คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รักร้ายลึก #10
วันรุ่ึ้น: ห้อสมุมหาวิทยาลัย
่วเย็นหลัเลิเรียน เนเินรมายัห้อสมุอมหาวิทยาลัย้วยสีหน้าที่บ่บอถึวามเหนื่อยล้าาารเรียนมาทั้วัน เธอมอไปรอบๆ เพื่อหานที่นัไว้ และพบเษำลันั่อยู่ที่มุมหนึ่อห้อสมุ
ร่าสูนั่หลัร วามับ้อหน้าอแล็ปท็อป ะที่มือเลื่อนเมาส์และพิมพ์านอย่าั้ใ รอบัวเามีเอสารวาเป็นระเบียบ ทั้ี้อมูล ไอเียารออแบบ และัวเลที่ำนวอย่าละเอีย
เนเินเ้าไปใล้่อนะหย่อนัวลนั่ร้ามเา
“นายมานานแล้วเหรอ?”
เษเยหน้าึ้นมอเธอ วามายแววเ้าเล่ห์
“สัพั แ่ไม่เป็นไร ันำลัรวแบบแผนานอยู่”
“แผนาน?” เนถาม้วยวามสสัย
เษยื่นเอสารบาส่วนให้เธอ
“นี่ือรายละเอียโรารที่ะส่เ้าประว มันือารออแบบระบบ ‘พลัานหมุนเวียนในุมน’ ”
เนเปิเอสารอ่าน วาเริ่มับ้อรายละเอียที่ับ้อน
“แนวิือาริั้ระบบโลาร์เลล์ร่วมับัหันลมนาเล็ เพื่อผลิพลัานไฟฟ้าใ้ในุมนที่ห่าไล แถมยัสามารถเ็บพลัานส่วนเินไว้ในแบเอรี่สำรอเพื่อใ้ใน่วที่ไม่มีแหรือลม”
เษพู่อพร้อมเลื่อนภาพราฟิำลอให้เธอู
“ันออแบบระบบให้รอรับารใ้านหลาหลาย เ่น ไฟฟ้าสำหรับโรเรียน หรือสถานพยาบาลเล็ๆ ในุมน มันะ่วยล่าใ้่ายและพึ่พาัวเอไ้มาึ้น”
เนมอเา้วยวามทึ่
“นายทำทั้หมนี้นเียว?”
“เธอิว่าไล่ะ?” เายิ้มมุมปาอย่าเ้าเล่ห์ สายาม้อมอเธออย่ามีวามหมาย
เนหลบสายาอเา ้มลพลิอ่าน้อมูลเพิ่มเิม
“เอ้อ...ันไม่ิว่านายะทุ่มเทับอะไรแบบนี้นานี้”
“ทำไมล่ะ?” เษเลิิ้ว
“็นายูเป็นพวไม่่อยใส่ใอะ” เนอบรๆ
เษหัวเราะเบาๆ
“ันใส่ใบาเรื่อนะ เผื่อเธอไม่รู้” พูบเา็มอาเธอนิ่ สายาที่เ็มไป้วยวามปรารถนาอเา ทำให้ใบหน้าอเธอร้อนผ่าว
“แล้วัน้อทำไรอะ?” เนพูพลาวาเอสารล
“่วยูารนำเสนอนี่แหละ” เาหยิบเอสารอีุึ้นมา
“ันยัไม่่อยมั่นใเรื่อลำับารอธิบาย”
เนรับเอสารมาอ่านอีรั้ ่อนะเริ่มีุ้ที่วรปรับปรุ
“นายอาะเริ่มาปัหาในุมน่อน แล้ว่อยพูถึโลูั่นที่เราเสนอ มันะ่วยให้นฟัเ้าใ่ายึ้น”
เษพยัหน้า พร้อมบันทึในสมุอเา
บรรยาาศในห้อสมุ่อยๆ เปลี่ยนไป ทั้สอน่อับานรหน้า เษที่ปิอบวนประสาทเธอ ลับแส้านที่ริัและั้ใออมาอย่าัเน
เษและเนใ้เวลาอยู่ในห้อสมุนึื่น เรียมานพรีเน์โรารรอบแรที่ำลัะถึในอีไม่ี่วัน นาฬิายัเิน่อไป บ่บอว่าใล้ถึเวลาปิ ห้อสมุรอบัวเียบสันแทบไ้ยินเสียลมหายใ มีเพียพวเาสอนในมุมลึอห้อสมุ ท่ามลาแสไฟสลัว เสียพลิหน้าระาษและเสียแป้นพิมพ์ที่ัเบาๆ เท่านั้น
