ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2-Bye bye ชีวิตสุดแสนน่าเบื่อ (100% complete)
เวลา 7:05 น. ประเทศไทย
"ครอก Zzz"
เด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งกำลังหลับอยู่บนเตียง ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้าประตูห้องนอนของเขา แล้วเขาก็พูดว่า
"เฮ้ย! ไอ้คุณพี่เร็นที่หน้าเคารพครับ เช้าแล้วครับเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย" เขาคือน้องคนละแม่ของเร็น ชื่อลูม ซึ่งแม่ของเขานั้นเป็นฝรั่งจึงมีผมเป็นสีทอง และมีตาเป็นสีฟ้า อายุ 15 ปี และวันนี้ที่ฝ่ามือข้างขวาของเขานั้นมีอะไรที่พิเศษกว่าวันอื่นๆคือ มีรูปสายปรากฏอยู่ที่มือของเขา
"ไม่อาว... เค้าง่วงอะ เมื่อคืนฝันแปลกๆ ขออีก 5 นาทีน้าาา..." ใช่แล้วเมื่อคนผมฝันว่ามีเสียงไอ้มาเข้าใหัวผม แล้วมากดดันให้เวลา 10 วิ. บ้าบออะไรของมันก็ไม่รู้
"..." ทันใดนั้นลูมก็ได้ยิ้มน่ากลัวนิด จากนั้นก็เอานิ้วชี้ไปแตะหลังของเร็น แล้วจากนั้นก็มีกระแสไฟฟ้าเล็กๆบางๆ ปรากฏที่นิ้วชี้ของเขา
"โอ้ย! อะไรเนี่ย" ผมสะดุ้งขึ้นมา ไม่รู้ว่าตะกี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มันเหมือนไฟดูดมากเลย
"ก็นี่เป็นพลังที่ผมได้จากเมื่อคืนละ" ลูมยิ้ม
"หือ... แสดงว่าเมื่อคืนเป็นความฝันที่มีอยู่จริงซินะ ?" ผมพูดออกไปพร้อมดูฝ่ามือข้างขวาของตนเอง มันเป็นสัญลักษณ์รูปเครื่องหมายคำถาม
"ใช่แล้วพี่ดูที่มือของผมซิ ของผมเป็นพลังในการสร้างไฟฟ้าละ" ลูมพูด
"หืม แสดงว่าเมื่อกี้นายเอามาช็อตพี่ชายของตนเองใช่ป่ะ" ผมถามลูม
"ใช่! แล้วพลังของพี่คืออะไรละ ผมเดาไม่ออกเลย มันเป็นสัญลักษณ์เครื่องหมายคำถาม" ลูมถามผม
"เดี๋ยวก่อน แสดงว่าฉันต้องสู้กับนายใช่ป่ะ" ผมถามลูมออกไป
"ใช่! ไม่วันนี้ก็วันอื่นๆพี่ก็ต้องสู้กับผมอยู่ดี" ลูมตอบผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
"งั้นมาจับมือสัญญากันดีกว่า ว่าเราจะช่วยกันสู้จนถึงวันที่เหลือพวกเราแค่สองคน แล้วจากกนั้นเราต้องสู้กันอย่างเอาจริงเอาจัง ห้ามใครออมมือนะ" ผมยื่นมือขวาให้ลูม
"อื้ม" ลูมยิ้ม แล้วนำมือขวาของเขามาจับมือขวาผม จากนั้นผมก็ยิ้ม
"หึๆ นายติดกับแล้ว" ผมพูดออกไป
"เอ๋!?" ลูมทำหน้าเหวอ หลังจากที่มีแสงสีขาวออกมาจากมือ แล้วจากนั้นสัญลักษณ์สายฟ้าก็ปรากฎอยู่ที่ท้ายทอบผม แล้วจากนั้นลูมก็ปล่อยมือผม
"พลังของฉันคือการเลือนแบบพลังคนอื่นอะนะ แต่สบายใจได้ฉันยังไม่สู้กับนายตอนนี้หรอก" ผมยิ้มแล้วพูดออกไป
"พลังอะไรเนี่ยขี้โกงชะมัด" ลูมทำหน้าไม่พอใจ
"เอาน่า ถือว่าเอาคืนเมื่อกี้แล้วกัน" ผมบอกลูม
