คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4**: เฮ้ยๆๆๆ ไม่เอา อย่าเล่นมีด
คงเป็นเพราะผมนอนต่างที่ต่างถิ่น ก็เลยนอนไม่หลับ จะพลิกไปพลิกมาก็เกรงว่าไอ้ต้นกับไอ้เต๋ามันจะตื่น เลยได้แต่ลืมตาค้างในความมืดไว้แบบนั้น
กึก กึก
หืม? เสียงอะไรหว่า??
ผมลุกขึ้นนั่งมองต้นเสียง นี่มันก็ดึกแล้วนะเนี่ย หรือพวกผู้หญิงไม่หลับไม่นอน
ฟิ้ว~~
และผมก็เห็นอะไรแว่บๆ ผมยาวๆ พวกผู้หญิงแกล้งแน่ๆ ไม่ยอมหลับยอมนอนนะพวกนี้ เดี๋ยวเจอแกล้งกลับแน่ หึหึ!
ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วตามผู้หญิงคนนั้นไป ซึ่งผมรู้จักแค่ไอ้แพรวคนเดียวตอนนี้ ผู้หญิงชุดเดรสสีขาวเดินไปที่ห้องครัว...สงสัยจะไปเอาซอสมะเขือเทศมาทำเลือดไม่ทันละมั้ง 555 เธอเดินไปหน้าตู้เก็บเครื่องครัวแล้วหยิบมีดออกมา
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่เอา อย่าเล่นมีด” ผมพูดห้าม ไม่กล้าผลีผลามทำอะไร เดี๋ยวเธอจะกระซวกไส้ผมได้ เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้มให้ หน้าตาสวยเลยแหละ ตาสวยมาก...ผมจะไม่รู้สึกสยองซักนิดถ้าหน้าไม่ซีดเหมือนคนจะเป็นลมขนาดนั้น
“กลัวมีดจนหน้าซีดก็อย่าเล่นมีดสิ นอนได้แล้ว ที่นี่มีกล้องนะ” พอผมพูดจบเท่านั้นแหละเจ๊แกก็เอามีดแทงที่ท้องตัวเองอย่างแรงเลือดนี่พุ่งออกมาไหลลงมาตามตัวจนเต็มพื้น เฮ้ย แม่งไหนว่าอยากเป็นนักร้อง มาฆ่าตัวเองทำไมวะ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที ช่วยด้วย!!”
ผมตะโกนสุดเสียง แต่มันก็ว่างเปล่า ผมไม่อยากปล่อยให้เธอนอนจมกองเลือดแบบนั้น แต่ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้
“คชา คชา!!”
“เฮ้ยชา ชาลืมตา ตื่นๆ ลืมตาดิ” แรงตบหน้าเบาๆทำให้ผมหลับตาตื่นขึ้นมาเห็นไอ้เต๋าเผือกกำลังจับหน้าผมเขย่าๆ
ฝันเหรอเนี่ย แม่งเหมือนจริงมาก!! ผมเปียกเลย ขนาดแอร์เย็นขนาดนี้
“มึงฝันร้ายเหรอ ฝันว่าไรวะ” ต้นเขยิบมาหาผมด้วยความอยากรู้
“ไม่มีไรหรอก ช่างเหอะๆ เช้าแล้วเหรอวะ”
“เออดิ เค้าไปอาบน้ำกันหมดแล้ว ไอ้เต๋าว่าจะให้มึงหลับต่ออีกซักพัก แต่แม่งแหกปากลั่นเลย มึงดูมันออกมาจากห้องน้ำในสภาพนั้น”
“พวกกูด้วยเว้ย” ผมมองไอ้ไทด์กะน้องๆ แล้วหันมามองไอ้เต๋า สภาพไม่ต่างกัน มีผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว 555 ตลกว่ะ
“เออ กูไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงเว้ย ไม่มีไรๆ”
