B.A.P, life in my fic

ลำดับตอนที่ #12 : [SF] I'm not afraid, If you love me 2" LoChan

B B

[OS] I'm not afraid, If you love me

Couple:  LoChan

Rate:  PG

สองมือเรียวยกขึ้นโบกไปมาให้เด็กน้อยที่ตนพึ่งได้รู้จักวันนี้ช้าๆ จุนฮงกระโดดเกาะรั้วเหมือนตอนที่เข้ามาแล้วค่อยๆปีนขึ้นไปด้านบน โดดข้ามไปด้านนอกอย่างชำนาญ

“พี่ฮิมชาน พรุ่งนี้ผมจะมาหาอีกนะ” สองมือเล็กยงขึ้นป้องปก ตะโกนบอกที่คนยืนบอกมือให้เขาทางด้านในด้วยความร่าเริง ฮิมชานพยักหน้าเล็กน้อย สายตามองตามจุนฮงที่โบกมือบ๊ายบายไปมาจนลับสายตาไป

“ขอโทษนะ..” เสียงแผ่วเบาถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบาง ฮิมชานหันเสี้ยวหน้าไปมองคนที่มาใหม่ด้านหลัง

“ทั้งๆที่ไม่ควรแท้ๆ ขอโทษจริงๆ” คำขอโทษยังถูกเอ่ยออกมาจากปากของฮิมชานไม่หยุดแม้เขาจะหันกลับไปมองเส้นทางที่จุนฮงพึ่งเดินจากไปแล้วก็ตาม ยองแจเดินเข้ามากอดฮิมชานไว้หลวมๆ ส่วนแดฮยอนยกมือขึ้นลูบเส้นผมนิ่มอย่างปลอบโยน

พวกเขาเข้าใจดี.. ความรู้สึกของฮิมชานนะ

ดวงอาทิตย์กำลังลับไป.. เป็นเวลาล่าของพวกเขาแล้ว ฮิมชาน ยองแจและแดฮยอนต่างแยกย้ายกันไปหาอาหารมื้อค่ำสำหรับตัวเอง อาหารของพวกเขาก็คงไม่พ้นเลือดสดๆของมนุษย์สักคนที่หลงมาติดกับดักของพวกเขานั่นล่ะ

จุนฮงรีบถไลสเก็ตบอร์ดกลับไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว นี่มันเย็นมากแล้ว ถ้ากลับช้าไปมากกว่านี้ต้องโดนคุณแม่สวดเอาอีกนะสิ TT

กึก! จุนฮงหยุดสต๊อปทันทีที่ถึงหน้าบ้านตัวเอง ปลายเท้าเล็กถีบปลายสเก็ตบอร์ดให้เด้งขึ้นก่อนจะจับมันแนบแขนไว้ ภวนาให้แม่ของเขาไม่สวดที่ตัวเองกลับบ้านช้าอย่างเต็มที่

ปัง!!

“ชเว จุนฮง!! ไปถเลถไลสเก็ตบอร์ดถึงไหนมาห๊า!!” เสียงแปดหลอดของแม่จุนฮงดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูมาต้อนรับลูกชายอย่างอบอุ่น จุนฮงยงมืออุดหูแทบไม่มัน พระเจ้าไม่ได้ยินคำขอของเขาสินะ.. จียงดึงหูลูกชายสุดที่รักเข้าบ้านทันที

“โอ้ยๆๆๆ คุณแม่จียง คุณนายครับบบ.. แม่ครับๆๆ เจลโล่ขอโทษคร้าบบบบบบ” จุนฮงได้แต่ครวญครางอ้อนวอนและขอโทษจียงสุดๆ แต่มีหรอที่คนอย่างจียงจะยอม! ลูกชายกลับบ้านค่ำๆมืดๆแบบนี้คนเป็นแม่มันห่วงนะโว้ยยย

“ที่รักจ๋า ปล่อยลูกเถอะ หูแดงหมดแล้ว” ซึงฮยอนที่พึ่งเดินลงมาจากห้อง เมื่อเห็นจียงกำลังบิดหูจุนฮงเพื่อเป็นการทำโทษอยู่ก็ออกปากช่วยลูกทันที จุนฮงน้ำตาแทบไหล.. พ่อครับ ผมรักพ่อนะT[]T

“หยุดเลยนะ พี่ท็อป!! เพราะให้ท้ายลูกแบบนี้ไง ลูกถึงเป็นแบบนี้” จียงลากหูจุนฮงเข้าไปใกล้ซึงฮยอน ก่อนจะยกมือที่ว่างบิดหูสามีตัวเองคนละข้างกับลูกชาย ให้ท้ายกันนักต้องสั่งสอนทั้งคู่!!!

“โอ้ยยยๆๆ จียงจ๋า.. พี่ท็อปขอโทษน้าTT”

“แม่ครับ เจลโล่ขอโทษ ฮรื้ออออออTT”

“สวัสดีครับคุณครู” หลังจากที่บอกลาคุณครูที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว จุนฮงก็รีบเก็บกระเป๋าของตัวเองและวิ่งออกจากห้องเรียนไปทันที เป้าหมายของเขาหรอ.. ไม่พ้นบ้านผีสิง บ้านพี่ฮิมชานนะสิ!!

