คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่13**: มึง มึงห้ามเป็นอะไรนะชา มึงห้ามตายนะ!
cinna
“คชาตื่นๆๆ”
“โอ้ย ไอ้ต้น T[]T ปลุกดีๆดิวะเชี่ย”
“เออ กูลืมไป เจ็บมากมั้ย”
“ไม่ต้องมาใกล้เลย”
“แล้ววันนี้มึงจะนั่งยังไงเนี่ย”
“T^T กูจะนั่งโซฟาตลอดเวลา”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้นี่ก็ตื่นได้แล่ว เฮ้ยไอ้เต๋า”
“อือๆ”
“โอ๊ย เช็ดแม่ครับ ฮือออออ T[]T” น้ำตาไหลหลากเลย ไอ้เอ๋อมันหันมากอดเอวผมที่กำลังนั่งอยู่ T^T ก้นฉันก้นฉัน~
“อ้าวเฮ้ยโทษทีเจ็บเปล่า”
“เจ็บเด้ ไอ้บ้า แม่ง”
“พี่ต้น อาบน้ำๆๆ นั่งดูผัวเมียเค้าทะเลาะกันอยู่ได้”
“พูดมาก ไอ้เจมส์ เดี๋ยวเถอะมึง” ผมปาตุ๊กตาหมีไปที่ไอ้หมี ไม่ได้เขิน แต่อายครับ
คุณคิดว่าเรื่องเมือคืนมันเกิดขึ้นสิท่า คุณคิดผิดแล้ว ผมกับไอ้เต๋าไม่ได้มีอะไรนอกจากที่คุณอ่านจากตอนที่แล้วเลย เอ่อ...จริงๆก็มีนอกจากนะ แต่ยังไม่ถึงขั้นนั้นครับ ไม่ได้มากไปกว่าไอ้ที่ไม่ใช่ไอ้เต๋าเท่าไหร่ เพราะไอ้กะปอมเฟรมวิ่งเข้าห้องน้ำมาฉี่ ผมตกใจจนลื่นแล้วก้นกระแทกพื้นห้องน้ำอย่างจัง ก้นเขียวก้นช้ำเดินกะเผลกๆเลย
รันทดเหลือเกินชีวิต T^T ผมไม่ได้เสียดายนะ รู้สึกดีซะอีกที่ไมได้มีอะไรจริงๆ ตอนนั้นมันแค่อารมณ์ชั่ววูบ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงจะมองหน้ากันยังไง แค่นี้ก็มองหน้าไม่ติดแล้วครับ ไม่อยากมองหน้ามันเลย -/-
“อ้าวคชาเป็นอะไรวะ” แพรวชะเง้อถามพอเห็นผมเดินเกร็งๆมาแต่ไกล
“หกล้มนิดหน่อย”
“เป็นไรมากป่ะเนี่ย เดินไม่ค่อยปกติ เจ็บตรงไหนอ่ะ”
“ก็..” ผมถอนหายใจมองเก้าอี้ ควรไปหาอะไรมารองสินะเนี่ย แต่ตักไปกินที่โซฟาก็ได้นี่นา ใช่ๆ
“พอจะรู้ละ เดี๋ยวกูไปหาอะไรมาให้นั่งเอาเปล่า”
“แพรว มึงจีบกูเหรอ”
“= = กูแค่เป็นห่วงเพื่อน มึงนี่ชอบคิดไปเอง”
“อ้าวกูมีสมองกูก็คิดเองดิ หรือกูต้องให้คนอื่นคิดให้”
“เออๆไม่เถียงละ เดี๋ยวไปหาเบาะมาให้นั่ง”
“ป่ะ” ผมหันหลังจะไปตักข้าวของกิน แต่เต๋าเอ๋อมันตักเสร็จสรรพเรียบร้อยทั้งสองจานแถมมาเรียกผมอีก มันเดินไปพลาซ่า ผมก็เดินตามอย่างว่าง่าย เพราะผมเป็นคนว่านอนสอนง่าย เรียบร้อย น่ารักไง (จ่ะๆ! อารมณ์ไหนเนี่ยมาชมตัวเอง –ไรเตอร์)
“มาไมอ่ะ”
“เออ รอแป๊ปนึงอย่าเพิ่งนั่ง” มันไม่ตอบแถมเดินออกไป แล้วกลับมาพร้อมเบาะรองนั่งมาวางให้ผม
“?”
