B.A.P, life in my fic

ลำดับตอนที่ #13 : [SF] Witch and Prince 1" LoJae

B B

[SF] Witch and Prince

Couple:  LoJae

Rate: PG

มนุษย์ทั้งหลาย..  การเผชิญหน้าระหว่างเจ้าชายกับแม่มดใกล้เข้ามาแล้วล่ะ แล้วก็ขอโทษทีที่แม่มดนะคือผมเอง.. ทำไมต้องแม่มดด้วยว้ะ!!

ผมยืนจ้องป้ายประกาศเกี่ยวกับการประกวดเรียงความภาษาอังกฤษอยู่ที่บอร์ดใหญ่ของโรงเรียน ผู้ใหญ่หลายคนต่างเบียดผมเข้ามาดูก่อนจะกรี๊ดกร๊าดๆ เจ้าชายๆอย่างไม่แคร์ผมเลยสักนิด เฮ้อ..  หูกูจะพังไหม- -

เออ ผมลืมบอกเรื่องป้ายประกาศสินะ ป้ายมันประกาศว่าผมกับเจ้าชายได้เป็นผู้ชนะเลิศในการประกวดเรียงความภาษาอังกฤษของโรงเรียนครับ ยินดีกับยู ยองแจหน่อยครับ ถุ้ยยยยยยย

“ย.. ยองแจ” เสียงเรียกชื่อทำให้ผมตวัดสายตาอย่างน่ารัก(?)ไปมองเจ้าของเสียง เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสบตากับผม เขาก็หลบสายตาไปในทันที มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอไง

“ครับ” ผมตอบรับเสียงเรียบ แต่ทำไมเหมือนมีเสียงชิ้งๆๆตรงเข้าไปคิลผู้ชายตรงหน้ายังไงอย่างงั้น

“ขะ.. ขอโทษ!!” ผู้ชายที่เรียกผมเมื่อกี้เอ่ยออกมาอย่างเสียขวัญสุดๆ นี่ผมไม่ได้จะเสกควายเข้าท้องเขานะ อ่อ.. ผมจำได้ล้ะ หมอนี่คงมาจากชมรมหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนสินะ

“ขอโทษทำไม จะให้ไปที่ชมรมใช่ไหม” เขาพยักหน้าหงึกๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเดินนำผมไปอย่างรวดเร็ว ส่วนผมก็ก้าวตามไปช้าๆอย่างใจเย็นนั่นล่ะ

ชมรมหนังสือพิมพ์

“อร้ายยย เจ้าชายขา..  เจ้าชายของจินนี่”

“เจ้าชายหันมาทางนี้สิคะ..”

“เจ้าชายหล่อละลายยย.. อ้า-///-”

“กรี๊ดด รอยยิ้มเจ้าชายยยย”

เสียงชะนีที่กำลังเบียดกันเกาะกระจกห้องชมรมดังลอดเข้ามาด้านใน ผมได้แต่ส่ายหัวอย่างรำคาญ จะอะไรกันนักหนา.. ผมเงยหน้ามองต้นเหตุ ก็แค่ผู้ชายหน้าตาดีมากๆ ขาวสุดๆ แถมสูงโคตรๆ เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน แถมเล่นกีฬาได้ดีแทบทุกอย่าง เต้นได้ระดับมืออาชีพ เป็นแรปเปอร์ของวงบีเอพี วงดนตรีของโรงเรียนแค่เนี้ย โถ้วว เหมือนเขาจะรู้ว่าผมจ้องเขาอยู่ เลยส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยะๆกลับไป เพราะเสียงด่าจากนอกห้องนะสิ!!

“กรี๊ดดดดดดดดดด นังแม่มด! ใครให้แกยิ้มคืนเจ้าชายย่ะ เขายิ้มให้ฉันยะ!!” กูเป็นผู้ชาย.. มันยิ้มให้กูเห็นๆอิดรอกส์

“ม่ายยยย เจ้าชายอย่าไปยิ้มให้แม่มดนะ” ไม่ทันล้ะ มันยิ้มให้กูแล้วล่ะ.. ผมควรดีใจป้ะ?? จุนฮงเลื่อนมือมาจับมือผมไว้ หันไปส่งยิ้มให้กล่องที่กำลังแชะๆรัวๆแบบกลัวผมจะโพสท่าทัน ผมเลยได้แต่แสยะยิ้มที่แสนจะดูดีให้กล้องไป

