คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่9**: ต้องมีหมอนข้างจริงๆสินะ
“เต๋า” ร่างบางที่เพิ่งฟื้นจากการสลบไศลลืมตามองภาพตรงหน้า ก็พบกับสาเหตุที่ตัวเองอึดอัดเมื่อเห็นร่างของคนขาวๆหลับเอาคางมาเกยบนผ้าห่มที่ตนห่มอยู่กับแขนที่กอดเอวแน่น
“หืม? =_=...... เป็นไงบ้าง”
“ก็....ดีแล้วมั้ง”
“หิวป่ะ?”
“ไม่ ไม่หิวอ่ะ....” ร่างเล็กยิ้มบางๆให้ แต่คนมองรู้ดีว่ารู้สึกยังไงเลยไม่ถามอะไรต่อ เพียงแต่ดึงคนตัวเล็กที่จิตใจบอบบางมากอดไว้แน่น
“เต๋า” คนในอ้อมกอดไมได้ขัดขืนอะไร แต่เรียกชื่อคนที่สวมกอดตัวเองราวกับรับรู้ความรู้สึกของกันและกันเป็นอย่างดี
“ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวก็ด่าอีก เดี๋ยวก็ไม่ให้เรียกอีก คนฟังมันเจ็บปวดนะ” เสียงพูดอู้อี้ทีเล่นที่จริงในอ้อมกอดทำให้เต๋าต้องแย้มรอยยิ้มเบาๆ
“ไม่ด่าแล้ว จะไม่พูดแบบนั้นแล้ว”
“อือ ห้ามตะคอกด้วย”
“ครับไม่ตะคอกครับ”
“ห้ามไล่ด้วย”
“จะไม่ให้ไปไหนอีกแล้วครับ”
“ห้ามให้กินผักด้วย”
“ได้ หืม? เฮ้ย นอกเรื่องแล้วไอ้นี่” ร่างสูงผละออกมามองหน้าทะเล้นของเป็ดตาปูด
“แล้วตอนนี้รู้ยังว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้” หน้าทะเล้นเปลี่ยนมาเป็นหน้าจริงจังเมื่อเปลี่ยนเรื่องพูดถึงเรื่องที่โหดร้าย
“ยัง ไม่มีคนยอมรับ แถมมีทีมงานมาเกี่ยวด้วย ไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร”
“งั้นเลิกคุยเรื่องนี้เหอะ กี่โมงแล้ว ยังไม่มีใครขึ้นมากันเลย”
“จะห้าทุ่มแล้ว เดี๋ยวก็คงจะขึ้นมาแล้วล่ะ”
“สวัสดีแอ๊ทเลิฟ” พูดไม่ทันขาดคำก็ได้ยินคำทักทายสำเนียงฝรั่งบวกความจริตไปสามเท่า
“โทนี่ สำเนียงมึงนี่แบบ..” คชาพูดแซวตั้งแต่เจ้าของเสียงเพิ่งเข้ามา
“ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ แอ๊ทเลิฟดูแลดีสิท่า”
“มึงเลิกกระแดะเถอะ กูกระเดียด”
“ฮ่าๆๆ กูเซเลปเหอะ ฮาจะตาย ฮาเนอะเฟรม”
“หืม? อือๆ ฮาก็ได้ครับพี่ ^[++]^”
“น่ารักจริงๆเลย”
“อะแฮ่ม”
“ตีนติดคอเหรอหมี” ทุกคนพร้อมใจกันหยุดชะงักแล้วลงความเห็นว่าโทนี่.......แรง!!
“พี่แม่งเคยพูดดีๆกับกูเหมือนพูดกะมันป่ะ”
“ง๊องแง๊งชิบ”
“ฮึ่ย” เจมส์กัดฟันแล้วจับเฟรมเหวี่ยงลงเตียงก่อนกระโดดทับอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย ไอ้สัสหมี กูหนัก ออกไปเลยนะ!!”
“ไม่ๆๆๆ”
“เสียงดังหนวกหูว่ะ ไปอาบน้ำกันได้แล้ว” สิ้นสุดเสียงของเต๋าทุกคนสงบปากสงบคำแล้วเดินหน้าเข้าห้องน้ำทันที...
...แม่งต้องให้โหด!
