B.A.P, life in my fic

ลำดับตอนที่ #11 : [SF] I'm not afraid, If you love me 1" LoChan

B B

[OS] I'm not afraid, If you love me

Couple:  LoChan

Rate:  PG

ไม่ได้.. ไปไม่ได้นะ

อย่าไปเด็ดขาด.. ไปไม่ได้หรอกฮิมชาน

ดวงตาเรียวจับจ้องไปยังของเด็กน้อยผมสีเทาหม่นที่กำลังพยายามปีนรั้วเข้ามาภายในบ้านของตนด้วยความเงียบงัน เด็กน้อยกำลังจะข้ามเข้ามาในอาณาเขตของพวกเขาเสียแล้ว

“อยากไปหรือ..” ฮิมชานละลายตาจากเด็กน้อยมาที่เจ้าของเสียง แดฮยอนยกแก้วไวน์ในมือขึ้นจิบช้าๆระหว่างรอคำตอบจากฮิมชาน

“เปล่า” ใบหน้าคมเข้มเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“โกหก เจ้าชอบมากไม่ใช่หรือ.. มนุษย์น่ะ” เสียงที่สามดังขึ้นพร้อมสองแขนเรียวสอดเข้ามาสวมกอดฮิมชานจากด้านหลัง ฮิมชานมองยองแจด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“สอดรู้”

“คิกๆ เราอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้วฮิมชานอา.. นานแค่ไหนแล้วที่เหลือแค่พวกเรา” ยองแจพูดพร้อมมองหน้าฮิมชานแล้วเลื่อนไปมองแดฮยอนต่อ รอยยิ้มหวานในตอนแรกเลือนหายไปจากใบหน้าน่ารักเสียแล้ว

นั่นสิ.. นานแค่ไหนแล้วนะ ที่คนสำคัญของพวกเขาต่างพากันตายจากไป

แดฮยอนเหลือบตามองไวน์สีสวยที่สงบนิ่งอยู่ในแก้ว จมลงไปกับความคิดของตัวเอง ยองแจเองก็ปล่อยมือออกจากฮิมชานเดินไปนั่งข้างๆแดฮยอนก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาเปิดอ่านเงียบๆ

“ข้าคงต้องไป” ฮิมชานพูดขึ้นมาเสียงเรียบเมื่อเห็นเด็กน้อยคนเดิมกำลังเดินย่ามอย่างสบายใจเข้ามาในพื้นที่หวงห้ามสำหรับมนุษย์

“อย่าเผลอ”

“ระวังด้วยละฮิมชาน”

“ย๊า!! พวกนาย! เอาสเก็ตบอร์ดของฉันคืนมานะ” จุนฮงตวาดใส่กลุ่มเด็กรุ่นเดียวกันที่กำลังรุมหัวแกล้งเขาอยู่ ฟันคมๆขบเข้าหากันจนได้ยินเสียงกรอดๆ มือทั้งสองข้างกำแน่นอยู่ข้างลำตัว เด็กน้อยที่คิดจะแกล้งร่างสูงกลับเหงื่อตกอย่างช่วยไม่ได้

“เอาคืนมา” เสียงของจุนฮงดังลอดไรฟันจนเด็กตัวอ้วนที่ถือสเก็ตบอร์ดของกลางที่จุนฮงต้องการได้คืนตัวสั่นหงึกๆ

“เอามานี่ดิ๊” เด็กชายผิวดำที่ดูท่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มดึงสเก็ตบอร์ดของจุนฮงจากเด็กอ้วนไปถือไว้

“สำคัญมากหรอ?” จุนฮงตอบได้เลยว่ามันสำคัญกับเขามากๆ เพราะมันเป็นของที่พี่ชายที่ชื่อยงกุกที่เขาแสนเคารพรักให้ไว้ก่อนที่จะย้ายบ้านไปนะสิ!! จุนฮงพยักหน้าตอบ

