เสน่หาซ่อนเร้น

ลำดับตอนที่ #2 : สายตาที่ไม่ควรสบกัน

เช้าวันใหม่ที่เซนต์เอมิลี่มาถึงแล้ว ฉันตื่นขึ้นมาในห้องพักเล็กๆ ที่ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับมันเลยสักนิด แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อย แต่ใจฉันยังคงรู้สึกหนักอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ทั้งการพบเจอกับครูพีท และความรู้สึกที่ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา

ฉันลุกขึ้นจากเตียงและเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการเตรียมตัวไปเรียน ฉันหยิบชุดนักเรียนที่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงจีบสีเทาออกมาจากตู้เสื้อผ้า และจัดผมให้เรียบร้อยตามระเบียบของโรงเรียน ความเคร่งครัดที่นี่ทำให้ฉันต้องระมัดระวังทุกการกระทำ ทุกอย่างต้องถูกต้องตามกฎที่ถูกวางไว้ แต่บางอย่างในใจฉันก็ยังรู้สึกว่า มีบางสิ่งที่ฉันกำลังท้าทายมันอยู่

เมื่อฉันเดินออกมาจากห้องพัก ฉันก็เจอกับซาร่าที่กำลังเตรียมตัวไปเรียนเหมือนกัน ซาร่าส่งยิ้มให้ฉันด้วยความเป็นมิตรเช่นเคย

"พร้อมไปเรียนหรือยัง?" ซาร่าถามด้วยน้ำเสียงสดใส

"พร้อมแล้วล่ะ" ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้ม "แต่ยังคงรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง"

"ไม่ต้องกังวลหรอก เดี๋ยวเธอก็ชิน" ซาร่าพูดพร้อมกับพยักหน้าให้ฉัน "วันนี้มีเรียนวรรณคดีเป็นวิชาแรกด้วยนะ ฉันจำได้ว่าเธอสนใจวรรณคดีมากเลยใช่ไหม?"

"ใช่ ฉันชอบอ่านนิยาย มันทำให้ฉันได้หลบหนีจากความจริงบ้าง" ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา "แต่...ครูพีทเป็นครูสอนวรรณคดีใช่ไหม?"

"ใช่แล้ว ครูพีทเป็นครูที่ดีมากเลยล่ะ เขาเข้าใจนักเรียนและสอนในแบบที่ไม่เหมือนใคร" ซาร่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

ฉันพยักหน้ารับ แต่ในใจกลับรู้สึกกระสับกระส่าย ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงครูพีทได้ สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันเมื่อวานนี้ยังคงตามหลอกหลอนฉันอยู่ แต่ฉันพยายามที่จะไม่แสดงความรู้สึกนั้นออกมาให้ซาร่าเห็น

"งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย" ซาร่าพูดพร้อมกับเดินนำไปทางห้องเรียน

ฉันเดินตามซาร่าไปที่ห้องเรียนวรรณคดีที่อยู่ในอาคารหลักของโรงเรียน ห้องเรียนนี้เป็นห้องที่มีหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดรับแสงแดดเข้ามาอย่างเต็มที่ โต๊ะเรียนถูกจัดเรียงเป็นแถวๆ อย่างเป็นระเบียบ ที่นั่งของฉันอยู่แถวกลาง ใกล้กับหน้าต่างที่สามารถมองเห็นสวนข้างนอกได้

เมื่อฉันนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความตื่นเต้นที่กำลังจะได้เรียนวิชาที่ฉันชอบ แต่ความตื่นเต้นนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความกังวลเมื่อครูพีทเดินเข้ามาในห้อง เขาเดินเข้ามาอย่างสง่างามและมั่นใจ ในมือของเขาถือหนังสือเล่มใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นตำราวรรณคดี

"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน" ครูพีทเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเป็นมิตร "วันนี้เราจะเริ่มต้นด้วยการพูดถึงวรรณกรรมคลาสสิกที่มีอิทธิพลต่อวรรณกรรมสมัยใหม่"

ฉันพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่ครูพีทพูด แต่ทุกครั้งที่เขามองมาที่ฉัน ฉันกลับรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่คาดคิด ฉันพยายามไม่สบตากับเขา แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย

"ลิลลี่" ครูพีทเรียกชื่อฉันขึ้นมาท่ามกลางการบรรยาย ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

"คะ...คะ?" ฉันตอบกลับด้วยความตกใจเล็กน้อย

"คุณคิดยังไงกับแนวคิดเรื่องความรักในวรรณกรรมคลาสสิก?" เขาถามพลางมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดูเหมือนต้องการคำตอบที่จริงใจ

ฉันนิ่งคิดสักพักก่อนที่จะตอบ "ฉันคิดว่าความรักในวรรณกรรมคลาสสิกมักถูกนำเสนอในลักษณะที่บริสุทธิ์และทรงพลัง มันเป็นความรักที่อาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็สะท้อนถึงความเป็นมนุษย์ในทุกด้าน ทั้งความสุขและความเจ็บปวด"

