คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่14**: อ้าวใครจะรู้ บริษัทนี้ทั้งบริษัทอาจจะสมรู้ร่วมคิดกันมาฆ่าพวกเราให้คนดูก็ได้นะเว้ย
cinna
ขนาดห้องผู้ชายหายไปแค่คนเดียว ยังรู้สึกโหวงเหวงขนาดนี้ ตอนนี้ห้องผู้หญิงเหลือกันสามคน คงรู้สึกใจหายพิกล เต๋านอนพลิกไปพลิกมาเพราะในหัวคิดทุกเรื่องจนปวดหัวไปหมด แต่เมื่อพลิกตัวหันมาจากความว่างเปล่า ก็พบกับความว่างเปล่าอีกทาง เมื่อนึกขึ้นได้คนนอนไม่หลับก็ลุกขึ้นมานั่งมองหาเพื่อน
เจมส์นอนหันหัวไปตรงเท้า แล้วเอาเท้าไปวางบนหมอน ส่วนต้นหันไปทางเจมส์แล้วกอดผ้าห่มไว้ อีกฝั่งนึงมีเฟรมที่นอนม้วนผ้าห่มเหมือนหนอนอยู่ แล้วคชาหายไปไหน??!
ร่างโปร่งลุกจากเตียงเดินออกจากห้องนอนไปหาตามห้องต่างๆ ห้องน้ำก็ไม่มี ที่เปียโนก็ไม่มี หาตามห้องต่างๆก็ยังไม่มี
“อยู่ไหนวะ” เต๋าพึมพำกับตัวเองแล้ววิ่งหาต่อ ยังเหลือที่สระน้ำ คงไปนั่งร้องไห้ที่สระน้ำอีกละมั้ง คนตามหาวิ่งถึงสระน้ำก็ทรุดเข่าลงทันทีเมื่อเห็นร่างเล็กที่จำได้ดีถึงแม้จะคว่ำหน้าลง
เลือดอาบไหลเต็มพื้นของขอบสระ น้ำใสสีฟ้าที่เหมือนจะปนเปื้อนเลือดไปบ้าง แต่ก็ยังเป็นสีฟ้าเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับร่างที่นอนนิ่งอยู่เลย
“คชา ใครทำมึงแบบนี้ ใครมันทำมึงแบบนี้ มันมาเอามึงไปจากกูทำไม คชา!!”
“เฮ้ย พี่เต๋าตื่นๆๆ” เสียงน้องคนสนิทบวกกับการเขย่าร่างอย่างแรงทำให้เต๋าตื่นจากฝันร้าย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“คชา! คชาอยู่ไหนเจมส์”
“โอ๊ย พี่ หลับก็ละเมอร้องลั่นเรียกซะดัง ตื่นมายังจะถามหาอีก หมั่นไส้” เจมส์ทำท่าสะบัดหน้าหนีใส่พี่ชายอย่างมีจริตแล้วเดินออกจากห้องพอดีสวนกับคชาเลยหันไปทำหน้าทำตาหมั่นไส้ใส่ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง
“อะไรของมันวะ” คชาขมวดคิ้วพร้อมขยี้หัว ทั้งง่วงทั้งงง สงสัยเครียดจัด คนก็เลยเพี๊ยน
“มึงไปไหนมา” เต๋ารีบลุกขึ้นมากอดร่างบางเหมือนเด็กหลงทางที่เพิ่งหาแม่เจอ
“จะอาบน้ำ ไอ้ต้นบอกให้ขึ้นมาตามมึงกับเจมส์ เป็นไร แล้วร้องไห้ทำไมวะเนี่ย” คชาดันเต๋าออกแล้วมองหน้าเมื่อเห็นน้ำตาก็เช็ดให้ เต๋าไม่พูดอะไรคนตัวเล็กจึงแกล้งต่อ“ โอ๋ๆๆ คิดถึงป่ะป๊าเหรอครับคุณลูก อย่างอแงน๊าป่ะป๊าอยู่นี่แล้วนะเด็กดี โอ๋ๆ” คชากอดแล้วลูบหลังร่างสูงเพื่อปลอบโยน ถึงแม้จะเป็นการพูดล้อเล่น แต่มันเป็นการปลอบจริงๆ
