~หนุ่มขี้เมากับเจ้าสาวสุดบ๊อง~

ลำดับตอนที่ #2 : วุ่นวายยิ่งกว่า -*-

ฝนค่อยๆลืมตาขึ้นมา  แต่แล้วเธอก็ตาเบิกโพลง----(* 0 *)----- 

เธอนอนอยู่บนเตียง!   มันไม่ใช่เตียงเธอแน่ๆ

คิดสิ  คิด!เธอบอกกับตัวเอง

ฝนสลัดหัวเพื่อเรียกสติ

เธอลุกลงจากเตียงแล้วบิดขี้เกียจ   เพื่อให้สดชื่น

บิดซ้าย   บิดขวา   ยืดแขนแตะปลายเท้า

“กรี๊ดดดดดดดด   สะ  เสื้อใคร    .....ไม่ใช่ของชั้นนิ่หว่า *0*

เสียงของเธอดังไปถึงนอกระเบียงเลยทีเดียว

แม๊กวิ่งมาหาฝนแล้วเขย่าตัวหญิงสาว

“เป็นอะไร ๆ “

ฝนตกใจมากที่เห็นชายหนุ่มใส่เพียงเสื่อกล้ามและผ้าขนหนูพันกายเท่านั่น

“ฉันจำได้แล้ว   *0 *  เมื่อวานชั้นปีนมาหาเธอ   แล้วๆ  ฝนสลัดหัว

แล้วชั้นก็กินเหล้าเข้าไป  แล้ว...นาย   นายทำอะไรชั้นเนื่ย TwT

ฝนเริ่มปะติดประต่อเอาเอง    +_+* ชั้นหลับไป  ตื่นมานอนเตียงของแม๊ก 

ใส่ชุดนอนของเขา.... 

กรี๊ดดดดดดดด    นายทำอะไรชั้นน่ะ

แม๊กเงียบ   ไม่มีคำตอบหลุดจากปากของเขา

ฝนเริ่มจะร้องให้ฟูมฟาย   ทิ้งตัวลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้น

นาย ...   นายจะต้องรับผิดชอบ

เสียแรงที่ชั้นไว้ใจนาย  ฝนมองหน้าแม๊กด้วยน้ำตานองหน้า

เอ่อ..ฝน   คือว่า..

ชั้นยอมรับว่านายน่ะก็หน้าตาดี    แต่ชั้นก็ยังไม่อย่างแต่งงานฮืออ....

ชั้นยังเรียนไม่จบเลยนะ

แล้ว ๆ  ชั้นก็ยังไม่พร้อมจะมีลูก

ชั้น  ...ชั้นจะบอกแม่ว่ายังไง   ฮือ  ฮือ

ฟังชั้นก่อนดิฝน

ไม่ฝนไม่ฟังอะไรทั้งนั้ง

แง........แง.........

ฝนนั่งร้องไห้อยู่นอกระเบียง

แม๊ก  ตกใจที่เห็นท่าทีของหญิงสาว

ทั้งสงสาร  และตลกงงชีวิตที่เห็นเธอพูดเองเออเองได้เป็นตุเป็นตะ

เขาจึงเดินไปหาฝนแล้วปลอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันรักเธอมาก  เธอไม่ต้องกังวลไปนะฝน”

แม๊กดึงตัวฝนเข้าไปกอด  แล้วลูบผมเบาๆ   แล้วกระซิบ

“พรุ่งนี้ฉันจะให้แม่ไปขอ”

ฝนตกใจ มาก  “แต่ว่าแม๊ก  คือว่าชั้น  ..”

แม๊กปิดปากไม่ให้พูดต่อ   “เอาตามนี้ล่ะ  พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆล่ะ  ฉันจะให้แม่ไปขอ”

แม๊กพาฝนไปส่งที่บ้าน   เจอแม่ยืนรดน้ำต้นไม่อยู่หน้าบ้าน  

“อ้าวแม๊ก   มาหาฝนหรอจ๊ะ   ยังไม่ตื่นเลยมั้งป่านนี้”

แล้วแม่ก็หยุดรดน้ำเมื่อเห็นฝนยืนร้องไห้อยู่ข้างหลังแม๊ก

“คุณป้าครับ  ผมรักฝนครับ”แม่ฝนอึ้ง

  “พรุ่งนี้ผมจะให้แม่มาหานะครับ”

แม๊กยกมือไหว้แล้วเดินกลับบ้าน

แม่หันมามองหน้าฝนเหมือนต้องการคำตอบ

แต่ไม่มีคำตอบจากฝน   มีเพียงน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด    ฝนสะอื้นไห้ด้วยความรู้สึกผิดต่อแม่

แม่ได้แต่ปลอบลูกสาวสุดที่รักแล้วพาเข้าบ้าน

...................................................................................................................................................................................