ครูพีทพยักหน้าเล็กน้อย "เป็นความคิดที่น่าสนใจมากลิลลี่ ความรักในวรรณกรรมคลาสสิกมักเป็นสิ่งที่ยากจะอธิบาย มันเป็นทั้งแรงบันดาลใจและความท้าทายสำหรับนักเขียน และบางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้อ่านต้องตั้งคำถามกับความเชื่อในเรื่องความรักของตัวเอง"

ฉันรู้สึกถึงสายตาของเพื่อนร่วมชั้นที่หันมามองฉัน แต่ฉันพยายามไม่ใส่ใจและตั้งใจฟังครูพีทต่อไป การบรรยายของเขาเต็มไปด้วยความรู้และความหลงใหลในวรรณกรรม แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อเขามองมาที่ฉันได้

หลังจากเลิกเรียนวรรณคดี ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ไม่ต้องเผชิญกับสายตาของครูพีทอีก ฉันรีบเก็บของและเตรียมตัวไปเรียนวิชาต่อไป แต่ก่อนที่ฉันจะได้ลุกจากที่นั่ง ครูพีทก็เดินเข้ามาใกล้โต๊ะของฉัน

"ลิลลี่" เขาเรียกฉันเบาๆ

"คะ?" ฉันหันไปมองเขาด้วยความสงสัย

"ผมอยากคุยกับคุณเกี่ยวกับบทเรียนวันนี้ ถ้าคุณมีเวลาหลังเลิกเรียน เรานัดเจอกันที่ห้องสมุดได้ไหม?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ไม่กดดัน

ฉันรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แต่ก็พยายามทำใจให้สงบ "ได้ค่ะ ฉันจะไปเจอที่ห้องสมุดหลังเลิกเรียน"

"ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะ" ครูพีทพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากนั้นฉันก็เดินออกจากห้องเรียนและไปเรียนวิชาต่อไป แต่ในใจของฉันกลับรู้สึกว้าวุ่นและสับสน ฉันไม่รู้ว่าครูพีทต้องการคุยอะไรกับฉัน แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งถึงเวลาหลังเลิกเรียน ฉันรีบเก็บของและเดินไปที่ห้องสมุดตามที่ครูพีทบอกไว้ ห้องสมุดในช่วงบ่ายเงียบสงบมาก นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านหรือไปทำกิจกรรมอื่นๆ กันแล้ว ฉันเดินเข้าไปในห้องสมุดและมองหาครูพีทที่นัดฉันไว้

เขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด โต๊ะที่เขานั่งอยู่เต็มไปด้วยหนังสือที่ถูกเปิดไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาและนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา

"ขอโทษที่ทำให้ต้องมาพบกันที่นี่" ครูพีทพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งลง "ผมแค่คิดว่าเราอาจจะได้คุยกันอย่างเงียบๆ และเป็นส่วนตัวที่นี่"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็อยากคุยเรื่องบทเรียนวันนี้อยู่เหมือนกัน" ฉันตอบกลับพร้อมกับพยายามทำตัวให้สบายๆ แม้ว่าฉันจะรู้สึกกดดันเล็กน้อย

"คุณตอบคำถามในห้องเรียนได้ดีมาก" ครูพีทพูดพลางมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อบอุ่น "ผมเห็นว่าคุณมีความคิดที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับวรรณกรรม และผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมจะช่วยคุณพัฒนาความรู้ความเข้าใจในด้านนี้ได้อย่างเต็มที่"

"ขอบคุณค่ะ ครูพีท ฉันก็สนใจวรรณกรรมมากจริงๆ และอยากเรียนรู้เพิ่มเติม" ฉันตอบพร้อมกับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจ

"ดีมาก" ครูพีทพยักหน้า "ถ้าคุณสนใจ เราอาจจะจัดเวลาพิเศษนอกเวลาเรียนเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับวรรณกรรมเพิ่มเติมได้ คุณคิดว่ายังไง?"

ฉันรู้สึกประหลาดใจกับข้อเสนอนี้ แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน "ฉันคิดว่ามันเป็นไอเดียที่ดีค่ะ"

"งั้นก็ตกลง" ครูพีทยิ้ม "เราจะเริ่มกันในสัปดาห์หน้า ผมจะแจ้งเวลาที่แน่นอนให้คุณทราบอีกที"

ฉันพยักหน้า "ขอบคุณค่ะ จะรอนะคะ"

หลังจากที่เราคุยกันเสร็จ ฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก ครูพีทไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดหรือถูกกดดัน เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันมีคุณค่าและสามารถพัฒนาตัวเองได้

แต่เมื่อฉันเดินออกจากห้องสมุดและกลับไปที่ห้องพักของฉัน ความรู้สึกที่ไม่แน่นอนก็กลับมาอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่า ฉันอาจจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับบางสิ่งที่ฉันไม่ควรจะเกี่ยวข้อง สายตาของครูพีทที่มองมาที่ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่อาจจะเกินกว่าความเป็นครูและนักเรียน

ฉันนอนลงบนเตียงและพยายามข่มตาหลับ แต่ความคิดเกี่ยวกับครูพีทก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ฉันรู้ว่าฉันควรจะหยุดคิดถึงเขา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ความรู้สึกนี้มันทั้งตื่นเต้นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาและรู้สึกเหนื่อยล้าจากการนอนไม่พอ ฉันเตรียมตัวไปเรียนเหมือนทุกวัน แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ความคิดเกี่ยวกับครูพีทยังคงตามหลอกหลอนฉันอยู่

