ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~2~
\"ว้าว! น่าอร่อยจังขอบคุณค่ะแม่\"
แอปเปิ้ลพายๆๆ พุ้ดดิ้งๆๆ แม่ขา~หนูรักแม่ค่ะ
\"แม่ไม่ต้องบอกยัยหมูนี่ก็กินหมดอยู่แล้ว\"
แทมีพูดเหน็บพลางส่งกระเป่าเดินทางสีน้ำเงินเข้มใบโต ให้แม่บ้านคนหนึ่งและไม่ลืมส่งรอยิ้มเรียบๆที่ในสายตาของทาอึนคือ ยิ้มเยอะ!!
มาให้ พร้อมเดินมานั่งลงข้างเธอ
\"นาย!นาย!\"
ทาอึนพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำที่แทมีไม่แน่ใจว่า เป็นเพราะโกรธหรืออายกันแน่ หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง พร้อมทั้งเอื้อมมือมาดึง
ทึ้งผมสีน้ำตาลอ่อนของคนตรงหน้าอย่างแรง
\"โอ๊ย!ปล่อยนะโธ่เอ๊ย!!\"
แทมีตะโกนพลางพยายามดึงมือน้อยๆของทาอึนออกจากหัวตน
\"ว๊าย!ทาอึน แทมี เลิกทะเลาะกันได้แล้วลูก\"
มีเจร้องอย่างตกใจพลางวิ่งมาแยกลูกสุดที่รักทั้งคุ่ออกจากกัน โดยมีผู้เป็นพ่อนั่งยิ้มน้อยๆพลางตัดแอปเปิ้ลพายใส่จาน
\"สนิทกันดีนะ พ่อจะได้วางใจ\"
แทอึนกล่าวเมื่อเห็นว่าทั้งคุ่นั่งลงเรียบร้อยแล้วพร้อมส่งถ้วยชาสีขาวที่มีควันลอยออกมาให้
\"วางใจ?วางใจเรื่องอะไรค่ะพ่อ\"
ทาอึนร้องถามขึ้นทันทีเมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดจบพลางสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง ส่วนแทมีกลับไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าผู้มีพระคุณทั้ง
สองด้วยใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าต้องการคำตอบเช่นกัน
\"ก็...แม่พูดสิ\"
แทอึนเมื่อเจอกับใบหน้าคาดคั้นของหัวแก้วหัวแหวนทั้งสอง ถึงกับอึกอักโยนให้หญิงข้างกายตอบแทน
\"เอ่อ...ก็คือ พ่อกับแม่จะไปฮันนีมูนรอบสองนะจ๊ะ\"
มีเจตอบพลางหน้าแดงด้วยความเขินอายซึ่งการตอบรับคือความเงียบ
\"หมายความ..ว่าไงค่ะ...แม่\"
ทาอึนพูดติดขัดราวเด็กหัดพูดพลางมองคู่รักสุดสยองในความคิดของเธอ
\"ก็...หมายความว่า ลูกสามคนต้องอยู่กันเอง..เพราะแม่บ้านแม่ครัว คนขับรถ คนสวน เอ่อทุกคนจะลากลับบ้านกันหมดนะ\"
แทอึนตอบด้วยเสียงเบาราวกับกระซิบพลางมองใต้โต๊ะราวกับว่าข้างใต้มีอะไรน่าสนใจหนักหนา หากแต่เสียงกระซิบนั้นยังคงดังเข้าสู่
โสตประสาทของทั้งคู่อย่างชัดเจน
\"กี่วันค่ะ...กี่วันค่ะแม่!!\"
เสียงที่ตอนแรกเบาจนแทบไม่ได้ยิน กลายเป็นเสียงตะโกนอย่างรวดเร็ว
\"เอ่อ...ก็สา..สามเดือนจ๊ะ\"
คำตอบที่ทำให้ทาอึนรุ้สึกอยากเป็นลมให้รุ้แล้วรุ้รอดไปจะได้คิดว่านี่เป็นเพียงฉากหนึ่งในความฝันเท่านั้น
\"พวกแม่บ้านละครับ\"
แทมีถามอย่างใจเย็นรวมทั้งใบหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม
\"เอ่อ..ก็เหมือนกันจ๊ะ\"
มีเจตอบพลางพยายามไม่สบตาลูกทั้งสอง
\"ทำไมนานอย่างนี้ละครับ\"
แทมีถามต่อพร้อมเหลือบมองน้องสาวที่นั่งนิ่งราวถูกสาป
\"ก็..พวกเขาไม่ได้กลับบ้านกันมาจะห้าปีแล้วนิจ๊ะ\"
บรรยากาศกลับมาตึงเครียดอีกครั้งไม่มีใครพูดออกมาสักนิด
แอปเปิ้ลพายๆๆ พุ้ดดิ้งๆๆ แม่ขา~หนูรักแม่ค่ะ
\"แม่ไม่ต้องบอกยัยหมูนี่ก็กินหมดอยู่แล้ว\"
แทมีพูดเหน็บพลางส่งกระเป่าเดินทางสีน้ำเงินเข้มใบโต ให้แม่บ้านคนหนึ่งและไม่ลืมส่งรอยิ้มเรียบๆที่ในสายตาของทาอึนคือ ยิ้มเยอะ!!
