{exo} ; c r u s h `chanbaek ☂

ลำดับตอนที่ #2 : {exo} ; c r u s h `01

C r u s h : 01

“อึก..” ความรู้สึกจุกรวมถึงความเจ็บตรงข้อเท้าปลุกให้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมา สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านให้ความรู้สึกเย็นแบบแปลกๆจนร่างเล็กถึงกับขนลุก ความรู้สึกจุกไปทั้วตัวนั้นทำให้ไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด ว่าแต่..นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?

แบคฮยอนพยายามใช้แขนทั้งสองข้างยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ จากตอนแรกที่จินตนาการเอาไว้ว่าตัวเองจะต้องนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลเหมือนกับในละครที่เวลานางเอกสลบไปแล้วฟื้นขึ้นมาพบกับเพดานสีขาวสะอาดตาพร้อมกับเอ่ยคำถามโง่ๆที่แม้แต่ควายยังรู้ว่า’ที่นี่คือที่ไหน’ แต่สำหรับเขาในตอนนี้ คำถามนั้นมันเป็นคำถามที่เหมาะที่สุดที่จะใช้ถามใครสักคนที่ผ่านมาแถวนี้หรือแม่แต่ใช้ถามตัวเองว่า…

ที่นี่คือที่ไหน?

โอเค...แน่นอนว่าที่นี่คือป่า เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะบอกว่าที่ที่มีแต่ต้นไม้นี่คือห้องนอนสุดหรูของคิมอูบินหรอก แต่คำถามนี้ยังต้องการคำตอบมากกว่านั้น คำตอบที่สามารถอธิบายได้ว่าไอ้ป่าบ้าๆนี่มันอยู่ตรงส่วนไหนของโลก และตัวเขาเองกำลังนั่งเหมือนนางเอื้อยมองหาแม่ปลาบู่อยู่ตรงสวนไหนของป่านี้ แบคฮยอนหลับตาลงพลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะมานอนสลบอยู่กลางป่า จำได้ว่าถูกไอ้บ้าชานยอลลากออกมาจากห้องชมรม มีจงอินกับเซฮุนที่ตามมาทีหลังแล้วก็… ตกหลุม! พวกเราทั้งสี่คนตกลงมาในหลุมที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน อ่า…ใช่เลยไอ้หลุมบ้านั่น! แต่เดี๋ยวนะ จำได้ว่าตกลงมาพร้อมกันทั้งสี่คนแล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่เห็นคนอื่นๆเลยล่ะ

ร่างเล็กพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนว่าข้อเท้าจะพลิกถึงได้เจ็บขนาดนี้ หลังจากใช้สายตามองสำรวจไปรอบๆแล้วแต่ก็ยังไม่เจอสิ่งมีชีวิตแม้แต่แมลงวันสักตัว แบคฮยอนจึงตัดสินใจเดินตามหาเพราะคิดว่าถ้าอีกสามคนนั่นตกลงมาด้วยกันคงจะอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้สักเท่าไหร่

“แบคฮยอน!” หลังจากเดินมาได้ไม่นานก็เจอเซฮุนที่ยืนโบกมือให้อยู่ไม่ไกล คนตัวเล็กรีบเดินกระเพลกเข้าไปหาเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ คิดว่าจะต้องเหี่ยวตายคาป่าอยู่คนเดียวซะแล้ว เซฮุนหันไปตะโกนเรียกชานยอลกับจงอินให้มาสมทบหลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนได้แยกย้ายกันไปตามหาคนตัวเล็กที่ไม่ได้อยู่ที่เดียวกันในตอนแรก

“เอาไงล่ะครับทีนี้” จงอินเป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรกหลังจากที่พวกเราทั้งสี่คนเอาแต่ยืนมองหน้ากันเลิกลั่กโดยที่ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาสักคำ อาจจะเพราะว่าตอนนี้ทุกคนยังคงมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นถึงได้เอาแต่มองสำรวจไปรอบๆแล้วเรียงลำดับเหตุการณ์ในหัวของตัวเองอยู่เงียบๆ

“ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน” แบคฮยอนตัดสินใจเอ่ยคำถามที่ค้างคาใจมากที่สุดออกไปหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอยู่ได้สักพัก

