Whispers of Spirit

ลำดับตอนที่ #3 : Back to home

"พ่อ..." ลากูรแหงนหน้ามองชายที่ยืนอยู่บนเขาสูงด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจมากนัก ในขณะที่ชายวัยกลางคนยังคงมองเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ไล่ตามกันมาตั้งนาน ไม่มีสักครั้งเลยที่เราจะจับตัวลูกไว้ได้" 
"แล้วยังไงกันล่ะ วันนี้เลยจะมาจัดการด้วยตัวเองหรือไง" ลากูรถามด้วยน้ำเสียงกวนนิดๆ
"เปล่า วันนี้ฉันแค่จะมารับลูกชายของตัวเองกลับบ้าน"
"บ้านหรอ ไล่ล่าฉันมาถึง 2ปี แล้ววันนี้จะมาพากลับบ้านอย่างนั้นหรือ ง่ายไปรึเปล่าตาเฒ่า!?" ลากูรชี้ดาบไปยังพ่อของตน
"พ่อรู้ว่าลูกไม่พอใจกับสิ่งที่พวกเราได้ทำลงไปกับพี่ของลูก แต่มันเป็นอุบัติเหตุลูกจำต้องเข้าใจในจุดนี้" 
"แต่ถึงกระนั้นท่านก็ยังคงค้นหามันต่อไปไม่ใช่หรือไง นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันรับไม่ได้ล่ะ"
"นี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสู้กันเองหรอกนะ แต่ไม่ว่ายังไงลูกก็จะไม่กลับไปกับพ่อใช่ไหม" ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายแต่แววตาของเขากลับดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
" แววตาแห่งเดสเนส  ....." ลากูรจับดาบมั่นขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้
"ลูกก็มีมัน ไม่ต้องห่วงหรอก" ยาชิโอะพูดพร้อมชักดาบมุซาวากิอาวุธประจำกายออกมา
"นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเลยสักนิด" สิ้นเสียงของลากูร ทั้งคู่ก็กระโจนเข้าใส่กันอย่างรวดเร็ว
"เคร้ง!!!!!?"........................................................................................
                        ณ ศูนย์ใหญ่กองกำลังพิเศษ Ranger
"วอร์วิสสอง ยืนยันการลงจอด" ยานขนส่งสองลำลงจอดที่ลานบินพร้อมเปิดประตูหลังออกมา
"กองพันที่สองพร้อม! กองพันที่สี่สิบแปดพร้อม!" เหล่า Ranger ทั้งหมดได้มารวมตัวกันเพื่อต้อนรับการกลับมาของผู้นำ
"ขอต้อนรับท่านผู้นำ! ขอต้อนรับกลับนายน้อย!" เหล่า Ranger ทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง พร้อมๆกลับยาชิโอะที่ก้าวขาลงมาและลากูรที่ถูกล่ามด้วยโซ่กุญแจมือทั้งสองเดินไปยังเวทีลานกว้างใจกลางลานฝึกประกบหลังด้วย เทรซและคาร์ดิส เมื่อทุกอย่างพร้อมยาชิโอะจึงเริ่มพูด