“ไม่มีไรก็ดีแล้ว กูจะได้ไปอาบต่อ” ไอ้ไทด์เดินนำหน้าทุกคนเข้าห้องน้ำ ไอ้ต้นเหมือนจะยังไม่อาบหันมามองผมเหมือนอยากจะถามอะไร
“กูไม่เป็นไรจริงๆต้น”
“แน่นะ”
“เออ”
หลังจากพวกเราอาบน้ำ วิ่งออกกำลังตอนเช้าเสร็จก็มานั่งรวมกลุ่มกินข้าว ผมเลยได้รู้จักกับน้องๆผู้หญิงอีก 5 คน ซึ่งไม่มีคนที่หน้าเหมือนผู้หญิงในฝันผมเลยซักคน เมื่อคืนมันคืออะไรน้อ
“เฮ้ย คิดไรเนี่ยพี่” เจมส์เอามือมาโบกๆตรงหน้าผม
“เปล่าๆๆ ไม่มีอะไร เต๋าเอานั้นให้หน่อย”
“เอาเองดิ ไม่ใช่คนใช้”
“ก็ไม่ใช่ไง คนใช้อ่ะคชา แต่เต๋าเป็นคนรับใช้” กร๊าก สะใจ ตอนแรกที่มันทำหน้าไม่ใส่ใจกลายเป็นมองค้อนแทน มันหยิบจานมาใบนึงแล้วตักข้าวผัดจนพูนจาน
“อยากได้นักใช้มั้ย กินให้หมดนะ”
“เฮ้ย ต๋าววววว”
“อยากกินนักไม่ใช่ไง”
“เฮ้ย อย่าทะเลาะกาน สุดหล่อทั้งสองโคน” แพรวห้ามทัพแบบยานคาง
“เหมือนยายเลยอ่ะพี่แพรว” แพรวาพูดกลั้วหัวเราะ แล้วในปากนั่นยังกินอยู่นะน่ะ
“ยายว่าหลานทั้งสองอย่าทะเลาะกันเลยนะ เห็นแก่ยายเถอะหลานๆ” ยายเอ๊ยยาย มันทำเสียงแบบยายจริงๆนะ - - เพลียเหลือเกิน เอาล่ะ!...ระหว่างที่ทุกคนกำลังหัวเราะนี่แหละ!
“ทำอะไรน่ะ! บอกให้กินให้หมด จะได้โตๆ” TT ไอ้เต๋ามันหยุดหัวเราะแล้วมาดุผมเฉยเลย แค่จะเทคืนเฉยอ่ะ ไอ้บ้าใครจะไปกินหมดวะเนี่ย ผักก็เยอะขนาดนี้!
ผมเลยต้องจำใจมานั่งกินแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ไอ้บ้านี่มันแกล้งผมมมม ไอ้เผือกกกก T[]T ดูมันยิ้มเด๊ ไอ้บ้า ไอ้เผือก ไอ้เอ๋อ...คุณรู้อะไรมั้ยเวลามันยิ้มยิงฟันมันเอ๋อมาก แต่มันก็ชอบทำใส่ ชิ!!
“นี่แหน่ะ” ผมเอาถั่วลันเตาออกมาจากจานดีดใส่มันไปทีนึง ถึงมันจะนั่งอยู่ข้างๆก็เถอะนะ - -“
“เล่นเป็นเด็กๆไปได้”
“เฮ้ย ชาไม่กินผัก” เต๋ามันเห็นผมเขี่ยผักในจานตัวเองออก มันเลยเอาผักและกับข้าวสารพัดของมันมาใส่จานผม มันจะดูเป็นอาหารมังสวิรัติแล้วนะ
“หึหึ”
“เด็กทั้งคู่แหละ”
“ว่าไงนะจอย พูดใหม่ซิ” ผมส่งสายตาพิฆาตไปให้
“เปล่าซะหน่อย จอยไม่ได้พูดอะไร”
ผมมองไอ้ไทด์จะขอความช่วยเหลือ แต่มันมัวแต่เว่าอีสานกับยายแหลม(ที่ได้ฉายาเมื่อกี้)กับไอ้เฟรมเป็นไฟอย่างกะญาติที่ไม่ได้เจอกันนาน ส่วนไอ้ต้นก็งุ้งงิ้งๆอะไรกับไอ้เจมส์ไม่รู้ พวกสาวๆก็เม้าท์กันไป ผมเลยได้แต่นั่งเขี่ยผักที่มีมากกว่าข้าวในจานออกแล้วหันไปมองไอ้เผือกอย่างคาดโทษ
อย่าให้กูแก้แค้นมึงได้นะ!!
