คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : รักร้ายลึก #16
หลัาที่เษและเนทานเรปันเสร็ เษ็หันมามอเนที่ำลัหยิบทิูเ็มือ
“ไหนๆ ็มาที่นี่แล้ว เินเล่นันหน่อยสิ” เาพูพลาพยัเพยิไปทาสวนสาธาระ้าร้าน
เนเลิิ้วเล็น้อย
“เินเล่น? ันไม่่อยเินเล่นในสวนหรอนะ”
“เธอไม่เยลอ่าหา” เษอบยิ้มๆ ่อนลุึ้นยืน
“ไปิ เี๋ยวันเินเป็นเพื่อน”
เนลัเลอยู่รู่หนึ่ แ่สุท้าย็ลุึ้นเินามเาไป
สวนสาธาระเียบสบในยามเย็น ทาเินปู้วยอิสีแทอยาวไปท่ามลา้นไม้สูให่ที่แผ่ิ่้านให้ร่มเา แสไฟสีอบอุ่นาเสาไฟ้าทาส่อแสเรือรอ ่วยสร้าบรรยาาศผ่อนลาย
รอบๆ มีผู้นเินเล่นบ้าประปราย เสียหัวเราะอเ็ๆ ที่เล่นันอยู่ในสนามใล้ๆ และเสียนร้อาิ่ไม้เสริมให้สถานที่นีู้มีีวิีวา
“ันไม่ิว่านายะเป็นนอบเินเล่นในสวนแบบนี้” เนพูะออ เินเีย้าเา
“ัน็ไม่ไ้เินเล่นบ่อยหรอ แ่บาทีารไ้อยู่ในที่เียบๆ ็่วยให้สมอโล่ึ้น” เษอบพลาเหลือบมอเธอ
“แล้วเธอล่ะ ทำไมไม่เยมาเินเล่น?”
“ไม่รู้สิ ันไม่อบเินแบบนี้ล่ะมั้”
“แ่อนนี้เธอ็ำลัทำอยู่นะ” เษพูพลายิ้มมุมปา
เนหันมาถลึาใส่ “็เพราะนายลาันมาน่ะสิ”
เษหัวเราะเบาๆ
“ถ้าั้น็ลอปล่อยัวสบายๆ ูสิ เธออาะอบ็ไ้”
เมื่อเินมาถึสะพานไม้เล็ๆ ที่ทอ้ามสระน้ำ เษหยุยืนมอวิวรอบๆ เนที่เินามมาหยุอยู่้าๆ สายลมเย็นพัผ่านเบาๆ ทำให้บรรยาาศูสบายึ้น
“เป็นไมั่?” เษหันมาถาม
“อืม..็ไม่ไ้แย่นะ” เนมอไปยัผิวน้ำที่สะท้อนแสไฟระยิบระยับ
“เห็นมั้ย? เินเล่น็มีอะไรีๆ แบบนี้ไ้นะ” เษยิ้มมุมปา ่อนะยื่นหน้าเ้าไปใล้เน วามอเาเป็นประายวิบวับ แ่ับแสไฟที่เ้นระริบนผิวน้ำ
เนหันมามอเา “นาย...”
“พี่เษ!”
เสียหวานใสัึ้นััหวะ ทำให้ทัู้่ะั หันไปามเสียทันที
หิสาวในุเรสรัรูปสีเบพอีัว เินรเ้ามา ใบหน้าสวยหวานแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาำลัส่ยิ้มหวานให้เษ ผมสีน้ำาลอ่อนที่ัลอนปลายประบ่าเสริมให้เธอูโเ่น
“เธอือ...?” เษเลิิ้วเล็น้อย ใบหน้าายแววสสัย
หิสาวหัวเราะเบาๆ ่อนเ้ามาวแนเาอย่าแนบิ หน้าออเธอเบียับ้นแนเาโยไม่สนสายานรอบ้า
“ใบอไะ...ืนวันนั้นเราสนุันมาเลย ำไม่ไ้เลยเหรอ?” เสียหวานอเธอแฝวามใ
เนที่ยืนอยู่้าๆ ถึับำหมัแน่น ริมฝีปาบาเม้มเป็นเส้นร วาลมโายแววไม่พอใอย่าัเน แ่ยัยืนเียบ
เษหันมอใบออย่านิ่ๆ ่อนอบเรียบๆ
“ันำไม่ไ้”
ไม่ทันที่เธอะพูอะไร เา็ปลมืออเธอออาแน
ใบอเบะปาเล็น้อย แ่ยัไม่ลวามพยายาม
“แหม... ถ้าั้นเราไปรำลึวามหลัันีมั้ยะ? รับรอพี่เษ้อำไ้แน่”
น้ำเสียเย้ายวนอเธอทำให้เนหันไปมอทันที วาแทบะลุเป็นไฟ แ่่อนที่เธอะพูอะไร เษลับพูึ้น้วยน้ำเสียเย็นา
“อโทษที แ่ันไม่สน”
ำอบนั้นทำให้ใบอะัไปรู่หนึ่ รอยยิ้มหวานเริ่มเื่อนล เธอยับถอยเล็น้อย แ่ยัไม่วายส่สายาหวานให้เษ
“แหม... ั้นไว้โอาสหน้าแล้วันนะะ” ใบอพู่อนะหมุนัวเินาไป พร้อมแสร้ยิ้มอย่าเิๆ
เมื่อเธอไปพ้นสายา เน็พูึ้น้วยน้ำเสียประ
“นายนี่...ป๊อปริๆ นะ”
เษหันมามอเธอ วามพราวระยับ
“หึเหรอ?”