“กูจะไปตรัสรู้มั้ยครับ ได้ข่าวว่าก็โผล่มาพร้อมกันหมดเนี่ย” ชานยอลหันมาตอบพร้อมกับทำหน้ากวนประสาท คนตัวเล็กที่ถูกกวนหันไปมองหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างเอาเรื่อง ตั้งแต่เลิกคบกันชานยอลก็เป็นแบบนี้มาตลอด น่ารำคาญ กวนประสาท คอยขัดเขาตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรทำให้ต้องมีปากเสียงกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน บางทีแบคฮยอนก็ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมถึงปล่อยให้เรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ ทั้งๆที่ตอนนั้นมันก็เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดของเขาและชานยอลเท่านั้น ถ้าตอนนั้นเขาอธิบายเรื่องทั้งหมดไปซะ ไม่สิ...ถ้าชานยอลยอมฟังเขาสักนิด พวกเราคงไม่ต้องลงเอยด้วยการกลายเป็นศัตรูกันแบบนี้...

แล้วนี่กูจะมาดราม่าระลึกความหลังทำไมวะครับ ขนลุกเหี้ยๆ...

“เท่าที่จำได้ พวกเราวิ่งหนีมินซอกออกมานอกห้องชมรมก่อนที่จะเลี้ยวไปแอบอยู่ข้างๆอาคารแนะแนวที่อยู่ใกล้ๆ แต่เพราะว่าจงอินกับกูวิ่งมาเร็วเกินไปเลยเบรกไม่ทันแล้วชนกับพวกมึงตรงมุมอาคาร แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็เสียหลักและตกลงมาใน… หลุม?” เซฮุนเป็นคนสรุปเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดก่อนที่พวกเราจะมาโผล่ที่ป่าแห่งนี้ให้ทุกคนฟัง ดูจากสีหน้าแล้วคงเดาได้ไม่ยากว่าคำถามที่อยู่ในหัวของทุกในตอนนี้คงไม่พ้นเรื่องหลุมที่ว่านั่นแน่ๆ เพราะเป็นใครก็คงอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่ามันโผล่มาอยู่ข้างอาคารเรียนแบบนั้นได้ยังไง จะว่ามีคนไปขุดไว้ฝังศพหมามันก็จะดูแปลกเกินไปถ้าจะมีใครทำแบบนั้นในโรงเรียน

“แล้วไอ้หลุมบ้านั่นมันโผล่มาจากไหนวะ” เป็นจงอินที่ถามคำถามที่ทุกคนคาใจออกมา ทุกคนเอาแต่มองหน้ากันอย่างใช้ความคิดโดยที่ไม่มีใครพูดออกมาสักคำ ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเราอีกครั้งจนในที่สุดเซฮุนก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบ

“กูว่าเรารีบาทางออกจากที่นี่กันก่อนดีกว่าไหมครับ? คงไม่ดีแน่ถ้าพวกเราจะติดอยู่ในป่านี้จนฟ้ามืดแล้วมีกระสือกระพือไส้มาลากไปกิน” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเซฮุน ก่อนจะเริ่มออกเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่รู้จุดหมายว่าจะไปโผล่ที่ไหน คิดว่าถ้าโชคดีก็อาจจะเจอถนนหรือหมู่บ้าน แต่ถ้าโชคร้ายก็คงจะหนีไม่พ้นการหลงป่าแน่ๆ

“เฮ้ยๆ ได้ยินเสียงน้ำป้ะ” เมื่อเดินมาได้สักพักชานยอลก็หยุดเดินแล้วเอามือป้องหูพร้อมกับยืดตัวไปทางนั้นทีทางนี้ทีเหมือนกับหมีพูห์ตามหาน้ำผึ้ง แล้วก็ชี้บอกต้นทางของเสียงน้ำไหลที่ว่า “กูว่าเราเดินไปทางนั้นเหอะ บางทีถ้าเดินตามแม่น้ำไปอาจจะเจอทางออกจากป่า”คนตัวสูงเสนอความคิด ที่พูดไปก็ไม่ได้มีความรู้อะไรเรื่องการเดินป่าอะไรกับเขาหรอก แค่เคยเห็นผ่านๆมาจากในหนังว่าเวลาหลงป่าต้องเดินไปหาแม่น้ำก็เท่านั้น

“จะพาหลงไปลึกมากกว่าเดิมสิไม่ว่า” แบคฮยอนแค่นหัวเราะใส่คนตัวสูงที่กำลังจะเดินไปตามเสียงน้ำที่ตัวเองได้ยินไปอย่างมั่นใจโดยที่ไม่กลัวว่าหูตัวเองจะเพี้ยนแล้วพาคนอื่นหลงไปด้วยเลยสักนิด นี่มึงคิดว่าตัวเองเก่งมากมั้ยครับ ทำตัวอย่างกับเป็นนายพราน กูล่ะหมั่น!

