คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] โรคประสาทซีรีย์ v.บังชาน
[SF] โรคประสาทซีรีย์ v.บังชาน
Couple: BangChan
Rate: PG
คิม ฮิมชาน.. เป็นหมอเด็ก มีหน้าที่ดูแลรักษาเด็กน้อยที่น่ารักทุกคนบนโลก แต่ทำไม!!! คิม ฮิมชานถึงต้องมารักษาและดูแล “เด็กโข่ง” ด้วยก็ไม่รู้
.
.
.
.
.
ขอย้อนความนิดหนึ่ง
ผมนั่งอ่านแฟ้มประวัติของคนไข้ที่เข้ามาตรวจกับผมวันนี้อย่างละเอียด เพื่อเป็นกรณีศึกษาและกันข้อผิดพลาด เพื่อหาวิธีรักษาเด็กน้อยน่ารักอย่างถูกวิธีอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง
ปัง!!
“ฮิมชาน ช่วยกูหน่อยดิ” ร่างอวบๆของยู ยองแจเพื่อนสนิทของผมเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็วและรีบร้อน สองมือมันยกขึ้นทำท่าซอรี่ซอรี่ของซูเปอร์โอลด์ เอ้ย! จูเนี่ย พร้อมกับสายตาออดอ้อน ผมเงยหน้าจากเอกสารของคนไข้แล้วมองมัน มึงน่ารักตายแหละ...
“ช่วยอะไรว้ะ”
“ดูแลคนไข้ของกูให้ที กูต้องลางานไปทำงานที่บ้านตระกูลชเวว้ะ”
“มึงเป็นจิตแพทย์นะ แต่กูเป็นหมอเด็กนะเว้ย จะไปดูแลคนไข้ของมึงได้ไง” ยองแจยกยิ้มมุมปาก กูชักเสียวแล้วดิครับ=___=
“คนไข้กูก็เด็กโว้ย มึงดูแลได้อยู่แล้วล่ะ หมอฮิมชานผู้รักเด็กกกก” เด็ก.. อ่า ได้ยินแล้วหัวใจสั่นไว้ครับ ผมโคตรรักเด็กเลย ว่าจะไปประกวดนางงามอยู่
“น่ารักป้ะมึง” ยองแจพยักหน้ารัวๆ
“แต่กูว่าหล่อมากกว่าน่ารักอ้ะ..” มึงเอานิ้วขึ้นมาจิ้มมุมปาก ทำหน้าคิดอย่างจริงๆจัง แบ้วไปป้ะเพื่อนกู-*- แต่เด็กหล่อก็โอเคครับ หมอฮิมชานชอบหมดแหละ 555555555
“งั้นก็ได้ๆ เด็กมึงอยู่ไหนอ้ะ?”
“ห้อง90อ้ะมึง ชั้น9><”
“โอเค เดี๋ยวกูไปดูแลให้ตั้งแต่พรุ่งนี้” ยองแจกระโดดกอดคอผมแน่น แล้วจุ๊บแก้มไปหนึ่งที
“ไว้กูได้เงินจากตระกูลชเวเดี๋ยวเลี้ยงเหล้านะครับฮิมชาน กูไปก่อนนะ” มันยกมือขึ้นบ๊ายบายผมแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างกระดี๊กระด๊าที่สุด.. ตระกูลชเวหรอ เงินดีล่ะสิมึง ถึงโยนงานมึงมาให้กูเนี่ย! ฮิมชานเพลียครับU___U
ตึกตัก.. ตึกตัก..
ผมรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ดูจะผิดจังหวะไป ตอนนี้ผมกำลังจะเปิดประตูห้องของ “บัง ยงกุก” เด็กชายที่ยองแจฝากให้ผมดูแลแล้วล่ะครับ ยองแจบอกผมว่าเด็กคนนี้น่ารักมากกกและก็หล่อมาก ทำเอาผมหวั่นไหวแทบนอนไม่หลับแต่ก็รีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาดูแลเขา ปกติผมจะเป็นหมอที่ตรวจโรคเด็กทั่วไปเลยไม่เคยได้มาดูแลแบบนี้ คิดแล้วก็เริ่มกังวลยังไงก็ไม่รู้..
