คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่8**: พ่อแม่ทะเลาะกัน ลูกก็เลยมีปัญหาไง
[Kacha part]
“ฮ่าๆๆๆ มองกี่ทีก็ตลกว่ะ กะปอมกับเป็ดตาปูด วะฮะฮ่า”
“ตลกมากมั้ยต้น”
“มากๆถึงมากที่สุดอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ตลกว่ะเนอะ”
“ใช่ๆ ฮ่าๆๆ” พวกสาวๆแม่งก็ขำด้วยนะ ขนาดไอ้แพรวยังเป็นไปกับเค้าเลย
“หัวเราะได้หัวเราะไป ขอให้ข้าวติดคอตาย” ผมแช่งแล้วเดินมาตักอาหาร
วันนี้ไม่ต้องกินผัก ไม่ต้องมีคนมาตักผักให้ผมด้วย...
ตอนตื่นก็ไม่ต้องปลุกใครบางคนที่แขนรัดแน่นไม่ยอมปล่อย
ตอนอาบน้ำก็ไม่ต้องมีใครมาเร่ง
ตอนเป่าผมก็ไม่มีใครมาแย่งไดร์
ไม่ต้องคอยบ่นเสื้อผ้าที่กองอยู่หน้าล็อคเกอร์ข้างๆ
ไม่ต้องคอยเตือนให้เก็บโฟมล้างหน้าและไอพอดที่ลืมอยู่ในห้องน้ำ
ไม่ต้องมีคนมาถามว่าร้องเพลงแบบนี้ถูกมั้ยเพี๊ยนมั้ย
ไม่มีใครมาคอยเรียก ชาๆ
ไม่มีใครมาแกล้ง มากอด มาล็อคคอ
ไม่มี...คนข้างๆเหมือนเดิม
“เหม่อไรพี่” หลินมาจับหลังผมแรงจนสะดุ้ง
“เปล่าไม่มีอะไร”
“อ้าวกินแค่นั้นเหรอ”
“อื้อ” ผมกลับมานั่งที่...ที่ๆคนข้างๆชอบแย่งของในจานผมแล้วเอาผักมาแลก แต่คนที่เคยทำแบบนั้นกลับไปนั่งข้างๆแพรวาที่อยู่หัวโต๊ะแทน
“ยังไม่คืนดีกับพี่เต๋าเหรอพี่” ดิวที่นั่งตรงข้ามพูดเสียงเบา
“ยัง”
“โอ๊ย แมว ทำไมชอบมากัดเท้าจัง”
“เฮ้ยยย กัดหลายรอบแล้วนะ-*-“ ดิวกับไทด์เหมือนใช้เท้าเขี่ยลูกผมไปมา
“กรี๊ดดด พี่ชา ลูกพี่มันมาเลียนิ้วเท้าจอย จั๊กกะจี๋อ่ะ” ผมกำลังจะลูกขึ้นไปอุ้มมันมาแต่อีกคนกลับไวกว่า อุ้มเจ้าขาวขึ้นมาแล้วเอานมเทใส่ถ้วยให้มันกิน
“พ่อแม่ทะเลาะกัน ลูกก็เลยมีปัญหาไง” แพรวพูด ทุกคนหัวเราะ ยกเว้นผมที่ขำไม่ออกจริงๆ
คลาสแด๊นซ์ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้พูดอะไรเลย สลับกันเต้นเพลงโจทย์ของแต่ละคน ปกติเอ๋อ เอ๊ย เต๋าจะโอเวอร์มากกับการเต้น ชอบแสดงบีบอยตลอด แต่วันนี้แค่เพลงโจทย์ตัวเองยังทำไม่ดีเลย
เป็นคนโกรธผมแท้ๆ กลับไม่พูดอะไรกับใครเลย แม้คนอื่นจะชวนคุย เต๋าได้แต่นั่งมองแล้วก็ไม่ตอบ ทำตัวซึมกระทื่อเหมือนกับคนไม่มีความรู้สึก...ไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบที่เต๋าเป็นแบบนี้เลย TT
พักกลางวันทุกคนเหน็ดเหนื่อยกับการเรียนเลยมาลงกับของกิน แต่ผมรู้สึกคลื่นไส้ หน้ามืดผิดปกติ คงเป็นเพราะไม่ได้นอนละมั้ง
“อ้าว ไม่กินอะไรเหรอพี่ เดี๋ยวจอยตักให้เอาป่ะ” จอยถามผมแล้วมองหน้า สายตาห่วงใยส่งมาอย่างชัดเจน ผมยิ้มกลับแล้วตอบไปว่า
“ไม่เอา รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย เดี๋ยวกินนมก็ได้” ผมไปหยิบนมมาจากตู้เย็นแล้วดูดทีเดียวหมดก่อนจะออกมาจากตรงนั้น ตรงที่ทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัด
ไปห้องวอยซ์ดีกว่าคงไม่มีคน...
ผมไปถึงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่กลองชุด...ขอหน่อยเถอะ!
แล้วผมก็จัดการระบายกับการตีกลองหนักๆให้มันส์สุดไปเลย
วู้วววว โว้ววว ว้าววว อร๊าก ย๊ากกกกกกกก > <
เต๋าบ้าเอ๊ย เป็นอะไรวะ ง้อแล้วทำไมไม่หาย
ไม่คุยด้วยไม่เท่าไหร่ หน้าก็ยังไม่มอง ไปนั่งข้างๆก็เขยิบหนี
โกรธเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอก
ฮึ่ย!! ไอ้เต๋าบ้า ไอ้ขี้เก็ก ไอ้คนเถื่อน ไอ้คนพูดจาทำร้ายจิตใจ ไอ้ๆๆ อ๊ากกกกกก
ตะลึงตึงโป๊ะ แช่ๆๆๆ ตุ๊บๆตึงๆๆๆๆ!!
กรี๊ดดดดดด!!!
เสียงกรีดร้องที่จำได้ว่าเป็นเสียงแพรวาทะลุเสียงกลองชุดหนักๆของผม เลยรีบวิ่งออกไปดูที่ห้องที่ติดกับห้องนั่งเล่น
“เกิดอะ O.O”
“พี่คชา พี่คชา พี่คชา”
“เกิดอะไรขึ้น” เหมือนทุกคนจะมาแล้ว แต่ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น...ไม่จริงใช่มั้ย!นั่นมันตุ๊กตาใช่มั้ย ทุกคนล้อผมเล่น แพรวาเอาตุ๊กตามาอำผมเฉยๆสินะ
ผมค่อยๆเดินไปหาตุ๊กตาเปื้อนซอสมะเขือเทศที่เหมือนกับไอ้ขาวเปี๊ยบด้วยความรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆจุกอยู่ที่คอ แล้วนั่งลงช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสเพื่อพิสูจน์ว่าเป็นตุ๊กตาจริงๆ
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนมีอะไรหนืดๆที่ก่อตัวอยู่ที่ลำคอเริ่มทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น น้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลลงมาเมื่อซากที่ไม่ใช่ตุ๊กตาส่งเสียงร้องเบาๆด้วยความเจ็บปวดและหมดแรง
“ขาว”
“มะ เหมียว” เสียงแผ่วเบาที่ส่งออกมา มันยังคงหายใจ... แต่เบามาก มันคงพยายามมีชีวิตเพื่อได้บอกกับผมสินะ ผมทรุดตัวลงกับพื้นทันที ผมรีบอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยมากอดทั้งๆที่หัวแทบจะไม่เป็นแมวเพราะเหมือนถูกสิ่งของบางอย่างทุบจนแบะผิดรูป เลือดสีแดงสดไหลออกมาเต็มเสื้อผมก็ไม่สนแล้ว แมวของผมกำลังจะตาย...มันจะขาดใจตายแล้ว
“คชา”
“ฮือๆๆ ขาว เจ็บมากมั้ย เดี๋ยวพาไปโรงบาลนะ อย่าเพิ่งเป็นไรนะ ทีมงาน ทีมงานมาช่วยมันทีครับ มาช่วยมันที ฮือออ”
คนที่เดินเข้ามาใกล้ผมตอนแรกดึงผมเข้าไปกอดโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเปื้อนเลือดไปด้วย ผมรู้ว่ามันก็คงรู้สึกไม่น้อยกว่าผมหรอก
“ให้มันหลับให้สบายเถอะ มันเห็นแม่มันเป็นแบบนี้มันคงไม่อยากตาย”
“ขาว...ขอโทษ ขอโทษนะ ขอ อึ่ก ขอโทษ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ หมอจะช่วยนะ อยู่ด้วยกันก่อนนะขาว”
“เหมียว” ถึงแม้เสียงจะเบามากแต่ผมก็รู้สึกว่า มันกำลังบอกกับผมว่าอย่าร้องไห้ เจ้าแมวแสนรู้จอมซนสีขาวเอาเท้าหน้าข้างขวาที่ตัวเองชอบเลียเป็นแมวตัวผู้เจ้าสำอางยื่นมาข้างหน้าแปะหน้าผมไว้เหมือนจะเช็ดน้ำตาให้ และ...