“แล้วมีทางอื่นที่ดีไปกว่านี้มั้ยครับคนเก่ง?” ชานยอลหยุดขาที่กำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วหันมามองหน้าคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง ไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนเก่าคนนี้ต้องคอยขัดเขาไปซะทุกเรื่องด้วย ยังไม่หายเคืองเรื่องไร้สาระในอดีตนั่นอีกรึไง ทั้งๆที่คนผิดมันไม่ใช่เขาแท้ๆ คนที่ไม่คิดจะแก้ไขอะไรเลยมันคือนายแท้ๆนะแบคฮยอน...

“ก็เดินตรงไปตามทางนี้เรื่อยๆไง จะออกนอกเส้นทางไปหามะเขือหรอ” ร่างสูงดราม่ากับตัวเองได้ซักพักก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงเล็กที่ดังขึ้นมาเถียง นี่จะเอาใช่มั้ยครับเดี๋ยวพี่ปาร์คจะได้จัด

“จริงๆถ้าเจอต้นมะเขือแถวนี้ก็ดีนะ...จะได้เอาให้คนแถวนี้ใช้ผูกคอตายเวลาเถียงแพ้”

“มึงหมายถึงใคร?”

“มีใครที่เตี้ยพอจะทำแบบนั้นได้ล่ะ นอกจาก…” คนตัวสูงกว่าพูดพลางมองลงไปยังคนตัวเล็กที่กำลังยืนฟึดฟัดเหมือนช้างตกมันอยู่ข้างหลัง

“เอ่อ... พวกมึงช่วยหยุดตีกันสักแปปนึงได้ป้ะวะ” เมื่อเห็นว่าเริ่มท่าไม่ดีเซฮุนเลยรีบเข้าไปห้ามศึกของอดีตคู่รักที่กำลังจะลงไม้ลงมือกันกลางป่า แบคฮยอนหยุดมือที่กำลังจะฟาดลงไปบนแขนร่างสูงจอมกวนประสาทที่กำลังยืนหัวเราะอยู่ด้วยความจำใจก่อนจะเอามือมากอดอกแล้วส่งเสียงจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียใส่เพื่อนสนิท

“เออ  มึงสองคนน่ะช่วยหุบปากแล้วฟังกู ตอนนี้กูคือผู้นำ โอเค๊?” จงอินที่อยู่ๆก็แต่งตั้งตัวเองเป็นผู้นำก้าวมากลางวงแล้วพูดตัดสินใจโดยไม่ถามใครสักคน “กูว่าเราควรเดินไปตามเสียงน้ำอย่างที่ไอ้ยอลมันบอกนะ อย่างน้อยถ้ายังหาทางออกจากป่าไม่ได้ก็จะได้มีน้ำมีปลากิน”

“เดี๋ยวๆ ใครโหวตมึงเป็นผู้นำวะครับ?” แบคฮยอนที่ยังหงุดหงิดไม่หายหันเลิกคิ้วถามเพื่อนผิวเข้ม

“โหวตบ้าอะไรของมึงวะ คนสมัยนี้เขาไม่มายกมือโหวตกันแล้วครับ เดี๋ยวนี้เขานับคะแนนหน้าตากัน”

นั้นไงมึง...ความหล่อให้ห้า มั่นหน้าให้สิบจริงๆ -__-

“กูก็เห็นด้วยกับจงอินนะ... ไม่ใช่เรื่องไอ้คะแนนเบ้าหน้าห่าไรนั่นสัด! กูหมายถึงเดินไปที่แม่น้ำ” เซฮุนรีบพูดแก้ทันทีที่หันไปเห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจดุจนางสาวไทยปี2018ของไอ้ตัวดำ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทตัวเองเป็นเชิงขอโทษที่ไม่ได้เข้าข้าง แต่สถานการณ์ตอนนี้ถ้ามัวแต่คอยจะเข้าข้างเพื่อนก็คงได้ตายกันหมดพอดี