“ยืนเป็นเป็ดงงทำไม นั่งดิ จะกินเปล่า” เต๋านั่งฝั่งตรงข้ามผมแล้วบอกให้นั่ง
“อือ กินๆ” ผมเพิ่งเห็นว่าที่มันตักมาผักมีไม่เยอะเท่าไหร่ แล้วก็เป็นผักที่ผมกินด้วย ทำไมวันนี้มัน...
“มองหน้าไม”
“เปล่า แค่แปลกๆที่มึงดีเกินอ่ะ”
“อ้าว ปกติกูก็เป็นคนดีนะ แปลกตรงไหน”
“เหรอออออ ดีมากอ่ะพี่ท่าน พอกูไม่กินผักจะแดกหัวกูให้ได้ พอกูชักช้าก็เร่งให้กูรีบตัก”
“เออน่า กินไปอย่าบ่น”
“=3=”
“ไม่ต้องมาทำปากเป็ดเลย”
“ไม่ต้องมาดุเลย กินไปๆ”
“ย้อนเหรอไอ้หนู”
“ไอ้หนูเหรอ กูเกิดหลังมึงเดือนเดียวเองนะ”
“เปล่า”
“เปล่าเหรอ นี่แน่ะ” ผมเอาแครอทลูกเต๋าดีดใส่มัน ไอ้เต๋าเงยหน้าจากจานมามอง
“สนุกป่ะ”
“ทำมะ ทำมะ แบร่ๆๆๆ :P”
“ไอ้”
“กรี๊ดดดดด อั่กก อั่ก...” เฮ้ยอะไรวะ!!! ผมกับเต๋าหันหน้ามามองกันแล้ววิ่งออกไปดู จริงๆต้องบอกว่าไอ้เต๋าวิ่งคนเดียว ส่วนผมกระเผลกๆเร็วๆเอา
พักตรงนี้ ดีกว่าาาา (พักสายตา)
ภาพตรงหน้าทำผมที่กำลังพยุงตัวไปถึงกับทรุดเมื่อเห็นผู้หญิงที่เป็นน้องสาวที่ผมรู้จักดีกำลังดิ้นอยู่ตรงหน้า มีฟองและเลือดไหลออกจากปากเป็นจำนวนมากอย่างทรมาน
หลินเหมือนต้องการจะร้องเพื่อระบายความเจ็บปวดแต่ทำไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?! ผมและคนอื่นๆได้แต่มองอย่างตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก
แต่ไอ้เต๋าวิ่งไปเอาน้ำในก๊อกมากรอกใส่ปากน้องแล้วล้วงคอให้ แต่ผลตรงข้าม มือไอ้เผือกแดงเหมือนถูกน้ำในปากของหลินกัด
ยังไม่ทันผมจะถามอะไร ทีมงานหลายคนพากันวิ่งเข้ามาพร้อมพยาบาลและหน่วยช่วยเหลือมากมาย เต๋าถูกพยาบาลคนนึงแยกตัวมาพร้อมกล่องพยาบาล ผมวิ่งตามไปด้วย ไม่ใช่ไม่ห่วงหลินนะ แต่ตรงนั้นคนเยอะมาก
จริงๆนะ...
ไม่เชื่อเหรอ?