หลังจากทุกคนทำธุระปะแป้งตัวหอมหน้าเนียนกันไปไม่ได้ล้มตัวลงนอนอย่างที่เคยเมื่อต้นเปิดประเด็นเรื่องที่ทุกคนค้างคาใจขึ้นมา
“เฮ้ย กูถามจริงนะ พวกมึง สงสัยดิวเหมือนกูป่ะวะ”
“สงสัยว่ะพี่” เฟรมยกมือคนแรกแล้วเข้ามานั่งใกล้คนพี่
“ทำไมวะ” คชาที่ไม่รู้เรื่องอะไรถามขึ้น แล้วเขยิบเข้ามานั่งเอาคางเกยไหล่เพื่อน
“คือยังไงอ่ะ ทำตัวน่าสงสัยอ่ะเนอะเฟรมว่าป่ะ”
“เจ๊แกจะหนีด้วยพี่ บอกผมให้พาหนี”
“ทำไมต้องหนีอะ”
“ตอนนี้ครูใหญ่ปิดทางเข้าออกบ้านแล้วเว่ยมึง พรุ่งนี้แกลองถามดิเฟรม”
“ตอนแรกพี่ดิวจะบอกแล้ว แต่พอทุกคนเข้ามาพี่แกก็กลัวจนตัวสั่นเลย”
“ตรงนั้นเลิกเม้าท์แล้วมานอนได้แล้ว คนป่วยประจำที่ด้วยครับ” เสียงเข้มของเต๋าทำให้กลุ่มเล็กๆสงบปากสงบคำ ต้นขึ้นเตียงไปทับหมีเจมส์ เฟรมรีบหยิบหนังสือสวดมนต์ขึ้นมาสวด และคชาคลานขึ้นเตียงไปข้างไทด์
“ชา มานอนนี่เลย”
“มาเอาหมอน” ร่างบางว่าแล้วเอาหมอนโยนข้ามหัวเต๋าก่อนจะคลานข้ามตัวไทด์ไปหาเต๋า
“ถ้ามึงจะทับกูขนาดนี้”
“ไม่ได้ใช่มะ เพื่อนกัน แค่นี้ไม่ได้ใช่มะไทด์”
“โอ๊ย เหนื่อยจะเถียง เพลียเหลือเกิน” อดีตรูมเมทถอนหายใจแล้วคลุมโปงนอนทันที
“ผ้าห่ม” คชาดึงผ้าที่คลุมตัวคนข้างๆมาห่มตัวเองทับอีกชั้นนึง
“จะซนไปถึงไหนเนี่ย” ด้วยความหมั่นเขี้ยว เต๋าเลยดึงร่างที่ยุกไปยิกมา มากอดให้นิ่งซะ...
“ใครซน”
“ต้องมีหมอนข้างจริงๆสินะ” เต๋าไม่สนใจคำถามแล้วหลับตาพริ้มพร้อมจะเข้าสู่นิทรา
มื้อเช้าที่แสนวุ่นวายกลับมาอีกครั้งเมื่อมีเสียงทะเลาะของคู่แอ๊ทเลิฟของบ้าน แพรวากล้าแซว กล้าชงได้อีกครั้ง มีเพียงผู้ต้องสงสัยที่ทุกคนเก็บงำความสงสัยไว้ในใจ (เว้นแต่ต้นกับเฟรม)ที่นั่งเงียบๆ และสะดุ้งตกใจทุกครั้งที่ใครพูดอะไรเสียงดังๆ
“ไม่กินเหรอดิว” คชาถามน้องที่นั่งตรงข้ามใบหน้าซีดเซียว
“อะ อ๋อ...กินค่ะกิน พี่คชาคืนดีกับพี่เต๋าแล้วใช่มั้ย ดิวขอโทษนะ ดิวพูดกับพี่เต๋าว่าพี่ชาเหนื่อยใจ”
“ชั่งมันเถอะ กินข้าวๆ ดูดิหน้าซีดแล้ว เดี๋ยวก็เป็นลม ต๋าว เอานมให้...” พูดออกไปด้วยความเคยชินแต่พอนึกขึ้นได้เลยหยุดพูดไปซะอย่างนั้น ทุกคนหยุดเถียงกันแล้วหันมาหาคชาที่หน้าเจื่อนเพราะคำพูดตัวเองไป
“พี่คชาจะให้พี่เต๋าเอานมจากตู้เย็นมาให้เจมส์ใช่ป่ะ พี่ใจดีนะเนี่ย”
“เออ คชาใจบุญให้นมหมี ฮ่าๆๆๆ” ต้นสมทบมุข ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะเพื่อเปลี่ยนสถานการณ์ แต่คชายังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่เหมือนเดิม