"งั้นไม่เป็นไร แล้วก็นี่มันจะ 7 โมงครึ่งแล้วนะเดี๋ยวก็สายหรอก" อ่าวเฮ้ย! ทันใดนั้นผมรีบวิ่งออกจากห้องแล้วไปอาบน้ำ กินข้าวฝีมือที่น้องผมทำแล้วก็รีบวิ่งมุ่งหน้ากับน้องไปโรงเรียน เพราะโรงเรียนอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ไม่รู้ทำไม่ไปไม่ทันเกือบทุกทีเลย"
เวลา 7:40 น. โรงเรียนของเร็นและลูม
"เฮ้อ!... โชคดีที่ไม่สาย" ผมพูดพร้อมกันกับน้องเมื่อถึงหน้าโรงเรียน
แล้วจากนั้นผมก็แยกทางกับน้องขึ้นไปยังห้องของตนเอง หลังจากที่ผมเข้าห้องเรียนของผมทุกคนก็มองมาที่ผมด้วยสายตาแบบไม่อยากอยู่ใกล้ เป็นสายตาเย็นชา แต่ผมก็ไม่สนใจหนอกเพราะว่าเป็นอย่างนี้มาตั้งหลายปีแล้ว ก็นับจากที่ผมมีเรื่องชกต่อยกับโรงเรียนอื่น เพราะผมไปช่วยเด็กโรงเรียนเดียวกับผม ตอนถูกรีดเงิน ทั้งโรงเรียนคนที่ผมสนิทที่สุดก็คงเป็นน้องของผมคนเดียวเท่านั้นละ แล้วจากนั้นผมก็ไปที่โต๊ะข้างหลังสุดริมหน้าต่างของผม จากนั้นก็วางกระเป๋าแล้วนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
"เฮ้ย! เร็น" มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาที่โต๊ะผม มันก็เป็นแบบนี้ทุกวันละ ชอบมีรุ่นพี่มาท้าต่อยทุกที
"อะไรครับรุ่นพี่" ผมถามออกไป
"มาเจอดาดฟ้าหน่อยดิ"
"คร้าบๆ คงไม่ได้สารภาพรักพบหลอกนะ"
"ปากดี! เดี๋ยวก็โดนกระทืบหรอก" โหดจริงๅ
"คร้าบๆ" แล้วผมก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า ตามรุ่นพี่ไป
ณ บนดาดฟ้าโรงเรียน
ตอนนี้ผมได้ถึงข้างบนดาดฟ้าโรงเรียนแล้ว สิ่งที่ผมได้เห็นนั้นคือมีพวกรุ่นพี่ยืนรอผมอยู่ประมาณ 10 คน แล้วพวกเขาก็ได้มายืนล้อมผม
"ดูท่าคงไม่ได้สารภาพรักจริงๆนะแหละ" ผมพูดออกไป
"วันนี้เอ็งตายแน่ ดูนี่" รุ่นตัวใหญ่คนหนึ่งชูฝ่ามือของเขาให้ผมดู มันเป็นรูปกำปั้น
"เอ๋!?" ผมอุทานขึ้นมา แล้วผมก็ชูฝ่ามือขวาของตนเองให้เค้าดู มันเป็นรูปกำปั้น
"หืม นายก็ด้วยงั้นรึ"
"งั้นวันนี้เราคงเป็นศัตรูกันนะครับ รุ่นพี่" ผมพูดแล้วก็ได้ชกไปที่ท้องของเขา แต่เขาก็รับมือของผมได้ด้วยมือเปล่า
"หึๆ เสร็จฉันละ" เขาจับมือผมแล้วค่อยยกขึ้น แล้วตัวผมก็ลอย ตอนนี้ผมตกใจมาก
"เปล่าสิฟะ! ไอ้ยักษ์!" ผมตะโกนออกไป
"งั้นจัดให้" ตอนนี้เขากำลังจะเหวี่ยงผม ทันใดนั้นผมก็นึกอะไรออก
"งั้นเจอนี่!" ผมเปล่ากระแสไฟออกจากมือ
"อ้ากกกกกก!" เขาปล่อยมือผม และก็ล้มนอนลงไป
"ดูท่าจะเจ็บแหะ" จากนั้นผมก็ยื่นมือขวาไปจับขวาของไอ้ยักษ์
"ทำอะไรของนายนะ"
"จับมือแบบเป็นมิตรไง" แล้วผมก็ยิ้ม จากนั้นสัญลักษณ์กำปั้นก็อยู่บนท้ายทอยผมถัดลงมาจากสายฟ้า และผมก็ปล่อยมือ
"จะเป็นไรไหมถ้าฉันขอยอมแพ้"
"ทำไมอะ"
"ก็ชั้นแพ้ไง วิธีแพ้มีตั้ง 3 วิธี"
"ฉันไม่ให้นายยอมหรอก"
"..."