โอเค้ !! ผมยอมรับก็ได้ว่าผมห่วงไอ้เต๋ามากกว่าแม้ว่ามันจะเป็นแค่สองนิ้วก็เถอะ - -
คุณพยาบาลคนสวยจับนิ้วเต๋าเอ๋อไปล้างน้ำ แล้วเอายาอะไรไม่รู้ราดใส่ แล้วเจ๊แกก็ลากคนป่วยไปนั่งเอาผ้าพันแผลออกมาซะยาว
“คุณพยาบาลครับ หลินกินอะไรเข้าไปครับ” ผมเอ่ยปากถาม
“เท่าที่ได้รับแจ้งน่าจะเป็นน้ำกรดค่ะ”
“น้ำกรด?!!” ผมกับเต๋าประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย
“แล้วนี่แปลว่านิ้วไอ้เต๋าก็ถูกน้ำกรด?”
“ค่ะ แต่เจือจางซักหน่อยแล้ว แต่ที่น้องคนนั้นทานเข้าไปค่อนข้างจะ”
“หลินจะไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” คนถูกพันนิ้วอยู่โพล่งถามโดยไม่ทันคุณพยาบาลจะได้ตอบ
“ถ้าเอาตรงๆก็คงต้องพึ่งปาฏิหาริย์...เท่านั้นละมั้งคะ”
“คุณพูดเล่นใช่มั้ย มุขป่ะเนี่ย” ผมถามหวังแค่ว่าเจ๊แกจะหัวเราะแล้วบอกว่าล้อเล่น แต่ก็ไม่เลย เธอได้แต่ยิ้มบางๆให้ผมเท่านั้น...
พักอีกรอบ :D
“คชา เต๋ามันเป็นอะไรของมันวะ นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งเลย” ไอ้ไทด์มาถามผมหลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดเหลือพวกผมกันอยู่ 9 คนรอฟังข่าว
ไม่มีใครมีกระจิตกระใจจะพูดอะไรฮาๆ หรือนินทาใครทั้งสิ้น
ทุกคนได้แต่เดินไปเดินมาเงียบๆ กินข้าวเงียบๆ แม้แต่ไอ้เฟรมเล่นเกมส์อยู่มันยังไม่พูดอะไรเลย
ไม่มีเรื่องถกกันว่าใครเป็นคนทำ หรือเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะตอนนี้ทุกคนอยากรู้ในสิ่งเดียวกันคืออาการของหลิน แต่ไอ้เต๋านั่งนิ่งๆเหม่อๆตั้งแต่ทำแผลเสร็จ ไม่พูด ไม่ขยับ ไม่ลุกไปไหนทั้งนั้น
“ไม่รู้ว่ะ” ผมอยากช่วยให้ทุกคนดีขึ้น แต่ไม่รู้จะทำยังไง ผมพูดไม่เก่งนี่หว่า จะให้ร้องเพลงตอนนี้มันก็ใช่เรื่องป่ะ - -
“เมื่อไหร่จะบอกข่าววะ อยากฟังคำว่าหลินปลอดภัยแล้วค่ะทุกคนโว้ยยยย” ต้นที่นอนนิ่งๆอยู่ลุกขึ้นมาพูด
“ใจเย็นเหอะพี่ทุกคนก็รอเหมือนกันแหละ” เจมส์ที่นั่งเล่นเกมส์เงียบๆกะเฟรมบอก
“กูแค่อยากระบายเฉยๆเว้ย โอ๊ย นี่ก็ร้องไห้จังวะ”
“ก็จอยเป็นห่วงมันอ่ะพี่”
“เออ กูก็เป็นห่วง เลิกร้องซักที”
“เฮ้ย มึงใจเย็นดิวะ” ผมเอ็ดใส่ไอ้ต้นเสียงดัง ทุกคนเงียบอีกครั้ง
“มันใช่เวลาจะมาทะเลาะป่ะวะ ใช่เวลาจะมาหาเรื่องป่ะต้น ไอ้เหี้ย ทุกคนก็รอเหมือนมึงแหละ ทุกคนก็เสียใจหมด ทุกคนสงสัยในตัวทุกคนที่อยู่นี่หมด เอาเป็นว่าใจเย็นๆกันก่อนหยุดพาลใส่คนนู้นคนนี้เถอะ” ทุกคนเหมือนจะอึ้งที่ผมออกตัว ผมถอนหายใจแล้วไปนั่งกับไอ้หุ่นขึ้ผึ้ง อยากจะถามมันเหลือเกินว่า ‘ไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวบ้างเลยเหรอวะ’
ทุกคนคะ เรามีเรื่องจะแจ้งให้ทราบเรื่องความคืบหน้าของหลินค่ะ
อ้าวเงียบ..กูลุ้นนะเว้ยเฮ้ย!
