คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักร้ายลึก #6
“เน?” เสียายหนุ่มุ้นเยัึ้นา้านหลั
เนหันไปมอ ่อนะเห็นโ๊และเษเินรมาที่โ๊ะ
“อ้าว โ๊ เษ มายัไเนี่ย?” เธอทัอย่าแปลใ
ทั้สอเป็นเพื่อนร่วมะที่้อทำานลุ่ม้วยันในวิาารลา ึ่มีพรีเน์ส่อาารย์ทุสอสัปาห์
“พวเรามาที่นี่เป็นประำอยู่แล้ว แ่เธอสิแปล อยู่ีๆ มาเที่ยวไ้” เษพูพร้อมรอยยิ้ม ่อนะนั่ล้าเนอย่าไม่้อออนุา
“เบื่อๆ เ็ๆ เลยออมาผ่อนลาย” เนอบเรียบๆ พลาหันมอไปทาฟลอร์เ้นรำที่เริ่มึัึ้น เมื่อนรีสพัารแส และีเเริ่มเปิเพลัหวะสนุ
เษยิ้มมุมปา ยับัวเ้าใล้เล็น้อย
“เบื่อๆ เ็ๆ ั้นเหรอ ั้นไปสนุันหน่อยีมั้ย?”
เนเลิิ้วมอเา “สนุอะไร?”
เษพยัเพยิไปทาฟลอร์
“ไปเ้นไ ันรู้ว่าเธออบเพลนี้”
“เฮ้ย ไม่เอา ันเ้นไม่เป็น” เนรีบปิเสธทันที
“ใรบอ้อเ้นเป็น แ่ไปปล่อยัวปล่อยใสนุๆ เี๋ยวัน่วย” เษยื่นมือมาให้เธอ พร้อมสายาที่มอมาเหมือนะไม่รับำปิเสธ
ฟ้าับแที่นั่อยู่้าๆ หันมอพร้อมัน ่อนะยิ้มำแล้วสะิเน
“ไปเถอะ อย่าให้พวันเสียโอาสูาเ็แบบนี้”
เนลอา แ่สุท้าย็ยอมยื่นมือไปับมือเษ
“โอเ... แ่อย่าทำให้ันายหน้า็พอ”
เษหัวเราะเบาๆ พลาูมือเธอลุึ้น แล้วพาเินไปยัฟลอร์เ้นรำที่เ็มไป้วยแสไฟสลัวหลาสี
เมื่อถึฟลอร์ เษปล่อยมือเนแล้วเริ่มยับัวามัหวะเพล่ายๆ แู่มีเสน่ห์อย่าไม่น่าเื่อ เนยืนมออย่าลัเล่อนะ่อยๆ ยับามเา
“เห็นมั้ย ไม่ยาเลย” เษพูใล้หูเธอ เสียอเาแทบลบไปับเสียเพล
เนเม้มริมฝีปาแน่น วามรู้สึประหม่าหายไปทีละน้อยเมื่อัหวะเพลพาเธอยับัวามไปอย่าลื่นไหล วามอเษที่มอเธอเ็มไป้วยวามพอใยิ่ทำให้เธอรู้สึแปลๆ
“นายมออะไร?” เนถามพลาเลิิ้ว
“มอเธอน่ะสิ” เษอบรๆ พร้อมรอยยิ้ม
“เธอูีมาอนนี้”
ำพูอเาทำให้หัวใเนเ้นแร เธอเบือนหน้าหนีทันที แ่เษลับโน้มัวเ้าใล้อีนิ พร้อมระิบที่้าหู
“เธอไม่รู้หรอว่า มีเสน่ห์แ่ไหนอนเ้นแบบนี้”
เนหันลับมาสบาเาทันที “นาย็พูเินไป”
“เปล่าหรอ ันพูริ” เษยิ้ม ่อนะยื่นมือออมาเหมือนะเื้อเิเธอให้สนุ่อ
“มาเถอะ สนุัน่อ อย่าเพิ่หยุ”
เนลัเลอยู่รู่หนึ่ ่อนะยอม้าวามัหวะอีรั้ ท่ามลาแสไฟและเสียเพลที่ั้อรอบัว
พลันเสียเพลสนุสนานบล ัหวะเพล็เริ่มเปลี่ยนเป็นท่วทำนอ้าๆ โรแมนิ เนที่ำลัหมุนัวลับไปนั่ที่โ๊ะ ลับถูเษว้าเอวไว้นัวเธอแนบิับอแร่
