คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ปะทะเดือดหัวใจ
ร้านอาหารหรูหรา
แสแยามเย็นส่อผ่านระบานให่อร้าน บวับแสไฟที่สลัว ทำให้บรรยาาศภายในร้านอาหารเ็มไป้วยวามโรแมนิ มีผู้นมามายที่มาทานอาหาร เสียพูุยและเสียหัวเราะอผู้นัทั่วร้าน
าวีนั่อยู่ที่โ๊ะอาหาร ำลัเล่นโทรศัพท์มือถืออย่าสบายใ รอ้อเียริที่ำลัเินทามาหา
นวลพรร เินเ้ามาในร้านอาหาร้วยสีหน้าเย็นา สายาอเธอับ้อไปที่าวี ที่นั่อยู่นเียวรโ๊ะริมหน้า่า
นวลพรรพุ่รไปหาาวีอย่ารวเร็ว
“วี ในที่สุ็เอแ!”
“ุนวล!” าวีใมา
“เธอมาทำไม?”
“ันะมาเอาผัวันืน”
“ผัวเธอ? อย่ามาล ้อรััน ไม่ไ้รัเธอ” าวียิ้มเยาะ
“รัเหรอ? ถ้ารัแล้วทำไมเายัอยู่ับัน ทำไม้อไม่ทิ้ันไปหาเธอ?” นวลพรรยิ้มเหยีย
“เพราะ้อมีหน้าที่้อรับผิอบ่อรอบรัว เธอิว่า้ออยาอยู่ับเธอเหรอ?” าวีเอนัวไป้านหลั เลิิ้วเป็นเิถามนวลพรร
“แ...” นวลพรรัวสั่นระริ้วยวามโรธ
“ันะบอวามลับให้นะ...” าวีลุึ้นเินไปหานวลพรร
“้อน่ะ เาเบื่อมีเ็ส์ับเธอแล้ว เพราะเธอมันืื ส่วนันน่ะ เร่าร้อนทุืน เาถึไ้อบมามีอะไรับันยัไล่ะ” าวีระิบำร้ายที่เือเือนิในวลพรร
“นัแพศยา!”
นวลพรรว้าแ้วน้ำบนโ๊ะ สาใส่หน้าาวี ทำใหุ้สวยอเธอเปีย
“แ แายแน่!!”
าวีำราม ่อนะพุ่เ้าไปิผมอนวลพรร แล้วบหน้าานนวลพรรเไป้านหลั เสียบัเพียะั้อไปทั่วร้านอาหาร ผู้น่าหันมามอ้วยวามะลึ
“หยุนะ วี!”
้อเียริพุ่เ้ามาห้ามทันทีที่เห็นาวีำลัะบนวลพรร้ำ
“้อ! ุอยู่้ามันเหรอ?” าวีะลึ
“พอไ้แล้ว วี นมอันหมแล้ว” ้อเียริมอหน้าาวีเป็นเิปราม
“ลับบ้านไป่อนะ ่อยุยัน”
้อเียริบอาวี ่อนะประอนวลพรรเินออาร้านอาหาร โยมีนวลพรรแอบหันมามอาวี้วยสายาเย้ยหยัน
“ันไม่ปล่อยแแน่ นันวล”
าวีพึมพำ้วยวามแ้น
โหพรายร้ายั่ใ
บ้านร้าเ่าแ่ที่สภาพูทรุโทรมั้อยู่ลาป่า้า มีบรรยาาศที่มืมิ ูอึอั อาาศภายนอเย็นยะเยือ เสียนร้อระม ไ้ลิ่นเหม็นาศพโยมาบาเบา
าวีเินทามาถึบ้านร้าหลันั้น ้วยวามหวาลัว าวีมอไปรอบๆ ้วยวามระแว ะที่เธอำลัะเาะประู
“เ้ามา”
าวีเปิประูบ้านและ้าวเ้าไปภายใน ็พบับหมอผี ายราผู้มีใบหน้าเหี่ยวแห้ วาสีำลับ้อมอเธอ้วยวามเยา
“อาารย์ะ ิันมาอวาม่วยเหลือ่ะ” าวี้มัวลราบหมอผี
“มีอะไรว่ามา” หมอผีเอ่ยปาถาม
“ิันแอบรัผู้ายนหนึ่ แ่เามีภรรยาแล้ว ันอยาไ้เามาเป็นอัวเอ่ะ”
“เอาน้ำมันพรายเสน่ห์ที่้าให้ไปให้มันิน็น่าะสำเร็แล้วนี่” หมอผีเลิิ้วถาม
“เรื่อนั้น ไว้ิันะทำ่ะ แ่วันนี้ที่ะมาอวาม่วยเหลือเพิ่มือ ิันอยาให้ภรรยาอเาเป็นบ้า่ะ” าวีบอุประส์ที่แท้ริ
“เรื่อแ่นี้ ่ายนิเียว” หมอผีแสยะยิ้ม
“ริเหรอะ? มีวิธีอะไระ?” าวีื่นเ้น
“้าะเรียโหพรายมา่วยเ้า”
“โหพรายเหรอะ?”
