังต้องบอกว่าน่ารัก







         \" ฉันอยากให้ของขวัญที่เปรียบเหมือนตัวแทนสัญญารักระหว่างเราให้กับนาย แต่มันเป็นคำสาปนะ \" อัญมณีรูปหยดน้ำสีค่อนข้างขุ่นถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อของชายหนุ่ม









          \" คำสาป?\"  เฟรินทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกแต่เมื่อเห็นคาโลหยิบกริชสีดำออกมากรีดเนื้อตัวเองต่อหน้าต่อตาเธอ เด็กสาวกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างสิ้นสติ









          \" คาโล!!!!!!! \" เฟรินแทบลมจับเมื่อเห็นเลือดที่ค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผลซึ่งเจ้าตัวตั้งใจทำให้เกิด









          อัญมณีสีขุ่นถูกนำมารองรับโลหิตที่กำลังไหลริน ฉับพลันเมื่อโลหิตของคาโลสัมผัสกับอัญมณีประหลาดก็บังเกิดแสงวาบวาบสว่างจ้าแสบนัยน์ตา ชายหนุ่มเอื้อมมือมาคว้ามือนุ่มๆของเด็กสาวมากุมไว้ที่อัญมณี แสงสว่างจ้าพลันดับวูบดั่งสยบนอบน้อมให้แก่ผู้เป็นนาย จากอัญมณีสีขุ่นดูไม่น่าพินิจแปรเปลี่ยนเป็นหินสีใสส่องประกายวาววาบ







          \"  เก็บรักษาให้ดี อย่าให้หาย \" เสียงเย็นๆเอ่ยกำชับเมื่อหินวาววาบได้ไปอยู่ในมือของเฟริน







          \"  ไอ้หินนี่แกไปได้มาจากไหน \" ดวงหน้าสวยเริ่มซักไซ้นัยน์ก็ยิ้มร่า







          \" นี่ไม่ใช่หินธรรมดา แต่เป็นหยาดน้ำตาของจอมภูตสโนว์แลนด์ \" คาโลอธิบายขณะที่กำลังรักษาบาดแผลสดที่ท่อนแขน







          \" จอมภูตนั่น แม่แกใช่มั้ย \" เสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อยอย่างหวาดๆพลางสังเกตสีหน้าคนถูกถาม







          \" ใช่ \" เจ้าชายมาดน้ำแข็งตอบสั้นๆไม่มีท่าทีว่าจะอธิบายให้เข้าใจเพิ่ม







          \" จอมภูตร้องไห้ด้วยหรอ ฉันไม่ยักรู้ \"







          \"  ท่านแม่ร้องไห้ตอนที่ใกล้จะสิ้น แล้วช่วงนั้นมันเป็นรอยต่อระหว่างแสงอาทิตย์สลับเปลี่ยนกับแสงจันทร์ น้ำตาจึงได้กลายเป็นหินวิเศษ \"คำอธิบายของคาโลทำเอาเจ้าตัวถึงกับอึ้ง ตระหนักถึงคุณค่าของสิ่งที่อยู่ในมือ







          \"  แล้วที่แกหยดเลือดลงไปอ่ะ \"







          \" พิธีกรรมของจอมภูตแห่งสโนว์แลนด์ที่สืบทอดกันมา จอมภูตทุกคนต้องหลั่งน้ำตาก่อนจะจากไปซึ่งต้องเป็นช่วงที่เป็นรอยต่อระหว่างแสงอาทิตย์กับแสงจันทร์และมอบให้กับทายาทไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความรัก ถ้าหยดเลือดลงไปและมอบให้คนรักก็จะเป็นคำสาป \"







          \" คำสาป? แล้วแกจะให้ไอ้หินบ้ากับฉันทำไม \" เฟรินหน้าตื่นพลางมองหน้าไอ้ก้อนน้ำแข็งที่นั่งหน้าตาเฉยไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกรู้สา







          \" ฉันกับนายจะไม่มีความสุขไปชั่วชีวิตถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิดสัญญาที่ให้ไว้ นายจะเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันจะรัก จะแต่งงาน จะอยู่ร่วมกัน จะช่วยกันฝ่าฟันทุกปัญหา  จะไม่มีวันทิ้งกัน ตราบจนความตายจะมาพราก... \" นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยมองดวงหน้างามอย่างห่วงหา ริมฝีปากก็เอ่ยคำสัตย์สาบานต่อความรัก









          \" ขอบใจนะคาโล ที่แกทำเพื่อฉันได้ขนาดนี้ \" รอยยิ้มสวยทำให้ดวงหน้ารูปไข่ดูงดงามน่าพินิจ  ชายหนุ่มค่อยๆโน้มตัวมาจุมพิตคนที่ตนรัก นัยน์ตาที่เคยกลมโตบัดนี้ปรือลงจนแทบจะปิด ริมฝีปากนุ่มค่อยๆเป็นฝ่ายบดเบียดเข้าหาจุมพิตรักแห่งคาโนวาล  แต่น่าแปลกที่อ้อมกอดของเจ้าชายน้ำแข็งนั้นแสนจะอบอุ่น เธอจะจดจำคำมั่นสัญญาที่เขาได้ให้ไว้ไปชั่วชีวิต ตราบจนชีวิตจะหาไม่







                                                                            ~!~!~!~!~!



~! ผู้เขียน - มาอัพแล้วแล้วค่า ไปเที่ยวมาจ้า เอิ้กๆ คอมเม้นท์เยอะๆๆๆๆๆเลยนะคะ