มาให้ พร้อมเดินมานั่งลงข้างเธอ
\"นาย!นาย!\"
ทาอึนพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำที่แทมีไม่แน่ใจว่า เป็นเพราะโกรธหรืออายกันแน่ หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง พร้อมทั้งเอื้อมมือมาดึง
ทึ้งผมสีน้ำตาลอ่อนของคนตรงหน้าอย่างแรง
\"โอ๊ย!ปล่อยนะโธ่เอ๊ย!!\"
แทมีตะโกนพลางพยายามดึงมือน้อยๆของทาอึนออกจากหัวตน
\"ว๊าย!ทาอึน แทมี เลิกทะเลาะกันได้แล้วลูก\"
มีเจร้องอย่างตกใจพลางวิ่งมาแยกลูกสุดที่รักทั้งคุ่ออกจากกัน โดยมีผู้เป็นพ่อนั่งยิ้มน้อยๆพลางตัดแอปเปิ้ลพายใส่จาน
\"สนิทกันดีนะ พ่อจะได้วางใจ\"
แทอึนกล่าวเมื่อเห็นว่าทั้งคุ่นั่งลงเรียบร้อยแล้วพร้อมส่งถ้วยชาสีขาวที่มีควันลอยออกมาให้
\"วางใจ?วางใจเรื่องอะไรค่ะพ่อ\"
ทาอึนร้องถามขึ้นทันทีเมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดจบพลางสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง ส่วนแทมีกลับไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าผู้มีพระคุณทั้ง
สองด้วยใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าต้องการคำตอบเช่นกัน
\"ก็...แม่พูดสิ\"
แทอึนเมื่อเจอกับใบหน้าคาดคั้นของหัวแก้วหัวแหวนทั้งสอง ถึงกับอึกอักโยนให้หญิงข้างกายตอบแทน
\"เอ่อ...ก็คือ พ่อกับแม่จะไปฮันนีมูนรอบสองนะจ๊ะ\"
มีเจตอบพลางหน้าแดงด้วยความเขินอายซึ่งการตอบรับคือความเงียบ
\"หมายความ..ว่าไงค่ะ...แม่\"
ทาอึนพูดติดขัดราวเด็กหัดพูดพลางมองคู่รักสุดสยองในความคิดของเธอ
\"ก็...หมายความว่า ลูกสามคนต้องอยู่กันเอง..เพราะแม่บ้านแม่ครัว คนขับรถ คนสวน เอ่อทุกคนจะลากลับบ้านกันหมดนะ\"
แทอึนตอบด้วยเสียงเบาราวกับกระซิบพลางมองใต้โต๊ะราวกับว่าข้างใต้มีอะไรน่าสนใจหนักหนา หากแต่เสียงกระซิบนั้นยังคงดังเข้าสู่
โสตประสาทของทั้งคู่อย่างชัดเจน
\"กี่วันค่ะ...กี่วันค่ะแม่!!\"
เสียงที่ตอนแรกเบาจนแทบไม่ได้ยิน กลายเป็นเสียงตะโกนอย่างรวดเร็ว
\"เอ่อ...ก็สา..สามเดือนจ๊ะ\"
คำตอบที่ทำให้ทาอึนรุ้สึกอยากเป็นลมให้รุ้แล้วรุ้รอดไปจะได้คิดว่านี่เป็นเพียงฉากหนึ่งในความฝันเท่านั้น
\"พวกแม่บ้านละครับ\"
แทมีถามอย่างใจเย็นรวมทั้งใบหน้าและน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม
\"เอ่อ..ก็เหมือนกันจ๊ะ\"
มีเจตอบพลางพยายามไม่สบตาลูกทั้งสอง
\"ทำไมนานอย่างนี้ละครับ\"
แทมีถามต่อพร้อมเหลือบมองน้องสาวที่นั่งนิ่งราวถูกสาป
\"ก็..พวกเขาไม่ได้กลับบ้านกันมาจะห้าปีแล้วนิจ๊ะ\"
บรรยากาศกลับมาตึงเครียดอีกครั้งไม่มีใครพูดออกมาสักนิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น