เราทุกคนรวมถึงคุณหมอเสียใจมากที่ช่วยชีวิตหลินไม่ได้ กรดที่ฆาตกรใช้เป็นกรดที่ทำลายล้างได้แม้จะถูกแค่ผิวหนังภายนอก ซึด! ไหวค่ะท่าน หลินถูกน้ำกรดทำลายอวัยวะภายในอย่างสาหัสเกินกว่าที่จะช่วยเหลือได้
เสียงหายไปแค่นั้น แอบมีซูดขี้มูกด้วย...ไม่มีใครช่วยได้จริงๆ ขนาดอยู่ตรงหน้า ผมยังช่วยอะไรหลินไมได้เลย ทำอะไรไม่ได้เลย...ผมได้ยินเสียงสะอื้นว่ะ
“เต๋า” ผมหันไปมองคนร้องไห้สะอื้นฮักทั้งที่มีตาให้ร้องไห้อยู่ข้างเดียว
“ชา คนตายต่อหน้ากูสี่คนแล้ว ฮึ่ก กู...กูช่วยไม่ได้ซักคนเลย ฮึ่ก กูปล่อยให้ตาย ทั้งๆที่กูควรจะทำอะไรมากกว่า ฮึ่กๆ มากกว่านี้ ให้เค้ามีชีวิตรอด”
“เฮ้ยมันไม่ใช่ความผิดมึงนะเว้ยเต๋า” ผมดึงมันเข้ามากอด แล้วไอ้น้ำตาที่กลั้นไว้มันก็ไหลมาซะอย่างงั้น เลยกลายเป็นว่า ผู้ชายสองคนแม่งกอดกันร้องไห้เป็นเด็กน้อยเลย
“มึง มึงห้ามเป็นอะไรนะชา มึงห้ามตายนะ”
“คนเราเกิดมาก็ต้องตายทุกคนแหละ มันเป็นชะตากรรมที่กำหนดมาแล้ว”
“ไม่ กูไม่ให้มึงตาย” เต๋ากอดผมแน่นกว่าเดิมเหมือนกลัวว่าผมจะหายไป อย่าคิดว่ามึงกลัวคนเดียวนะ กูก็กลัวมึงเป็นอะไรไปเหมือนกัน...
