เสน่หาซ่อนเร้น

ลำดับตอนที่ #3 : บทเรียนแรกที่ไม่ธรรมดา

ฉันเดินออกจากห้องเรียนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เสียงฝีเท้าของครูพีทยังคงก้องอยู่ในหู ราวกับว่าทุกก้าวที่เขาเดินออกจากห้องนั้นฝากอะไรบางอย่างไว้ในใจฉัน ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันทั้งตื่นเต้นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ฉันพยายามสลัดความรู้สึกนี้ออกไป แต่ก็พบว่ามันติดแน่นอยู่ในหัวใจฉันเหมือนฝันร้ายที่ฉันไม่อาจหลีกหนีได้

ฉันเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนที่เงียบสงบเพราะยังเป็นช่วงพักกลางวัน นักเรียนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่ห้องอาหาร ฉันพยายามทำตัวให้ปกติ แต่ภายในใจกลับว้าวุ่นจนฉันรู้สึกว่าใครๆ ก็คงมองออกว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน

ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงห้องเรียนและนั่งลงที่โต๊ะของฉัน ฉันหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิดอ่าน หวังว่าจะสามารถตั้งสมาธิได้ แต่ความคิดของฉันกลับพุ่งตรงไปยังครูพีทอีกครั้ง ความอบอุ่นจากการสัมผัสมือของเขายังคงติดอยู่ในความทรงจำ และฉันไม่อาจลบมันออกไปได้

‘ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้?’ ฉันถามตัวเองในใจ แต่ไม่มีคำตอบใดที่สามารถตอบสนองความสงสัยของฉันได้ ฉันรู้ดีว่าครูและนักเรียนไม่ควรมีความสัมพันธ์เกินเลย แต่ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงครูพีท ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ฉันพยายามจะสนใจเนื้อหาที่กำลังเรียนในช่วงบ่าย แต่ก็พบว่ามันยากเหลือเกิน ทุกครั้งที่ครูพีทมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนถูกสะกดให้หยุดหายใจ สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในกับดักที่ฉันเองเป็นคนสร้างขึ้น

เมื่อเลิกเรียนในวันนั้น ฉันตัดสินใจว่าจะต้องออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง ฉันเดินออกไปที่สวนหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นที่ที่ฉันมักจะมานั่งคิดอะไรเงียบๆ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันมาถึงที่นี่

ฉันนั่งลงบนม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นพัดผ่านใบไม้ ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย แต่ความว้าวุ่นใจยังคงอยู่ในใจฉัน ฉันปิดตาลงและพยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

"ลิลลี่" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันหันไปมองและพบว่าครูพีทกำลังยืนอยู่ตรงนั้น เขามองฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่อาจอ่านได้ แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกทั้งหวาดกลัวและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

"คะ...ครูพีท" ฉันตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้

"ฉันเห็นเธอมาที่นี่บ่อยๆ ดูเหมือนเธอจะชอบที่นี่นะ" ครูพีทพูดขณะที่เดินเข้ามาใกล้ ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเมื่อเขายืนอยู่ใกล้ๆ

"ค่ะ... ที่นี่เงียบดี หนูชอบมานั่งคิดอะไรเงียบๆ ที่นี่" ฉันตอบกลับพยายามไม่ให้เสียงของฉันสั่นอีกครั้ง

ครูพีทนั่งลงข้างๆ ฉัน บรรยากาศรอบตัวเรากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับว่าลมเย็นที่พัดผ่านมาตลอดเวลาหายไปหมดสิ้น ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่อยู่ใกล้แค่นี้

"เธอดูเป็นเด็กที่มีอะไรในใจเยอะนะ" ครูพีทพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาของเขามองตรงไปที่ฉัน ราวกับว่าเขากำลังพยายามอ่านความคิดของฉัน

"ค่ะ... หนูแค่... หนูแค่คิดถึงเรื่องหลายๆ อย่าง" ฉันพยายามหาคำตอบที่ไม่ทำให้เขาสงสัยในความรู้สึกของฉัน

"บางครั้งการได้พูดออกมาก็ช่วยได้มากนะ ลิลลี่" ครูพีทพูดพลางยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นด้วย

ฉันลังเลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูด "หนูแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับที่นี่... ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงต้องมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่ามันยากแค่ไหน"

ครูพีทยังคงมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ "ไม่มีใครเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับอะไรหรอก ลิลลี่ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่เราเผชิญ ถ้าเธอพยายามและไม่ยอมแพ้ เธอก็จะพบว่าตัวเองสามารถทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้"