“งั้นเข้าไปเอาคืนเองในบ้านผีสิงล่ะกัน!” เด็กตัวดำยิ้มเยาะก่อนจะขว้างสเก็ตบอร์ดของจุนฮงเข้าไปภายในบ้านหลังเก่าที่ดูราวกับคฤหาสน์หลังใหญ่เสียมากกว่าซึ่งคนในหมู่บ้านต่างบอกเด็กๆว่าเป็นบ้านผีสิง บ้านต้องสาปที่ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเข้าไปเด็ดขาด แม่จุนฮงเองก็เคยบอกเขาแบบนั้นเช่นกัน

“เวรเอ้ย!!” จุนฮงซัดหมัดหนักๆใส่หน้าคนที่โยนสเก็ตบอร์ดของเขาไปอย่างแรงจนเลือดกำเดาไหล เด็กคนนั้นกุมจมูกแน่น ร้องไห้จ้าก่อนจะพาพรรคพวกวิ่งจากไป จุนฮงสถบออกมาอย่างอารมณ์เสีย

ว่าไปก็ดีไม่ใช่หรอ.. ยังไงเค้าก็อยากเข้าไปในบ้านหลังนั้นอยู่แล้ว ถึงแม่รู้ก็มีข้ออ้างอยู่ดี พอคิดได้แบบนั้นจุนฮงก็เผยยิ้มกว้างอย่างเด็กที่กำลังนึกสนุกค่อยๆกระโดดเกาะรั้วสูงมากกกกกก ของบ้านหลังนี้และพยายามปีนขึ้นไป

“อึ้บ.. อึ้บบ” ร่างยาวๆของเด็กตัวสูงเกินวัยค่อยๆปืนผ่านรั้วเข้ามาอย่างสบายๆ พอมาถึงบนด้านบนสุดของรั้วก็กระโดดลงมาจากด้านบน

ตุบ.. ลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย จุนฮงนั่งยองๆอยู่ซักพักเพื่อรอให้ขาหายชาก่อนจะลุกขึ้นยืดสุดตัวแล้วก้าวเดินไปช้าๆ กวาดตามองสำรวจบริเวณๆเก็บรายละเอียดไว้ทุกอย่าง

“ลูกรักของพ่ออ” ขายาวๆปรี่พาร่างสูงของจุนฮงเข้าไปหาสเก็ตบอร์ดสีฟ้าที่นอนแอ้งแม้งอยู่หน้าประตูบ้าน มือขาวจับสเก็ตบอร์ดขึ้นมาสำรวจก่อนจะเช็ดถูๆมันจนสะอาดวิ้งค์แล้วนีบมันแนบไว้ข้างลำตัว แววตาซุกซนมองประตูไม้บานใหญ่อย่างสนใจ

ข้างหลังประตูจะมีอะไรนะ.. มือข้างที่ว่ายกขึ้นวางบนลูกบิดและออกแรงบิด

แอ๊ดดด..

“แอร้กกกกกกกกกกกก” ยังไม่ทันทีจะได้เปิดประตู จุนฮงก็ถูกใครบางคนกระชากคอเสื้อเสียจนตัวลอยออกห่างจากประตู

“เด็กนิสัยไม่ดี” เสียงทุ่มหวานกระซิบข้างหู จุนฮงหันควับไปมองเจ้าของเสียงทันที

สวยมาก.. อย่างกะนางเอกหนัง จุนฮงคิดเมื่อเห็นใบหน้าของฮิมชานในระยะประชิด ใบหน้าน่ารักของจุนฮงเห่อแดงอย่างช่วยไม่ได้

“ออกไปได้แล้ว” ฮิมชานปล่อยมือออกจากคอเสื้อของจุนฮง พร้อมชี้นิ้วไปที่ประตูที่เด็กน้อยพึ่งปีนเข้ามา

“ไม่เอา” จุนฮงส่ายหน้ารัว

“ออกไป” ฮิมชานยังคงพูดแบบเดิม

“ไม่เอา” จุนฮงก็ยังคงส่ายหัวเหมือนเดิม

“อยากโดนกินหรอไง” จุนฮงเงยหน้ามองฮิมชานนิ่ง

“พี่จะกินผมหรอ”

