เรื่องเล่าไม่มีวันจบ...(Y นิดๆ)

ลำดับตอนที่ #1 : อยากไปเสม็ด....

กู..นที : ทำไรอยู่วะมึง

K!M : ดูหนัง

กู..นที : อาทิตย์หน้ากูไปเสม็ดวะ

K!M : เฮ้ย กูไปด้วย

กู..นที : กูไม่ได้มาชวนมึง กูมาบอกไว้เดี๋ยวมึงจะคิดถึงกู

K!M : ขอบคุณนะมึง

กู..นที : งั้นมึงไปดูหนังต่อซะ กูบอกบอกแค่นี้แหละ

K!M : เออ อย่าลืมของฝากกูด้วยนะเว้ย

กู..นที : เออ มึงดูแลตัวเองดีๆด้วย กูเป็นห่วง

K!M : สัด กูจะอ้วก

กู..นที : อ้าว นี่มึงท้องแล้วเหรอวะ 
             งั้นกูไม่ไปเสม็ดละ เดี๋ยวกูไปดูมึงแทน

K!M :  ไอห่าน กูไม่ขำวะมุกมึงเนี่ย มึงรีบๆไปเลยไป

กู..นที : เออๆ

K!M : ไอเวรเอ้ย

...................................................................................

จบบทสนทนาทาง MSN ผมก็กลับมานั่งดูหนังต่อ       แต่ใจมันไม่เลิกคิด.....ผมอยากไปเสม็ดว่ะ!!!!



ผมกับไอทีรู้จักกันตอน ม.4 มันได้ที่นั่งข้างๆผม มันเป็นคนเข้ากับคนง่าย เฮฮา บ้าบอ ก็เลยสนิทกับผมที่ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นเร็ว

มันเป็นคนหัวดีใช้ได้ เรียนๆเล่นๆ แต่คะแนนแม่งออกมาดีกว่าผมซะอีก

แต่ถ้าถามเรื่องหน้าตา มันจัดอยู่ในระดับกลางๆไม่ได้หล่อชั้นแนวหน้า แต่มันเสน่ห์แรงครับ สาวๆระดับหน้าก็เลยเสร็จมัน ทั้งรุ่นพี่รองประธานนักเรียน เพื่อนสาวเชียร์ลีดเดอร์ หรือแม้แต่รุ่นน้องเด็กรางวัลนักเรียนดีเด่น 

ผิดกับผมที่ใครๆบอกว่าหน้าตาดี (ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ มีหลายคนบอกมาน่ะ) แต่เพราะนิสัยไม่ค่อยเข้าหาคนก็เลยทำให้ไม่มีแฟน ...จะบอกว่าไม่มีเลยก็ไม่ได้หรอก แต่ก็เลิกกันไปนานแล้ว แถมยังจบแบบไม่ดีอีกต่างหาก อยู่ดีๆเธอก็หายไปเลย ผมก็เลยไม่สนใจ ต่างกับไอที ที่ถึงแม้ว่ามันจะเลิกกับทุกคนแล้ว แต่ก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกคน

ถึงจะมีหลายๆอย่างที่ตรงข้ามกัน แต่ผมกับมันก็ยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ดี เวลาผมมีเรื่องอะไร ไอทีมันก็คอยรับฟังตลอด แต่ไอทีเองกลับไม่ค่อยพูดเรื่องของตัวเองเท่าไหร่

อย่างตอนที่ผมทะเลาะกับคนที่บ้านผมก็เลยไปพึ่งมัน มันก็ช่วยฟังผมระบาย แต่มันที่กำลังมีปัญหากับแฟนรุ่นน้องกลับไม่ยอมบอกอะไรกับผมเลย จนกระทั่งวันที่มันเลิกกับรุ่นน้องแล้ว ผมถึงเพิ่งรู้ว่ามันมีปัญหากันมาซักพักแล้ว แต่พอถามว่าเรื่องอะไรมันก็บอกว่า

\"ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ...แล้วนี่มึงมีอะไร ถ่อมาหากูถึงบ้านอีกแล้ว\" มันตอบผมแค่นั้นก็วกเข้าเรื่องผมอีก ผมก้ไม่ได้ซักไซ้อะไรมันมาก เพราะมันก็ไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่

\"พี่ดิมมันกำลังจะไปต่อนอกวะ\" ผมบอกถึงสาเหตุที่ผมถ่อมาหามันถึงที่บ้าน ไหนๆก็เล่ามาถึงตรองนี้แล้ว ผมจะเล่าให้ฟังอีกหน่อยก็แล้วกัน

\"แล้วไงวะ กูก็เห็นพี่มึงอยากจะไปตั้งแต่ยังไม่จบเลยนี่หว่า\"

\"ไม่รู้ กูไม่อยากให้มันไป\"

