คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เร่งด่วน (40%)
“หยุดนะ!” เขาตวาดเสียงลั่น ดังพอที่จะทำให้ร่างบางตื่นจากนิทราและคนร้ายสะดุ้งที่รู้ว่าตนกำลังจะถูกจับได้ เจ้าคนร้ายรีบทิ้งเข็มวิ่งเข้าชนชินเจที่ยืนขวางประตูอยู่หมายจะใช้ทางออกทางเดียวที่มี แต่ชินเจที่ตั้งตัวไว้แล้วชกเจ้าคนร้ายก่อนที่จะคว้าตัวล็อคคอเอาไว้แน่น
มณีฑิตาที่ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนของชินเจมาพบกับภาพเขากำลังตะลุมบอลกับเจ้าผู้ร้ายคนนั้น บัดนี้บรรดาบอร์ดี้การ์ดจำเป็นทั้งหลายของเธอวิ่งกรูเข้ามาอยู่กับเต็มห้อง ชายร่างสูงหน้าบากเข้ามาจับตัวคนร้ายเอาไว้แทนเจ้านายของตนก่อนที่ชินเจจะตรงเข้ามาหาเธออย่างห่วงใยตามสัญชาตญาน
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือปากก็พร่ำถาม “เป็นอย่างไรบ้างครับ คุณเป็นอะไรมั้ย”
“ชะ...ชั้นไม่เป็นไรคะ” มินฮวาตอบออกไปเสียงเบาราวกระซิบ
“ขอบคุณ...ขอบคุณ...” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรั้งเธอเขากอดอย่างลืมตัว
มินฮวารู้สึกตัวในอ้อมกอดของเขาก่อนจะยกมือขึ้นพลักคนตัวใหญ่เพียงแผ่วเบาเขาก็ยอมปล่อยมือจากเธอ
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาแต่ชินเจกลับไม่ยอมมองเธอแต่กลับหันไปสั่งการกับลูกน้องอย่างรวดเร็ว
“ยุนโซนายอยู่ที่นี่ดูแลคุณหนู ที่เหลือออกมาข้างนอกกับชั้น” ทั้งหมดเดินหายออกไปจากห้องเหลือแต่เพียงยุนโซและคุณหนูเท่านั้น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ” มินฮวาที่เริ่มได้สติแล้วถามกับยุนโซ
“เอ่อ...อย่างที่คุณหนูรู้หละครับ มีคนต้องการปองร้ายคุณหนูอยู่แต่พวกเราไม่คิดว่าพวกมันจะตามมาเจอได้รวดเร็วขนาดนี้ คุณชินเจจัดการเรื่องด้วยตัวเองทั้งหมดจนไม่ได้นอนมาหลายคืน เมื่อไม่นานมานี้คุณชินเจก็พึ่งปรึกษากับคุณดองวุคเรื่องจะพาคุณหนูกลับไปเกาหลี” ยุนโซกล่าว
“จับมันไว้ให้ดีแล้วเข้นมาให้ได้ว่าใครส่งมันมา” ชินเจสั่งเสียงเข้มกับลูกน้อง “เอามันออกไป”
“พวกแกปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง! หา!” ชินเจตะโกนว่าลูกน้องด้วยเสียงดังลั่นเพราะความโมโหทันทีที่เจ้าคนร้ายถูกนำตัวออกไป
“ออกไปเดี๋ยวนี้! อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” เสียงทุ้มกลายเป็นเรียบเย็นแม้จะไม่ได้ตะโกนหากแต่ทำให้ทุกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ณที่นั้นรู้สึกเสียวสันหลัง
สิ้นเสียงปิดประตูเหลือเพียงชายหนุ่มคนเดียวยืนอยู่กลางห้อง ชินเจทรุดตัวลงกับเตียง ความดุดันเกรี้ยวกราดได้หายไปหมดสิ้นเหลือเพียงหน้าซีดเผือด ชินเจยกมือขึ้นกุมหน้าผากจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเข้าไปไม่ทัน เจ้าน้ำสีใสในเข็มฉีดยานั้นต้องพรากชีวิตขอเธอไปอย่างแน่นอน...
