คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การกลั่นแกล้ง (2)
ารถ่ายทำโษาเพื่อโปรโมทเรื่อประับ Blue Tear เสร็ไปอย่ารวเร็ว เหลือเพียุสุท้ายที่้อลเรือเพื่อไปถ่ายลาทะเล ึ่ทาทีมานไ้เรียมเรือูีพและอุปร์ป้อัน่าๆ เพื่อ่วยเหลือ้านวามปลอภัยอนานะไว้อย่าเ็มที่ เมื่อไ้เวลาถ่ายทำ ทั้หม็ลเรือที่ทารีสอร์ทัเรียมไว้ให้ไปยัุึ่ำหนไว้เป็นาพื้นหลั
นานะรู้สึลำบาใเล็น้อยเพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็น เธอเลย้อไปยืนทำใอยู่้านหลัเรือเพื่อรวบรวมวามล้า
“นานะ” เสียเรียอนนหนึ่ัึ้น้านหลัเธอ
“เน…” นานะาไม่ถึว่านเรียะเป็นเา
“เธอ…เป็นอะไรรึเปล่า ัวลเรื่อว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ” เนเอ่ยปาถามนานะอย่าห่วใย เาัสินใอยู่นานระหว่าทิิับวามเป็นห่วนานะ และสุท้ายวามเป็นห่ว็เอานะไ้ในที่สุ
“ไม่…โรธเราแล้วเหรอ”
“่ามันเถอะ มันผ่านไปแล้ว ันเป็นห่วเธอมาว่า” เนปล่อยวาม้อมอนานะอย่าลึึ้แรล้า นเธอประหม่าไม่ล้าสู้สายาและ้มหน้าล
“เอ่อ…อืม อบในะ แ่เราิว่าไม่เป็นไร เพราะทาทีมานเรียมเรื่อมือ่วยเราไว้อยู่แล้ว”
แล้วทั้สอ็เียบไปัพั เพราะยัรู้สึะิะวใเรื่อเระอยู่
“เอ่อ…นานะ เราอยาอโทษเธอเรื่อวันนั้น เราไม่ไ้ั้ใ เพียแ่เรา…” เน่อยๆ เอ่ยำอโทษออมาอย่าเ้อๆ นานะสั่นหน้านผมระายเป็นเิบอว่าไม่เป็นไร
“เรา…็อที่อยู่ๆ เธอ็ึ้นไปอยู่บนเวทีนั่น… แถมเธอยัสวยมา… สวยน่ารันเราำแทบไม่ไ้ แล้ว…พอเห็นไอ้หมอนั่นลูบแ้มเธอ เรา็รู้สึเือึ้นมา เราไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร…เรา นระทั่…” เนพูะเินยับเ้าไปใล้นานะทีละนิ
“ทำไมเราถึไม่เยรู้มา่อนเลยว่าเธอที่อยู่ใล้เราะน่ารันานี้ ถ้าเราะอโอาสแ้ัวใหม่ เธอะว่าอะไรมั้ย นานะ” เนยมือลูบแ้มนานะแผ่วเบา และ้อมอเธอ้วยสายาริั นานะะลึในำพูอนรหน้า หัวใเธอเ้นระหน่ำับสิ่ที่ไม่าฝันะไ้ยิน
“เน!!! ล้อมีปัหานิหน่อย ่วยมาูไ้มั้ย” ทีมานนหนึ่รีบร้อนมาบอเนเรื่อล้อ ทำให้เาและเธอถอยห่าออาันโยอัโนมัิ
“ไ้ๆ เี๋ยวไปูให้” เนบอทีมานนนั้นและหันมามอนานะอย่าเสียายโอาส “เราไป่อนนะ หวัว่าเธอะเ็บสิ่ที่เราพูไปิ”
นานะมอามเาไปอย่าเหม่อลอย เธอันับสิ่ที่เนพู…ริเหรอ เนรู้สึับเธอมาว่าเพื่อนสนิทแล้วริเหรอ…แล้วเระล่ะ? เนเอาผู้หินนั้นไปไว้ไหน
“นานะั พร้อมรึยัะ” ทีมาน่าแ่ัวนหนึ่เินมาถามนานะที่ยืนเหม่อลอยอยู่ท้ายเรือ
“เอ้อ ่ะๆ พร้อมแล้ว่ะ” นานะสะุ้เล็น้อย ่อนะสลัวามิเี่ยวับเนออไปและเินามทีมานไปเพื่อถ่ายทำุสุท้าย
“ะรีบไปไหน ยัยเ็ัวี!!!”