“อย่ามาแตะต้องเจ้าชายนะยู ยองแจจจจจจจจจจจ!!” มันจับกูก่อนว้อยยยยย ผมหน้าหงิกอย่างหัวเสีย

“โอเค เรียบร้อยย” ตากล้องพูดออกมาหลังจากที่ผมยืนยิ้มหน้าหงิกฟังชะนีด่าตัวเองร่วมสิบนาที

“ขอบคุณมากครับๆ” พวกชมรมหนังสือพิมพ์พากันกล่าวขอบคุณผมและจุนฮง ผมก็โค้งตอบกลับไปอย่างมีมารยาท แล้วรีบออกมาทันที ส่วนเจ้าชายนะหรอ.. ก็เดินตามผมออกมานี่แหละ พร้อมกับพวกชะนีเป็นขโยงเลย

“น่าๆ ยองแจอย่าไปสนใจเลยนะ” เสียงพูดปลอบใจพร้อมมือที่ตบเบาๆที่ไหล่ทำให้ผมยิ้มได้

“เออ กูไม่สนใจอยู่ล่ะฮิมชาน” ผมเอ่ยตอบออกไป มันส่งยิ้มโชว์ฟันหน้ามาให้อย่างน่ารักเลยครับ เพื่อนผมคนนี้ชื่อคิม ฮิมชาน มันเป็นนางฟ้าครับนางฟ้า แองเจิ้ลเป็นชื่อที่คนในโรงเรียนตั้งให้มัน เหมือนกับผมที่ได้ฉายาว่า “แม่มด” นี่ล่ะ ผมไม่เคยทำอะไรใครนะ ชีวิตบัดซบจริงๆ=______=

“แย่หน่อยแหละ เสือกมีคู่แข่งเป็นเจ้าชาย” ผมส่ายหัวไปมา จะแข่งกับใครก็ชั่งมันเถอะ.. มันไม่ใช่สงครามซะหน่อย คิดว่างั้นนะ เฮ้อออออออออออออ

“หัดยิ้มเยอะๆบ้างนะมึงอ้ะ หน้างี้จะเป็นแม่มดจริงล้ะ ตีนกาเริ่มขึ้นแล้ว 5555555555” ฮิมชานตบหัวพร้อมหลอกด่าผมไปอีกดอกแล้วมันก็วิ่งหนีส้นตีนผมทันที จำไว้นะมึง เหอะ!

การเรียนวันนี้จบลงไปด้วยดี ฮิมชานมันกลัวผมจะถีบมันครับ มันเลยขอย้ายที่กับไปนั่งที่ของจงออบแล้วให้จงออบเพื่อนตาตี่ของผมอีกคนมานั่งคั่นผมกับมันไว้ โด้ววววว เหยินแม่งป๊อด- -

ผมเก็บของเข้ากระเป๋าแบบลวกๆ รำคาญเสียงชะนีที่ยังไม่วายตามหลอกหลอนผมถึงห้อง.. ทำไมกูต้องอยู่ห้องเดียวกับจุนฮงด้วยนะ รำคาญญญ ไมได้อิจฉาเลยจริงๆ

“กูไปล่ะ” ผมสะพายกระเป๋าบอกลาเพื่อนทั้งสองที่ยังคงอืดอาดเก็บของของมันต่อ  รีบจ้ำออกจากห้องเพราะรำคาญเสียงชะนีที่ยังร้องไม่หยุด ย๊า!! โลกนี้จะมีไหมความสงบ

ผมเดินออกมาจากโรงเรียนได้เกือบครึ่งทางล่ะ เดินเอื่อยๆแบบไม่รีบร้อนแต่เหมือนผมจะลืมอะไร.. ผมเปิดเป้ล้วงๆดูของข้างในอย่างร้อนใจ กูไม่อยากกลับไปเอาหรอกนะ! แต่ผมต้องไปเอาว้ะ ผมหันหลังกลับไปทางที่พึ่งเดินมา อีกสิบนาทีจะถึงบ้านอยู่แล้ว อยากกลับบ้านใจจะขาดแต่จะไม่ไปเอาก็ไม่ได้ รายงานกลุ่มของผมกับฮิมชานและจงออบนะสิ ถ้าไม่ทำคืนนี้ให้เสร็จส่งไม่ทันแน่ๆ ไม่น่ารีบเลยกู ยองแจเหนื่อยใจ..