เอาวะ.. ผมจับลูกปิดประตูแน่น ก่อนจะเปิดมันและเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดียงกุก หมอชื่อฮิม.. ชาน....O[ ]o”
“สวัสดีฮะคุณหมอชานนี่ จุ๊บ^3^” ผู้ชายตัวสูงเดินมาโอบเอวผมไว้แน่น ริมฝีปากหนาได้รูปกดแนบลงกับแก้มของผม..
ฉ่า-//////////////////////////////-
เหมือนหน้ากูจะไหม้..
“คุณหมอเป็นอะไรครับ ทำไมหน้าแดงจัง?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามผมอย่างเป็นห่วง มือใหญ่ยกขึ้นทาบหน้าผากผมแล้วขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“ก็ตัวไม่ร้อนนี่นา..”
“เอ่อ..” ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนมองผู้ชายตรงหน้าตาค้าง “บัง ยงกุก” อยู่ไหน..?? เด็กน้อยของผมอยู่ไหน ผมพยายามกวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่เห็นใครนอกจากเขา
“คุณหมอยองแจบอกว่าจะมีคุณหมอคนสวยมาดูแลยงกุก คุณหมอยองแจไม่ได้โกหกจริงๆด้วยย คุณหมอชานนี่สวยมากเลยย-/-” อะไรนะ.. ผู้ชายคนนี้แทนตัวเองว่าอะไรนะ..
ยงกุก? ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม?
ผมค่อยๆขืดตัวออกจากอ้อมกอดเขา ลอบสังเกตใบหน้าของอีกคนในระยะประชิด หล่อมาก.. ผมบอกได้แค่นี้ แต่ปากห้อยไปหน่อย มันก็เซ็กซี่ดี.. คิดว่านะ
“นายคือยงกุกหรอ?” ผมถามออกไป เขาพยักหน้ารับทันที.. ให้ตายเถอะ ไอ้ยองแจหลอกผมหรอ!!?
“ไปนั่งรอหมอแปปนะ..^ ^” ผมส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้ ยงกุกยกยิ้มให้ผมแล้วเดินไปนั่งเล่นบนเตียง ก่อนจะหยิบรีโหมตมาเปิด “บาร์บี้” ดู ผมเกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ ก่อนจะเลี่ยงออกมานอกห้อง
‘ ยู ไก่แจ้ ’
ผมกดโทรออกทันที
ติ๊ด.. ติ๊ด..
[ฮัลโหล?]
“ฮัลโหลห่าไรล่ะ.. ไหนมึงบอกว่าเด็กไง เด็กเหี้ยไรตัวโตแบบนี้!?”
“ก็เด็ก.. อื้อออ.. จุนฮงเดี๋ยวสิ เด็กจริงๆนะมึง.. คือ อ้ะ! จุนฮง หมอบอกว่า.. อาาา” ผมนวดขมับตัวเองเบาๆ.. ไอ้ยองแจมันทำอะไรกับคนไข้ของมันอยู่แน่ว้ะเนี่ย เสียงไม่ค่อยจะดังเลยนะมึง=^=
“เดี๋ยวกูบอกอาการยงกุกให้ฟังนะมึง” ในที่สุดมันก็กลับมาพูดได้ปกติแล้วล่ะครับ ผมรอตั้ง3นาทีแน่ะ
“ว่ามาอย่าช้า”
“คือยงกุกอ้ะ.. มีกลไกการป้องกันตัวเอง(Defense Mechanism)ที่ผิดแปลกไปอ้ะมึง เขาจัดอยู่ในกลไกการป้องกันประเภทถอยหนี(Escape techniques).. ชนิดที่เป็นคือการถอยกลับ(regression) ถอยจากผู้ชายอายุ23ไปเป็นเด็กน้อยอ้ะ เข้าใจกูมะ?” ผมนั่งฟังเงียบๆ สรุปคือยงกุกพยายามหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆโดยการให้ตัวเองกลับไปเป็นเด็กสินะ เป็นโรคประสาทสินะ.. เอาเถอะ
“เออ เก็ทๆ แล้วกูต้องดูแลยังไง..?”
“อืม.. ก็พยายามอย่าให้เครียด พยายามให้เค้ากลับมาเหมือนเดิมให้ได้อ้ะมึง”
“แล้วกูจะรู้มะ?”