“หึ? ฝันไปเถอะ” เนสวนลับทันวัน พลายืัวึ้นอย่าไม่ยอมแพ้
เษยิ้มำ เินเ้ามาใล้เธอ
“ั้น็ี ันไม่อยาให้เธอรู้สึไม่ี”
เนะัไปเล็น้อยเมื่อไ้ยินำพูนั้น วาลมโสบับวามนิ่อเา ่อนะรีบเบือนหน้าหนี
“นายมันเ้าเล่ห์ริๆ!” เธอพูพร้อม้าวนำหน้าไปทันที เษหัวเราะเบาๆ ่อนเินามหลัเธอไป
หลัาเินเล่นในสวนนึ เษับรถพาเนลับอนโ บรรยาาศในรถเียบสบ มีเพียเสียเพลเบาๆ ลอไปับแสไฟาถนนที่ส่อเ้ามา
“วันนี้สนุมั้ย?” เษถามึ้น ะหันไปมอเธอที่นั่เอนหลัพิเบาะ
“็ีว่าที่ิ” เนอบเรียบๆ แ่ปลายเสียแฝวามผ่อนลาย
“ีแล้ว ถ้าั้นรั้หน้าเธอไม่บ่นแล้วใ่มั้ย?” เษถามพร้อมรอยยิ้มเ้าเล่ห์
“อย่าเพิ่หวัไป” เนหันมาหยัิ้วใส่
“ทำไม? ไม่ไว้ใันเหรอ?” เษแสร้ทำหน้าื่อ
เนเบะปาเล็น้อย “ไม่ไว้ใแน่ๆ นายมันเ้าเล่ห์”
เษหัวเราะในลำอ แ่ไม่ไ้พูอะไร่อ
เมื่อรถอเษอหน้าอนโ เนเรียมะลารถ แ่เษยื่นมือมาับแนเธอไว้
“เี๋ยว่อน”
“อะไรอีล่ะ?” เนหันมาถามอย่าไม่เ้าใ
เษยิ้มมุมปา ่อนยื่นมือไปปัผมหน้าม้าบาอเธอเบาๆ
“ันลืมบอ... วันนี้เธอูีมาเลย”
เนะัเล็น้อย ใบหน้าเริ่มึ้นสีแาๆ
“เลิพูาน่าหมั่นไส้ไ้แล้ว!” เธอพูับท ่อนเปิประูรถออไป
เษหัวเราะเบาๆ ะมอเธอเินเ้าไปในัวอาาร เา้มมอลไปในมือ แล้วรอยยิ้มเ้าเล่ห์็ปราึ้น
ภายในลิฟท์ เนหยิบระเป๋าออมาเพื่อหาีย์าร์เรียมเปิห้อ แ่เมื่อ้นไปทั่วระเป๋า เธอลับไม่พบ
“แปล... เมื่อเ้ายัใ้อยู่เลย” เธอพึมพำับัวเอ ่อนพลิระเป๋าหาอีรั้ แ่็ยัไม่เอ
“หรือะลืมไว้ในรถ...”
ะเียวันบนรถอเษ เาหยิบีย์าร์ที่ลอบึออมาาระเป๋าเนอน่วยถืออึ้นมาู เาหมุนมันเล่นในมืออย่าพอใ ่อนะพึมพำเบาๆ
“เธอ้อทำใบใหม่อยู่ี... ันั้นอเ่า็อยู่ับัน่อน”
เาหัวเราะเบาๆ ะเ็บีย์าร์ลในระเป๋าอัวเอ ่อนับรถออไป้วยสีหน้าที่เ็มไป้วยวามพึพอใ
ความคิดเห็น