"ชีวิตยากจะหยั่งถึง วันก่อนเป็นมิตรวันนี้เป็นศัตรู เมื่อก่อนเคยเป็นเพื่อนรักยามนี้กลายเป็นศัตรูคู่แค้น และวันนี้ฉันได้กลับมาเป็นมิตรกับคนที่ฉันได้บอกว่าเป็นศัตรูแม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของฉันก็ตาม บัดนี้ขอประกาศว่า ลากูร โมริตานิไม่ใช่ศัตรูของเรา ไมดาสก์อีกต่อไปแล้ว" สิ้นเสียงยาชิโอะ คาร์ดิสก็บรรจงดาบลงบนโซ่มือของลากูรจนขาดออก
"ดาบของท่านครับ นายน้อย" ซอร์ดแมนถือดาบของลากูรที่โดนยึดไว้มาให้ ลากูรยืนมองดาบอยู่นานก็จะคว้ามาไว้ในมือ
"คิดว่าทำแบบนี้แล้ว ฉันจะยอมเชื่อใจง่ายๆหรือ" ลากูรหันไปถามยาชิโอะ
"แล้วแต่ลูกจะคิดแล้วกัน แต่จากนี้ไปพ่อจะไม่ไล่ล่าลูกอีกและอยากให้ลูกกลับมาทำงานเหมือนเก่า" ยาชิโอะพูดพร้อมก้าวไปหาลากูรแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อลากูรชี้ดาบมาทางเขา
"ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่าทำไมและเพื่ออะไรแต่ในเมื่อจะปล่อยฉันไป ฉันก็ยินดีและจะไม่ก่อกวนกลับที่นี่อีก แต่รับปากได้ไหมละว่าจะยกเลิก โครงการบราเวีย ไปซะ"
"ได้...พ่อรับปาก"
"งั้นเราก็ไม่มีเรื่องที่จะพูดกันอีก" ลากูรลดดาบลงและเดินสวนยาชิโอะออกไป 
"บราเวียกำลังจะกลับมาอีกครั้ง" ยาชิโอะพูดก่อนที่ลากูรจะผ่านเขาไป ลากูรหยุดและหันกลับมามองหน้าเขาด้วยความสงสัย
"นี้คือเหตุผลที่ว่าทำไมพ่อถึงอยากให้ลูกกลับมาทำงานกับเรา"
"มันเป็นไปไม่ได้..." 
"ลูกจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่และพ่อก็จะไม่รั้งลูกไว้ถ้าลูกคิดจะไป" ยาชิโอะตอบลากูรด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"............" ลากูรไม่ตอบอะไรและเดินออกไปโดยไม่สนใจในสิ่งที่ยาชิโอะพูดอีกต่อไป
      ลานฝึกซอร์ดแมนระดับ A 
"ย๊ากกกกกก" ซอร์ดแมนคนหนึ่งกำลังฝึกอยู่กับคู่ฝึกของเขาซึ่งตัวใหญ่กว่ามาก
"อ่อนปวกเปียกอย่างนี้จะเอาชนะข้าได้ยังไง ย๊ากกก" ซอร์ดแมนตัวใหญ่พุ่งดาบใส่ซอร์ดแมนตัวเล็กอย่างรวดเร็วและรุนแรง
"ใครจะไปยอมกันเล่า!!" แม้จะโดนบุกอย่างหนักเขาก็ยังคงสู้ด้วยแรงทั้งหมดที่มีโดยไม่ยอมถอย
"Thunder drank" ซอร์ดแมนร่างยักษ์สร้างสายฟ้าขึ้นบนตัวดาบก่อนจะฟาดใส่ซอร์ดแมนตัวเล็กจนดาบแตก
"อ๊ากกกกก" ซอร์ดแมนตัวเล็กโดนแรงปะทะซัดลอยออกจะสนามฝึก 
"หมับ!?" ก่อนจะลอยไปชนกับกำแพงได้มีคนๆนึงคว้าเขาไว้ได้ทัน ซอร์ดแมนตัวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะตกใจสุดขีด
"นะ นะ นายน้อย" คนที่รับเขาไว้คือลากูรนั่นเองและลากูรกำลังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
"นายชื่ออะไรน่ะ" ลากูรถามเรียบๆก่อนจะปล่อยซอร์ดแมนคนนั้นลง
"ทะ ทาซิสครับ ทาซิส ซานติเอโก (Tasint Santiako)" ทาซิสตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก
"ทาซิส .. โอเคแล้วอะไรที่ทำให้นายลอยมาตรงนี้กันล่ะ" ลากูรกอดอกถามทาซิสที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
"คนตัวเล็กอย่างผม..จะเอาอะไรไปสู้กับยักษ์พวกนั้นละครับอยู่ดีไม่ว่าดีจะโดนรังแกเอาเปล่า" ทาซิสเอ่ยด้วยความน้อยใจ
"นายต้องซ้อมกับเจ้าพวกนั้นหรอ" 
"ครับ.. เหวอ!?" ลากูรดึงคอเสื้อทาซิสในลอยขึ้นมายืน
"เอางี้ละกันน่ะ ทาซิสเดี๋ยวฉันจะสอนนายเองว่าเวลาเจอศัตรูที่ได้เปรียบเราทุกด้านน่ะต้องทำอย่างไร" ลากูรพูดพร้อมยิ้มให้ทาซิสอย่างสนิทสนม
"อะไรกัน ไอ้ตัวเล็กอยากโดนอัดอีกหรอ" ทาซิสเดินเข้าไปหาคู่ซ้อมของเขาด้วยความมาดมั่นแต่แฝงไปด้วยความหวั่นไหว
"เอาละเว้ย คาตัสมันจะซ้อมเด็กอีกแล้ววะ" ซอร์ดแมนคนอื่นๆที่อยู่รอบๆเดินเข้ามาชมการซ้อมของทั้งสอง
"ทั้งสองพร้อมนะ.....เริ่มได้!" ครูฝึกกำกับการซ้อมสั่งเริ่มการแข่งขัน 
"อย่างที่หนึ่งเลยนะ ให้สำรวจดูว่าอีกฝ่ายมีดีอะไรจงหาให้ได้มากที่สุดยิ่งเจอเยอะยิ่งหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายได้ง่าย" ทาซิสนึกถึงคำพูดของลากูรในหัว
ทันทีที่สิ้นเสียงครูฝึกคาตัสก็กระโจนในทาซิสทันที ในขณะที่ทาซิสยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหลบ
"จุดแข็งคือจุดอ่อน...คาตัสแม้จะโจมตีได้แรงและเร็วจนดูน่ากลัวแต่...." ก่อนที่ดาบจะกระทบกับหัวของทาซิสเขาได้เอี้ยวตัวหลบดาบนั้นอย่างเฉียดฉิวพร้อมโต้กลับอย่างรวดเร็ว
"ฉัวะ !" ดาบของทาซิสเฉือนผ่านแก้มของคาตัสไปถ้าไม่ใช่ว่าพอมีฝีมือคาตัสคงเหลือศรีษะแค่ครึ่งเดียว
"เฮ้ย เจ้าเตี้ยนั่นหลบดาบของคาตัสได้ด้วยวะ" ซอร์ดแมนหลายคนถึงกลับตะลึง
"ความเร็วที่ใช้แรงมาก ทำให้ความคล่องตัวมีน้อย" ทาซิสที่กระโดดผ่านหลังคาตัสไปพลิกตัวกลับมาพร้อมโจมตีอีกครั้ง
"อย่างที่สอง การจะสร้างโอกาสโจมตีจิตวิทยาก็มีผลอย่างมาก" 
"นี้น่ะหรือคาตัสที่เขาว่ากันว่าเก่งกาจกันนักหนา ไหนลองมาอัดฉันดูอีกทีสิ" ทาซิสเอ่ยพร้อมยิ้มที่มุมปากเป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทคาตัสมากนัก
"หึย...ไอ้เวรเอ๊ย" คาตัสพุ่งตัวเข้าหาทาซิสหมายฟันให้เละซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทาซิสต้องการ
"เมื่ออารมณ์พลุ่นพล่าน ดาบของเขาจะรวนนั่นเป็นโอกาสของนายที่จะชนะ" คาตัสใช้ Thunder drank แม้มองผิวเผินอาจดูรุนแรงแต่ถ้ามองดูดีๆ วิถีดาบเพี้ยนไปจากเดิมมากทำให้ทาซิสรับมือได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
"ตายซะ ไอ้เวรเอ๊ย!" คาตัสฟาดดาบสุดท้ายของกระบวนท่าลงมา