ผมเดินกลับเข้ามาในโรงเรียน ตอนนี้แทบไม่มีนักเรียนเหลือเลยครับ ส่วนมากจะอยู่ที่สนามไม่ก็ห้องชมรมแต่ตามห้องเรียนนี่อย่างร้างเลยอ้ะ ผมหยุดเดินเมื่อถึงห้องตัวเอง

กุกกักๆๆ กึก

“จูเลียตอยู่ไหน.. ออกมาเถอะนะ” ผมขมวดคิ้วมุ่น  ใครมันทำอะไรในห้องว้ะ ด้วยความสงสัยผมเลยเปิดประตูออกทันที สายตาก็ส่งไปเห็นก้นของใครบางคนที่เหมือนกำลังก้มหาอะไรสักอย่างอยู่ มันส่ายไปมาด้วยแหละ.. เหมือนเขาจะรู้ถึงการมาของผม

เอ๊ะ..

“เอ๊ะ” เจ้าชายหน้าเหวออย่างช่วยไม่ได้ ผมก็เหวอไม่ต่างกัน ใครจะไปคิดล่ะว่าเจ้าชายจะมาทำแบบนี้อยู่ในห้องอ้ะ สรุปคือกูอึ้งงงงงงง

“มาทำอะไรนะ!!”  เจ้าชายถามผมเสียงดัง ดูท่าเขาคงอายอ้ะ หน้าใสๆของเจ้าชายมันแดงอย่างเห็นได้ชัดเลยครับทุกคน!

“แค่มาเอารายงาน! นายล่ะทำอะไรอยู่=__=” ผมถามออกไปอย่างอดไม่ได้ มันสงสัยจริงๆครับ

“มะ.. ไม่มีอะไรหรอก!!” จุนฮงตอบผมเสียงสั่น พร้อมกับส่ายหัวไปมาแรงๆ มึงไม่ต้องปฏิเสธกูขนาดนั้นก็ได้.. หัวจะหลุดเอานะ ผมถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจไม่สนใจเขา รีบไปเอารายงานแล้วกลับบ้านดีกว่า ผมเดินมาถึงโต๊ะก็รีบล้วงเอารายงานออกมาทันที แต่ตาก็ดีเกินไปเห็นตุ๊กตากบสีเขียวตัวเล็กๆที่แอ้งแม้งอยู่ได้โต๊ะผม ของผู้หญิงคนไหนในห้องเนี่ย.. แม่งโคตรมุ้งมิ้งอ้ะ ถถถถถถ

“กบ” ผมหัวเราะเบาๆแล้วเก็บมันขึ้นมา

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงจากด้านหลังทำให้ผมสะดุ้ง เจ้าชายมันเป็นอะไรของมัน

“จูเลียตตตต อยู่นี่เองหรอลูกกกกกกก” ผมหันหลังกลับไปมอง แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกรอบพร้อมถอยวืดเมื่อร่างสูงๆของจุนฮงกระโจนเข้าใส่ มือกำตุ๊กตากบไว้แน่น

“กบนี่หรอ? มันตกอยู่ใต้โต๊ะฉันน่ะ” จุนฮงก้มหน้าต่ำจนผมไม่สามารถเห็นสีหน้าเขาได้ หรือว่าไอ้กบนี่จะเป็นของเขานะ?

“ของนายหรอ?” ผมยื่นตุ๊กตากบที่อยู่ในมือตัวเองไปให้เขาดู ก่อนที่ผมจะอึ้งอีกรอบ..

“ใช่แล้ว!! มันเป็นสมบัติล่ำค่าของฉันเลยนะ คุณย่าเป็นคนให้ฉันไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย เพราะมีจูเลียตเลยทำให้ฉันมีความกล้าในการทำสิ่งต่างๆ มันเหมือนมีคุณย่าอยู่ด้วยตลอดอ้ะ ฮรื้ออออออ ขอร้องล่ะคืนให้ฉันเถอะนะ แง้ๆT[]T” เจ้าชายน้ำตาไหลพราก.. ต๊ายตาย นี่นะเหรอเจ้าชาย น่าแกล้งชะมัดยาดด=..= ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

“อ๋อ.. งี้เองหรอ ชักน่าสนใจแล้วสิ” ผมพูดเสียงยานๆราวกับจะกวนเขา ตรงๆคือตั้งใจกวนนั่นแหละ มองกบตัวน้อยที่อยู่ในมือ รอยยิ้มแม่มดปรากฏบนหน้าซะงั้น .. กูเป็นผู้ชายครับ

“ขอร้องล่ะ คืนเถอะนะ” จุนฮงพูดเสียงอ่อยขณะที่พยายามเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เขาดูแตกต่างจากตอนปกติลิบลับเลยล่ะ น่ารักดี.. ฮ่าๆๆ

“แลกกับอะไรล่ะ?”

