B.A.P, life in my fic

ลำดับตอนที่ #4 : [SF] โรคประสาทซีรีย์ v.โล่แจ

B B

[SF] โรคประสาทซีรีย์ v.โล่แจ 

Couple: LoJae

Rate: PG

ชเว จุนฮงเป็นคนไข้ของผม.. แต่สำหรับผม เขาเป็นมากกว่านั้น (:

ผมเป็นจิตแพทย์หนุ่มหล่อไฟแรงที่พึ่งมาทำงานในโรงพยาบาลใหญ่ใจกลางโซลซึ่งชกชิงวิ่งราวแย่งตัวผมมาจากโรงพยาบาลต่างๆทั่วประเทศได้เพียงแค่ครึ่งปี แต่ด้วยความสามารถทางการแพทย์ ความเข้าใจในตัวผู้ป่วยและวิธีการบำบัดรักษาที่โรคทางจิตที่ไม่เหมือนใครทำให้ทุกๆวันมีคนไข้เคสต่างๆเข้ามาหาผมไม่ขาดสาย โดยเฉพาะกลุ่มโรคประสาท(Neuroses) ซึ่งมีการแสดงอาการที่แตกต่างกันถึงสี่แบบ ได้แก่ ปฏิกิริยาวิตกกังวล การย้ำคิดย้ำทำ ความกลัวและฮีสทีเรีย ล่าสุดกลับมีโทรศัพท์จากตระกูลชเวโทรมาหาผมให้ช่วยรักษา "คุณหนูจุนฮง" ที่เป็นลูกชายคนเล็กของคุณชายชเวซึง ฮยอนและคุณหญิงจียง ด้วยค่าจ้างสูงลิบลิ่วสมเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในประเทศ

และแน่นอนด้วยความเป็นหมอ เน้น.. ด้วยความเป็นหมอ ไม่ใช่ค่าจ้าง ผม “ยู ยองแจ” จึงตอบรับคำขอให้ช่วยรักษาคุณหนูจุนฮงแบบไม่ต้องคิด  แล้วก็ไปไหว้วานเพื่อนสุดที่รักให้ช่วยดูแลคนไข้ในความดูแลเรียบร้อยแล้วด้วย หึหึ^ ^

“ให้รักษาที่บ้านหรอครับ?”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยหรอครับ?”

“อ่อครับ ได้แน่นอน.. ผมจะเข้าไปที่บ้านคุณชเวตอนแปดโมงเช้านะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี เชื่อใจผมได้เลยครับ” ผมวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะทำงานทันทีที่คุยกับคุณชเวจบ ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนอนแผ่ลงกับโซฟาตัวยาวอย่างเหน็ดเหนื่อย ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงเพื่อพักสายตา

พรุ่งนี้ผมต้องไปอยู่ที่บ้านชเว เผื่อรักษาคุณหนูจุนฮงและดูแลคุณหนูไปในตัว เพราะคุณชายและคุณนายชเวมีปัญหาเกี่ยวกับธุรกิจของตนเองที่สาขาต่างประเทศ จึงต้องเดินทางไปแก้ไขด้วยตัวเองและอาจจะนานราวหนึ่งเดือน จึงไม่อยากปล่อยให้ลูกชายคนเล็กของตระกูลอยู่กับพี่ชายเพียงสองคน เฮ้อ... ต้องลุกไปจัดเสื้อผ้าซะแล้วสิ

ผมเลี้ยวรถคันหรูของตัวเองเข้าบ้านชเวอันใหญ่โตอย่างไม่รีบร้อน จอดรถแล้วเปิดประตูลงมายืนสาดส่องสายตาไปรอบบ้านชเวอย่างอยากรู้อยากเห็น บ้านหลังนี้สวยเป็นบ้า.. ><

“คุณยู ยองแจใช่ไหมค่ะ?” เสียงถามดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปก็พบกับเมดสาวคนหนึ่งซึ่งส่งยิ้มให้อยู่ ผมพยักหน้ารับเบาๆ