“ชา...ลูกเราน่ะ มันไปกินนมบนสวรรค์แล้ว อร่อยกว่าเมจิตั้งเยอะ แถมมีแต่เทวดากับนางฟ้า มันต้องมีความสุขมากเลยว่าป่ะ” เต๋าดึงหัวเห็ดๆมาซบไหล่ตัวเองแล้วลูบเบาๆ
“อือ”
“ดิวไปไหนอ่ะ ซ้อมๆๆ” จอยเดินตามหาเพื่อนทั่วบ้านจนมาถึงห้องครัว
“จอยบ่นอะไรอ่ะ”
“จอยหาดิวอยู่ แอ้นเห็นป่ะ ในห้องว้อยซ์ก็ไม่อยู่ แล้วแอ้นมาทำไรนี่อ่ะ”
“แหะๆ แอบมาเพิ่มพลังงานเบาๆอ่ะ”
“ไม่เบาแล้ว ระวังจะลั่น”
“อย่าว่าตัวเอง”
“อย่าว่าเพื่อน! ไปหาต่อแล้วนะ”
“วิ่งได้นะ จะได้ลดหุ่น”
“เดี๋ยวจับกินเลยนี่”
“ฮ่าๆๆๆ” จอยถอนหายใจแล้วสะบัดบ๊อบเดินหนีเพื่อนคนนี้ไปตามอีกคนต่อ เพราะจะให้วงโคตรหล่อเล่นดนตรีซ้อมให้ แล้วเรียงคิวซ้อม
“อะ อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย มีอะไรจอย”
“ดิว!! ดิว!!” ตะโกนไปได้สองพยางค์จอยหมดสติทันทีเมื่อพบกับภาพตรงหน้าที่เป็นร่างของหญิงสาวตัวเล็กที่ทุกคนรู้จักดีแม้ไม่เห็นหัวของเธอก็ตาม ร่างที่ไร้หัวนอนจมกองเลือดอยู่ ณ ที่เดิมที่เจ้าขาวตาย ส่วนหัวน่าจะอยู่ในตู้ใต้เค้าท์เตอร์เพราะมีเลือดติดอยู่ระหว่างประตูตู้
แอ้นมองสภาพตรงหน้าด้วยอาการช็อคค้าง ก่อนที่ทุกคนจะสมทบเข้ามา
“มันเรื่องอะไรอีกแล้ววะเนี่ย” เต๋าสบถแล้วหันหลังไปปิดตาร่างบางที่เดินตามมา
“ต๋าว อย่าแกล้ง” คชาพยายามดิ้นให้หลุด
“โอ๊ย เว้ย” ต้นถึงกับเบือนหน้าหนีทันที
“เอ๋อ ปล่อยๆ อย่าเล่นสิ” คนตัวเล็กดิ้นจนหลุด...
จึงเกิดอาการแบบแอ้นอีกคน o_O!!!!
ช็อคซีนีม่า!!!
+++++++++++++++++++++++++++++
สะลึมสะลือแต่ง =_= ตอนนี้น้อยเนาะ...ไรเตอร์ใจร้ายอีกแล้ว ฆ่าดิว TT-TT ถึงกับร้องไห้ไม่ออกอ่ะ
ผู้ต้องหา หายไปแล้วหนึ่งคน โดยที่อยู่ดีๆก็ไปซะงั้น = = น้ำหาย มันมาเนื้อแห้งๆเลย
ไรเตอร์กลัวแต่งเยอะแล้วขี้เกียจอ่าน บางเรื่องสาธยายเยอะจนไรเตอร์อยากจะหลับซักตื่นค่อยมาอ่านต่อ 55
...เริ่มสงสัยใครกันรึยัง??
ทางด้านเต๋าคชาก็ฟินกันไป -/- จิ้นเองเขินเอง โอ๊ย จะเป็นลม (จะได้เย็นๆ....เอิ่ม...อย่าเกรียนสิ)
ทวงฟิคได้แต่อัพไม่อัพก็ว่ากันไป ดีนะที่วันนี้เค้าว่างพอดี ซ้อมเต้นทุกวันเลย หลังก็ปวด แย่ๆ TT
ไว้อัพตอนหน้า ...ไม่รู้จะเครียดเปล่านะ -_-**
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นอีกครั้ง :D อ้อ เพิ่งทำลิ้งค์โหวตกะเฟฟเป็น อย่าลืมกดน๊า ^^
ความคิดเห็น