“คุณหมอ.. ผมจะไม่ไหวแล้วนะ!// อื้ออออออ.. จุนฮง หมอยังคุย.. อ๊า ไม่ ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ชิบ!!! สายหลุดไปแล้วล่ะครับ.. ยองแจ มึงไปรักษาหรือไปทำอะไรกันแน่ ไว้อาลัยยองแจกันเถอะครับ.. #อาเมน
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปอีกครั้ง ยงกุกกำลังนั่งกอดทิกเกอร์เชียร์บาร์บี้อยู่ ผมส่ายหัวเบาๆ.. กูต้องทำไงว๊า
“คุณหมอมาดูด้วยกันสิครับ” เขาหันมาชวนผมทันทีที่พึ่งสังเกตเห็นผมอยู่ในห้อง ผมก็ยิ้มๆเดินไปนั่งดูข้างๆเขา เด็กๆถ้าถูกขัดใจจะร้องไห้นะสิ ใช่ไหม?
.
.
.
.
ไปๆมาๆ ผมว่าบาร์บี้มันก็สนุกเหมือนกันนะ ผมไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันสนุกอ้ะ( = =) หลังจากที่บาร์บี้จบผมเลยแอบหันมามองยงกุกที่นั่งอยู่ข้างๆแต่ก็ต้องสะดุ้งกับสายตาที่มองมา
สายตาอะไร.. ทำไมมองแล้วเขินว้ะ
“มองหมอทำไมนะ” ผมก้มหน้าหลบสายตาของเด็กโข่ง
“หมอสวยกว่าบาร์บี้นี่ฮะ^-^” แทบจะเอาหน้าซุกไปกับหน้าอก พูดบ้าอะไรของมันเนี่ยยยย.. นี่ทำกูเขินสองรอบแล้วนะเว้ย ไอ้ประสาทนี่.. T///T
“หมอครับเงยหน้าหน่อย” ผมก้มหน้านิ่งไม่ยอมทำตาม
“คุณหมอฮิมชานฮะ.. เงยหน้าหน่อยนะฮะ..” อ้อนไปเหอะ.. ไม่เงยหน้านะ
“คิม ฮิมชาน เงยหน้าหน่อยครับ..” เสียงทุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหู ผมเงยหน้าพรึ่บ
จุ๊บบบ -3-
ปากผมสัมผัสพอดีกับริมฝีปากหนาได้รูปทันทีที่เงยขึ้นมา ดวงตาเบิกกว้าง พวงแก้มเริ่มขึ้นสี ผมกำลังจะผลักออกแต่ยงกุกกลับรั้งต้นคอผมไว้แล้วประกบจูบหนักแน่นยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนๆไล้ริมฝีปากผมหวังให้เผยอออก และมันก็เป็นไปตามที่เขาต้องการ
“อือ.. ” ผมครางออกมาเบาๆ เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจภายในโพรงปาก ลิ้นยงกุกตวัดรัดและหยอกล้อลิ้นของผมก่อนจะไล้ไปตามแนวฟันและกระพุ้งแก้มจนทั่วปาก
นี่มึงจะเอาทุกอย่างเลย!!?
“พ... พอ..” ผมพยายามเปล่งเสียงบอก เมื่ออากาศที่มีถูกเขาแย่งไปจนจะหมดอยู่รอมร่อ.. ยงกุกขบริมฝีปากผมอีกทีจนบวมเจ่อแล้วค่อยๆผละออก
“ปากคุณหมอหวานที่สุดเลย^O^” ไม่พูดเปล่า.. มันขโมยหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่
.
.
.
.
.
“ไว้ผมจะลองชิมให้ทั่วทุกอนูของคุณหมอนะเลยฮะ”
กูช็อค.. ยงกุกยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่เด็ก(?)ไม่ควรจะมี
“ แล้วก็ ถ้าอยากรักษาผมนะ.. ต้องด้วยร่างกายคุณหมอนะ ( : ”
________________________________________________
สวัสดีค่าา.. วันนี้เอาฟิคมาฝาก 555
บังชานนะค่ะ เฮฮาๆ คึคึไม่มีดราม่า-..-"
ใครยังอ่านอยู่ไหมเอ่ย? โล่แจกำลังจะตามมาแล้วน้าา
ทีแรกเขียนโล่แจก่อน แต่ไม่รู้ทำไมบังชานเสร็จก่อน งงอยู่เบาๆ -__-"
ไว้เจอกันตอนหน้าค้าบบ
B B
ความคิดเห็น