คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] Witch and Prince 2" LoJae
[SF] Witch and Prince
Couple: LoJae
Rate: PG
เขาเป็นแม่มด ทุกคนพูดแบบนั้น.. อืม ทุกคนบอกว่าเขาเป็นแม่มด แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องบอกว่าเขาเป็นแม่มดนะ.. มันน่าจะพ่อมดมากกว่า หรือเพราะหน้าตาที่ดูไม่เหมือนผู้ชายเท่าไรของเขาหว่า?? ผมก้มมองจูเลียตที่อยู่ในมือแล้วหัวเราะคนเดียว ก่อนจะเก็บจูเลียตตุ๊กตากบที่รักใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง กลัวว่ามันจะร่วงหายจนผมหาไม่เจออีกรอบ=___=
‘ของสำคัญนะ คราวหน้าคราวหลังก็ดูแลดีๆล่ะ’
‘โถ้วๆๆ อย่ากลัวไปหน่อยเลยเจ้าชาย ฉันไม่ได้ใจร้ายแบบนั้น แค่นี้นายก็ต้องแบกความหวังของคนอื่นไว้ ลำบากจะตายอยู่ล่ะ คนเรามันก็ต้องมีความลับของตัวเองทั้งนั้นล่ะ! 555555’
เสียงของยองแจลอยเข้ามาในหัวผม นั่นก็ทำให้ผมยิ้มกว้างอีกรอบ.. เขาน่ารักมากๆเลย ถึงจะขี้แกล้งไปหน่อยก็เถอะ ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะเป็นแม่มดใจร้ายแบบที่ทุกคนพูดซะอีก ถึงอยู่ห้องเดียวกันกับเขาแต่เราก็ไม่เคยคุยกับเลยครับ เวลาผมมองเขาก็เห็นแต่ทำหน้ามุ่ยตลอดเวลา ไม่รู้ว่าโกรธใครมานักหนา แต่ตอนที่เขาหัวเราะแล้วคืนจูเลียตสุดที่รักมาให้ผมโดยที่ไม่หวังอะไรเลยเนี่ย.. มันใจดีสุดๆไปเลยไม่ใช่หรอ?? ผมชักติดใจเขาแล้วสิ.. พวกคุณคิดเหมือนผมไหมอ้ะ? (:
“ว่าไงนะ!!??” ผมตะโกนใส่หน้าผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นกรรมการในการประกวดเขียนเรียงความ ถามว่าทำไมผมถึงมาตะโกนอยู่แบบนี้นะหรอ??
“ก็กระดาษมันหมดแล้วนะสิ เมื่อวานนายไม่เข้าร่วมประชุมเองนะยองแจ-^-” เพราะยัยนี่มันเป็นแฟนคลับจุนฮงไงล่ะ เปลี่ยนวันร่วมประชุมไม่มีบอกผมสักคำ แถมยังไม่เหลือกระดาษเขียนเรียงความไว้ให้ผมสักแผ่น!!
“ใช่ๆๆ ยองแจนายผิดเองที่ไม่สนใจ พวกเราไม่ผิดซะหน่อย” แล้วชะนีทั้งหลายแหล่ก็เริ่มรุมผมครับ นี่มันพวกแฟนคลับเจ้าชายหมดเลยนี่หว่า ผมหน้าหงิกอย่างไม่ต้องสงสัย
“เอาของฉันไปก็ได้” เสียงจุนฮงดังขึ้นพร้อมกระดาษเรียงความที่ถือยื่นให้ผมโดยการโอบผ่านด้านหลัง คิดภาพออกไหม? คิดไม่ออกก็ชั่งเถอะ ผมรับกระดาษมาจากจุนฮง พวกกรรมการนักเรียนที่รุมแกล้งผมเมื่อกี้หน้าหงิกยิ่งกว่าผมอีกครับ เห็นแล้วสะใจ ผมยกกระดาษขึ้นมาปิดปาก ซ่อนยิ้มไว้ คึคึ
“แต๊งกิ้วจุนฮง” ผมหันไปพูดกับจุนฮงหลังจากที่แอบหัวเราะอย่างสะใจพอแล้ว จุนฮงก็ยิ้มตอบผมเหมือนกัน ผู้หญิงข้างหลังต่างพากันกัดผ้าเช็ดหน้า ไม่ก็ขมุบขมิบปากด่าผม.. เอาให้เต็มที่เลย อ่อ ที่เต็มที่อ้ะผมนะ หึ!
“ไว้เจอกันนะยองแจ ^ ^” ผมสอดมือเข้าไปควงแขนของจุนฮงไว้ ส่งยิ้มที่คิดว่าน่ารักๆให้ แอบมองพวกชะนีด้วยหางตา กระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
“ก็อยู่ห้องเดียวกัน ไปด้วยกันก็ได้จุนฮงอา” ว่าจบผมก็ลากแขนจุนฮงเดินกลับห้องเรียนทันที ไม่ได้สนใจดูหน้าเหวอๆของจุนฮงซักนิดเลยล่ะครับ ชั่งแมร่งงงงงงง
อยากว่ายองแจเป็นแม่มด.. ยองแจจะเป็นแม่มดให้ก็ได้ ชะนีหรอ? จะมาสู้แม่มดแบบยองแจ!!?