"นายต้องมาช่วยฉันจัดการกับคนอื่นๆที่เป็นแบบเดียวกับเราก่อน แล้วจากนั้นนายจะทำอะไรก็ทำไป"
"ได้ซิ แบบนี้ท่าทางจะสนุก"
"แล้วพลังนายมันทำอะไรได้บ้าง"
"มือที่ชกหินก้อนใหญ่ได้แบบแตกละละเอียด และยกของหนักมากๆได้"
"หนักแค่ไหนอะ"
"ประมาณรถกระบะ"
"ใหญ่จริงวะ" ถ้าผมโดนเข้าไปซักหมัดคงเดี้ยงแหงๆ
"แล้วนายละ ใช่ไฟฟ้ารึเปล่า"
"ก็ไม่เชิงหรอกมันยิ่งกว่านั้นเยอะ"
"แบบไหนอะ"
"ไว้มีโอกาศเหมาะๆแล้วจะบอก" เพราะตอนนี้ผมรู้สึกเหมอนมีคนจ้องผมอยู่ แล้วผมก็ใช้หางตาเหลือบมองประตูแต่ก็ไม่มีอะไร
"อือ"
"ลุกไหวปะ"
"ฮึบ! ไม่ไหววะ" เขาพยายามลุกแต่ไม่ไหว
"เฮ้ย! พวกนายอะ" พวกที่อยู่กับไอ้ยักษ์สดุ้ง
"ครับ!!!"
"มายกลูกพี่นายหน่อยดิ"
"ฮึบ!" แล้วจากนั้นพวกมันก็ช่วยกันพยุงลูกพี่ไปตรงประตู
"อ้อ!เกือบลืมนายชื่ออะไร"
"เรียกชั้นว่า ปัน ละกัน"
"โอเคงั้นลาก่อน"
แล้วจากนั้นผมก็โดนลงไปเข้าห้องเรียน แล้วตอนนี้เกือบจะเริ่มคาบหนึ่งพอดี พอผมเข้าห้องไปทุกคนในห้องก็มองผมแบบเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในวันนี้คือ ผมมีเพื่อน...
"ครอก Zzz"
เด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งกำลังหลับอยู่บนเตียง ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้าประตูห้องนอนของเขา แล้วเขาก็พูดว่า
"เฮ้ย! ไอ้คุณพี่เร็นที่หน้าเคารพครับ เช้าแล้วครับเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย" เขาคือน้องคนละแม่ของเร็น ชื่อลูม ซึ่งแม่ของเขานั้นเป็นฝรั่งจึงมีผมเป็นสีทอง และมีตาเป็นสีฟ้า อายุ 15 ปี และวันนี้ที่ฝ่ามือข้างขวาของเขานั้นมีอะไรที่พิเศษกว่าวันอื่นๆคือ มีรูปสายปรากฏอยู่ที่มือของเขา
"ไม่อาว... เค้าง่วงอะ เมื่อคืนฝันแปลกๆ ขออีก 5 นาทีน้าาา..." ใช่แล้วเมื่อคนผมฝันว่ามีเสียงไอ้มาเข้าใหัวผม แล้วมากดดันให้เวลา 10 วิ. บ้าบออะไรของมันก็ไม่รู้
"..." ทันใดนั้นลูมก็ได้ยิ้มน่ากลัวนิด จากนั้นก็เอานิ้วชี้ไปแตะหลังของเร็น แล้วจากนั้นก็มีกระแสไฟฟ้าเล็กๆบางๆ ปรากฏที่นิ้วชี้ของเขา
"โอ้ย! อะไรเนี่ย" ผมสะดุ้งขึ้นมา ไม่รู้ว่าตะกี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มันเหมือนไฟดูดมากเลย
"ก็นี่เป็นพลังที่ผมได้จากเมื่อคืนละ" ลูมยิ้ม
"หือ... แสดงว่าเมื่อคืนเป็นความฝันที่มีอยู่จริงซินะ ?" ผมพูดออกไปพร้อมดูฝ่ามือข้างขวาของตนเอง มันเป็นสัญลักษณ์รูปเครื่องหมายคำถาม
"ใช่แล้วพี่ดูที่มือของผมซิ ของผมเป็นพลังในการสร้างไฟฟ้าละ" ลูมพูด