กลายเป็นร่างไร้วิญญาณทันที
แมวน้อยสีขาว...ที่น่ารักแสนซน
แมวน้อยสีขาว...ที่ขี้อ้อนและเข้าข้างผมอยู่เสมอ
แมวน้อยสีขาว...ที่อยู่เป็นเพื่อนผม อยู่ข้างๆผมในเวลาที่ผมเหงา
แมวน้อยสีขาว...ที่ทำให้ผมกับเต๋าสนิทกันมากขึ้น
แมวน้อยสีขาว...ไม่อยู่กับผมแล้ว T^T
“เต๋า...มันตาย ฮึ่ก มันตายแล้ว มันไม่อยู่กับเราแล้วเต๋า”
“ขอให้ชาติของแกมีชีวิตที่ยืนยาวกว่านี้นะ” เต๋าพูดเสียงสั่น ผมรู้ว่ามันกลั้นนำตาทำตัวเข้มแข็งเอาไว้ ทั้งๆที่ความผูกพันกับเจ้าแมวตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาไม่ได้น้อยไปกว่าผมเท่าไหร่
“ขาว ฮือๆ ไว้ ฮึ่ก ไว้มาเกิดเป็นคนแล้วเจอกันนะลูก”
[Frame part]
ผมมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสะเทือนใจ เมื่อคืนขาวมันเพิ่งจะร้องเหมียวๆประท้วงให้ผมกับพี่คชาหยุดร้องไห้ ขนาดผมไม่ได้ใกล้ชิดกับมันมากผมยังใจหายขนาดนี้ ความรู้สึกของสองคนนั้นจะเป็นยังไงนะ...
“เป็นไรอ่ะดิว”
“ปะ เปล่าแอ้น ดิวไม่ได้เป็นไร” ผมหันไปมองสาวๆ พี่จอยนั่งร้องไห้โฮคงเพราะสงสารพี่คชา พี่หลินเช็ดน้ำตาเบาๆ พี่แอ้นพยายามสะกดน้ำตา แต่พี่ดิวหน้าซีดเผือดเหมือนคนจะเป็นลม
“ไหวนะพี่” ผมถามคนที่เหมือนจะเป็นลมเข้าไปทุกที
“เปล่าเฟรม มะ ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร” พี่ดิวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกจากห้องไป อะไรของเค้าวะ?