“นายนี่ขี้แกล้งชะมัดเลย” จุนฮงพูดออกมาเบาๆระหว่างที่ผมกับเขากำลังเดินไปที่ห้องนั่นล่ะ ผมกลอกตาไปมาอย่างไม่ใส่ใจ ก็มันจริงอ้ะ.. จุนฮงยังเคยโดนผมแกล้งมาสดๆเมื่อวานเลยนี่นา
“แล้วจะไม่ปล่อยหรอ?” คราวนี้ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับจุนฮง ให้กูปล่อยอะไรว้ะ? จุนฮงเหล่ตามองไปที่แขนด้านซ้ายของตัวเอง ผมก็มองตาม.. กูรู้ล่ะ! ผมปล่อยมือจากแขนเขาทันที แล้วรีบจ้ำอ่าวเดินเข้าห้องเรียนไปก่อน โดยมีจุนฮงเดินตามเข้ามาในเวลาไม่นานนัก
“เป็นไรอ้ะแจแจ้?” จงออบเอ่ยทักผมที่เดินมานั่งฟุบกับโต๊ะไม่พูดจา ผมเลยเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาตี่ๆของจงออบนิ่ง
“หวั่นไหวเบาๆ” เหมือนมีเครื่องหมายคำถามติดหน้าจงออบอยู่ ขณะที่เขากำลังจะอ้าปากถามอาจารย์ก็เดินเข้ามาพอดี บทสนทนาระหว่างผมกับจงออบเลยจบลงไปอย่างง่ายดายมากๆ
“ยองแจ” ผมรู้สึกถึงแรงสะกิดที่ไหล่ ครางอือออกมาอย่างรำคาญ ปัดมือที่กำลังรบกวนผมทิ้งก่อนจะนิ่งไป..
“ยู ยองแจ” เสียงเรียกยังคงดังขึ้นมาอีกจนผมทนไม่ไหว เงยหน้าพรึ่บไปมองใครก็ไม่รู้ที่แมร่งมารบกวนการนอน แต่ก็ต้องอ้าปากค้างและหยุดหายใจไปดื้อๆ!!! เหี้ยยยยยยยยยยยย ใครให้มึงเอาหน้ามาใกล้กูว้ะไอ้จุนฮงงงง=[]=!!
“ฟรัคคคคคค” ผมอุทานอย่างตกใจหลังจากอึ้งไปครึ่งนาทีพร้อมดันเก้าอี้ที่นั่งอยู่ให้ถอยออกมาจากระยะอันตรายทันที จุนฮงยกมือขึ้นปิดหูอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงร้องอู้ยยบาๆจากเขา โดนพลังทำลายเข้าไปแล้วล่ะสิ- -“
“วะ ว่าไง??” หลังจากที่สติผมกลับมาผมเลยเอ่ยถามเขาไป
“พักแล้ว เห็นนายนอนไม่ยอมตื่น เลยกลัวว่าจะไม่ได้กินข้าว” อ๋ออ.. ผมพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องเรียน ไปหาข้าวกินดีกว่า ผมลูบท้องตัวเองเบาๆ ว่าไปก็หิวจริงๆนั่นแหละ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เจ้าชายมาอ้ะแก ออกมาดูเร็ววววววว!!”
“อร๊ายยยยยย ไหนๆ! จุนฮงอยู่ไหน มาหาจีน่าสินะค้า”
“เดินมาทางนี้แล้ว โอ้ยยยย วันนี้ก็หล่อเหมือนเดิมเลยอ้ะ”
ผมรู้จักว่าคิ้วมันกระตุกๆยังไงก็ไม่รู้ว่ะ แล้วก็รู้สึกอยู่หรอกว่ามีคนเดินตามอ้ะนะ ผมถอนหายใจก่อนจะหันไปมองร่างสูงๆของจุนฮงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง จุนฮงส่งยิ้มสดใสมาหนึ่งดอก
“ไปกินข้าวด้วยนะ” แค่จุนฮงพูดประโยคนั้นจบแค่นั้นแหละ.. เสียงชะนีร้อยแปดที่อยู่รอบข้างก็กรีดร้องลั่นโหยหวนราวกับผมยืนอยู่ในป่าช้าแล้วมีผีชะนีมาขอส่วนบุญ ผมก้าวออกไปเร็วๆพยายามให้หนีให้พ้นเสียงน่ารำคาญพวกนั้น ไม่ลืมคว้ามือจุนฮงให้เดินตามมาด้วย
“แมร่ง” ผมสถบออกมาเบาๆหลังจากที่ลากจุนฮงมาถึงสวนหลังโรงเรียน อ๊า.. สวรรค์ของยูยองแจ!!