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนทีเสียงของยุนโซจะตามเข้ามา
“ลูกพี่ครับ”
“อืม...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองมือขวาคนสนิทที่เป็นมากว่าลูกน้อง
“คุณหนูปลอดภัยแล้วนะครับ” ยุนโซกล่าว
“อืม...แล้วนี่ทำไมแกไม่อยู่กับเธอ” ชินเจถาม
“ผมเห็นว่าเจ้าพวกนั้นมันกลับไปเฝ้าตามเดิมแล้วก็เลยมาดูลูกพี่ครับ”
“นายไปจองตั๋วกลับเกาหลีเดี๋ยวนี้เลย เอาเที่ยวบินที่เร็วที่สุด” ชินเจสั่งน้ำเสียงกลับมาเป็นปรกติแล้ว
“ครับ” ยุนโซรับคำรวดเร็วก่อนจะไปจัการเรื่องทั้งหมด
“คุณดองวุคครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องรีบพาคุณหนูกลับไปแบบนี้” ชินเจกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมเข้าใจ ผมต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่ช่วยดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี จากเรื่องที่เกิดขึ้นผมก็คิดว่าต้องพาเธอกลับไปที่เกาหลีจะดีที่สุด” ดองวุคกล่าวกับรุ่นน้อง
“ครับ”
“ผมจะรีบจัดการเรื่องทางนี้โดยเร็วที่สุดแล้วจะรีบตามกลับไปทันทีนะครับ ผมขอฝากคุณหนูด้วย”
“ไม่ต้องเป็นห่วนะครับ ยังไงผมก็ต้องดูแลคุณหนูให้ดีที่สุด ขอบคุณมากที่อุตส่ามาส่งดึกดื่นขนาดนี้แล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับยังไงผมก็ต้องมา”
“พ่อคะ...” มินฮวาที่ยืนห่างออกไปเดินเข้ามาสวมกอดชายหลางคนที่เป็นดั่งพ่อของเธอมาทั้งชีวิต
“คุณหนูดูแลตัวเองดีๆนะครับ” ดองวุคกล่าวยกมือขึ้นลูบหัว
“ยังไงพ่อก็เป็นพ่อของมิ้นนะคะ อย่าเรียกว่าคุณหนูสิ” หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาทำเสียให้ร่าเริง แม้จะเคยไปร่ำเรียนที่ต่างประเทศและเดินทางบ่อยหากแต่การจากกันครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกครั้ง
“ครับ พ่อจะตามไปให้เร็วที่สุด อย่าดื้อกับคุณชินเจหละ ภาษาเกาหลีหนูก็พูดได้ไปอยู่ที่นู่นมิ้นคงไม่ลำบากหรอกนะ”
“คะ” เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากนักเพราะความที่ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้
ท่าอากาศยานของกรุงโซลช่างวุ่นวายไม่ต่างกับสนามบินของกรุงเทพ ละลานตาไปตัวผู้คนมากมายที่บ้างก็เดินอย่างเร่งรีบบ้างเดินเตร่อย่างไร้จุดหมาย บางคนโผล่เข้ากอดกันด้วยความดีใจแต่คนอีกพวกหนึ่งกับกำลังร่ำไห้กับการจากลา แม้จะมีเวลาไม่มากนักเพราะมินฮวาต้องรีบเดินตามชินเจอย่างเร่งรีบ เธอแท่บจะต้องวิ่งเพื่อก้าวเดินให้ทันกับขายาวๆของเขาที่เดินไปข้างหน้าอย่างไม่เหลียวมามมองด้านหลัง แต่เขาต้องมั่นใจว่าเธอปลอดภัย เพราะแม้ชินเจจะเดินอย่างเร่งรีบหากแต่หญิงสาวอยู่ภายใต้วงล้อมของเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลายโดยที่เขาเดินนำอยู่เพียงผู้เดียวไม่อยู่ในวงล้อมด้วยอย่างทุกครั้ง คนของชินเจเข้าไปรับทั้งคู่ตั้งแต่ปีกเครื่องบินพาเดินผ่านเค้าเตอร์ตรวจคนเช้าเมืองและด่านต่างๆเข้าไปได้อย่างราบรื่นโดยไมเสียเวลาสักนิด เพียงคูร่เดียวเฮก็ถูกนำมาถึงรถยนตร์ซึ่งติดเครื่องเตรียมรอรับอยู่แล้วด้านหน้าสนามบิน ราวกับที่เธอเคยเห็นแต่ในหนัง ผู้ชายมากมายในชุดสูทสีดำทุกคนต่างมีหูฟังวอพูดกันและคอยระแวดระวังทุกอย่างราวกับเธอเป็นประทานนาธิปดี จนในที่สุดมินฮวาก็เข้าไปอยู่ในรถคนเดียวกันกับชินเจ รถสีดำมุ่งหน้าอย่างรวดเร็วไปยังที่พักซึ่งชินเจกล่าวไว้ว่ามันจะเป็นที่ๆปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอที่ซึ่งคุณพ่อก็เห็นพ้องตรงกันมินฮวาจึงจำต้องมาอย่างไม่มีทางเลี่ยง
ความคิดเห็น