"จัดหวะนี้ละ" ทาซิสใช้ปลายดาบของตัวเองรับท่าของคาตัสก่อนจะอาศัยแรงกระแทกของพลังเหวี่ยงตัวเองขึ้นมาอยู๋กลางอากาศและแน่นอนคาตัสหมดทางป้องกันแล้ว
"จงพ่ายไปซะ คาตัส!" ทาซิสหมุนตัวบรรจงฟาดดาบเข้าที่ด้ามดาบของคาตัสจนกระเด็นไปพร้อมเตะเข้าที่หน้าของคาตัสอย่างจัง "อ๊ากกกกกกก" คาตัสกระเด็นถอยลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับที่ทาซิสลงสู่พื้นอย่างสวยงาม
"เฮ้ยยยยยย" ทั้งสนามซ้อมตะลึงงันเมื่อเห็นคาตัสลงไปนอนกับพื้น
"เป็นไปไม่ได้..." คาตัสพยายามลุกขึ้นแต่พลังที่ทาซิสใส่เข้าไปมันแรงเกินกว่าที่จะรับไหว
ทั้งสนามสั่นไหวทุกคนต่างเรียกชื่อทาซิสอย่างยกย่องแบบที่ไม่มีมาก่อน ทาซิสหันหน้าไปมองลากูรซึ่งบัดนี้ไม่อยู่แล้ว ....... "ขอบคุณมากครับ"
ลากูรกลับมายังห้องนอนของเขาสมัยยังเป็น Ranger อยู่ เขามองรอบๆด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายปนๆกลับความคิดถึงในสมัยก่อนๆ
"กลับมาแล้วหรอ" เสียงหวานดังขึ้นที่หน้าประตูสะกดให้ลากูรหันกลับไปมอง
"ยูรุ (Yulu)" สาวผมยาวในชุดสีดำสะพายหอกยาวยื่นเกาะประตูยิ้มมาให้ลากูรก่อนจะเดินเข้ามาหา
"ฉันดีใจมากเลยนะ ที่รู้ว่านายกลับมาแล้วน่ะ" ยูรุเข้ามากอดแขนของลากูรพร้อมมองหน้าเขา
"จะอยู่ที่นี่สินะ"
"ไม่ล่ะ ฉันแค่มันเอาของเฉยๆ" ลากูรผละออกจากกอดของยูรุก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถที่แขวนอยู่บนตู้เก็บของ ยูรุทำหน้าบูดพร้อมบ่นงืมงำๆในปาก
"มีอะไรงั้นหรอ" ลากูรหันมาถาม ทำให้ยูรุสะดุ้ง
"ปะ ปะ เปล่าหรอก....ก็แค่ดีใจที่นายปลอดภัยก้สองปีแล้วนี่นาที่เราไม่ได้เจอกันน่ะ" ยูรุพูดพร้อมเล่นผมตัวเองไปด้วย "โอ้ย!?" 
"เธอก็เป็นซะแบบนี้ละน่า นักเรียนถึงไม่ค่อยฟังเธอสักเท่าไหร่" ลากูรเดินมาเขกหัวเธอแล้วลูบเล่นๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"เดี๋ยวก่อนสิ ?" ยูรุร้องเรียกลากูรเอาไว้ ลากูรชะงักก่อนจะหันหน้ากลับมา
"ถ้านายจะไป...เรา...เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า?" ยูรุถามลากูรด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่อ่อนไหว "............." ลากูรไม่ได้ตอบอะไรเธอเพียงแค่พยักหน้าและยิ้มให้อย่างอ่อนหวานก่อนจะเดินจากไป "ตาบ้านี่..." 
ลากูรกลับมาที่โรงรถของเขา พร้อมตรวจดูสภาพรถมอเตอร์ไซด์ที่เขาเลยสร้างเอาไว้
"ยังอยู่ดีนี่ เจ้าหนู" ลากูรสตาร์ทเครื่องก่อนจะบิดรถพุ่งออกจากค่ายไป
ลากูรออกจากนครไมดาสก์แล้ว ตรงไปที่หมู่บ้าน Babalon garden สถานที่ที่มิตรเพียงคนเดียวที่เขาพึ่งได้ตอนนี้คอยอยู่......