“กระเป๋าอยู่ไหนค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะช่วยนำขึ้นไปที่ห้องของคุณยองแจให้ค่ะ” เธอมองซ้ายมองขวาหากระเป๋าของผม อ่า.. ผมยังไม่ได้เอาลงมาสินะ ผมเปิดรถแล้วยกกระเป๋าลากใบโตลงมา

“ฉันชื่อฮโยซองนะค่ะ มีอะไรเรียกใช้ได้ ฝากดูแลคุณหนูจุนฮงด้วยนะค่ะ” เธอยิ้มกว้างอย่างน่ารักให้และโค้งเล็กน้อย ก่อนจะนำกระเป๋าของผมไปเก็บที่ห้อง จะว่าไปผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องนอนที่ไหน แต่ฮโยซองก็หายไปซะแล้วสิ งั้นขอไปเดินดูพื้นที่รอบๆอีกนิดล่ะกัน-..-“

ผมเลือกเดินมาที่สระว่ายน้ำซึ่งอยู่ข้างหลังบ้าน ระหว่างทางเดินผ่านสวนดอกไม้ที่ถูกจัดแต่งอย่างสวยงามมากๆ ทั้งดอกกุหลาบ ดอกกล้วยไม้ ดอกทองอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ทั้งสวยทั้งหอม ยองแจชอบ>____________________<

“น้ำน่าเล่นแฮะ..” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใครอยู่บริเวณสระน้ำ เลยตัดสินใจถอดรองเท้าแล้วไปนั่งเอาขาแช่น้ำในสระเล่น ฮ่าๆ อย่าไปบอกใครนะครับทุกคน เสียชื่อหมอหมด แต่.. วู้ววว เย็นดีจังเลย!!

หมับ!!!

=[   ]=!!!!

เหมือนมีอะไรมาจับขาผมครับ ! ไม่นะ ถึงเป็นจิตแพทย์แต่ก็กลัวผีนะโว้ยยยยยยยยย ผมพยายามฉุดขาข้างที่โดนจับขึ้นมา แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ต้องการ ผมโดนดึงลงสระมาทั้งตัว

ตูมมม!!

พ่อแก้วแม่แก้ว!! ได้โปรดช่วยผมด้วยครับ ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดด ผมหลับตาแน่นพยายามกลั้นหายใจ ประนมมือสวดระรึกนึกถึงผู้ที่จะช่วยผมได้อย่างเต็มที่ แต่ก็ต้องเบิกตาอ้าปากเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสร้อนที่ทาบลงบนริมฝีปาก

เทพบุตรหรอเปล่าว้ะ.. ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเด็กหนุ่มหน้าใสกิ๊ก แต่ดีกรีความหล่อทำเอาผมหลุดคิดว่าเป็นเทพบุตร และเป็นคนตรงหน้านี่แหละที่กำลังเล่นลิ้นไล้ไปทั่วโพรงปากผมอยู่

กูจะสลบ..

แล้วสติของผมก็ดับลงเพราะเขินเกินเหตุ

จุ๊บ.. จุ๊บบบ.. จ๊วบบบบ บ

อื้ออ.. เสียงอะไรว้ะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนปากโดนดูดเม้มแรงๆตลอดเลย ทนไม่ไหวล่ะ!!

O__-.. ผมลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งช้าๆ

O[          ]O.. แล้วก็ต้องเบิกตากว้างแถบถลนออกมา

ผลัก!!!

สองเท้ายกขึ้นยันคนที่คร่อมผมและดูดปากผมอยู่ออกร่วงลงจากเตียงไปทันที

“โอ้ย..” เขาร้องออกมาเบาๆ ผมรีบคลานตามไปดูทันที

“ข.. ขอโทษนะ” ละล่ำละลักขอโทษออกไป ผมย่อตัวลงกะจะพยุงเขาขึ้นมา แต่เขาก็กระชากผมนั่งลงบนตักก่อนจะประกบจูบมาอีกรอบ

พร่องส์!!!

