คนเดียวในหัวใจ

คนเดียวในหัวใจ

-----------------

สุภัทร์

The sweetest music to lovers is the sound of each other’s tongues at night.

ดนตรีที่ไพเราะที่สุดสำหรับคนรัก 

คือเสียงพูดกันระหว่างคนทั้งสองในยามราตรี

- Shakespeare’s Romeo and Juliet -

          หลายครั้งที่ความรักนั้นสามารถบันดาลให้คนเปลี่ยนแปลงไปได้หลากหลายตามแต่บุคคลและสภาวการณ์ที่เจอ

          ทำให้บุคคลเป็นสุข...แต่ก็เป็นทุกข์ไปพร้อมกัน

          ทำให้มีกำลังและแรงใจอันมหาศาล...แต่บางคราก็ทำให้หมดเรี่ยวแรงไร้ซึ่งกำลังแม้แต่จะหายใจ 

          ทำให้เราฉลาด...แต่ในบางคราก็ทำให้เราโง่จนไม่เข้าใจแม้แต่เรื่องง่าย ๆ

          ทำให้เราลืมคน ๆ หนึ่งที่คุ้นเคยไปได้อย่างง่ายดาย...หากแต่ในบางคราก็ทำให้เราจดจำคน ๆ หนึ่งไปได้นานตราบชั่วชีวิต

          ตัวละครในนิยายเรื่อง “คนเดียวในหัวใจ” จะพาท่าน ไปพบกับความรักของชายหนุ่มและหญิงสาวที่มีประสบการณ์ความรักอันชวนตราตรึง มีฉากดำเนินเรื่องอยู่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อครั้งที่ประเทศญี่ปุ่นยกพลขึ้นฝั่งไทย เหตุการณ์ครั้งนั้นได้มีผู้เสียสละชีวิตเพื่อทำการปกป้องประเทศ ต่อสู้กับทหารญี่ปุ่นอย่างกล้าหาญ หนึ่งในนั้นคือกลุ่มยุวชนทหาร เยาวชนที่มีอายุเฉลี่ยอยู่ในช่วงวัย 15-17 ปี ผู้เขียนรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เล่าเรื่องราวของพวกเขาให้ผู้คนได้ทราบ

          หวังว่าทุกท่านมีความสุขและอิ่มเอมใจ

ด้วยรัก

*** นิยายเรื่องนี้จะลงไม่จบเรื่อง ลงประมาณ 70 % ของเรื่อง

ที่เหลือจากนั้นจะจัดพิมพ์ในฉบับรูปเล่มจำหน่าย ***

...........................................................................

Sample

          พระอาทิตย์ดวงโตสีส้มแสดกำลังโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาสาดแสงแรกของวัน ท้องฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนสี จากดำมืดเป็นฟ้าเทาและขาวนวล

          “สวยจังเลย” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

          “ผมชอบตื่นช่วงเวลานี้ ก็เพื่อรอชมภาพที่งดงามแบบนี้ละ”

          ทั้งสองนิ่งเงียบไม่เอื้อนเอ่ยอะไร ปล่อยให้ใจซึมซับกับช่วงเวลาอันมีค่า ด้วยภาพความสวยงามของธรรมชาติที่สรรค์สร้างความวิจิตรแก่โลกได้แทนทุกคำพูดทั้งหมดในเวลานี้

          “แม้ภาพแบบนี้จะมีให้เห็นอยู่ทุกวัน แต่ใช่ว่าจะมีคนสนใจ ผู้คนมักจดจ่ออยู่กับเรื่องวุ่นวายในชีวิต จนละเลยที่จะปล่อยใจเสพรับกับความงามของธรรมชาติที่มีอยู่ รอบตัว” อิฐเปรยขึ้นมาลอย ๆ

          “ครูอิฐดูเป็นคนสุนทรีจังนะคะ”

          “ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ” อิฐยอมรับ แล้วกล่าวต่ออย่างอารมณ์ดี “ผมเรียนมาทางศิลปะ อาจมองอะไรแปลก ๆ ไปบ้าง บางทีก็คุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง ถ้าผมพร่ำเพ้ออะไรไป ครูดาก็อย่าถือสาเลยนะครับ”

          “ไม่เลยค่ะ ดาชอบ”

          “ครับ?” 

          “ความคิดครูอิฐแปลกดี ดาชอบฟัง ดาไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อน”

          อิฐที่เผลอใจไปกับอีกความหมายของคำว่า ‘ชอบ’ กระแอมแก้ขัด 

...........................................................................

...........................................................................

...........................................................................