B.A.P, life in my fic

ลำดับตอนที่ #2 : [OS] In My Dream" Lox??

[OS] In my dream

Couple: Lox??

Rate: PG

ซ่า.. ซ่า..

ร่างสูงยืนเหม่อมองภาพทะเลเบื้องหน้าอย่างงุนงง ทะเลสีฟ้าครามต้องกับแสงอาทิตย์สีร้อนแรงจนเห็นเป็นประกายสีเขียว สุดลูกหูลูกตาเห็นเส้นปรายขอบฟ้าพร้อมกับอาทิตย์ที่กำลังหายลับไปตามเวลา สองเท้าเปลือยเปล่าค่อยๆก้าวเดินตามชายหาดไปอย่างไม่รีบร้อน มุมปากแค่นยิ้มออกมา

เมื่อก่อน.. จะมีคนตัวเล็กเดินกอดแขนเขาอยู่ข้างๆ ปากสวยขยับพูดนั่นนี่กับเขาไม่หยุดจนถึงบ้านพัก เพราะมีคนๆนั้นเลยทำให้ชีวิตเขาไม่เคยเหงา ไม่เหมือนกับตอนนี้.. ตอนที่ไม่มีเคนๆนั้นอยู่ข้างกาย อ้างว้าง เงียบเหงาราวกับตัวเขาเองนั้นก็ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้

 “จุนฮงงง.. จุนฮงอา” เสียงสดใสเรียกชื่อขอร่างสูง คนตัวสูงหยุดก้าวแล้วหันไปตามเสียงเรียก พบร่างเล็กๆของคนๆหนึ่งที่แสนจะคุ้นเคยกำลังวิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้นจนมาหยุดยืนตรงหน้า มือเล็กเอื้อมมาดึงแก้มจุนฮงเบาๆ

“อะไรกันจุนฮงอา ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ทำปากจู๋ๆใส่พร้อมทั้งหยิกแก้มใสของอีกคนแทนการดึงซะงั้น จุนฮงหัวเราะลั่น แววตาสั่นระริกพร้อมกับหัวใจที่ปวดหนึบ

“พอดีมองคนน่ารักนานไปหน่อย.. ขอโทษนะครับ” กล่าวขอโทษพร้อมเสียงที่สั่นเครือ มือเล็กค่อยๆปล่อยออกจากแก้มแต่กลับถูกมือของเจ้าของแก้มจับแนบไว้แบบเดิม น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

คิดถึง.. รักเหลือเกิน..

“จุนฮงไม่เอา.. จุนฮงอย่าร้องนะ” เสียงที่แสนคิดถึง แววตาที่แสนห่วงใยจากคนตัวเล็กยิ่งทำให้น้ำตามันไหลไม่หยุด

ไม่แมนเอาซะเลย ชเว จุนฮง.. คิดด่าตัวเองอยู่ในใจ มือหนาปาดหน้าตาออกจากใบหน้าลวกๆ

“คิดถึง” ร่างเล็กที่ได้ยินคำพูดของจุนฮงอมยิ้ม สองพวกแก้มแดงระเรื่อยอย่างเขินอาย จุนฮงรวบตัวร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด กอดร่างนั้นไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาและอ้อมกอดที่ว่างเปล่า...

.

.

.

น้ำตาหยดลงบนหมอนเป็นดวงๆ เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆ ก่อนแขนเรียวยาวยกขึ้นมาพาดปิดดวงตาที่บวมช้ำจากการนอนร้องไห้ ซักพักร่างนั้นก็ดันตัวขึ้นมานั่ง เหม่อมองไปรอบห้องอย่างไร้จุดหมาย

เช้านี้ก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว..  หลับตาลงอีกครั้งพร้อมภาพคนในฝันยังคงปรากฏเด่นชัดในความทรงจำ จุนฮงตัดสินใจลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าแล้วเดินห้องน้ำไปจัดการธุระในตอนเช้าของตัวเองราวกับคนไร้วิญญาณ

หนึ่งวันจบลงไปอย่างง่ายดาย

ร่างสูงยาวของจุนฮงทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ถอนหายใจออกมาหลายครั้ง หวังว่าชีวิตของตัวเองจะสั้นลงบ้างอย่างที่เขาบอกกันว่า “ถอนหายใจหนึ่งครั้ง ตายเร็วกว่าเดิม1วัน” นั่นนะ.. ถ้าเป็นจริงคงจะดี เปลือกตาปิดลงอีกครั้ง

ERR.. ERR!