ผมทุบหน้าอกเขาไปแรงๆหลายที แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไร ลิ้นร้อนๆยังคงตวัดเล่นไปทั่วโพรงปากผม

“อา.. อื้มมมมม... . อ”

อือ.. จูบแรกกู(??)

แง้.. ในที่สุดผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เลยปล่อยให้มันไหล กูเสียใจ.. จูบแรกกู แง้ๆๆๆTT[]TT

“เห้ย” เขาอุทานและยอมละริมฝปากออกเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ออกมา ผมก็ยังร้องไม่หยุด สะอึกสะอื้นเหมือนนางเอกในละครหลังข่าว เบียดใบหน้าซุกอกอุ่นๆของเขา จะบอกว่ากูอายทีร้องหรือกูอยากซุกดี..

“โอ๋เอ๋ ไม่ร้องนะครับคุณหมอ” เขาลูบผมปลอบเบาๆ แถมกล่อมเสียงเซ็กซี่ข้างๆหูอีก.. มึงจะฆ่ากูเรอะ!! ผมผลักเขาออกดันตัวลุกขึ้นมาแล้วกระโดดลงเตียงซุกอยู่ใต้ผ้า

“คุณหมอ” ไม่รู้ ไม่ได้ยิน..

“คุณหมอยองแจ” ไม่ได้ยินไง ไม่ได้ยินTT

“ถ้าคุณหมอไม่ออกมาผมจะโดดส้วมตาย” ผมรีบมุดออกมาจากใต้ผ้าห่มทันที พอออกมาก็เจอกับเขาที่กำลังมองผมด้วยรอยยิ้มน่ารัก.. คนๆนี้คงเป็น “ชเว จุนฮง” แน่นอน

จุนฮงขยับเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆผม ก่อนมือเรียวยาวจะเชิดหน้าผมและริมฝีปากสวยจะทาบลงมาอีกครั้ง

จูบ-กู-อีก-แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!

ผมหลับตาปี๋ไม่รู้จะทำยังไง.. สักพักพอจุนฮงพอใจเขาจึถอนจูบออก ผมนั่งหน้าแดง กูมารักษาคนไข้นะ แต่ทำไมมันเปลืองตัวจังว้ะT^T

“ผมจุนฮงนะฮะ เรียกว่าเจลโล่ก็ได้นะ” เขาดึงผมไปนั่งบนตัก หอมแก้มผมไปอีกที

“หมอชื่อยองแจ.. รู้แล้วใช่ไหม” จุนฮงพยักหน้าหงึกๆ ผมลุกออกจากตักจุนฮงแล้วไปหยิบเอกสารเกี่ยวกับเขาในกระเป๋าตัวเองมาอ่าน เมื่อวานลืมอ่านเพราะมัวแต่จัดของ

อ้อ..

จุนฮงเป็นโรคประสาท.. จำที่ผมอธิบายไว้ข้างตนได้ไหม จำไม่ได้กลับขึ้นไปอ่าน จุนฮงอยู่ในอาการย้ำคิดย้ำทำ.. จากที่ผมตรวจสอบ(ด้วยจูบมา) คงไม่ต้องถามว่าเค้าชอบย้ำคิดย้ำทำอะไรนะครับ

ผมขยี้หัวจนยุ่ง ดูแลยากและเปลืองตัวที่สุด!!! ย่าส์ ยูยองแจอยากกลับไปดูแลยงกุกแล้วค้าบบบบบบT__T

Err Errrr ..

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋า

‘คิม ชานเหยิน’ ผมกดรับ.. ฮิมชานจะฆ่าผมแล้วใช่ไหมT[  ]T

“ฮัลโหล?” ผมกรอกเสียงลงไป

[ฮัลโหลห่าไรล่ะ.. ไหนมึงบอกว่าเด็กไง เด็กเหี้ยไรตัวโตแบบนี้!?] ฮิมชานตวาดใส่ผมเลยครับ.. ฮรื้ออ กูไม่น่าหลอกมึงเลย กรรมตามทันกูแล้ว

หมับ..

ผมรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากข้างหลัง จุนฮงกำลังกอดผมอยู่ จุนฮงเริ่มจูบผมอีกแล้วครับ

“ก็เด็ก.. อื้อออ.. จุนฮงเดี๋ยวสิ เด็กจริงๆนะมึง.. คือ อ้ะ! จุนฮง หมอบอกว่า.. อาาา” จูบของเขารุนแรงและร้อนแรงกว่าครั้งไหนๆจนผมหลุดเสียงครางออกมาไม่ได้ แต่ก็ยังต้องพยายามคุยกับฮิมชานต่อไปครับ ไม่งั้นอาจจะโดนฆ่าตายได้ จนสุดท้ายดูเหมือนจุนฮงจะอารมณ์เสียมาก จูบปิดปากผมจนไม่มีแม้แต่เสียงลอดออกมาเลย

จุนฮงจูบผมอยู่อย่างนั้นเกือบสามนาทีแล้วถึงยอมปล่อย.. ผมเลยรีบกลับไปพูดกับฮิมชานต่อทันที

“เดี๋ยวกูบอกอาการยงกุกให้ฟังนะมึง”

“ว่ามาอย่าช้า” นั่น.. เสียงเหมือนจะฆ่าผมแล้วไงT__T

“คือยงกุกอ้ะ.. มีกลไกการป้องกันตัวเอง(Defense Mechanism)ที่ผิดแปลกไปอ้ะมึง เขาจัดอยู่ในกลไกการป้องกันประเภทถอยหนี(Escape techniques).. ชนิดที่เป็นคือการถอยกลับ(regression) ถอยจากผู้ชายอายุ23ไปเป็นเด็กน้อยอ้ะ เข้าใจกูมะ?” ผมรู้สึกดีครับ.. เหมือนจุนฮงจะเงียบไปแล้วล่ะ ถึงแม้จะยังกอดผมแน่นอยู่ก็เหอะ

“เออ เก็ทๆ แล้วกูต้องดูแลยังไง..?”

“อืม.. ก็พยายามอย่าให้เครียด พยายามให้เค้ากลับมาเหมือนเดิมให้ได้อ้ะมึง”

“แล้วกูจะรู้มะ?” กูก็ไม่รู้เหมือนมึงอ้ะ.. ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อแรงรัดที่เอวแน่นขึ้น ผมหันไปสบตากับจุนฮง สายตาเขาดูไม่พอใจมากๆเลย

“คุณหมอ.. ผมจะไม่ไหวแล้วนะ!!” ทันทีที่พูดจบเขาก็จูบผมอีกครั้งอย่างดุเดือด..

“อื้ออออออ.. จุนฮง หมอยังคุย.. อ๊า” คราวนี้จุนฮงไม่ได้ปิดปากผมเพื่อกลั้นเสียง ผมเลยครางออกมาตามความวาบหวามที่อีกคนมอบให้ มือเรียวยาวแย่งโทรศัพท์จากมือผมพร้อมตัดสายทิ้งอย่างไม่ไยดี

ผมจะต้องทนให้เด็กนี่จูบทุกวันจนกว่ามันจะหายใช่หม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ก็ไม่อยากยอมรับหรอกว่ารู้สึกดี.. แต่กูกลัวเผลอใจ!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

ฮิมชาน.. กูผิดไปแล้ว.. เอายงกุกมาคืนกูทีTT[]TT

Fin.

 
________________________________________________________________
โล่แจมาเต็ม 555555 ยองแจเปลืองตัวมากค่ะ เรื่องนี้ คึคึ
แต่ที่ให้แจเปลืองตัวแบบนี้เพราะมีคนบอกว่าฟองทำร้ายโล่ไว้ 
เลยให้มาหื่นใส่แจแบบเต็มที่แทน 5555555 สงสารแจแต่ขอบมาก
ใครอ่านอยู่ก็ขอบคุณนะค่ะ -..-
ตอนหน้ายังไม่มีแพลนเลยว่าจะเขียนคู่ไหน รอกันก่อนน้า-3-