“มึงต้องไปบอกฆาตรกรแล้วเต๋าเอ๊ย” ผมพูดติดตลก
“งั้นกูจะไปบอกไอ้ไทด์ เลิกฆ่าคนซักที” อยู่ดีๆมันก็พูดเสียงแข็งขึ้นมา ผมดันตัวมันออกมามองหน้า
“มึงเอาอะไรมาพูด”
“ไอ้เจมส์มันสังเกตมาหลายครั้งแล้ว มันชอบหายไปตอนที่ทุกคนกำลังคุยกันมันส์ๆไม่มีใครสนใจ”
“มันไปเข้าห้องน้ำ”
“มึงก็ดีแต่เข้าข้างมันอ่ะ”
“มึงจะให้กูคิดว่าเพื่อนกูที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเป็นคนฆ่าเนี่ยนะ มึงบ้าเหรอเต๋า”
“แล้วมึงคิดว่าใคร ทีมงานเหรอ คนไหนอ่ะ แล้วแม่งจะฆ่าพวกเราทำไมอ่ะ”
“แล้วไอ้ไทด์มันจะฆ่าทำไม”
“กูจะไปรู้มันเหรอ มึงไปถามเพื่อนสนิทมึงสิ”
“ไอ้เต๋า” ด้วยความโกรธผมพุ่งหมัดไปที่หน้ามัน อย่างแรง (=_= เฮ้ยยย ทั้งตา ทั้งนิ้ว นี่ยังจะไปชกเค้าอีก สงสารพี่เต๋า T^T –ไรเตอร์)
หน้าเต๋าหันไปพร้อมกับแรงชก แล้วหันกลับมามองผมด้วยความโกรธและผิดหวังทั้งน้ำตา แต่จะให้ผมทำยังไง ไอ้ไทด์ถึงมันจะเกรียนๆแต่มันไม่เคยทำร้ายใคร อ้อ!เคยดิตอนมีคนมาลวนลามผมเพราะคิดว่าผมเป็นผู้หญิง แต่มันก็แค่ชกต่อยตามประสาผู้ชายเท่านั้นเอง
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!” โอ้ย จะเป็นโรคประสาทแล้วนะเว้ย อะไรอีกวะ!! ต้องวิ่งไปดู!!
ไอ้ไทด์!!!!!! ไอ้ไทด์ T[]T ไอ้เหี้ยไทด์ !!
“เกิดอะไร ขึ้น วะ เฮ้ย!! เหี้ยละ” เสียงแพรวาดังทะลุผ่านหูผมไป เหมือนทุกคนจะตามมาที่ห้องน้ำหญิง แต่ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เพื่อนผม...ไอ้ไทด์ ถูกมีดเล่มใหญ่ปักอยู่บนหน้าท้อง และเต็มไปด้วยเลือด
“เฮ้ย เป็นใบ้ป่ะเนี่ยไม่เห็นพูดเลย” ความทรงจำสมัยเข้ามัธยมวันแรกเริ่มผุดขึ้นมาในหัวผม ผมยังจำได้ดีวันที่เพื่อนคนแรกมาทักผมเพราะเห็นผมนั่งเงียบๆอยู่คนเดียวในห้อง
“เปล่า”
“พูดได้นี่หว่า พูดเยอะๆเด้”
“เยอะๆ”
“ไอ้ห่านี่กวนตีน ชื่อไรวะ กูชื่อไทด์ เป็นคนที่เสียงไพเราะที่สุดในจักรวาล”
“ชื่อ คชา เสียงเพราะกว่าคนที่เพราะที่สุดในจักรวาล”
“กวนตีนชิบหายเลยมึงเนี่ย มึงเป็นเพื่อนกูละนะ กูจองเพื่อนคนที่ 1 นะ”
“จองทำไมอะ”
“ไม่รู้ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เพื่อนที่หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน แกล้งเพื่อนด้วยกัน ลอกการบ้านจากหัวหน้าห้องเหมือนกัน โดนครูตีด้วยกัน...
“คชา มึงจะเข้าไหนวะ”
“มหาลัยX”ว่ะ”
“เออๆเดี๋ยวกูเข้าด้วย”
“เข้าตามทำไมวะ”
“กลัวมึงไม่มีเพื่อน”
“ตีนเหอะ กลัวตัวเองไม่มีเพื่อนก็บอก หล่อๆอย่างกูเพื่อนเต็มสาวๆตรึม”
“เออ นั่นแหละ กูปล่อยให้มึงหล่อคนเดียวไม่ได้ไง”
“เออ ไอ้หล่อ!”