“งุงิงุงิกันตลอด” แพรวาพูดแซวเมื่อเห็นคู่แอทเลิฟประจำบ้านเดินมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน
“ไปงุงิกับเฟรมไป” คชาพูดสวนแบบหน้านิ่งๆ
“เฮ้ยแพรวาๆ มานี่ดิ๊”
“นั่นไง เจ้าตัวเรียกแล้ว ไม่ต้องมานั่งอิจฉาแล้วนะ” เต๋าก็แซวน้องคืนอย่างไม่ยอมแพ้
“อะแฮ่ม ดิฉันมาเพื่อจะแจ้งให้ทุกคนทราบ ว่าวันนี้เราจะมีการสืบสวนหาตัวฆาตกรคดีของหลิน หลังจากนั้นก็ไปงานของน้องหลินคืนนี้ค่ะ” แม่นางนิรนามที่เห็นหน้ากันมาตั้งแต่ตอนแรกเดินมาพูดๆแล้วก็เดินจากไป ทั้งหมดหันมามองหน้ากันงงๆว่าเข้าออกกันได้สบายๆแบบนี้เลยเหรอ
“เออควรๆ เรียกเลยเหอะ” เสียงแพรวาเออออเมื่อซุบซิบกับเฟรมเสร็จ
“ทุกคนครับ เราควรคุยกันทั้งหมด เรื่องที่กำลังสงสัยใครอยู่ดีมั้ย” เฟรมพูดแล้วไปนั่งที่โต๊ะอาหารข้างเต๋า คนอื่นๆตามมานั่ง
“คนที่กูสงสัยตายไปแล้วว่ะ” เจมส์บอกคนแรกแล้วมองไปที่เต๋า
“อือ กูด้วย” เต๋าสมทบ
“แล้วพี่สงสัยใคร” คนเริ่มประเด็นถามคชา
“สงสัยตัวเอง ว่ากูหลอนหรือละเมอฆ่าใครตอนกูหลับรึเปล่า”
“โอ๊ยแม่ง กูว่ามึงจิตหลอนเพราะคิดว่าตัวเองนี่แหละ” แพรวบอก
“แล้วอ้ายคิดว่าไผล่ะ”
“อ้ายบ่ฮู้ อ้ายบ่อยากสงสัย แค่คิดว่าสิรอดออกไปจากบ้านนี้บ่”
“เออ กูว่าแทนที่จะปล่อยพวกเรา ไม่ก็แยกกันไปเลยดีกว่าป่ะ กูไม่อยากอยู่อย่างหวาดระแวงว่าวันไหนกูจะตายโดยที่ทำเป็นเหมือนว่าไม่เป็นไร แม่งโรคประสาทจะแดกหัวกูและ”
“แล้วพี่สงสัยใครพี่ต้น” แพรวาถามคนที่เหมือนพูดแทนความรู้สึกของทุกคนตอนนี้
“อยากรู้เหรอ สงสัยคนที่เจอศพดิวคนแรก คนที่ยืนอยู่ข้างๆแอ้นก่อนไฟดับแล้วแอ้นตาย คนที่นอนดึกๆเอาแก้วน้ำไปแช่ตู้เย็นแล้วหลินหยิบมากิน แล้วก็คนที่วิ่งเข้าห้องน้ำหญิงไปหาแพรวาคนแรกตอนที่ไทด์ตายอ่ะ” ต้นไม่ได้เอ่ยชื่อตรงๆแต่ส่งสายตาให้ทุกคนรับรู้ว่าใคร
แล้วทุกสายตาหันไปมองที่....จอย
“หือ? อะไรพี่ต้น”
“ทำหน้าเหรอหรา คิดว่าจะเชื่อป๊ะ”
“พี่ต้นคิดว่าจอยฆ่าเหรอ จอยจะฆ่าทำไมวะ”
“อาจจะเป็นโรคจิตชอบเห็นคนตายก็ได้นี่ ถามตัวเองสิว่าทำไม ทำไมถึงต้องฆ่าห๊ะ เห็นชีวิตคนเป็นของเล่นรึไง” ต้นพุ่งตัวจะไปทำร้ายจอยแต่เจมส์กับแพรวรีบจับไว้ก่อน
“พี่ต้นใจเย็นดิวะ ตอนนี้อย่าเพิ่งโทษใคร กูถามแค่คนที่สงสัยเฉยๆ” เฟรมบอก คนอารมณ์ขึ้นถอนหายใจแล้วนั่งลงเหมือนเดิม
“โอ๊ย กูจะประสาทแดกแล้วโว้ย อยากฆ่ามาฆ่ากูเลย ถ้าฆาตรกรเป็นพวกมึงๆๆๆเนี่ย” ต้นก้มหน้าขยี้หัวตัวเอง