ฉันมองเขา รู้สึกถึงความจริงในคำพูดของเขา แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกว้าวุ่นในใจที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้เขา "ขอบคุณค่ะ... ครู หนูจะพยายาม"

"ฉันเชื่อว่าเธอทำได้" เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เอื้อมมือมาวางบนไหล่ของฉันเบาๆ "ถ้าเธอรู้สึกว่าอะไรยากเกินไป อย่าลังเลที่จะมาคุยกับฉันได้เสมอ"

การสัมผัสนั้นทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับว่าการสัมผัสนั้นได้จุดไฟบางอย่างในใจฉัน

ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เพราะกลัวว่าความรู้สึกในใจจะเผยออกมาผ่านน้ำเสียงที่สั่นไหวของฉัน

ครูพีทลุกขึ้นและยิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ฉันมองตามหลังเขาไปจนเขาหายลับไปจากสายตา แต่หัวใจของฉันยังคงเต้นแรง และความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นยังคงคุกรุ่นในใจฉัน

---

เมื่อกลับไปที่ห้องพักของฉัน ฉันนั่งลงบนเตียงและพยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ภาพของครูพีทก็กลับมาอีกครั้ง การสัมผัสที่ไหล่ของฉันยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

‘ฉันจะทำยังไงดี?’ ฉันถามตัวเองในใจ ความรู้สึกนี้มันยากที่จะอธิบาย ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้ครูพีท หัวใจของฉันกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนพิเศษ

เวลาผ่านไป ฉันพยายามทำใจและเริ่มทำการบ้านที่ได้รับมา แต่สมาธิของฉันก็หลุดลอยไปทุกครั้งที่นึกถึงครูพีท ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงเขาได้ มันเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพยายามทำกลายเป็นเรื่องไร้ความหมายไปเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจฉัน

---

วันต่อมา ฉันกลับมาที่ห้องเรียนตามปกติ แต่วันนี้ความรู้สึกที่ว้าวุ่นยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องและเห็นครูพีทอยู่ที่โต๊ะครู เขากำลังตรวจเอกสารบางอย่าง แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและสบตากับฉัน ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

ฉันพยายามทำตัวให้ปกติและนั่งลงที่โต๊ะของฉัน แต่สายตาของครูพีทยังคงติดอยู่ในหัวของฉัน รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าหาเขาอีกครั้ง

ในช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกว่าฉันไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป ฉันรู้ว่าฉันควรจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย

ในชั่วโมงเรียน ครูพีทดูเงียบขรึมกว่าปกติ เขาสอนเนื้อหาวรรณคดีด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง ฉันรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดที่เกิดขึ้น ทุกครั้งที่เขาหันมามอง หัวใจของฉันรู้สึกเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อชั่วโมงเรียนจบลงและนักเรียนคนอื่นๆ เริ่มออกจากห้อง ฉันเก็บของช้าๆ หวังว่าจะได้อยู่คนเดียวสักพัก แต่ทันใดนั้น เสียงของครูพีทก็ดังขึ้นข้างหลังฉัน

"ลิลลี่ มาที่หน้าห้องสิ” ครูพีทพูดเสียงเบา แต่กลับมีอำนาจที่ทำให้ฉันไม่อาจปฏิเสธได้ ฉันหันไปมองเขา หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

“หนูทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ?” ฉันถามเสียงเบา

"เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่ฉันคิดว่าเธอมีบางอย่างที่ต้องเรียนรู้เพิ่มเติม" ครูพีทยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาแตะที่คางเพื่อยกหน้าของฉันให้สบตากับเขา

สายตาของครูพีทที่มองมาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่สามารถปิดบังได้ ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นในอก และลมหายใจที่เริ่มติดขัดเมื่อเขาเข้ามาใกล้ขึ้น

“บทเรียนอะไรเหรอคะ?” ฉันพึมพำออกมาไม่มั่นใจ

“หลังเลิกเรียนเธอมาหาฉันที่ห้องพักครู ฉันจะได้สอนบทเรียนที่เธอยังไม่เข้าใจ” ครูพีทยิ้มมุมปาก

ฉันพยักหน้าเบาๆ "ได้ค่ะ หนูจะไป"

---

หลังจากเลิกเรียน ฉันเดินไปที่ห้องพักครูด้วยหัวใจที่เต้นแรง ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมครูพีทถึงต้องการพบฉันเป็นการส่วนตัว แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจทำให้ฉันรู้สึกทั้งตื่นเต้นและระแวงในเวลาเดียวกัน

เมื่อฉันมาถึงหน้าห้องพักครู ฉันเคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไป ครูพีทนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา และเมื่อเขาเห็นฉัน เขายิ้มอย่างอบอุ่น

"เข้ามาสิ ลิลลี่" เขาพูดขณะที่ชี้ไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา

ฉันนั่งลงและพยายามควบคุมความตื่นเต้นในใจ "ครูจะสอนบทเรียนอะไรคะ?"

ครูพีทหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมา "ฉันเห็นว่าเธอมีปัญหากับการทำความเข้าใจบทเรียนนี้ ฉันคิดว่าเราควรจะทบทวนมันด้วยกัน"

ฉันพยักหน้าและเริ่มเปิดหนังสือเรียนของฉัน แต่ทุกครั้งที่ฉันพยายามตั้งสมาธิ สายตาของครูพีทกลับดึงดูดฉันให้หลุดออกจากความคิดที่ควรจะเป็น

การทบทวนเนื้อหาดำเนินไปอย่างช้าๆ ฉันพยายามที่จะสนใจในสิ่งที่ครูพีทกำลังอธิบาย แต่ความใกล้ชิดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในความสัมพันธ์ที่ฉันไม่ควรมี

เมื่อการทบทวนจบลง ครูพีทยิ้มให้ฉันอีกครั้ง "เธอเข้าใจมากขึ้นไหม?"

ฉันพยักหน้า "ค่ะ ขอบคุณครูมากค่ะ"

"ยินดีเสมอ ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็มาหาฉันได้เสมอ" เขาพูดขณะที่วางมือบนไหล่ของฉันอีกครั้ง

การสัมผัสนั้นทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ฉันกลับไม่สามารถห้ามตัวเองได้

ฉันมองเข้าไปในดวงตาของครูพีท รู้สึกถึงความดึงดูดที่ทวีความรุนแรงขึ้น "หนูจะจำไว้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

"ยังมีบทเรียนที่เธอต้องเรียนรู้เพิ่มนะ" เขาพูดเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

“อะไรคะ?” ฉันมองเขาด้วยความสงสัย

“บทเรียนเกี่ยวกับความรู้สึก... และสิ่งที่เธออาจยังไม่เข้าใจดีพอ”

“เอ๋?”

ฉันเอียงคอมองครูพีทด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะตกใจเมื่อครูพีทดึงฉันเข้าไปใกล้ชิด มือของเขาเคลื่อนมาสัมผัสที่เอวของฉัน ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย หัวใจของฉันเต้นแรง ความตื่นเต้นและกังวลประดังเข้ามาพร้อมกัน แต่ฉันไม่อาจขยับตัวหนีได้

“ครูคะ..” น้ำเสียงของฉันสั่นเล็กน้อย

“ลิลลี่ บางสิ่งในชีวิตไม่สามารถเรียนรู้ได้จากหนังสือ เธอจะต้องสัมผัสมันด้วยตัวเอง” ครูพีทมองมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าชู้ มุมปากของเขายิ้มขึ้น

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของครูพีทที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกจากตัวของเขา ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้เพียงไม่กี่นิ้ว

ขณะที่ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่ง ครูพีทก็โน้มตัวเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของเขาแตะที่ริมฝีปากของฉันเบาๆ การจูบครั้งแรกนี้อ่อนโยนแต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ฉันรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา

ฉันไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกนี้ได้ ฉันตอบรับการจูบของครูพีทด้วยความลังเลและความตื่นเต้นที่ปะปนกัน มือของฉันสั่นเล็กน้อยเมื่อครูพีทกอดฉันแน่น ร่างกายฉันรู้สึกอุ่นขึ้นและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หลังจากการจูบที่ยาวนานและลึกซึ้ง ครูพีทถอนริมฝีปากออกจากฉันอย่างช้าๆ สายตาของเขามองมาที่ฉันด้วยความปรารถนา ฉันรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงที่เกินกว่าความเป็นครูกับนักเรียน

“นี่เป็นเพียงบทเรียนแรกเท่านั้น ลิลลี่” ครูพีทกระซิบเบาๆ ข้างหูของฉัน

“เธอพร้อมที่จะเรียนรู้ต่อหรือยัง?”