“แฮ่กๆ..” จุนฮงหอบหายใจเล็กน้อยเมื่อมาถึงหน้าบ้านของฮิมชาน สองมือท้าวไว้ที่หัวเข่า เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด เขาวิ่งจากโรงเรียนมาถึงบ้านฮิมชานโดยทำสถิติที่สิบนาทีเองนะ หลังจากหายเหนื่อยจุนฮงก็เดินไปเกาะรั้วบ้านไว้ จ้องไปข้างในมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นฮิมชาน จุนฮงเลยตัดสินใจปีนรั้วบ้านเข้าไปเหมือนเมื่อวาน

“เด็กไม่ดี” ฮิมชานถอนหายใจน้อยๆขณะที่มองจุนฮงกำลังปีนรั้วบ้านตัวเอง

“555 เด็กคนนั้นสุดๆไปเลยนะ” ยองแจกุมท้องขำตัวงอ เขาไม่เคยเจอเด็กที่ใจกล้าขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ กล้าปีนบ้านของแวมไพร์เนี่ยนะ 5555555555555 ไม่รู้ว่าสติไม่ดีหรือเป็นคนไม่เต็มกันแน่ แดฮยอนได้แต่ส่ายหัวน้อยๆอย่างระอา เรื่องเด็กคนนั้นให้ฮิมชานจัดการแล้วกัน

“งั้นไปล่ะ” ฮิมชานพูดทิ้งไว้ก่อนจะหายตัวไปปรากฏตรงหน้าจุนฮงที่พึ่งปีนรั้วเข้ามาสำเร็จ จุนฮงที่กำลังจะก้าวเข้ามาก็ชนตุบเขากับร่างบางๆของฮิมชาน ใบหน้าใสเงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วส่งยิ้มกว้างให้

“ผมมาแล้ววว” ฮิมชานพยักหน้าเล็กน้อย จุนฮงจับมือเย็นชืดของฮิมชานไว้แน่นแล้วออกแรงพาอีกคนมานั่งที่สวนข้างบ้าน ฮิมชานรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือเล็กๆนั่น ทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้

“มือพี่เย็นจัง”

“ฉันเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่คน.. ไม่สิ เคยเป็นคน” จุนฮงเอียงคออย่างสงสัย ฮิมชานมองท่าที่น่ารักๆนั่นด้วยความเอ็นดู

“สงสัยหรอ?” หัวกลมๆพงกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ฮิมชานระบายยิ้มหวาน

“เมื่อก่อนพี่ก็เป็นคนเหมือนนาย สักสองร้อยปีก่อนล่ะมั้งที่พี่ยังเป็นคนอยู่ คืนหนึ่งพี่กลายเป็นเหยื่อของแวมไพร์ ส่วนมากคนที่โดนแวมไพร์กินจะกลายเป็นซากกระดูกแห้งๆไม่มีทางรอดเพราะแวมไพร์จะดูดเลือดของมนุษย์ออกไปและแทนเข้ามาด้วยเลือดแวมไพร์ แต่พี่เป็นกรณีพิเศษ พี่สามารถปรับตัวเขากับเลือดของแวมไพร์ได้มันเลยทำให้พี่กลายเป็นแวมไพร์แล้วก็อยู่มาจนทุกวันนี้”

“อ้อ=O=”

“มันแย่มากเลยล่ะ” ฮิมชานพูดเสียงเบาเหมือนกับพูดกับตัวเอง แต่จุนฮงก็ยังไม่วายได้ยิน เป็นเด็กก็หูดีแบบนี้ล่ะ มือเล็กๆของเด็กเอื้อมไปแปะไว้ที่แก้มสองข้างของฮิมชาน จุนฮงออกแรงยืดออกช้าๆ

“ผมจะเป็นแวมไพร์ได้ไหม จะได้อยู่กับพี่ฮิมชานตลอดไป” จุนฮงพูดออกมาด้วยสีหน้าซีเรียสสุดๆจนฮิมชานรู้สึกขำไม่ได้ เขาหัวเราะออกมาดังซะจนจุนฮงหน้าเสีย ปากเล็กๆเบะออกอย่างไม่พอใจ

“พี่ขำอะไรอ้ะ”

“นายอยากเป็นจริงๆหรอ ไม่กลัวตายหรอไง ไม่ใช่ว่าใครโดนแวมไพร์กัดก็จะเป็นแวมไพร์ได้นะ”

“ไม่กลัวหรอก! พี่ทำให้ผมเป็นแวมไพร์สิ ผมเชื่อว่าถ้าเป็นพี่ต้องทำให้ผมเป็นได้แน่ๆอ้ะ พอผมสิบแปดจะพาแม่มาขอพี่แต่งงานดีป้ะ?” ฮิมชานเขกหัวจุนฮงไปทีหนึ่งจนหน้าทิ่มโต๊ะ

“จะบ้าหรอไง พ่อแม่นายคงยอมหรอก- -”

“ถ้าพ่อแม่ยอมพี่แต่งป้ะล้ะ” จุนฮงลูบจมูกตัวเองเบาๆ ดั้งยิ่งไม่มีดันตบเขาหน้าฟาดโต๊ะซะงั้น!!

“แต่งสิ” จุนฮงยิ้มตาหยีกับคำตอบของฮิมชาน สองมือท้าวโต๊ะไว้เลื่อนหน้าไปใกล้แล้วขโมยหอมแก้มใสๆของฮิมชานมาฟอดใหญ่

จุ๊บบบบบบบ..

“ต่อให้พี่เป็นแวมไพร์ พี่ผีกระหัง ผีกระสือหรือผีนางนาค พี่รู้ป้ะว่าผมก็ไม่กลัวหรอก ถ้าพี่รักผมอ้ะ-..-”

________________________________________________________
จะจบดีไหมนะ ถถถถ มีใครอยากให้แต่งเรื่องนี้ต่อไหม

หรือจะให้จบแค่นี้ดีค่ะ? แล้วเขียนโล่แจต่อ คึคึ?
ใครไปเล่นสงกรานต์ก็ขอให้สนุกนะค่ะทุกคน ระวังตัวกันด้วยนะค่ะ