“รู้มั้ยว่ากูสงสัยใคร” เฟรมพูดเบาๆ ทุกคนที่กำลังนั่งอยู่ในห้วงตัวเองหันมาสนใจทันที
“ใครวะ” เจมส์ถาม
“เจ๊คนเมื่อกี้อ่ะ ในฝันของพวกเรา เจ๊คนนี้ป่ะที่ไปชวนมาที่นี่”
“ใช่” ทุกคนตอบพร้อมกัน
“แม่งหลอนเนอะ บริษัทเจาะฝัน แล้วก่อนไอ้ขาวตายอ่ะ ทีมงานเข้าออกที่นี่ได้เหมือนมีบัตรพิเศษวีไอพีใช่ป่ะ”
“ใช่”
“ตอนเจ๊ดิวตาย ทุกคนมีพื้นที่ของตัวเอง คนที่หายไปก็ไปเอาหูฟังในห้องนอน ไปแอบในซอกหลืบ วันที่เจ๊แอ้นตาย เราทุกคนอยู่บนเวที ไอ้คนดับไฟก็น่าจะเป็นทีมงานถูกป่ะ”
“เออ น่าคิดว่ะ” คชาเหมือนเพิ่งเข้าใจ
“ตอนเจ๊จอยมานอนตรงนี้ วันนั้นกูกะเจมส์มาลากไปนอนบนห้อง ไอ้น้ำที่ไปแช่เจ๊เทเพิ่มแล้วกินไม่หมดเลยไปแช่ ถ้ากินแล้วตายทำไมเจ๊จอยไม่ตาย”
“เอามาใส่ทีหลังไง” ต้นยังไม่ละเลิก
“จอยไม่ได้ลุกไปไหนเลยนะเมื่อคืน แล้วก็มานี่พร้อมกูกะแพรวานี่แหละ” แพรวบอก
“เออ อันนี้ไม่รู้เจ๊คนนั้นแกทำได้ไงนะ แต่เมื่อกี้เจ๊แกเดินมาแล้วก็เดินไป เป็นเรื่องธรรมดาวีไอพีตลอดเวลา เดินเข้าออกได้ไม่มีใครสงสัย แล้วก็ไม่มีใครสงสัยจนน่าสงสัย จริงป่ะ”
“จริงว่ะ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“แล้วยังจะขังพวกเราให้ชีคนนั้นฆ่าเนี่ยนะ” แพรวาพูดเสียงแหลม ทำเอาทุกคนต้องทำท่าจุ๊ปากพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“อ้าวใครจะรู้ บริษัทนี้ทั้งบริษัทอาจจะสมรู้ร่วมคิดกันมาฆ่าพวกเราให้คนดูก็ได้นะเว้ย” เฟรมสันนิษฐาน
“โรคจิต” จอยพูด
“แล้วทำไงวะทีนี้” เจมส์ถาม
“ไปจากทีนี่ให้ได้”
“จะไปยังไงตอนนี้มีกล้องติดอยู่ไม่ใช่เหรอ เนี่ยแค่เราเอาไมค์ออกไม่ใช่ว่าเค้าคิดว่าเราร่วมมือกันฆ่าอะไรงี้แล้วเหรอวะ ตำรงตำรวจยิ่งไม่ปล่อยเข้าไปใหญ่” เต๋าพูด
“แน่ใจเหรอว่าจะมีตำรวจอยู่จริง” คชาพูด ทุกคนเริ่มหน้าซีด
“สรุปคือ พวกเราโดนหลอกให้มาทำนู่นทำนี่เหมือนจะเป็นรายการเรียลลิตี้สร้างฝัน แต่กลับเป็นเรียลลิตี้ฆ่าคน แล้วให้สุ่มหาผู้โชคดีที่ทายคนตายถูกใช่มั้ยวะ” ต้นสรุป
“ก็ทำนองนั้นมั้งพี่” แพรวาถอนหายใจ
“เฮ้ย กูมีแผน!!” เจมส์พูด
เมื่อสอบสวนทีละคน โดยตำรวจไม่รู้ว่าจริงหรือปลอมเสร็จ ครูทั้งหลายเรียกทุกคนไปรวมตัวเพื่อลำดับเรื่องราวและกดดันให้สารภาพเช่นเดิม
“สรุปน้ำนั้นเป็นของจอยใช่มั้ย” ครูใหญ่ถาม
“ใช่ค่ะ แต่จอยไม่ได้ทำค่ะ จอยจะฆ่าเพื่อนทำไม นั่นเพื่อนจอยนะคะ”
“คนเรามีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น”