เนที่นั่อยู่ฝั่ร้ามเริ่มรู้สึ่วหลัาใ้สมอมาทั้วัน เธอฟุบลบนโ๊ะอย่าไม่รู้ัว ใบหน้าเรียวอเธอุอยู่บนท่อนแน ริมฝีปาเผยอเล็น้อย
เษเยหน้าึ้นาแล็ปท็อป เมื่อเห็นเนที่นั่หลับอยู่็ะัไปเล็น้อย วามับ้อภาพรหน้า้วยวามรู้สึบาอย่าที่ยาะอธิบาย
“ยัยนนี้นี่...ริๆ เลย” เาพึมพำับัวเอเบาๆ ่อนะส่ายหัวเล็น้อย้วยรอยยิ้มอ่อนๆ สุท้าย็ถอเสื้อลุมอัวเอออ ลี่มันอย่าระมัระวั แล้ววาลุมบนัวเธอเบาๆ
เษนั่มอเนที่หลับสนิท ราวับไม่สนใโลใบนี้ วหน้าอเธอสบนิ่ ริมฝีปาบาเผยอเล็น้อย ทำให้เาหวนิถึ่ำืนอันเร่าร้อนระหว่าพวเาอีรั้ วามรู้สึบาอย่าในใพาให้เา้มหน้าเ้าไปใล้ ่อนะริมฝีปาลบนริมฝีปาบาอเธออย่าแผ่วเบา
ูเหมือนเธอำลัฝันถึอะไรบาอย่า ริมฝีปาบายับไปมาเล็น้อยโยไม่รู้ัว ราวับูบอบสัมผัสอเา เษยิ้มมุมปา้วยวามพึพอใ เมื่อไ้รับารอบรับที่ไม่าิาเธอ
เา่อยๆ ไล้ปลายลิ้นเบาๆ ไปบนริมฝีปาล่าอเธอ ่อนะแทรเรียวลิ้นเ้าไป้าๆ สัมผัสปลายลิ้นอเธออย่าแผ่วเบา เิมเ็มูบให้ลึึ้ึ้น แล้วเม้มริมฝีปาเธอเบาๆ ราวับหลใหลในรสสัมผัสนั้น สุท้ายึถอนูบออมาอย่าอ้อยอิ่ ทิ้ไว้เพียวามวาบหวามที่ยั้าาในใเา
“หวัว่า...ราวหน้าเธอะูบันแบบมีสิมั่นะ” เษพึมพำเบาๆ ริมฝีปายัลี่ยิ้มเ้าเล่ห์เล็ๆ ่อนะหันลับไปทำาน่อเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น แ่แววาลับยัแฝวามรู้สึที่ยาะปิ่อนไว้
ไม่นานนั เนเริ่มรู้สึัวื่นึ้นมา้วยวามัวเีย เธอวาสายามอรอบๆ ่อนะเห็นเษยันั่ทำาน่ออย่าั้ใ แสาหน้าอแล็ปท็อปสะท้อนับใบหน้ามายอเา
เธอ้มมอเสื้อลุมที่ลุมัวเออยู่ ่อนะเยหน้าถามเา้วยเสียแหบพร่า
“นาย... ทำไมไม่ปลุัน?”
เษเยหน้าึ้นมอเธอ พร้อมรอยยิ้มบา
“เธอูเหนื่อย ันเลยปล่อยให้พั”
เน้มมอเสื้อลุมที่ลุมัวอยู่ ่อนะเยหน้ามอเา
“นี่นาย...?”
“ิว่าเธอหนาว” เาอบเสียเรียบ พลาเอนัวพิเ้าอี้
“อืม...อบในะ” เนพึมพำเบาๆ
เษปิแล็ปท็อป พลาเ็บเอสารอย่ารวเร็ว
“ถ้าเธอื่นแล้ว ็ลับันเถอะ เี๋ยวันไปส่”
“ไม่เป็นไร เี๋ยวันเรียแร็บลับเอ” เนรีบปิเสธ แ่เษลับลุึ้น ว้าระเป๋าเป้ึ้นสะพาย
“ห้อสมุะปิแล้ว เธอะยืนรอแร็บนเียวอนนี้?ันว่ามันเสี่ยอยู่นะ” เษพูึ้นเรียบๆ พลาเอื้อมมือหยิบระเป๋าอเธอโยไม่รอฟัำั้าน
“ไปเถอะ ันะไปส่”
เนมอเษที่ัารทุอย่าเสร็สรรพไปโยไม่ถามวามเห็นอเธอสัำ เธอถอนหายใเบาๆ พ่นลมออมูอย่าหุหิ แ่สุท้าย็ยอมลุึ้นามเาไปนไ้
“็ไ้...” เธออบอย่าเสียไม่ไ้
เษหัวเราะเบาๆ ับท่าทาระฟัระเฟียอเธอ ่อนะเินนำออาห้อสมุอย่าสบายๆ ะที่เนเินามหลัเาไป บ่นึมำอะไรบาอย่า้วยวามัใามนิสัย
ความคิดเห็น