\"คิดถึงอะดิ... มึงเป็นโรคติดพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย\" ไอทีมันแซวก่อนนั่งลงข้างๆผม

\"ไม่รู้วะ กูก็อยู่กับมันมาแค่ 2 คนตั้งนานแล้ว พอมันจะไปกูก็เลยไม่อยากให้มันไป\"

\"เออ เค้าก็ไปเรียนแค่ 2 ปีเท่านั้นเอง อีกอย่างปิดเทอมมึงก็ไปเยี่ยมได้ไม่ใช่เหรอวะ ทำอย่างกับแม่มึงจะไม่ไปเยี่ยมพี่มึงบ้างงั้นแหละ\"

\"ไม่รู้วะ กูไม่อยากอยู่คนเดียว\" ผมหมุดหน้าลงไปนอนกับที่นอนไอทีมัน

\"เออๆ กูรู้ งั้นมึงก็มาอยู่กับกูดิ\" ไอทีมันเสนอ

\"มึงบ้ารึเปล่า บ้านกูก็มีกูจะมาอยู่กับมึงทำไม\"

\"ก็มึงบอกว่าเหงาไง กูก็เลยจะอยู่เป็นเพื่อน\"

\"เออ ก็ดี งั้นมึงย้ายไปอยู่บ้านกูดีกว่า\"

\"บ้านมึงดิ พ่อแม่กูก็เหงาอะดิ\"

\"กูก็ล้อเล่น ก็แค่มาระบายให้มึงฟังเท่านั้นเอง\"

\"เออ กูก็รู้ งั้นมึงก็นอนไปเลย พอตื่นมาเดี๋ยวมึงก็หายเครียด\" ครับนี่เป็นวิธีที่ไอทีมันให้ผมทำเสมอๆ เวลาที่ผมเครียด ก็นอนซะ แล้วทุกครั้งหลังจากที่ตื่นมาเรื่องราวที่มันหนักๆทั้งหลายก็มักจะดีขึ้นทุกครั้งไป

\"หิววะ\" ตื่นขึ้นมาผมก็หันไปบอกไอทีที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นแหละ

\"กูว่าแล้ว ชีวิตมึงแค่กินกับนอนจริงๆนะ\" ไอทีมันวางมือจากเครื่องเล่นเกมมัน

\"กินอะไรง่ายๆแล้วกัน\" ทีมันออกจากห้องไป ส่วนผมก็เดินเข้าห้องน้ำอย่างรู้หน้าที ก่อนตามลงไปที่ครัว คำว่าง่ายๆของไอทีไม่ใช่ว่าอะไรก็ได้ที่พอยัดเข้าปากแล้วท้องอิ่ม แต่ผมว่าแม่งอย่างน้อยๆมันก็ต้องน่ากิน แล้วก็อร่อยด้วย ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมนูมื้อนี้ก็คือ...

"ข้าวผัดรวมมิตรวะ" ถึงไอทีมันจะทำหน้าแหยๆ ผิดปกติก็เถอะ

"อะไรวะ?" ผมถามมัน พลางมองดูในกระทะ

"ก็มันไม่ค่อยเหลืออะไร กูก็เลยใส่ๆลงไปหมดเลย มีแฮม หมูสับ ข้าวโพด ถั่วลันเตา แครอท ผักคะน้า..."

"เออๆ พอและ กูกินได้ๆ" ผมไปนั่งรอมันผัดข้าวให้ ซึ่งก็เป็นตามคาด แม่งอร่อยวะ

"แล้วนี่ เดี๋ยวมึงกินเสร็จจะกลับบ้านเลยรึเปล่า"

"เออ"

"ให้กูไปส่งเปล่า?"

"ก็ดี"

หลังจากกินข้าวบ้านมันอิ่มท้อง คุยเรื่องเครียดจนหายแล้ว ไอทีมันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดี ไปส่งผมถึงที่บ้านอีกด้วย

"ว่างๆ มึงก็ไปบ้านกูนั่นแหละ อยู่คนเดียวเดี๋ยวโรคคิดพี่มันจะกำเริบเอา"

"เออ เจอกันที่โรงเรียน"

"เออ" ว่าแล้วผมก็กลับเข้าบ้าน


.
.
.
.
นี่ก็เป็นแค่เรื่องหนึ่งระหว่างผมกับไอที เพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง มันถึงเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดของผม...

(Rr~~Rr~~) มือถือผมดังขึ้น (ไม่รู้จะเขียนเสียงยังไง -*-)

"ไอที...." งั้นผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ แล้วไว้จะมาใหม่





--------------------------------------------------------------------------------


มึนเลยครับ เขียนไปหลายรอบแต่ไม่ติด My.iD เน่า ใครเป็นบ้างครับ

รู้สึกจะเป็นกันเยอะอยู่นะ.....