"หืม แสดงว่าเมื่อกี้นายเอามาช็อตพี่ชายของตนเองใช่ป่ะ" ผมถามลูม
"ใช่! แล้วพลังของพี่คืออะไรละ ผมเดาไม่ออกเลย มันเป็นสัญลักษณ์เครื่องหมายคำถาม" ลูมถามผม
"เดี๋ยวก่อน แสดงว่าฉันต้องสู้กับนายใช่ป่ะ" ผมถามลูมออกไป
"ใช่! ไม่วันนี้ก็วันอื่นๆพี่ก็ต้องสู้กับผมอยู่ดี" ลูมตอบผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
"งั้นมาจับมือสัญญากันดีกว่า ว่าเราจะช่วยกันสู้จนถึงวันที่เหลือพวกเราแค่สองคน แล้วจากกนั้นเราต้องสู้กันอย่างเอาจริงเอาจัง ห้ามใครออมมือนะ" ผมยื่นมือขวาให้ลูม
"อื้ม" ลูมยิ้ม แล้วนำมือขวาของเขามาจับมือขวาผม จากนั้นผมก็ยิ้ม
"หึๆ นายติดกับแล้ว" ผมพูดออกไป
"เอ๋!?" ลูมทำหน้าเหวอ หลังจากที่มีแสงสีขาวออกมาจากมือ แล้วจากนั้นสัญลักษณ์สายฟ้าก็ปรากฎอยู่ที่ท้ายทอบผม แล้วจากนั้นลูมก็ปล่อยมือผม
"พลังของฉันคือการเลือนแบบพลังคนอื่นอะนะ แต่สบายใจได้ฉันยังไม่สู้กับนายตอนนี้หรอก" ผมยิ้มแล้วพูดออกไป
"พลังอะไรเนี่ยขี้โกงชะมัด" ลูมทำหน้าไม่พอใจ
"เอาน่า ถือว่าเอาคืนเมื่อกี้แล้วกัน" ผมบอกลูม
"งั้นไม่เป็นไร แล้วก็นี่มันจะ 7 โมงครึ่งแล้วนะเดี๋ยวก็สายหรอก" อ่าวเฮ้ย! ทันใดนั้นผมรีบวิ่งออกจากห้องแล้วไปอาบน้ำ กินข้าวฝีมือที่น้องผมทำแล้วก็รีบวิ่งมุ่งหน้ากับน้องไปโรงเรียน เพราะโรงเรียนอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ไม่รู้ทำไม่ไปไม่ทันเกือบทุกทีเลย"
เวลา 7:40 น. โรงเรียนของเร็นและลูม
"เฮ้อ!... โชคดีที่ไม่สาย" ผมพูดพร้อมกันกับน้องเมื่อถึงหน้าโรงเรียน
แล้วจากนั้นผมก็แยกทางกับน้องขึ้นไปยังห้องของตนเอง หลังจากที่ผมเข้าห้องเรียนของผมทุกคนก็มองมาที่ผมด้วยสายตาแบบไม่อยากอยู่ใกล้ เป็นสายตาเย็นชา แต่ผมก็ไม่สนใจหนอกเพราะว่าเป็นอย่างนี้มาตั้งหลายปีแล้ว ก็นับจากที่ผมมีเรื่องชกต่อยกับโรงเรียนอื่น เพราะผมไปช่วยเด็กโรงเรียนเดียวกับผม ตอนถูกรีดเงิน ทั้งโรงเรียนคนที่ผมสนิทที่สุดก็คงเป็นน้องของผมคนเดียวเท่านั้นละ แล้วจากนั้นผมก็ไปที่โต๊ะข้างหลังสุดริมหน้าต่างของผม จากนั้นก็วางกระเป๋าแล้วนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
"เฮ้ย! เร็น" มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาที่โต๊ะผม มันก็เป็นแบบนี้ทุกวันละ ชอบมีรุ่นพี่มาท้าต่อยทุกที
"อะไรครับรุ่นพี่" ผมถามออกไป
"มาเจอดาดฟ้าหน่อยดิ"
"คร้าบๆ คงไม่ได้สารภาพรักพบหลอกนะ"
"ปากดี! เดี๋ยวก็โดนกระทืบหรอก" โหดจริงๅ