“ไว้อยู่หอแล้วก็จะได้ไม่ต้องหาเมทไง”
เพื่อนที่คอยช่วยเหลือ...ทุกอย่าง เป็นที่พึ่งทุกเมื่อ
“โหลเหล ไอ้ท๊ายยย อยู่หนายวะ”
“อยู่หอ มึงไปเมาอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“ครายบอกไปเมา เค้าเรียกสังสรรค์กะเพื่อนฝูงโว้ย”
“อยู่ไหน”
“ร้านชีสสสึ!ตรงปากซอยหอ”
“เออๆเดี๋ยวกูไปรับ”
“น้องคนนั้นที่ทอมๆอ่ะ มาคนเดียวเหรอจ๊ะ”
“อุ๊ยๆมองค้อน อยากได้ตะปูมั้ยจ๊ะ”
“ทำตาน่ากลัวซะด้วย แต่ยังไงก็น่ารัก ไปบ้านพี่มั้ยน้อง”
“มึงจะจับอะไรเพื่อนกู”
“อ้าว แล้วนี่มายุ่งไรด้วย? แฟนเหรอ น่ารักๆขนาดนี้หาแฟนได้หน้าตาแบบนี้อ่ะนะ”
“หน้าเพื่อนกูมันทำไมวะ แล้วกู ผู้ชายเว่ยย ไม่ต้องมาเรียกน้องสงน้องสาว”
“อ้าว อยากจะเป็นผู้ชายเหรอน้อง ของเทียมมันไม่เท่าของแท้หรอกนะ ไหนพิสูจน์ซิ”
“จะทำเพื่อนกู มึงข้ามศพกูไปก่อนเถอะ”
วันที่มีเรื่อง เป็นความทรงจำที่น่าจดจำคำว่ามิตรภาพมากที่สุดเลย
“คชา มึงปล่อยไอ้ไทด์เถอะว่ะ ให้พี่เค้าเอาตัวไปเถอะ”
“ไม่ มันยังไม่ตาย มันมุขเฉยๆ แม่งชอบแกล้งไอ้ห่าเนี่ย” ผมกอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ยอมปล่อยทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าที่กอดอยู่ที่แต่ร่าง ไอ้ต้นพยายามดึงผมออกไป แต่เค้าจะเอาเพื่อนผมไปทำอะไร
“ยอมรับความจริงเถอะ”
“หุบปากไปเลยไอ้เต๋า มึงสะใจยังล่ะ มันตายแล้ว!!! ฆาตรกรที่มึงบอกมันตายแล้วไง มึงพอใจมั้ยเต๋า!!!!พอใจรึยัง???!!!!!”
ผมหันไปลุกขึ้นตะโกนใส่หน้า แล้วทรุดลงกับพื้นร้องไห้ ไอ้เต๋านั่งลงแล้วจับผมขึ้นมากอด ผมหมดแรงจะสู้รบปรบมือกับอะไรทั้งนั้น
..ตอนนี้รู้แค่อยากปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมา
คงจะรู้สึกดีขึ้นกว่านี้...ละมั้ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Writer talk
กว่าจะจบตอน เล่นเอาไรเตอร์ร้องไห้ไปหลายรอบ (ไม่อยากฆ่าเลยอ่าา T[]T)))
เรื่องมันยืดเยื้อ คนตายขนาดนี้ทำไมมึงไม่เลิกรายการฟระ!!!!!!
เออ ไรเตอร์เลกรายการไม่ได้ ไม่งั้นไรเตอร์จะเขียนอะไรอ่ะ???
ยังตายไม่หมดนะ TT ยังมีอีก ฮืออออออ ไรเตอร์ขอโทษ ฮึ่กๆๆๆ
เปลี่ยนอารมณ์ก่อน === ชึ้บๆๆ!!
เค้าขอโทษที่มาอัพช้าน๊าาา ขอบคุณทุกคอมเม้นมากเลยจ้า ^^ เลิฟยูวทุกคน มั๊วะ!!! >3<~
[Pitfall]>จุดจบความฝัน วันแห่งความตาย
ความคิดเห็น