“อะไรก็ได้ ฉันยอมทุกอย่างเลย”

“เห.. อะไรก็ได้หรอ” ผมมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ

 “อะไรก็ได้.. ถ้านายอยากชนะประกวดฉันจะถอนตัว ถ้านายอยากได้เงินฉันก็จะหามาให้ ถึงขายตัวก็ยอมTT[]TT” ผมแอบกลั้นยิ้มมองเจ้าชายที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าอีกแล้ว เหมือนเด็กน้อยเลยให้ตายสิ

“อยากได้คืนขนาดนั้นเลยหรอ”

“อื้ออ ให้เป็นทาสนายก็ได้ ฉันยอม อึก..TT__TT” เวรล่ะ.. แม่งเริ่มสะอื้นล้ะ มันจะร้องไห้แล้วครับทุกคน 

“ถ้างั้น..” ผมแสยะยิ้มกว้าง จุนฮงดูเหมือนจะกลัวผมเอามากเลยๆ หึหึ

“เอาไป” ผมจับมือเขาขึ้นมาก่อนจะยัดตุ๊กตากบใส่มือไป จุนฮงเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่มันตกใจอะไร.. ผมก็แค่คืนของให้เองนะเว้ย-__-“

“ของสำคัญนะ คราวหน้าคราวหลังก็ดูแลดีๆล่ะ” ผมยีหัวเจ้าชายไปอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะยกมือขึ้นบ๊ายบายเขา กลับบ้านดีกว่าเรา

“เดี๋ยวสิ นายจะไม่เรียกร้องอะไรเลยหรอ? นายคิดอะไรอยู่นะ” ผมก็ต้องหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกอีกครั้ง จุนฮงกลับมาเป็นเจ้าชายเหมือนเดิมแล้ว

“เปล่านี่ ทำไม?”

“ก็นายรู้ความลับของฉันแล้ว” ผมหัวเราะดังๆอย่างหยุดไม่อยู่ ถึงจะบอกว่ากลับมาเป็นมาดเจ้าชายก็เถอะ แต่หน้าตาเขาตอนนี้มันเหมือนลูกหมางงอ้ะ คิดภาพออกป้ะ? เห็นแล้วมันอดขำไม่ได้ว้ะ 555555555

“โถ้วๆๆ อย่ากลัวไปหน่อยเลยเจ้าชาย ฉันไม่ได้ใจร้ายแบบนั้น แค่นี้นายก็ต้องแบกความหวังของคนอื่นไว้ ลำบากจะตายอยู่ล่ะ คนเรามันก็ต้องมีความลับของตัวเองทั้งนั้นล่ะ! 555555” ผมพูดไปขำไป ดูหน้าเขาตอนนี้สิ อึ้งอย่างกับตอนผมเห็นจีดีในเอ็มวีใหม่ของลุงไซ

“เย็นมากแล้วนะ ฉันไปล่ะ นายก็รีบกลับ” ผมบ๊ายบายเขารอบที่สองก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้านจริงๆซะที

คนเรานี่ดูกันที่หน้าตาไม่ได้เลยแฮะ มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเจ้าชายก็มีส่วนที่น่าสนใจ.. น่าแกล้งสุดๆไปเลย ว้ะฮ่าๆๆๆ






 

________________________________________________

สำหรับโล่ชานนะค่ะ ฟองจะมาแต่งต่อให้แน่นอนค่ะ

แต่ตอนนี้เอาฟิคโล่แจมาให้อ่านอีกแล้วอ้ะ ถถถถถถถ

ขอยืมพล็อตมาจากPenguin Princeของอ.เคียวสุเกะ สนพ.บงกชค่ะ-..-

เมื่อก่อนเคยอ่านนานมากๆแล้วไปเจอมามันน่ารักมากเลยอยากเอามาเขียน

เอามาแปลงเป็นฉบับโล่แจแทน คึคึ อยากเห็นแจแกล้งจุนฮงมานาน-/-

ขอบคุณลีดเดอร์ทุกคนที่อ่านนะค่ะ จุ๊บ จุ๊บ