“ใ่ โหพรายะทำให้เมียอมันเป็นบ้า แล้วสุท้ายไอ้หนุ่มนั่น ็ะมาหาเ้าเอ”
“ริเหรอะ? ั้นินันอยาไ้โหพรายมา่ะ”
“้า้อารหัวใไ่ำ ระูู น้ำมันพราย และรูปภาพอไอ้หนุ่มนั่น”
“ไ้่ะ ิันะหามาให้” าวีรับำ
“นำมาให้้าในวันโน ้าะทำพิธีให้” หมอผีแสยะยิ้มั่วร้าย
แสันทร์ส่อสว่าท่ามลาบรรยาาศเียบสั ภายในห้อนอนนาให่ เียให่ั้อยู่รมุมห้อ
นวลพรรำลันอนหลับใหลอยู่บนเียเพียลำพั
เธอไม่รู้เลยว่า อันรายำลัืบลานเ้ามา
เาะุ่มๆ ปราัวึ้นภายในห้อ
มันือโหพรายที่หมอผีส่มันมา
โหพรายแสยะยิ้มน่าลัว มัน่อยๆ ลอยเ้าหาเียนอน
มันเอื้อมมือไปแะใบหน้าอนวลพรร
“้อเหรอะ?” นวลพรรรู้สึเหมือนมีอะไรบาอย่ามาลูบไล้ที่ใบหน้าอเธอ
เธอลืมาึ้นแบบสะลึมสะลือ เธอ็เห็นเาำะุ่มำลัร่อมัวเธออยู่ ใบหน้าอมันล้ายเป็นหิสาว ใบหน้าีาว วาสีำลับ และริมฝีปาแานำลัแสยะยิ้มีนเือบถึหูให้เธอ
“รี๊”
นวลพรรรีร้อ้วยวามใ เธอเห็นโหพรายยืนอยู่ปลายเีย นวลพรรรู้สึลัวนัวสั่น เธอพยายามะรีร้ออีรั้ แ่เสียอเธอหายไป
โหพรายยิ้มอย่าโหร้าย มันเอื้อมมือไปับออนวลพรร และออแรบีบ
นวลพรรรู้สึเหมือนถูบีบอนหายใไม่ออ เธอิ้นรนัืน แ่็ไร้ผล โหพรายบีบออนวลพรรแน่นึ้น เธอรู้สึเหมือนะหมสิ
ภาพสุท้ายที่เธอเห็นือ ้อเียริำลัวิ่เ้ามาหาเธอ านั้นภาพ็ำมืไป
ัหาราะร้อนแร
โรพยาบาลเอนนาให่ใลาเมือ ภายนอเป็นอาารสูให่ทันสมัย ผู้นสัรไปมาอย่ารีบเร่ บรรยาาศเ็มไป้วยวามื่นัว ผู้นเินเ้าออันวัไว่
ภายในอโรพยาบาลแ่อย่าหรูหรา สะอาา พนัานทุนแ่ายสุภาพ ยิ้มแย้มแ่มใส
บริเวโถลามีผู้ป่วยและาิรอิวเ้ารับารรว สามารถนั่ผ่อนลายบนโฟานุ่มๆ มีเสียเพลบรรเลเบาๆ
ึผู้ป่วยหนัที่ั้น 5 เป็นโนทีุ่เศ หรือุมน ภรรยาอเอวัน์รัษาัวอยู่
ห้อทีุ่เศพัเป็นห้อผู้ป่วยส่วนัว มีนาว้าวา สว่าไสว มีหน้า่านาให่ มอเห็นวิวเมือไ้ไล
บนเียผู้ป่วย ุเศนอนหลับาอย่าสบอยู่บนเีย ใบหน้าีาว เรื่อ่วยหายใส่เสียออมาเป็นระยะ สายยาน้ำเลือ และอแสผลสัาีพ เอวัน์นั่อยู่้าเีย ับมืออเธอไว้้วยวามเป็นห่ว
บรรยาาศภายในห้อเียบสั ัาำลััแันอไม้อยู่มุมห้อ แอบมอทัู้่้วยวามริษยา
“นายา ไปนอนพัผ่อนรโฟาหน่อยมั้ยะ” ัาแะแนอเอวัน์เบา
“อืม..็ีเหมือนัน” เอวัน์มีสีหน้าไม่สื่น
“นายะ ่าว่านายไปล้าหน้าัหน่อยีว่า่ะ ะไ้สื่น เี๋ยว่า่วยนะะ” ัาประอเอวัน์ไปที่ห้อน้ำ โยที่เาไม่ไ้ัืนใๆ
“น่าสสารุเศนะะ” ัาเอ่ยเบาๆ ะเอาผ้าเ็ัวุบน้ำเ็ามใบหน้าให้เอวัน์
“......”
