\"สวยใสสุดซ่า กับตาบ้าสุดแสบ\"

ลำดับตอนที่ #1 : ~1~

ฉัน  ลีทาอิน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับฉันเลยนะ  ฉันน่ะเป็นลูกสาวของ ลีแทอึนกับ ปาร์คมีเจ  นักธุรกิจที่ขึ้นชื่อว่าเป็น



อัจฉริยะทางธุรกิจอันรุ่งเรืองของเกาหลี



     อ๋อ  โทษที  ฉันชื่อลีทาอึน  อายุ 17 ปี  มีพี่ชาย 2 คน  ชื่อลีแทมินกับแทมี  อายุ 18 กับ 23  ฉันเป็นลูกคนสุดท้องของตระกูลลี  ว่าแต่



ตอนนี้ฉันกลับมาเกาหลีแล้ว  ก็ไม่ต้องเจอหมอนั่นแล้วล่ะ  หมอนั่น  มินอึงเฮ  เค้าเป็นเพื่อนที่รร.ของฉันที่อเมริกา  อ๊ากก! ฉันล่ะเกลียดหมอ



นั่นจริงๆ  ก็หมอนั่นน่ะ  มันเป็นคนที่ที่สุดเท่าที่คุณจะหาได้จากชีวิตอันแสนสุขของฉันแล้วล่ะ  เฮ้อ...



     อ้ะนั่น..แทมินกับแทมีนี่  



\"ทาอึน!ทาอึน!\"



     นี่นายลีแทมิน  รู้บ้างรึเปล่าว่าฉันอายคนที่สนามบินน่ะ  เพราะฉะนั้นฉันจะเดินเลยนายไปเหมือนคนไม่รู้จักซะเลย  



\"นี่!ทาอึน\"



     \'โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย\'  ด้วยความที่ฉันเป็นผู้ดี  ฉันจึงไม่มีทางโพล่งออกไปแบบนั้นแน่  กลับบ้านก่อนเถอะลีแทมี



\"ฉันเจ็บนะแทมี  ดึงกระเป๋าฉันทำไมอ่ะ\"



\"ทำไมไม่เรียกฉันว่าพี่ซักทีล่ะ\"



\"ทาอึนจ๋า~ คิดถึงจังเลย  ขอกอดหน่อยสิ\"



     \'หมอนี่นี่อายุเท่าไหร่กันแน่นะ 23??? หรือว่า 3 ขวบ\'



\"ไม่ต้องเลยนะแทมิน  อ้ะ! นั่นอะไรในกระเป๋านายน่ะ\"



\"นี่น่ะหรอ  คุ้กกี้น่ะ  ฉันเอามาจากที่บ้าน  คิดว่าเธอคงหิว  กินดูสิ\"



     แทมินว่า  พลางส่งคุกกี้ให้ฉันด้วยใบหน้าแดงก่ำ  ซึ่งเป็นผลที่วิ่งมาหาเธอด้วยความเร็วแสง



\"พวกเธอจะคุยกันอีกนานรึเปล่า  ที่นี่สนามบินนะ  เอ้า! ส่งกระเป๋ามาสิ\"



     ไม่แน่ใจว่าแทมีจะบ่นอะไรนักหนา  ฉันล่ะรำคาญจริงๆ



\"นี่ทาอึน  ฉันเป็นคนไปเลือกของตบแต่งห้องให้เธอหมดเลยนะ\"



    นายจะให้ฉันวิ่งเข้าไปแล้วหอมแก้มนายรึไงน่ะแทมิน



\"แล้วจะอยู่ได้หรอ\"



\"ขึ้นไปสิ  ฉันเอาของไปเก็บเอง\"



~ปิโล่  ล่าล้าล๊า  ปิปิมิเลโด~



    \'เสียงนั้นมันอะไรกัน  ริงโทนนายมากเลยอ่ะ\'



\"สวัสดีครับลีแทมินพูดครับ  อ่ะครับ  จะเข้าไปภายในครึ่งชั่วโมงครับ  สวัสดีครับ\"



    ว้าว!  หมอนั่นดูจริงจังขึ้นมาเลยแฮะ



\"เดี๋ยวแวะส่งฉันที่บริษัทด้วยนะแทมี  คุณเลขาคิมบอกว่ามีแขกน่ะ\"



\"ได้สิ  ภายในครึ่งชั่วโมงใช่มะ\"



\"ว้าย!ขับช้าๆหน่อยสิ  30 นาทีนะ  ไม่ใช่ 3 นาที  นายจะรีบเหยียบไปไหนน่ะ\"



    ก็แทมีน่ะสิเหยียบซะ  อะไรนะ  140 km./ชม.  จะฆ่าฉันรึไงฮะ  ขณะที่ฉันกำลังด่าแทมีอยู่  รถก็หยุดอยู่หน้าตึก  ลีฮันกรุ๊ปแล้ว



\"ไปนะ  บ๊ายบายจ๊ะ\"



   เฮ้!ส่งจูบให้ฉันทำไมอ่ะ



\"แทมีเดี๋ยวไปห้างกันนะ\"



\"ได้สิ\"



   มีหน้าเดียวรึไงนะ  เย็นชาเสียจริง  อ้ะนั่น  บ้านฉันนี่  ไม่ได้กลับมาตั้ง 7 ปี  ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ



~เอี้ยด~



   ถึงซะทีนะ



\"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู\"



\"สวัสดีค่ะทุกคน\"



   บ้านเรารับคนทำงานบ้านเพิ่มหรอ  ทำไมถึงได้เยอะจริงๆ



\"ทาอึน!\"



\"คุณพ่อคุณแม่\"



    พ่อแม่ของฉันนี่สุดยอดจริง  ไม่แก่ลงกันเลยนะ  สงสัยต้องไปถามแม่ครัวซะหน่อยว่าเอาอะไรให้ 2 คนนี้กิน  ฉันจะได้กินบ้าง



\"ลูกโตขึ้นเยอะเลยนะ\"



    ลีแทอึนพูดพร้อมดึงทาอึนเข้ามากอด



\"พ่อคะ  แม่คะ  หนูก็คิดถึงพ่อกับแม่มากเหมือนกันค่ะ\"



   ฉันหายใจไม่ออกเลย  พ่อกอดฉันแน่นไปแล้ว



\"คุณพ่อครับ  กรุณาเกรงใจรูปปั้น  เทพธิดามีราอีซ  ที่น้ำพุหน่อยสิครับ\"



\"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะแทมี\"



\"ทาอึน  เข้าบ้านกันเถอะจ๊ะ แม่เตรียมของชอบลูกไว้เพรียบเลยนะ มาเร็วเข้า\"