หลังจากกินข้าวล้างจานอะไรเสร็จเรียบร้อยก็กำลังจะไปเรียน Voice ที่ห้องเรียนตามตาราง แต่มีผู้หญิงคนนึงใส่ชุดดำเดินออกมา ผมจะไม่อะไรหรอก ถ้าเธอคนนั้นไม่ใช่คนๆเดียวกับที่อยู่ในฝันผม ไม่ใช่เจ๊ขาวซีดเมื่อคืนนะ แต่เป็นคนที่เอาใบปลิวมาให้ผมในฝันตอนแรกนั่นไง แถมเป็นคนที่ผมเจอทุกงานที่ผมไปออดิชั่น
“เธอ” ผมกำลังจะทักแต่เธอได้แต่หันมาส่งยิ้มหน่อยๆก่อนจะพูดอธิบาย
“ดิฉันจะมาบอกพวกคุณว่าก่อนที่จะเริ่มคลาสที่ห้องเรียน เราจะมีการเปิดตัวครูผู้ฝึกสอนและทำความรู้จักกันอีกรอบนะคะ หลังจากนี้ 2 สัปดาห์เราจะเริ่มคัดเลือกผู้ที่มีคะแนนโหวตน้อยที่สุดออกทีละคน”
“จะเกิดอะไรหลังจากที่พวกเราออกจากบ้านไปครับ?” ไอ้ไทด์ยกมือถาม
“กลับไปใช้ชีวิตตามปกติอย่างที่ผ่านๆมาน่ะค่ะ ^^” เธอยิ้ม และเดินจากไป คาดว่าคงไม่ใช่คนเดียวกับการกระจายเสียงหรอก พูดยังคนละอารมณ์เลย...แต่ถ้าได้เป็นศิลปินต้องมาใส่ชุดดำทำงานแบบเจ๊คนนี้น่ะเหรอ? - - ออกทันมั้ยวะ?
“ไปเหอะ”
“โอ๊ยจะดึงกู เอ๊ย จะดึงชาทำไมเนี่ยต๋าววว” มันฉุดกระชากแขนผมเลยนะ TT โหดร้าย
ไปถึงห้องเรียน ผมต้องตะลึงเพราะเห็นคนเต็ม พร้อมกับเจ๊คนนั้นอีกครั้ง เปลี่ยนชุดเร็วซะด้วย เป็นเดรสสีชมพูหวานเชียว
“เมื่อทุกคนมาพร้อมแล้วเชิญนั่งค่ะ” พวกผมนั่งพื้น แล้วมองไปที่บรรดาผู้ใหญ่ทั้งหลายที่นั่งบนโซฟา กับเจ๊คนนั้นที่ยืนอยู่หลังพวกเราพร้อมกับไมค์
“เราจะมาแนะนำครูผู้สอนกันนะคะ ทีมแรก วอยซ์เทรนเนอร์ ครูดี้ ครูปุ้ม ครูแอน ครูเต๋า ครูก๊องส์และครูแนนค่ะ” พวกผมและผู้คนที่เหลือปรบมือ
“ทีมที่สอง แอคติ้งเทรนเนอร์ ครูเล็ก ครูจุ๋ม ครูเมย์ และครูนายค่ะ และต่อด้วย แดนซ์เลยนะคะ ครูนิว ครูเคี้ยง ครูตุ้ยและครูเตยค่ะ”
“ส่วนท่านนี้คือผู้สอนและดูแลทุกๆคนในทีนี้ ครูรักค่ะ”
“และท่านสุดท้าย ใหญ่สุดค่ะ ครูใหญ่ค่ะ” เออ ครูใหญ่ไม่ใหญ่สุดจะให้ใครใหญ่วะ - -“ พวกผมปรบมือ และไมค์ถูกส่งไปให้ครูใหญ่กล่าวอารัมภบท
“สวัสดีนักล่าฝันทั้งหลาย ครูดีใจมากที่พวกเธอได้มาอยู่ที่นี่ และหวังว่าพวกเธอจะพยายามและตั้งใจทำฝันที่วาดไว้ให้เป็นจริง อยู่ที่นี่ คิดซะว่าเป็นบ้านอีกหลังนึงของพวกเธอนะ รักกันให้มากๆแม้จะมีอีก 11 คนที่จะต้องไป แต่มิตรภาพของทั้ง 12 คนจะยังคงอยู่”
ครูใหญ่พูดไปยิ้มไปแลดูไม่โหดเท่าไหร่ แต่หน้าก็บอกอยู่อ่ะนะ อย่าได้ใจไปเลย~ฉันใจดีกับพวกเธอแค่วันแรกเท่านั้น