“อุ๊ย! เระ!!!” นานะอุทานอย่าใ หน้าีเผือ
“็ันสิยะ! เธอนี่มันหน้า้านริๆ นะ แย่านอันไม่พอ ยัิะแย่เนไปาันอี!” เระที่แอบไ้ยินเนับนานะุยันมาลอ ทนอลั้นอารม์ไว้ไม่อยู่ เลยโผล่ออมาระาแนนานะ
“ันเปล่านะ! ปล่อยันเี๋ยวนี้!!”
“ยัะมาเปล่าอี! แล้วทีุ่ยันเมื่อี้มันอะไร!” เระะอถาม แววาวาวโรน์้วยวามโมโห
“เธอะบ้าเหรอ!! พูับนอย่าเธอเสียเวลาเปล่า!! ันไม่อยายุ่้วยแล้ว!” นานะะโนใส่หน้าเระ้วยวามโรธเ่นัน ่อนะสะบััวเินหนี
“หนอย! ยัยเ็ัวี ะไปไหน!!” เระำรามและพุ่เ้าหานานะ้านหลัทันที
“โอ๊ย!!!” เระิและระาผมนานะ ทำให้เธอหน้าหายไป้านหลัและร้อออมา้วยวามเ็บปว
“หึ! รู้สึว่าเธอะว่ายน้ำไม่เป็นนี่ ถ้าเธอเิโ่ลไปในทะเล มันะเป็นยัไนะ” เระระิบู่เธออย่าเียแ้น
“อย่านะ!!”
“หึๆ ถ้าไม่มีเธอัน ทั้านและเน็้อเป็นอันนเียว นี่แน่ะ!”
นานะเสียารทรัวร่วหล่นาเรือลไปในทะเลทันที เระ้อมอาระเียะายเอาีวิรออนานะ้วยสายาสะใ ะนานะที่ว่ายน้ำไม่เป็นเริ่มมลไปในน้ำทีละน้อย
ูม!!
แล้วใรนหนึ่็โลไปในน้ำและว่ายรไปยันานะที่ำลัมลสู่้นทะเล
“ายแล้ว!! ่วย้วย่ะ นานะน้ำ ใร็ไ้่วยที!” เระแสร้ร้อะโนออมาเพื่อลบเลื่อนวามผิ ทั้ที่ภายในใุ่นเือที่มีนมา่วยีวินานะไว้
ทุนภายในเรือวิ่มายืนออันอย่าื่นระหน
“เิอะไรึ้น!!” เนที่เพิ่มาถึทีหลัพยายามแหวนเ้ามาถามเระ
“เน…ฮือๆ นานะน่ะ นานะน้ำ ันเห็นนานะยืนอยู่ริมราบเรือ แล้วอยู่ีๆ เธอ็เสียหลัลไป …ฮือๆ” เระแล้บีบน้ำาและโผเ้าบอเน
“ว่าไนะ!!” เนผลัเระออไปและรีบรไปยัราบเรือเพื่อมอหานานะ แ่็ไม่เห็นแม้เาอเธอ สิ่ที่เาเห็นมีเพียวามนิ่สบอผิวน้ำึ่มีระลอลื่นพัเป็นระยะเท่านั้น
ความคิดเห็น