“แต่หนูขอยืนยัน ขอสาบาน ขอยืนกรานว่าไม่ได้ทำจริงๆค่ะ ทำไมครูสงสัยแต่พวกหนู หนูว่าทีมงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องก็น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยนะคะ” สายตาทุกคนหันมามองจอยที่ทำเหมือนจะบอกว่ากำลังสงสัยใคร
“หนูคิดว่าพวกครูงั้นเหรอ”
“ใครที่เข้าออกที่นี่ได้ก็ต้องสงสัยหมดนั่นแหละค่ะ”
“ฉันจะให้ทุกคนอยู่ในห้องแยกกัน”
“ไม่ได้นะคะ” จอยคัดค้านทันที
“หนูมีเหตุผลอะไร”
“เราไม่ใช่คนบ้าที่จะต้องขังไว้ในห้องเดี่ยวๆนะคะ ทำไมคุณไม่ปล่อยพวกเราไป”
“แล้วทุกชีวิตที่ตายไปนั่นก็จะไม่มีใครรับผิดชอบงั้นเหรอ?”
“คนก็ตายไปแล้วจะเอาคนผิดไปไถ่โทษยังไงล่ะคะ”
“จอย หนูลองคิดใหม่ดีมั้ย ถ้าคนฆ่ากันแล้วปล่อยเฉยๆจะมีกฎหมายบ้านเมืองไว้ทำไมล่ะลูก ต่อให้เป็นคนที่ไม่สำนึกในกฏแห่งกรรมแต่คนทำผิดต้องได้รับโทษจากกฏหมายอยู่แล้ว ไม่ใช่เพื่อผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว เราทำเพื่อคนที่อยู่ต่างหาก อะไรคือความยุติธรรมหากเราปล่อยให้คนที่เคยฆ่าคนที่เป็นที่รักของครอบครัว ของเพื่อนผองให้มีชีวิตสุขสบายเหมือนเขาไม่เคยทำผิด แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราปล่อยคนพวกนั้นไว้ในสังคมให้ทำผิดโดยที่ไม่ได้รับโทษ คิดว่าเขาจะทำอีกซ้ำๆมั้ยลูก?”
“งั้นเราควรอยู่เหมือนเดิมค่ะ อาจจะมีเบาะแสอะไรมากขึ้นถ้าร่วมมือกัน” ชั่วแวบนึงครูใหญ่เห็นประกายในตาของจอย
“ก็ได้”
ในขณะที่ทุกคนเริ่มอาบน้ำอาบท่า บางคนก็เล่นเกมส์ บางคนนั่งสมาธิ บางคนสวดมนต์ ยังมีอีกคนที่นั่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่นสายตาเหม่อมองไปไกลไม่มีจุดหมาย
“แพรวา แพรวา แพรวา!!!!” เฟรมเร่งโวลลุ่มเสียงตัวเองจนทำให้คนหลุดจากภวังค์ความคิดของตนสะดุ้งเฮือก
“อะไร เสียงดังชะมัดเลย อยู่แค่นี้เรียกเบาๆก็ได้ แม่งขี้หูเต้นระบำรำไทยแล้วเนี่ย”
“ก็เรียกเบาแล้วไม่เห็นได้ยินหนิ คิดไรอยู่เหม่อเชียว”
“กำลังคิด่าถ้าฉันตายคนต่อไปก็คงดีอ่ะ”
“ไอ้บ้า คิดอะไรตื้นๆ”
“ถ้าฉันคิดลึกเหมือนแกก็ลามกอ่ะดิ”
“หมายถึงคิดสั้นเว้ย แกจะตายไปทำไมวะ ตายไปก็ไม่เห็นมีประโยชน์ต่อใครเลย” เฟรมทำหน้าจริงจังกับการพูดประโยคนี้มาก
“ไม่รู้ว่ะ อยู่แบบหวาดระแวงแบบนี้มันแย่ว่ะ ฉันก็ไม่รู้จะสู้ไปทำไม คนสำคัญที่สุดของฉันอย่างพี่แอ้นก็ไม่อยู่แล้ว”
“อยู่เพื่อพ่อแม่ไง ถ้าเค้าว่าลูกเค้าที่อุตส่าห์คลอดมาและเลี้ยงมาจนโตคิดอยากตายแบบนี้เค้าจะเสียใจแค่ไหน”