“คชา ปล่อยแมวให้พี่เค้าเถอะ เค้าจะได้เอาไปฝังไง ให้มันนอนใต้ดินอย่างสงบๆนะ” พี่ต้นพูดหว่านล้อมรอบที่สามให้คนสะอึกสะอื้นฟัง
“ไม่ พี่จะเอาลูกผมไปทิ้งใช่มั้ย เธอด้วย เธอเป็นใครกันแน่ อย่ามาแย่งนะ” พี่คชาพยายามกอดเจ้าแมวน้อยไว้ไม่ยอมปล่อยให้ทีมงาน กับผู้หญิงที่พี่เค้าเคยเล่าให้ฟังว่าเห็นในฝัน
“ชา อย่าดื้อได้มั้ย ทุกคนเค้ารู้สึกแย่นะที่เห็นชาเป็นแบบนี้” นั่นไง พี่เต๋าจี้จุดอ่อน ประโยคเดียวสั้นๆจอดเลย พี่คชามองศพน้องแมวก่อนจะค่อยๆวางบนผ้าขาวที่ทีมงานเอามารับ
พี่แกร้องไห้จะขาดใจให้ได้เลย ผมอยากบอกพี่เค้าว่า อย่าร้องเลยนะ แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียนะ รู้ดีเลยว่าเจ็บแค่ไหน ผมว่าปล่อยให้ร้องไปแหละดีแล้ว หลังจากนี้จะได้เข้มแข็งขึ้น
“คชา คชา” อ้าวเฮ้ย พี่คชาเป็นลม!! แต่ ไม่ได้กระแทกอะไรครับ หมดสติในอ้อมอกพี่เต๋าเลย = = พี่เต๋าเลยอุ้มท่าเจ้าหญิงขึ้นไปพักบนห้องสองต่อสอง *0* (เฟรม อย่าคิดลูกอย่าๆๆ –ไรเตอร์)
“อยากรู้ว่าใครมันทำได้ลงคอ กับชีวิตบริสุทธิ์แบบนี้” พอพี่สองคนลับสายตาพี่ต้นก็เปิดประเด็น ผมก็สงสัยเหมือนกัน มีกล้องวงจรปิดแบบนี้...
“เฮ้ยพี่ กล้องไงกล้อง!!” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้
“อะแฮ่ม ทุกคนคงรู้สึกแย่ไม่น้อยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตอนนี้ครูใหญ่กำลังตรวจสอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทุกคนไม่ต้องห่วง ไม่ใครก็ใครในนี้นี่แหละที่ทำเรื่องแบบนี้ ครูให้พวกเธอมารวมกันที่ห้องนั่งเล่น เดี๋ยวเรามีประชุมกัน ห้ามมีใครออกจากบ้านทั้งนั้น เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจครับ/ค่ะ” พวกผมเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จะไม่ให้ระแวงได้ไง มีกันอยู่ 12 คนถ้าคนในนี้...หยึยยย ผมรายงานตัวก่อนว่าไม่ใช่ผมนะ...เอ๊ะ หรือผม?
หรือผมอาจจะไม่มีสติ ...ไปฆ่า เฮ้ย ไม่ใช่ละ หรือว่าจะเป็น!!
“พี่ดิว” คนถูกเรียสะดุ้งเฮือกพอได้ยินเสียงผม หน้าซีดมาก...
“เฟรม เฟรมพาพี่ออกไปจากที่นี่ที” พี่ดิวเอาสองมือมาจับมือผมแบบขอร้อง แบบนี้มัน...น่าสงสัยชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ? พี่ดิวจะหนีไปทำไม? ถ้าไม่ได้เป็นคนทำ
“พี่จะออกไปทำไม”
“นะเฟรม พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว พี่กะ” พี่ดิวชะงักเมื่อเห็นทุกคนตามเข้ามา
“พี่หนีไปพี่ก็ไม่รอดหรอกนะ” ผมกระซิบเบาๆ แต่สายตาพี่ดิวยังคงมองที่พวกที่เดินเข้ามาใหม่อย่างหวาดกลัว
“เฟรม” แพรวาสะกิดผมเบาๆแล้วทำมือเรียกยิกๆ
“หืม? มีไร”
“พี่ดิว...” แพรวาไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่ทำมือพยักพเยิดไปที่เจ้าตัวที่พูดถึง
“สงสัยเหรอ”
“ก็ดูพี่แกกลัวๆ”
“เดี๋ยวตอนครูมาก็รู้”
“อือ สงสารพี่คชาอ่ะ อยู่กับแมวมาตั้งเป็นเดือน...ถึงจะแค่แมวก็เถอะ”
“อะไรจะร้องๆ”
“ไม่ได้ร้องเว้ย สงสารเฉยๆ”
หลังจากที่นั่งรอนั่งจับกลุ่มพูดคลายเครียดกันเบาๆโดยการปะทะฝีปากของพี่ต้น พี่หลิน และแพรวา ครูทุกคนรวมทั้งทีมงานสาวคนนั้นก็มาด้วย แต่พี่เต๋ากับพี่คชายังอยู่บนห้องอยุ่เลย เป็นไงบ้างก็ไม่รู้
“หลังจากที่เราได้ตรวจสอบแล้ว ที่ๆน้องเหมียวตาย เป็นห้องระหว่างห้องนี้กับสระน้ำที่ไม่มีกล้อง ครูรู้ว่าคนทำคงจะรู้ดีเกี่ยวกับกล้องเลยล่ะ จะให้พิสูจน์จนเจอหรือจะสารภาพ?” ครูใหญ่ไม่มีความใจดีอีกต่อไปแล้ว TT กลัวอ๊ะ
ทุกคนเงียบเฉียบผมกับแพรวาหันไปทางพี่ดิวพร้อมกัน พี่แกนั่งเกร็งตัวสั่นเลย...
