///*ป่วนหัวใจ ยัยนักคาราเต้*\\\

ลำดับตอนที่ #1 : C:1 จะมีคัยซวยเท่าฉันไหม๊ ><

“แม่ไม่เข้าใจ เฮจิน เลยนะ! ทำไมต้องคอยสร้างปัญหาให้แม่ด้วย งานแม่ก็ยุ่งอยุ่แล้ว จะให้แม่มาคอยจัดการกับปันหาของแฮจินตลอดเวลาไม่ได้หรอกนะลูก ถึงคราวที่แม่จะจัดการกับเฮจินให้เด็ดขาดสักที ”

“แม่ แม่ค่ะ  ฟังเฮจินก่อน  เฮจิน อธิบาย ได้นะค่ะ < *0* >”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นเฮจิน แม่ฟังมามากพอแล้ว ลูกก็น่าจะคิดได้เองนะว่าสิ่งที่ลูกทำมันถุกหรือผิด ยังไง ”

“แต่ เฮจิน ไม่ได้ทำ... ” กึก  ~

“พอสักที แม่บอกให้หยุดไง ไม่มีประโยชน์ที่ลูกจะมาบอกแม่ตอนนี้ พอจบม.4 เทอมนี้แล้ว แม่จะส่งลูกไปโรงเรียนประจำ!”

“แม่ค่ะ แต่เฮจินไม่ไป   ไม่อยุ่โรงเรียนประจำด้วย  เฮจินไม่ชอบ . . ...ปัง  ” ฉันพยายามคร่ำครวญ

แต่แม่ได้ปิดประตูเดินออกไปเสียแล้ว 

ทำไม ทำไมนะ ทำไมแม่ไม่สนใจ คำพูดฉันแม้แต่น้อย ฉันไม่เข้าใจแม่เลยทำไมแม่ไม่ฟังฉันบ้าง ฉันจะหนีออกจากบ้านดีไหมนะ ( ไม่ดีกว่า เดี๋ยว แดเนียล ตามหาจนใจสลาย^^ แหะๆ  )   ฉันพยายามทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับฉันเมื่อตอนเย็น ฉันคิดถึงเรื่องนี้โดยไม่รู้ตัวว่ามีน้ำใสๆไหลออกมาจากตาของฉัน   ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพัก แม่ไม่ถามฉันสักคำ ว่าเกิดอะไรขึ้น  ไม่แม้แต่คำเดียว  เพียงแค่

* ตอนหลังเลิกเรียนวันนี้

“ นี่   !   เฮจินแล้วเจอกันพุ่งนี้นะ ^^  ” เสียงของ  ยองมู เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันเอง

“ค่ะ ค่ ะ ค่ ะ คุณนาย ยองมู    =*.*=  ” ฉันกับ ยองมู แยกทางกลับบ้านกันตรง ประจำ

 
แต่วันนี้สิ่งที่ไม่เหมือนกับทุกๆวัน   ระหว่างทางกลับบ้านนั้น  ฉันเห็นบางอย่างมาเตะตาของฉัน . ......ฉันก็เห็น เหมือนคนกำลังถูกรุมต่อย (+๐*)ไม่เหมือน  หรอกใช่เลย!!!

เอ๊ะ แต่นั้นเด็ก โรงเรียน คังแชจู   นิน่า ว้าว หล่อด้วย   เอ้ยมะชั่ยโดนรุมซะด้วย จะทำไงดี เฮจิน เฮจินๆ ทำไงดี  ๆ ฉันพร่ำกับตัวเอง  ช่วยดีไหม...หรือจะไม่ช่วย /หรือช่วย /ไม่ช่วยดีกว่าช่วย/หรือช่วย  - - -

ไม่ทันแล้วแย่แล้วไอ้นักเลงพวกนั้นเหนฉันแล้ว   ( * o * )  (ซวยแล้วไอ้เฮจินเอ้ย )

 พวกนั้นเดินมาใกล้ฉัน พวกมันมีกัน 3 คน ส่วนไอ้เด็ก โรงเรียนคังแชจู  ตอนนี้กองอยู่บนพิ้น ฉันเห็นมีเลือดเต็มไปหมดเลย โอ้ยยยย 

ฉันจะทำไงดี เฮจินเอ้ยยย ย  แย่แล้วเองงัยดี - - - - - - - -

“ว่างัย น้องสาวอยากมา ร่วมวงด้วยหรองไงจ๊ะ” ฉันพยายามฝืนยิ้มๆออกมา แต่ไอ้บ้านั้นมันวิ่งมาจับแขนฉันไว้ สองข้างแล้ว

“ไอ้บ้า  ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ ไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใคร  ...โอ้ยยยมันเจ็บนะ ปล่อยสิเฟ้ย > <”

ฮูยย ไม่รู้จักฉันซะแล้วววววววว  ยากกกกกกกส์  ฮึด ชะ   ยากกกส์ (/ -.$.%**-*=@#*/-\)
 
"ฉันเป็นนักคาราเต้ ของโรงเรียน ฮ่าฮ่าๆ สมน้ำหน้า เตือนแล้วก้ไม่ฟัง   แบร้ๆๆ"ฉันบอกพวกมันหลังจากฉัน ฟัด เอ้ย ซ้อมมัน ซะเรียบ พร้อมกับร้อยยิ้มบนใบหน้า ^^  โชคดีจริง จริ๊ง เลย ที่ ฉันเรียนคาราเต้มา ( เก่งไม่นะเนี๊ยเฮจิน สุดน่าร๊ากกก )

ไม่นานคุณสารวัตรตำรวจก็มาถึง และหิ้วฉันไปโรคพัก ฉันโดนสอบปากคำด้วย ส่วนไอ้หมอนั้นตอนนี้ถูกส่ง รพ.ไปแล้ว  --- หลังจากนั้น แม่มารับฉันที่โรคพัก ตลอดทางกลับบ้านแม่ไม่พูดกับฉันสักคำ 

 . . . . . . . . . . . . .