“นายะทำอะไร?” เนเลิิ้วถามพลาเยหน้ามอเา
“เ้นเพลเร็วไปแล้ว ลอเพล้าูมั่สิ” เษยิ้มมุมปา วาพราวระยับ
ไม่รอให้เธอปิเสธ เาับแนเรียวอเธอให้โอบรอบอเา ่อนะเลื่อนแนโอบรอบเอวเธอแน่น ัหวะ้าวเท้าอเา้าและมั่น พาเธอเลื่อนไหวไปพร้อมัน
“หึ นายนี่นะ” เนหัวเราะเบาๆ แ่็ไม่ไ้ัืน เธอปล่อยัวามัหวะเพลและารนำอเา
แสไฟสลัวในผับยิ่ับให้บรรยาาศูอบอุ่นและใล้ิ เษที่แอบอบเนมานานอไม่ไ้ที่ะ้อลึลในวาอเธอ หัวใเาเ้นแรเมื่ออยู่ใล้เธอนานี้
“เน...” เาเอ่ยเสียแผ่ว ะ่อยๆ โน้มหน้าเ้าใล้เธอทีละน้อย
แ่ในเวลาเียวันนั้นเอ
สายามริบอเษที่มอามุมโ๊ะวีไอพีไม่ลาไปาภาพรหน้า วามไม่พอใวิ่พล่านในอเมื่อเห็นเษและเนอยู่ใล้ันเินไป เาระเหล้าในแ้วนหมในรวเียว่อนะวาระแทลบนโ๊ะ
เฟิร์นที่นั่อยู่้าๆ เห็นอาารอเา็เอ่ยถาม้วยวามสสัย
“มีอะไรเหรอ?”
เษไม่อบ เาลุึ้นทันที พร้อมับมือเฟิร์นึให้ามไป
“ไปเ้นัน”
เฟิร์นะัเล็น้อย แ่็ยอมลุามอย่าว่า่าย เษพาเธอรไปยัฟลอร์เ้นรำ ไม่ห่าาที่เษและเนำลัเ้นเพล้า
ะที่เาและเฟิร์นเริ่มเ้นามัหวะเพล ายหนุ่ม็ยับเ้าไปใลู้่อเษและเน ่อนะเอ่ยเสียเรียบแ่เ็า
“อโทษนะ อเปลี่ยนัวู่เ้นหน่อย”
ทั้เษและเนะั เนเยหน้ามอเษ้วยวามแปลใ
“อะไรอนาย?”
เษไม่ไ้อบ แ่เาว้ามือเนอย่ารวเร็ว ่อนะึเธอออาเษ
“เฮ้ เษ! นายทำอะไร?” เษถามเสียไม่พอใ
เษยิ้มเย็น ่อนะพูึ้น้วยน้ำเสียเรียบแ่เือแววท้าทาย
“ไม่้อห่ว ันแ่เ้นับเพื่อนร่วมมหาลัย”
เาพูเน้นำว่า’ ร่วม’ อย่าใ พลาโอบเอวเนเ้ามาใล้
เนเบิาว้าเล็น้อย เมื่อเห็นแววาอเษ
“มันะมาไป...”
“ไม่เป็นไร ็แ่เ้นน่ะ” เนหันไปห้ามเษ้วยเสียที่พยายามสบ ่อนะปล่อยให้เษูเธอไป ทิ้ให้เษยืนฮึฮัอยู่ับเฟิร์นที่มอาม้วยสายาไม่พอใเ่นัน
“เ้นับันให้เหมือนเ้นับมันหน่อยิ” เษระิบ้าหูเน้วยน้ำเสียทุ้มนุ่ม ่อนะับแนเรียวอเธอให้โอบรอบออเา มือหนาอเาเลื่อนมาโอบเอวบาไว้แน่นนหน้าออเธอเบียับอแร่อเา
“นาย้อารอะไร?” เนถามเสียเ้ม พยายามรัษาสีหน้าให้เรียบเย แม้ว่าหัวใอเธอะเ้นแรนแทบสบไม่ไ้
เษ้มลมอเธอ วามริบ้อลึเ้าไปในวาู่สวยอเธออย่าแน่วแน่ ่อนะอบเรียบๆ แ่หนัแน่น
“..เธอไ”
เนะั รู้สึไ้ถึหัวใที่เ้นแรผิัหวะ
“นายพูบ้าอะไร...”