“แล้วครูใหญ่ไม่คิดว่าอาจจะเป็นทีมงานอะไรแบบนี้เหรอครับ? ลองนับคนที่อยู่ห้องอื่นดูแล้วเหรอครับ” ไอ้เชี่ยเจมส์! มึงแน่มาก
“คนที่ตัดออกไปได้มีครึ่งนึงในนี้ นี่ค่ะรูป” ทีมงานผู้หญิงสวยๆคนนั้นเอารูปส่งมาให้พวกเราดู
พี่ต้นเดินเก็บข้าวของอยู่ในห้องน้ำ
พี่คชาอยู่ในห้องวอยซ์ กำลังตีกลอง
พี่เต๋านั่งเล่นกับปลาอยู่ตรงตู้ปลาไม่ได้ลุกไปไหน
เจมส์กับผมดวลมวยปล้ำที่พลาซ่าแล้วก็มีพี่แอ้นอยู่ด้วย
นอกนั้นเข้าข่าย อ้ายไทด์ อ้ายแพรว แล้วก็ พี่ดิวเหมือนจะเดินไปเดินมาระหว่างห้องนั้น
แพรวานั่งเล่นตรงสระน้ำกับพี่หลิน พี่จอยนั่งกัดพี่เต๋าตรงตู้ปลาแล้วเหมือนจะเดินไปหาแพรวากับพี่หลินที่สระน้ำเลยกรีดร้องตอนเห็น
“ถ้าไม่ยอมรับครูจะทำโทษพวกเธอทั้งหมด” ครู่ใหญ่เริ่มขู่
“นี่มัน เจ๊คนนี้นี่คะ” พี่แอ้นตาดีเห็นยัยเจ๊ทีมงานสวยๆกับพี่ทีมงานอีกคนนั่นอยู่ในบ้านด้วย ถึงแม้ไม่ได้อยู่ ณ จุดเกิดเหตุก็เถอะ
สรุป...ใครวะเนี่ย - -!
+++++++++++++++++++
Writer
ใจร้ายยย ไรเตอร์ใจร้ายมั้ย TT ฮืออออ
แต่งไปร้องไห้ไป กว่าตอนนี้จะเสร็จ หลายวันมากกก
เมื่อวานไปมินิคอนคู่มาก็โดนทวงฟิค -.- 5555
อัพให้แล้วน๊า เดาออกเปล่าาาา?? ใครทำ??? อิอิ
ช่วงนี้งานเยอะ โหวตด้วยอะไรด้วย มากมายยย
จะดีมากถ้าช่วยไรเตอร์โหวต >>> คลิปแรกแถวสอง
Cover :ไม่เคยแพ้ By DOjun : Exso[6] And Lee Teuk SungMin EunHyuk : Lagolas
http://mw2.truelife.com/kacha/Default.aspx
สมัคร >>> http://www.mw2.in.th/account/Registration.aspx
ขอบคุณฮับบบบบ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ โคตรรักรีดเดอร์เลย จ๊วบล้านทีเร้ววว > <
ความคิดเห็น