        พระอาทิตย์ยามเช้าเหมือนมันจะรู้ว่าฉันยังไม่ตื่น มันสาดแสงเข้ามาตรงหน้าฉันพอดีเผ่งเลย  ฉันพยายามลุกขึ้นนั่ง รู้สึกร่างกายชา ไปหมดทั้งตัว พร้อมกับใบหน้าที่ยังมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่ แล้วก็ชุดนักเรียนอย่างเต็มยศ เอ๊ะ !! นิเมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้อาบน้ำหรอเนี่ย  > <
ทันใดนั้นสมองซีกขวาฉันก็เริ่มทำงาน มันดึงฉันให้กลับไปคิดถึงเรื่องโรงเรียนประจำที่แม่พูดเมื่อวานนี้ เห้อออฉันจะทำยังไงดี  ว่าแต่กี่โมงแล้วเนี่ย  ////  เห้ยยยย เน้มัน 8 โมงแล้วนิน่าาา  ตายแล้ว ฉันติด ไฮสปีตอินเตอร์เน็ต วิ่งเข้าห้องน้ำ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก้อใส่เกียร์หมา วิ่งหน้าตั้งไป โรงเรียน

พักกลางวัน

“ ว่าไงนะ ! โรงเรียนประจำ ว๊าววว เยี่ยมไปเลย  ( 0 ๐ 0 ) ” ยองมู ทำท่าตาโต ทำตายิ้มเจ้าเล่ให้ฉัน

“นี่ ยองมู ฉันไม่สนุกด้วยเลยนะ ฉันไม่อยากไปที่ไหนทั้งนั้น ”  - -

“อ้าว แกไม่ชอบหรอ นอนที่โรงเรียนท่าทางสนุกดีออก” ยองมู  เท้าคางแล้วก้อจ้องมองหน้าฉันอีกรอบ พร้อมกับกัดแซนวิชที่อยู่ในมือคำสุดท้าย

“ไม่ๆๆ ฉันไม่ชอบ ถ้าแกว่าสนุก แกก็ไปอยู่สิ อยู่แทนฉันด้วย” > <

“เอาสิ  ได้ๆ ถ้าแซนวิชชิ้นนั้น ของแก ยกให้ฉัน ฉันจะไปอยู่แทนให้ ^^   อิอิ"
ฉันทำหน้าบึ้งใส่ ยองมู

"โฮ๋ๆ ล้อเล่นแค่นี้เองจ้าา = *0* =  เบิกทำหน้าเหมือนไม่ได้ถ่ายมา 7 วันได้ไหม๊ แค่อยากทำให้เทอสบายใจขึ้นหน่ะ ”  ยองมู ทำตากระพริบ ถี่ๆ แล้วทำท่ากระต่าย (สาบานได้เลยว่าต๊องอย่างนี้ไม่ใช่เพื่อนฉัน )

*15.00 น.

  “  เจอกันพุ่งนี้นะ เฮจิน แล้วไม่ต้องคิดมากหล่ะ”

   
  “จ้า ขอบใจนะ ยองมู  ”  ถึงยองมู  จะเป็นคนที่ต๊อง กินเยอะ ซุ่มซ่าม ผอมระยะสุดท้าย แต่ยองมู ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันกับ ยองมู เป็นเพื่อนมาตั้งแต่ ป. 3 พ่อฉันกับพ่อยองมู รู้จักกัน เราเลยสนิทกันมาก  ขณะฉันนึกถึงเรื่องเก่าๆของฉันกับยองมูเพลินๆ แล้วจู่ๆก้อมีอะไรก็ไม่รู้บินมาจากฟ้ามั่ง ตกลงสู่หัวอันแสนบอบบางของฉัน

“โอ้ยยย ยย อะไรอ่ะ” ( *0* ) ฉันโวยวายออกไป แล้วหันไปมองบนฟ้า ( เอ๊ะไม่มี ) พอมองด้านหลัง พบว่ามีผู้ชายคนนึงถือ ชีทหนาๆ กำลังจะทุ่มลงหัวที่บอบบางของฉัน รอบที่สอง

“เฮ้ย ทำอะไรนะ อยากมีเรื่องรึงัย ??  อยู่ๆเอาชีทมาทุ่มหัวฉันทำไม หมาที่บ้านตายก้อหัดไประบายอารมณ์ด้วยวิธีอื่นเด้อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน    เอ๋  (*.*) ว่าแต่ว่านายนิหน่าคุ้นๆนะ อืมๆๆๆ เหมือนเคยเห็นมาก่อนแต่ ที่หน่ายน้าา

///(เห้ย นี่มันเด็กโรงเรียน คังแชจู เมื่อวานนี้ฟว่า ) นาย !!! ?” ฉันมองหน้าเค้าอีกคั้ง แต่ทำไมเค้าดูตัวสูง ขึ้น  แล้วหล่อกว่าเมื่อวานอีกหล่ะ >< โอ้ย ตึก ตึ๊ก ตึก เสียงหัวจัยฉันเอง แหะๆ คิ้วก้อดูเข้มกว่าเมื่อวานนี้ด้วย  ว่าไปนายนี้หล่อไม่เบาแฮะ   ไม่ได้ๆ ห้ามหวั่นไหว  เดี๋ยวแดลเนียล เสียจัย *-*