“เฟรม วันงานพี่แอ้นแกเห็นพ่อแม่ฉันมั้ย เขาทำหน้าที่แค่ให้กำเนิดฉันกับพี่ก็เท่านั้น งานกับสังคมชั้นสูงสำคัญกับพวกเขามากกว่าลูกอย่างพวกฉันอีก ไม่เคยสนใจใยดี ไม่แม้แต่มีเงินค่าเลี้ยงดู คนที่เลี้ยงดูฉันกับพี่แอ้นมีแต่คุณยาย แล้วตั้งแต่คุณยายเสียไปพี่แอ้นก็ต้องทำงานตั้งแต่ประถมเพื่อเลี้ยงฉัน แล้วก็ใช้เงินมรดกที่คุณยายให้มาเป็นค่าเรียนหนังสือ ตอนนี้ฉันไม่มีใครแล้ว ถึงฉันออกไปได้ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว คนสำคัญฉันจากไปหมดแล้วฉันจะอยู่ไปทำไมวะ” ถึงแพรวาจะเล่าได้แบบปกติ แต่เสียงเริ่มสั่นจนสะเทือนใจคนฟัง
“แพร ความผูกพันที่ผ่านมามันยังไม่พอให้คนที่นั่งตรงนี้เป็นคนสำคัญบ้างเลยเหรอวะ” คำพูดที่ดูหล่อกมากสำหรับคนกะล่อนอย่างเฟรมทำให้คนที่ท้อแท้กับชีวิตร้องไห้โฮ จนเฟรมต้องดึงเข้าไปกอดปลอบ
“โอ๊ะ”
“ไรชา”
“นู่นๆ” คชาหน้านิ่งแต่ชี้ไปทางคนสองคนที่กำลังดราม่าโรแมนติกเบาๆ
“วู้ว จะไปยุ่งกับเค้าทำไม ไปๆขึ้นห้องๆ”
“ยังไม่ง่วง”
“ใครบอกจะให้นอนอะ” เต๋ายิ้มเจ้าเล่ห์
“จะทำไร”
“นวด”
“อีกและ =_=!”
“มาเร็ว!”
“เฮ้อ” คนตัวเล็กถอนหายใจแต่ก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย
…เคยขัดใจซะที่ไหน
--------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์เวิ่น :::::
จบตอน ตอนนี้ไรเตอร์ไม่มีเงินจ้างใครมาเล่าทั้งนั้น 5555
-_- มันใกล้จบแล้วล่ะ เพราะไรเตอร์ต้องเปลี่ยนพล็อตเรื่องก็เลยอัพช้า อึนมาก ขอโทษนะคะ แล้วก็ลืมแผนหมีแล้ว
อีน้องหมีเจมส์มันวางแผนอะไรไว้วะ ? ไรเตอร์เอ๋อแล้ว T_T ทำหลายอย่างเกิน ตารางเรียนมีตั้ง 7 วันแน่ะ
ไม่น่าจะเกิน 3-4 ตอนคงจบแล้วแหละ ไรเตอร์จะไปเขียนอีกเรื่องนึงแล้วค่ะ เรื่องนี้ปวดหัวซับซ้อน
(ปวดหัวกับเงื่อนที่ตัวเองผูก แล้วลืมว่ามันแก้ยังไงเนี่ยแหละ)
เรื่องนู้นเปลี่ยนแนว เป็นแนวที่พลิกแพลงจากเฟสบุ๊คเป็นทวิตเตอร์ (ดูมันเปรียบ- -)
ขอบคุณผู้ติดตามจนถึงตอนนี้นะคะ :) เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่ค่อยอยากให้ใครได้อ่านและพูดถึงเท่าไหร่ค่ะ มันเป็นความจิตของไรเตอร์เบาๆ แล้วก็ไม่ค่อยมีคนชอบแนวนี้มากนัก แต่ถ้าเพื่อนใครชอบดูคนอวดผีแนะนำได้นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นอีกครั้ง ขอบคุณรีดเดอร์อีกครั้งค่ะ
ใครเล่นทวิตตามจิกไรเตอร์ได้นะ > @c_aom911111
ความคิดเห็น