“ไม่บ้า” เษพู่อ น้ำเสียริัมาึ้น
“ันหมายวามามนั้น ันไม่อบเห็นเธออยู่ใล้ับนอื่นแบบนั้น...”
ำพูอเาทำให้เนอึ้และไม่พอใในราวเียวัน เธอสูลมหายใลึพยายามั้สิ
“นายไม่มีสิทธิ์มายุ่เรื่ออัน”
เษระุยิ้มร้าย ึเธอเ้ามาใล้นใบหน้าห่าันไม่ถึืบ ่อนะโน้มัวระิบที่้าหูอเธอ น้ำเสียเือแววเ้าเล่ห์
“เธอลืมอะไรไปรึเปล่า? ว่าเราสอนน่ะ...”
เนัวแ็ทื่อ มือำแน่นนเล็บิเ้าไปในฝ่ามือ เธอเยหน้ามอเา้วยสายาุัน
“อย่ามาล มัน็แ่วันไนท์” เนระิบเสียเ้ม
ำพูอเธอเหมือนเ็มที่ทิ่มแท แ่แทนที่เษะสะทสะท้าน เาลับหัวเราะในลำอ วามพราวระยับ
“เหรอ? แ่วันไนท์? แู่เหมือนเธอยัำไ้ีนี่...”
เนเม้มริมฝีปาแน่น เธอรู้ว่าเาำลัใ้ำพูยั่วอารม์ แ่ยิ่พยายามสะวามโรธ เธอ็ยิ่รู้สึว่าัวเอำลัเสียเปรียบ
“ันลืมไปหมแล้ว” เธอพูเสียเย็น ันัวเาออแล้วหมุนัวเินหนี
แ่เษไม่ปล่อย่ายๆ เาว้า้อมือเธอไว้ ่อนะโน้มัวระิบอีรั้
“ถ้าเธอลืม ันะทำให้เธอำไ้เอ”
“เธอไม่สนนาย แล้วนายะรั้เธอไว้ทำไม” เสียหวานอเฟิร์นัึ้น ่อนะึแนอเษออมาให้ห่าาัวเน
เษหันไปมอเฟิร์นที่เินเ้ามาแทรอย่าไม่พอใ วามวาวโรน์ในวามมือแสไฟสลัว
“มันไม่เี่ยวับเธอ” น้ำเสียเาิะเย็นา ะที่้อมือยัับเนไว้แน่น
“เี่ยว เพราะันอยู่ับนาย” เฟิร์นพูเสียนิ่ แ่สายาที่มอเนเ็มไป้วยวามไม่พอใ
เนสะบั้อมือออแรๆ ่อนะ้าวถอยห่า
“เลิยุ่ับันะที” พูบเธอ็เินหายไปในฝูน
เฟิร์นมอามเน้วยแววาไม่สบอารม์ ่อนะหันลับมาหาเษ
“นายริัรึไ?”
เษยันิ่เียบ วาม้อไปยัทิศทาที่เนาไป ่อนะถอนหายใยาว
“ันว่า เราลับันเถอะ”
“เษ!” เฟิร์นเรียเาเสียั รู้สึถึวามเ็บปวที่วิ่พล่านในอ
“ันถามว่า นายริัับเธอเหรอ?”
เษมอหน้าเฟิร์นเพียั่วรู่ ่อนะอบ้วยน้ำเสียเย็นา
“ถึเราะนอน้วยัน แ่ไม่ไ้หมายวามว่าเธอะมีสิทธิ์ยุ่เรื่อส่วนัวอันนะ”
“นาย!” พูบเษ็เินหนีทิ้ให้เฟิร์นยืนนิ่อยู่เพียลำพั
ความคิดเห็น