“ไม่กินข้าวหรอ??” จุนฮงกอดอกมองผมด้วยความสงสัย
“กินไม่ลงแล้ว ถ้านายหิวก็ไปเถอะ” ผมตอบปัดๆก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งตัวยาว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆไปมาฆ่าเวลา
“ไม่ไปอ้ะ” จุนฮงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ก่อนที่จะนั่งมองผมอย่างสนใจ นี่มึงจะมองอะไรกูนักหนา?? ผมก็ได้แต่คิดในใจไม่ได้ถามออกไป เราสองคนต่างก็เงียบใส่กันจนผมทนไม่ไหว
“เพราะนายแหละ” ผมหันไปชี้หน้าจุนฮงแบบคาดโทษเต็มที่
“ฉันทำไม??”
“นายทำให้ผู้หญิงพวกนั้นกรี๊ดจนฉันไม่มีความสงบสุขไง หิวจะตายอยู่แล้ว” ผมทุบอกของจุนฮงรัวๆ คนตรงหน้าก็ได้แต่หัวเราะฮ่าๆแบบสบายใจ มึงชินแล้วก็เป็นแบบนี้แหละสาสส..
“งั้นตอนเย็นฉันเลี้ยงข้าวเอาไหม?” อะไรนะ?? ผมหูพึ่งทันที เหมือนจะมีของฟรีลอยเข้าปาก! ไม่ต้องมีคำพูดอะไร ผมพยักหน้ารัวๆแบบไม่ต้องสงสัย
“นายนี่น่าสนใจจริงๆนะ ว่าแต่เขียนเรียงความไปถึงไหนแล้ว?”
“สองบรรทัด”
-_________________- << หน้าจุนฮงนาว
“ทำไมล่ะ” ผมแหวใส่เขาทันที ก็กูขี้เกียจทำโว้ยยยย จุนฮงถอนหายใจยาวเหยียดออกมา
“ให้ช่วยป้ะ?”
“ไม่!”
“โอเคค้าบยองแจแจ้” คราวนี้ถลึงตาใส่เลย ดูแมร่งเรียกชื่อเพราะๆของผมซะเสีย แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วลืมความโกรธไปซะหมด- -“
“ของนายล่ะ?” ผมเปลี่ยนเรื่องไปถามเกี่ยวกับเรียงความภาษาอังกฤษของเขาบ้าง
“คิดว่าจะเสร็จแล้ว พรุ่งนี้จะเอาไปส่งล่ะ ไม่ฉันก็นาย เราต้องชนะเลิศให้ได้นะ^__^” อืม.. ไม่บอกกูก็อยากชนะอยู่แล้ว ผมกับจุนฮงได้เป็นตัวแทนไปแข่งเรียนความระดับเขตเพราะชนะเลิศประกวดในโรงเรียนนี่นา
“โอเค ไปเหอะ จะถึงเวลาขึ้นเรียนแล้ว” ผมลุกขึ้นปัดกางเกงลวกๆ จุนฮงเองก็ลุกขึ้นตามมา ผมก็รีบเร่งฝีเท้าเดินกลับห้องเรียน เดี๋ยวไปสายเสียชื่อและภาพพจน์ดีๆ(?)ที่สร้างไว้หมดพอดี
อ๊บ!! อ๊บ.. !!
ขณะที่กำลังจะก้าวลงพื้นเพื่อเดินไปข้างหน้า เท้าผมก็ต้องชะงักค้างกลางอากาศพร้อมกับความรู้สึกว่าตัวเองกำลังเอนไปทางข้างหลัง เหยดดดดดดดดดดดด ไอ้กบเวร! มาวิ่งอะไรอยู่แถวนี้.. อยู่ตรงตีนกูเนี่ย!! ว๊ากกกกกกกกกกTT[ ]TT
“เห้ย ยองแจ!” จุนฮงตะโกนอย่างตกใจก่อนจะวิ่งมาคว้าตัวผมเอาไว้ก่อนจะร่วงไปฟิวชั่นกับพื้น หน้าผมกำลังซุกอยู่ที่แผ่นอกอุ่นๆของจุนฮงครับ คุณอิจฉาใช่ไหม? อย่าอิจฉาเลย! ผมเหมือนคนกำลังจะตาย.. จุนฮงจับให้ผมยืนขึ้นช้าๆ
“ขอบคุณ” ผมเอ่ยออกไปเบาๆ รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนแทบไหม้ จุนฮงพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะนั่งยองๆไปพูดกับเจ้ากบเวรที่เป็นต้นเหตุทำให้ผมเกือบตายในอ้อมอกของชเว จุนฮง!
“โอ๋ กบน้อยไม่ตกใจใช่ไหม? ควรหลังมองซ้ายมองขวาดีๆก่อนเดินล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่ยองแจเหยียบแกเละไปแล้วแน่เลย” จุนฮงว่าพูดเสียงห่วงใยก่อนจะลูบหัวกบน้อย.. กระดากปากสัส จุนฮงคงไม่ใช่เจ้าชายธรรมดา แต่เป็นเจ้าชายกบสินะ กูเพลีย..
______________________________________________________
เย่ๆ.. โล่แจตอนสองมาแล้วนะค่ะ ใครยังติดตามอยู่บ้างง?
แจดูมุ้งมิ้งขึ้นเนอะ ถถถถถถ พาร์ทหน้าเหล่าชะนีจะทำให้แจปวดหัวกว่านี้อีก-__-"
ความคิดเห็น