เมื่อฉันเดินไปถึงห้องเรียนวรรณคดี ฉันก็เห็นครูพีทยืนอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม เขามองมาที่ฉันและยิ้มเล็กน้อย ฉันพยายามตอบกลับด้วยรอยยิ้มแต่รู้สึกได้ว่ามันไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่

"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน วันนี้เราจะมาคุยกันต่อเกี่ยวกับวรรณกรรมคลาสสิก" ครูพีทพูดขึ้นเมื่อทุกคนเข้ามานั่งในที่ของตัวเองแล้ว "ใครมีคำถามหรือข้อสงสัยจากบทเรียนเมื่อวานไหม?"

นักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นและถามเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องความรักในวรรณกรรมคลาสสิก ครูพีทตอบคำถามอย่างละเอียดและให้ตัวอย่างจากหนังสือหลายเล่ม แต่ทุกครั้งที่เขามองมาที่ฉัน ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

ฉันพยายามตั้งใจเรียนและไม่สนใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ แต่เมื่อครูพีทขอให้ฉันตอบคำถามเกี่ยวกับวรรณกรรม ฉันก็รู้สึกว่าเสียงของฉันสั่นเล็กน้อย

หลังจากเลิกเรียน ฉันตัดสินใจเดินไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่าที่นี่เป็นที่ที่ทำให้ฉันสงบลงได้บ้าง แต่เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องสมุด ฉันก็เห็นครูพีทนั่งอยู่ที่มุมเดิมของเขาอีกครั้ง ภายในห้องสมุดยามเย็นไม่เหลือใครแล้ว

ฉันลังเลว่าจะเดินเข้าไปหาหรือไม่ แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไป "สวัสดีค่ะครู"

"สวัสดีครับ ลิลลี่" เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันแสนหล่อ "วันนี้มาอ่านหนังสืออะไรหรือครับ?"

"ฉันแค่ต้องการหาที่เงียบๆ ค่ะ" ฉันตอบไปตามตรง

"ที่นี่เงียบสงบดีนะ ผมเองก็ชอบมาที่นี่เวลาอยากคิดอะไรเงียบๆ" ครูพีทพูดพลางมองไปที่หนังสือในมือของเขา

ฉันพยักหน้าและนั่งลงที่โต๊ะตรงข้ามเขาอีกครั้ง "ครูคะ... ทำไมถึงเลือกเป็นครูที่นี่?"

ครูพีทนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบ "เพราะผมเชื่อในความสำคัญของการศึกษา และผมอยากให้ความรู้กับนักเรียนที่นี่ มันไม่ใช่แค่การสอนหนังสือ แต่เป็นการให้แรงบันดาลใจและสร้างสรรค์อนาคตของพวกคุณ"

"คุณพูดเหมือนว่าคุณมีแรงบันดาลใจที่ลึกซึ้งมาก" ฉันพูดออกมาด้วยความรู้สึกชื่นชม

"ผมแค่เชื่อในสิ่งที่ผมทำ และหวังว่านักเรียนของผมจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

“เอ่อ...” 

ฉันเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติในสายตาที่เขามองมา สายตาของเขาเหมือนมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ มันมีความรู้สึกลึกซึ้งที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นรัว

“ฉันกลับก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว”

ขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้น ครูพีทก็คว้าข้อมือของฉันไว้ ทำให้ฉันนั่งลงอีกครั้ง

“มีอะไรคะ?” ฉันถามออกไปอย่างแผ่วเบา เมื่อใบหน้าของครูพีทเข้ามาใกล้ ข้อมือของฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย 

“ลิลลี่...” ครูพีทเรียกชื่อฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงของเขาเบาลงและเต็มไปด้วยความอ่อนโยน สายตาของเขาที่มองมาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจมอยู่ในบางสิ่งที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าคำพูด

“คะ?” ฉันตอบกลับด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน หัวใจของฉันเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงมันในอก

เขาค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น สายตาของเราสบกันอย่างชัดเจนในช่วงเวลาที่เหมือนจะหยุดนิ่ง 

“ถึงฉันจะเป็นครูของเธอ แต่บางครั้งความรู้สึกก็เป็นสิ่งที่ยากจะควบคุม”

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่อยู่ใกล้จนแทบสัมผัสได้ ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกันฉันก็ไม่อยากหยุดมัน ฉันพยายามหาคำพูดที่จะทำให้สถานการณ์นี้จบลง แต่กลับไม่สามารถทำได้

“ครูพีท...” 

ฉันพูดออกมาเบาๆ แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ เขาก็เพียงแค่ยิ้มและถอยหลังออกไปเล็กน้อย สายตาที่มองมาที่ฉันยังคงเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและอะไรบางอย่างที่ฉันไม่สามารถตีความได้

กลับไปพักผ่อนเถอะลิลลี่” เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง 

“เรายังมีเวลาอีกมากที่นี่”