“ค่ะ จบไปแล้วสำหรับโอวาสของครูใหญ่ อีก 1 ชั่วโมงทุกท่านไปพบกันที่ห้องนี้นะคะ เชิญคุณครูทุกคนและนักล่าฝันไปพักได้ค่ะ”
หลังจากทุกคนแยกย้าย ผมไปห้องนั่งเล่นดีกว่า เห็นเปียโนแว๊บๆ
นั่นไง > < ผมเดินตรงไปที่เปียโนแล้วบรรเลงเพลงที่เล่นได้ แต่มันไม่ไหลลื่นครับ เพราะมีคนๆนึงนั่งมองผมเล่นอย่างสนอกสนใจอยู่ตรงโซฟาข้างๆเปียโน
“ไรเฟรม”
“พี่เล่นเก่งว่ะ”
“เก่งอะไร เล่นมาหลายปีแล้วก็ยังจำโน้ตผิดๆถูกๆอยู่เลย แล้วเฟรมเล่นดนตรีไรเป็นอะ”
“ถามเข้าทาง เดี๋ยวมาๆ” มันวิ่งดุ๊กๆเข้าไปในห้องแล้วหยิบกีต้าร์ออกมา...แถมโซโล่ซะเมพเลย
“เล่นเก่งนี่หว่า”
“เนี่ยผมว่าอายุครบ18เมื่อไหร่จะจัดงานแต่งกับกีต้าร์ละ เล่นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แล้วพี่เล่นอะไรเป็นอีกรึเปล่า?”
“ก็...กลองชุดล่ะมั้ง เฟรมเล่นอะไรได้อีกเหรอ?”
“นอกจากกีต้าร์เหรอ ก็เบส กลอง เปียโน”
“วันๆเรียนป่ะเนี่ย”
“เรียนดิพี่ ไว้เราไปแอบเล่นกัน ผมเห็นในห้องว๊อยซ์เครื่องดนตรีครบอ่ะ”
“หาพวกสินะ”
“ฮ่าๆ พี่เล่นไปเถอะ ผมไปเล่นน้ำก่อน” มันว่าเสร็จมันก็วิ่งออกไปข้างนอกหาคนอื่นๆ ส่วนผมที่พูดไม่เก่งคุยไม่เยอะ ก็ขอเล่นดนตรีสื่ออารมณ์ไปก่อนแล้วกัน
“เหงาก็ออกไปเม้าท์กับเพื่อนๆข้างนอกดิ” กำลังบรรเลงเพลงซึ้งๆไม่ทันไรเสียงของคนที่ผมไม่ชอบเท่าไหร่ก็ดังขัดจังหวะ...แล้วกูจะได้เล่นมั้ยเนี่ย?
“ใครบอกเหงา”
“มีคนที่พูดไม่เก่งคนนึงเคยบอกว่า เค้าใช้ดนตรีในการสื่ออารมณ์”
“พูดอย่างกะฟังออก”
“น่าจะรู้ว่าคนที่ชอบดนตรีเหมือนกันเป็นยังไงนะ ไปเล่นวินนิ่งดีกว่า” ไอ้เผือกมันทำหน้าตากวนตีนยักคิ้วแล้วหันหลังจะเดินไปพลาซ่า แต่สะดุดกึกเมื่อได้ยินคำว่า”วินนิ่ง”
“เดี๋ยว!”
“ว่า?”
“มีวิ่นนิ่งให้เล่นด้วยเหรอ?”
“เออเห็นเพลย์2อยู่ในพลาซ่าอ่ะ ไปเล่นป่ะ”
“ไปด้วย!!!”
++++++++++++++++++
รีดเดอร์ ::: ห๊ะอะไร??? แค่นี้???? =[]=!!!
เชิญตบตีไรเตอร์ได้ Y^Y ยอมรับผิด หายไปไม่บอกกล่าวและไม่มีเหตุผลด้วย
เดี๋ยวมาต่อ ไม่วันนี้ดึกๆก็พรุ่งนี้นะเคอะ~~~ แต่งต่อก่อน = =!!
-////- นี่แค่แรกๆนะเนี่ย ถ้าหวานกันไม่ฟินตายเลยเหรอ 5555 (อย่าแกล้งรีดเดอร์!!)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์น๊าา > < จะไม่ทำให้รีดเดอร์ผิดหวังเลย
(ก็คิดว่าจะต้องออกมาดีนี่แหละ ก็เลยไม่ได้อัพซักที ลบใหม่แก้ใหม่อยู่เนี่ย T[]T)
ความคิดเห็น