"คร้าบๆ" แล้วผมก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า ตามรุ่นพี่ไป
ณ บนดาดฟ้าโรงเรียน
ตอนนี้ผมได้ถึงข้างบนดาดฟ้าโรงเรียนแล้ว สิ่งที่ผมได้เห็นนั้นคือมีพวกรุ่นพี่ยืนรอผมอยู่ประมาณ 10 คน แล้วพวกเขาก็ได้มายืนล้อมผม
"ดูท่าคงไม่ได้สารภาพรักจริงๆนะแหละ" ผมพูดออกไป
"วันนี้เอ็งตายแน่ ดูนี่" รุ่นตัวใหญ่คนหนึ่งชูฝ่ามือของเขาให้ผมดู มันเป็นรูปกำปั้น
"เอ๋!?" ผมอุทานขึ้นมา แล้วผมก็ชูฝ่ามือขวาของตนเองให้เค้าดู มันเป็นรูปกำปั้น
"หืม นายก็ด้วยงั้นรึ"
"งั้นวันนี้เราคงเป็นศัตรูกันนะครับ รุ่นพี่" ผมพูดแล้วก็ได้ชกไปที่ท้องของเขา แต่เขาก็รับมือของผมได้ด้วยมือเปล่า
"หึๆ เสร็จฉันละ" เขาจับมือผมแล้วค่อยยกขึ้น แล้วตัวผมก็ลอย ตอนนี้ผมตกใจมาก
"เปล่าสิฟะ! ไอ้ยักษ์!" ผมตะโกนออกไป
"งั้นจัดให้" ตอนนี้เขากำลังจะเหวี่ยงผม ทันใดนั้นผมก็นึกอะไรออก
"งั้นเจอนี่!" ผมเปล่ากระแสไฟออกจากมือ
"อ้ากกกกกก!" เขาปล่อยมือผม และก็ล้มนอนลงไป
"ดูท่าจะเจ็บแหะ" จากนั้นผมก็ยื่นมือขวาไปจับขวาของไอ้ยักษ์
"ทำอะไรของนายนะ"
"จับมือแบบเป็นมิตรไง" แล้วผมก็ยิ้ม จากนั้นสัญลักษณ์กำปั้นก็อยู่บนท้ายทอยผมถัดลงมาจากสายฟ้า และผมก็ปล่อยมือ
"จะเป็นไรไหมถ้าฉันขอยอมแพ้"
"ทำไมอะ"
"ก็ชั้นแพ้ไง วิธีแพ้มีตั้ง 3 วิธี"
"ฉันไม่ให้นายยอมหรอก"
"..."
"นายต้องมาช่วยฉันจัดการกับคนอื่นๆที่เป็นแบบเดียวกับเราก่อน แล้วจากนั้นนายจะทำอะไรก็ทำไป"
"ได้ซิ แบบนี้ท่าทางจะสนุก"
"แล้วพลังนายมันทำอะไรได้บ้าง"
"มือที่ชกหินก้อนใหญ่ได้แบบแตกละละเอียด และยกของหนักมากๆได้"
"หนักแค่ไหนอะ"
"ประมาณรถกระบะ"
"ใหญ่จริงวะ" ถ้าผมโดนเข้าไปซักหมัดคงเดี้ยงแหงๆ
"แล้วนายละ ใช่ไฟฟ้ารึเปล่า"
"ก็ไม่เชิงหรอกมันยิ่งกว่านั้นเยอะ"
"แบบไหนอะ"
"ไว้มีโอกาศเหมาะๆแล้วจะบอก" เพราะตอนนี้ผมรู้สึกเหมอนมีคนจ้องผมอยู่ แล้วผมก็ใช้หางตาเหลือบมองประตูแต่ก็ไม่มีอะไร
"อือ"
"ลุกไหวปะ"
"ฮึบ! ไม่ไหววะ" เขาพยายามลุกแต่ไม่ไหว
"เฮ้ย! พวกนายอะ" พวกที่อยู่กับไอ้ยักษ์สดุ้ง
"ครับ!!!"
"มายกลูกพี่นายหน่อยดิ"
"ฮึบ!" แล้วจากนั้นพวกมันก็ช่วยกันพยุงลูกพี่ไปตรงประตู
"อ้อ!เกือบลืมนายชื่ออะไร"
"เรียกชั้นว่า ปัน ละกัน"
"โอเคงั้นลาก่อน"
แล้วจากนั้นผมก็โดนลงไปเข้าห้องเรียน แล้วตอนนี้เกือบจะเริ่มคาบหนึ่งพอดี พอผมเข้าห้องไปทุกคนในห้องก็มองผมแบบเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในวันนี้คือ ผมมีเพื่อน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น