“ไม่” ฮิมชานส่ายหน้า ยงมือขึ้นเกาคางเก้อๆ จุนฮงยิ้มกว้าง

“งั้นผมมาหาพี่อีกนะ”

“ห้ะ” ดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดจากเด็กตรงหน้า

“ผมขอมาหาพี่นะ” จุนฮงพูดย้ำออกมาอีกรอบ แก้มใสป่องขึ้นมาเล็กน้อย ฮิมชานมองอย่างไม่เข้าใจ เด็กนี่ไม่กลัวเขาหรือไง..?

“ฉันไม่ใช่คนนะ” ฮิมชานบอกเด็กน้อยไปตามความจริง เด็กน้อยพยักหน้ารับหงึกๆ

“พี่ดีกว่าเด็กนิสัยไม่ดีพวกนั้นซะอีก”

“ฉันไม่ใช่คน”

“ครับ ผมรู้แล้ว.. ผมเหงาอ้ะ ขอมาเล่นกับพี่เหอะนะ” จุนฮงขยับเข้ามาใกล้ฮิมชานมากขึ้น แขนเล็กๆกอดรัดเอวของฮิมชานพร้อมส่งสายตาออดอ้อนและน่าสงสารสุดๆมาให้

“ไม่” ฮิมชานดึงแขนเด็กชายออก พร้อมพูดปฏิเสธอย่างไร้เยื้อไย

“นะ..” จุนฮงยังไม่ละความพยายามที่จะมาเล่นกับฮิมชานต่อ

“ไม่”

“อึก..” ใช้วิธีปกติไม่ได้ผล จุนฮงเลยเริ่มทำตัวสะอึกสะอื้นขึ้นมา ฮิมชานผงะเล็กน้อย

“ผมเหงา.. อึก.. ผมเหงาจริงๆนะ” จุนฮงบีบน้ำตาออกมาเรียกคะแนนความสงสาร จนฮิมชานใจอ่อนยวบ มือเรียวถูกยกขึ้นมาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

“ก็ได้”

“ให้ผมมาเล่นด้วยใช่ไหม” ดวงตาเหงาๆที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตากับปากแดงสดเบะๆที่พร้อมจะร้องไห้โฮบังคับให้ฮิมชานพยักหน้าตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้

“เย้!!!” จุนฮงปาดน้ำตาทิ้งทันที ร้องเฮด้วยความดีใจ... อย่างน้อยเขาก็ได้เพื่อนเล่นใหม่แล้วล่ะนะ ถึงจะไม่ใช่คนก็เถอะ!!

พี่บังครับ จุนฮงวิ่งเข้าหาสิ่งลึกลับ สิ่งที่ท้าทายอย่างลูกผู้ชาย แบบที่พี่บังเคยสอนไว้แล้วนะครับ!!







 

______________________________________________

สวัสดีค่า! วันนี้มาพร้อมกับโล่ชานน้า มีใครอ่านคู่นี้ไหมเอ่ย?

คึคึ มาจากความฟินส่วนตัวเลยค่ะ ช่วงนี้คู่นี้ทำโมเม้นต์กระจายในงานแฟนไชน์

ความจริงฟองฟินคู่นี้มาตั้งแต่ช่วงแรกที่เป็นเบบี้แล้ว เพราะเป็นเมนหลักกับเมนรอง-..-

แต่ก็ดันมาต้านทานบังชานไม่ไหว แถมมาเจอโล่แจไปอีก เลยไม่ค่อยได้จิ้นคู่นี้

แต่มาดามกับมักเน่ก็หาโอกาสพากลับมาฟินอีกจนได้ ถถถถถ ซึ่งชอบมากอ้ะ-/-

สำหรับเอ็นซีบังชานนี่ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะ ฟองไม่มีฟีลแต่งเลยT^T

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า หวังว่าจะมีคนชอบโล่ชานแบบฟองบ้างนะค่ะ จุ๊บๆ :3