เอวัน์นิ่เียบ ไม่พูาใๆ ภายในใเาไม่ไ้รู้สึเศร้า หรือเสียใที่ภรรยาอเาป่วยอาารหนั
ภายในใและร่าายอเาอนนี้ลับรุ่มร้อนไป้วยไฟปรารถนา
เาอยาสัมผัสหิสาวรหน้า อยาเล่นรัับเธอ
เาพยายาม่มอารม์และวามรู้สึ เพราะมันไม่วรเิึ้นที่นี่ อนนี้
แู่เหมือนว่า วามพยายามอเาะไร้ผล เพราะมือแสนสวยอัาำลัสัมผัสไปามร่าายอเา
“อ๊ะ”
ัาอุทานเบาๆ เมื่อเอวัน์ึัวเธอเ้าไปูบอย่าุัน เร่าร้อน ัาไม่ไ้่อ้าน เธออบรับูบอเาอย่าื่ม่ำ มืออพวเาโอบอันแน่น
เอวัน์ันัวัาไปิับผนัห้อน้ำ ร่าายอพวเาแนบิัน เสียูบัไปทั่วห้อน้ำ
เอวัน์ปลระุมเสื้อเิ้อเธอออ เผยให้เห็นเนินออวบอิ่ม เา้มลูบหน้าออเธอ มืออเาลูบไล้ร่าายอเธอ เาปลุเร้าเธอนเธอรู้สึื่นเ้น
“อ๊า..นายา” ัาราออมา้วยวามสุ
“เบาๆ สิ” เอวัน์บิ่หูอเธอเบาๆ
“อื๊อ..ไม่..ไหว.่ะ.” ัาระิบอบ้วยเสียระเส่า
“หึ” เอวัน์ลี่ยิ้มอย่าพอใ
เอวัน์อุ้มัาึ้นไปวาบนอ่าล้าหน้า เาันัวเอเ้าไปที่ร่าายเธอ โยที่ระโปรสั้นอัาไม่ไ้หลุออาัว้วย้ำ
ัารู้สึื่นเ้นถึั้นสุ ารแอบมีอะไรับเอวัน์ในห้อน้ำที่ภรรยาอเานอนป่วยอยู่ ทำให้ัาื่นเ้นเป็นทวีู เธอำลัะปลปล่อยวามสุออมา
“ยั..ยั่อน..” เสียอเอวัน์ัึมำ
“นายา...”