เดินตามเสียงน้ำมาไม่นานก็เจอแม่น้ำใสสะอาดปราศจากตะไคร่ พวกเราลงไปล้างหน้าล้างตาดื่มน้ำจากแม่น้ำกันอยู่พักหนึ่งในขณะที่ชานยอลขอตัวไปฉี่ตรงพุ่มไม้ใกล้ๆ

“ฮืออ ฮึก ฮึก ฮึก” หลังจากขอตัวออกมาปลดปล่อยตรงพุ่มไม้ไม่ไกลจากแม่น้ำ ร่างสูงที่กำลังยืนผิวปากอย่างสบายใจก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคนสะอื้นเหมือนมอตอร์ไซสตาร์ทไม่ติด เสียงนั้นดังอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่นัก หลังจากยืนฟังเสียงนั้นอยู่สักพักเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้หูแว่วไปเองชานยอลจึงตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไป ใจจริงมันก็กลัวอยู่หรอกว่าจะไปเจอตัวอะไรนั่งร้องไห้อยู่ในป่าแบบนี้ แต่ด้วยความขี้เสือกที่พุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดทำให้เขาต้องไปดูให้หายข้องใจ

“ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ ฮึก ฮึก” เสียงสะอื้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ยิ่งพอเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นคนที่แอบมานั่งแดกเห็ดแล้วเห็ดติดคอเลยพยายามคลานไปกินน้ำที่แม่น้ำแต่ไปไม่ถึงเลยต้องมานั่งสะอึกฮึกๆอยู่ตรงนี้ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงนี่กูจะเอาตีนเขี่ยเห็ดออกจากคอให้เลยครับข้อหาทำกูหลอนโดยไม่ปรึกษาประกันชีวิต แต่ถ้าไม่ใช่คนนี่ก็อีกเรื่องนึง กรณีนี้นี่คือมีสองทางเลือกคือวิ่งกับวิ่ง

สองขายาวก้าวเข้ามาในป่าไม่ไกลจากแม่น้ำ ตรงหน้าของเขาคือเด็กผู้ชายตัวเล็กผมสีน้ำตาลอ่อนกำลังนั่งสะอื้นจนตัวสั่นอยู่ใต้ต้นไม้ ร่างสูงลังเลอยู่สักพักจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นใกล้ๆ เสียงสะอื้นของเด็กคนนั้นหยุดลงเมื่อรับรู้ได้ถึงคนแปลกหน้าที่ก้าวเข้าไปใกล้ ร่างสูงหยุดอยู่ข้างหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะเอื้อมมือออกไปจับไหล่คนตรงหน้าที่ยังคงนั่งกอดเข่าก้มหน้านิ่ง

“เฮ้ยน้อง มานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้” มือแกร่งออกแรงเขย่าไหล่เบาๆแต่คนตรงหน้าก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลยสักนิด แม่งตายยังวะ ทำไมอยู่ๆก็นิ่งไปแบบนี้ “น้องๆ… น..!!!” ร่างสูงถึงกับชะงักไปเมื่อคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมา ตาที่บวมแดงจากการร้องไห้อย่างหนักสบตาเขาพร้อมกับตะโกนเสียงดังอย่างคนเสียสติ

“ออกไป! อย่ามายุ่งกับกู!! อย่าเข้ามา!!! อ๊ากกกก!!!”

“เฮ้ยยยยยย!!”

※TALK※

ตอนแรกมาแล้วววว~ /me ปรบมือรัวเป็นจังหวะoverdose

ไม่รู้ว่าอธิบายคาแรคเตอร์ของแต่ละคนออกมาได้ดีมั้ย แต่ก็จะพยายามปรับปรุงไปเรื่อยๆนะก๊ะ

แล้วนี่พี่ชันของเราไปเจอใครนั่งร้องไห้อยู่กลางป่ากันละเนี่ย ถึงได้ร้องซะลั่นขนาดนั้น

มาลุ้นกันตอนหน้านะเตงง คิคิคิ อย่าลืมไปบ่นกันในแท็ก #ฟิคครัช นะฮ๊าฟ

PS ; ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า เลิ้บ ♡

G  Minor!