w a i t.

I don’t quite know,

How to say,

How to feel.

เพตราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายืนอยู่หน้าโรงเรียนนี้มานานกี่ชั่วโมงแล้ว เพราะตอนนี้เธอยกข้อมือดูเวลาซ้ำไปซ้ำมาเป็นรอบที่ 100 ทำไมเธอถึงต้องนับ เพียงเพราะจะได้รู้สึกว่าการรอคอยมันน่าสนุก แต่ตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอจะรอไหวหรือเปล่า

แต่สิ่งที่แน่ใจนั้นมีเพียง

เจ้าของคำถามที่ถามเธอไปเมื่อวันก่อน

ยังไม่มา

แต่เธอก็คิดว่าไม่เป็นไร อย่างไรคำตอบที่เธอจะให้เขานั้น

ก็มีแค่คำตอบเดียว

และเธอก็รอที่จะให้คำตอบกับเขาอยู่แล้ว

-----------------------

Those three words,

Are said too much.

They’re not enough.

เจตนิพัทธ์วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต พลางบ่นในใจถึงรุ่นน้องที่ชวนชายหนุ่มคุยจนติดลม กระทั่งลืมว่าตัวเองนัดกับใคร กว่าจะนึกขึ้นได้ ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว

และเป็นดังที่ชายหนุ่มคิดเอาไว้

พื้นที่ตรงหน้าโรงเรียน

ได้ว่างเปล่าเสียแล้ว

จะโทษใครได้ก็เขาเนี่ยแหละที่ผิดนัด

แต่เอาเถอะ

อย่างไรเสีย เขาก็จะรอคำตอบนั้นแบบเงียบๆ

และหวังว่าการรอนั้น จะไม่ใช่การรอคอยไปตลอดกาล

บ้าที่สุด เปิดนิยายอีกเรื่องจ้า

พอดีพลอตวนในหัวตลอดเลย ฮือ