เอวัน์ไม่สนใเสียร้ออัา อนนี้เาหน้ามืามัวหลเสน่ห์อัาเ็มที่
เอวัน์เริ่มเล่นรัับเธออย่าร้อนแร และเร่าร้อน
ัาหอบ เธอหายใไม่ทันับบทรัร้อนแร เธอัไปที่ไหล่อเอวัน์เพื่อไม่ให้รีร้อออมา
เธอปลปล่อยวามสุออมานับรั้ไม่ถ้วน
เอวัน์ยิ้มอย่าพอใ
พวเารัันอย่าเร่าร้อน ไฟปรารถนาที่เอวัน์เ็บไว้ไ้บรรเลับัานในที่สุทัู้่็ปลปล่อยวามสุออมา
แสแอ่อนๆ ยามเ้าสาส่อผ่านใบไม้หนาแน่นอสวนสาธาระ ้อเียริำลัเินเีย้าาวีรไปยัโรพยาบาลิเว
เมื่อ 3 อาทิย์่อน ้อเียริลับมา็พบนวลพรรนอนสลบไม่ไ้สิอยู่ในห้อนอน เารีบนำภรรยาอเาส่โรพบาบาลทันที แู่เหมือนว่า อาารอเธอไม่ีึ้น
รั้ล่าสุที่้อเียริพบหมอผูู้แล ุหมอบอว่า นวลพรรมีอาารหึหวผิปิ ิมา วิัวล มัินนาารไปเอว่า นอื่นำลับู้ับสามีอเธอ ที่สำั เธอมีอาารหูแว่วไ้ยินเสียประหลา มอเห็นภาพหลอนผู้หินหนึ่ลอเวลา อารม์แปรปรวน และมีวามิหวาระแว ึ่เป็นอาารอโริประเภทหนึ่
ุหมอไ้บอเาว่า ้อส่ัวเธอเ้าโรพยาบาทิเว เพื่อรัษาอาารอเธอ
้อเียริไม่รู้ะปรึษาใร นที่เาสามารถพูุยไ้มีเพียาวีนเียว
ปลายทาที่พวเาำลัะเินไปถึือโรพยาบาลิเว หรือเรีย่ายๆ ว่าโรพยาบาลบ้า
นวลพรรถูััอยู่ที่โรพยาบาลแห่นี้
ในที่สุพวเา็มาถึหน้าประูโรพยาบาล
ลิ่นยา่าเื้อ โยมาแะมู บรรยาาศรอบัวูอึอั ้อเียริับาวีมอหน้าัน ่อนะัสินใ้าวเ้าไปภายใน
ทันทีที่พวเาเ้าไป ็รู้สึเหมือนมีสายาหลายู่้อมอพวเาอยู่ ผู้ป่วยิเวหลายนยืนอยู่ามมุมห้อ
บานหัวเราะ บานร้อไห้ บาน็้อมอพวเา้วยสายาว่าเปล่า
้อเียริับาวีรู้สึนลุู่ แ่พวเา็พยายามใเย็น ทั้สอนเินไปามทาเินมุ่หน้าไปยัห้อผู้ป่วยอนวลพรร
ในที่สุพวเา็มาถึหน้าห้อ เป็นัหวะที่พยาบาลวัยลานเปิประูออมา
“มาหาใระ?”
“มาหานวลพรร่ะ” าวีอบ
“ุนวลพรรอยู่้านโน้น่ะ”
้อเียริับาวีเินเ้าไปในห้อ นวลพรรนั่อยู่บนเ้าอี้ เธอูผอมลมา วาอเธอหมอล้ำ เธอไม่พูอะไร เธอเพียแ่มอ้อเียริับาวี้วยสายาว่าเปล่า
้อเียริรู้สึใสลาย เาไม่เยเห็นภรรยาในภาพนี้มา่อน
“นวล ำพวเราไ้ไหม?” ้อเอ่ยถาม
นวลพรรไม่อบอะไร ลับมอพวเา้วยสายาว่าเปล่าเหมือนเิม
“นวล....” ้อเียริำลัะับัวภรรยาอเา
“ม่ายย อย่าเ้ามา ไปให้พ้น” นวลพรรรีร้อเสียั
“ุะ ออห่าานไ้้วย่ะ” พยาบาลนเิมรีบเ้ามาพาัวนวลพรรออารนั้น
“ทำไมนวลถึเป็นแบบนี้ไปไ้” ้อเียริมีสีหน้าเศร้าหมอ
“ไม่เป็นไรนะะ ันะอยอยู่เีย้าุเอ” าวีบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยนและโอบอ้อเียริไว้
“อบุนะ ผมนี่โีริๆ ที่ยัมีุ” ้อเียริยิ้มออมา
าวีแอบยิ้มออมาอย่าสะใ
้อเียริไม่มีวันรู้ว่า ้นเหุที่ทำให้นวลพรรเป็นแบบนี้ ็ือ าวี
อแ้่า
เนื่อาไรท์เปิให้อ่านฟรีมาเป็นระยะเวลาหนึ่แล้ว่ะ
ึ่อนนี้นิยายเรื่อนี้เวบอื่นไ้ิเหรียหมแล้ว ไรท์ึอิเหรียั้แ่อนที่ 11 เป็น้นไป่ะ
อบุทุนที่ิามผลานอไรท์นะะ ^_^
ความคิดเห็น