นิ้วเรียวยาวกดรับโทรศัพท์ ก่อนจะแนบไว้ข้างหูอย่างไม่รีบร้อน

“ว่า?”

[เจลโล่! แฟนมึงอ้ะ อยู่กับใครก็ไม่รู้ว้ะสัสเอ้ย] ปลายสายตะโกนกรอกหูเขา น้ำเสียงดูร้อนรนผิดกับคนที่ได้ฟังที่ยืนนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไร

“ที่ไหน?”

[ที่… xxx มาเร็วๆเลยสัส] พอเพื่อนพูดจบประโยค จุนฮงก็ตัดสายทิ้ง เดินเอื่อยๆไปหยิบเสื้อโค้ต กระเป๋าตังค์และของจำเป็นเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมล็อคห้องของตัวเองให้เรียบร้อย

หัวเราะหรอ..

ดวงตาเรียวมองดูร่างเล็กๆที่กำลังหัวเราะกับใครอีกคนอย่างเขินอายเงียบๆ เพื่อนข้างกายตบบ่าเขาเบาๆเป็นการปลอบใจ จุนฮงได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น โดยไม่ได้ทำอะไร.. ทำอะไรไม่ได้จริงๆ

หัวใจหนักอึ้งไปหมด เจ็บจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา แม้แต่น้ำตาก็ไม่ไหล.. ร่างกายเย็นเชียบไปหมด

“มึงไม่เป็นไรนะ?” ถามพร้อมกับดึงจุนฮงมาโอบไว้หลวมๆ จุนฮงเงียบเหมือนเดิม สายตายังคงมองตามร่างเล็กที่ควงแขนกับผู้ชายที่อยู่ด้วยเดินห่างออกไปช้าๆจนลับสายตา

เกลียดเหลือเกิน.. มือเรียวยาวกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

แม้ว่าเป็นความฝัน ก็เกลียดเหลือเกิน.. ฝันที่เคยตอกย้ำเขาเสมอ ริมฝีปากเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้นที่จะลอดออกมาแสดงความอ่อนแอของตัวเอง

ภาพเบื้องหน้าขุ่นมั่วไปหมด สิ่งรอบข้างที่เคยเห็นกำลังเลือนหายไป แต่ที่ปรากฏชัดกับเป็นคนๆหนึ่งที่เฝ้าฝันถึงทุกเวลา ทุกวินาทีที่ยังคงหายใจ หรือกระทั่งในความฝันก็ยังคงมีคนๆนี้อยู่เสมอ

ใบหน้านั้น..

เสียงนั้น..

คำพูดว่ารักที่เคยฟังนั้น..

เด่นชัดราวกับเรื่องจริง.. ครั้งหนึ่งที่มันเคยเกิดขึ้นและผ่านมาแล้ว ร่างกายสูงโปร่งสั่นระริก เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ดังออกมาพร้อมน้ำตา

.

.

.

ลืมตาขึ้นมาในความมืดพร้อมน้ำตาที่กลิ้งออกมาจากหางตา จุนฮงฝัน.. ฝันเหมือนเดิม ความฝันซ้ำซากที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำและจิตใจ อยากให้มีซักคืนที่จะได้นอนหลับโดยไม่ต้องฝันถึง จุนฮงก็อยากจะหลับไปตลอดกาล แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังคงตื่นขึ้นมาจากฝัน ฝันดีหรือฝันร้ายนั้น.. จุนฮงตอบไม่ได้จริงๆ

หากวันนี้ผมได้พบหน้าคุณอีกครั้ง 

ถ้าผมทำอย่างนั้นได้ ถ้าเกิดคุณกลับมาหา... 

ถ้าหากว่าได้นอนหลับข้างกายคุณอีกสักครั้ง 

ถ้าผมทำแบบนั้นได้… 

ก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย 

ถ้าหากว่าผมสามารถนอนหลับได้... 

_____________________________________________________________________

เหมือนแต่งไม่จบ.. แต่ความรู้สึกมันจบไปแล้วง่าา.. 55555555555555 
มันคงไม่ดราม่าเท่าไร อันนี้แต่งเองงงเองจริงๆค่ะ คือมือมันพิมพ์ไปเรื่อยไม่มีพล็อตมีแพลน
เลยออกมาเป็นแบบนี้ซะงั้น อาจจะไม่ดีเท่าไร แถมจบลวกอีก.. ไปจิ้นต่อกันเองน้าาT^T

 

B B