คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {exo} ; c r u s h `00
C r u s h : 00
เฮือก! ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เหงื่อมากมายซึมออกมาตามผิวหนังทั้งๆที่อากาศภายในห้องนอนของเขาไม่ได้ร้อนเลยสักนิด
โตเป็นควายแล้วยังฝันเห็นหมาป่าวิ่งไล่กินตับ สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อคืนเล่มเกมตีไข่หมาป่ากับไอ้จงอินมากไปแน่ๆ
หันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียงก็ได้เวลาตื่นไปโรงเรียนพอดีจึงลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน วันนี้มีประชุมที่ชมรมตั้งแต่เช้า ใจจริงก็อยากไปสายๆหรอกนะ แต่ไหนๆก็ตื่นแล้วก็ไปโรงเรียนเลยแล้วกัน
หลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ปาร์คชานยอลก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องนอนไปโดยที่ไม่ลืมหยิบการ์ตูนโดจินเล่มโปรดยัดใส่กระเป๋าไปด้วย วันๆนึงคนอย่างเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากนักหรอกนอกจากนั่งหมกตัวอยู่ในห้องชมรมกับเพื่อนสนิทอย่างคิมจงอินที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมแถมยังอยู่บ้านข้างๆกันอีกต่างหาก ถ้าถามว่าเบื่อขี้หน้ามันมั้ยก็ตอบได้เลยว่าที่สุดครับ แต่ด้วยความที่คบกันมานานรวมทั้งสันดานที่เหมือนๆกันด้วยแล้วก็เลยคบกันมาจนถึงทุกวันนี้
เมื่อเดินออกมาหน้าประตูบ้านก็เจอกับเพื่อนสนิทที่กำลังตั้งท่าจะกดออดเรียกเขาอยู่พอดี คนตรงหน้าประตูชะงักมือที่กำลังจะกดออดไว้เมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินออกมาแล้ว
“ไงมึง กูนึกว่าจะตื่นสายแล้วโดดประชุมซะอีก” จงอินพูดพลางทำหน้ากวนประสาทในขณะที่เขากำลังล็อกประตูบ้านให้เรียบร้อย
“เออ กูก็อยากโดดอยู่หรอก แต่แม่งฝันร้ายนิดหน่อยว่ะ”
“โอ๋ๆ นี่หนูน้อยชานยอลกลัวหมาป่าจนเยี่ยวรดที่นอนเลยป้ะครับเนี่ย 55555555” คนตัวดำยื่นมือมาหวังจะยีผมเพื่อนตัวสูงที่ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดลิงแต่โดนปัดมือออกซะก่อน
“หุบปากไปเลยครับ เอาเวลาพูดมากไปลอกคราบเหอะ” ชานยอลพูดแล้วก้าวขาขึ้นจักรยานก่อนจะออกแรงถีบนำไปก่อน คนโดนแซะยืนเครียดเหมือนโดนราหูอมอยู่สักพักก็ปั่นจักรยานตามไปติดๆ
วันนี้อากาศแจ่มใส ท้องฟ้ามีเมฆสีขาวกับนกตัวน้อยที่บินอยู่ช่วยให้ท้องฟ้าดูมีชีวิตชีวา สายลมที่พัดมาเบาๆกับแสงแดดอ่อนๆทำให้รู้สึกสดชื่นอย่าบอกไม่ถูก
แหมะ!
เสียงนั้นไม่สามารถเรียกความสนใจของชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังผิวปากปั่นจักรยานอยากเพลิดเพลินใจไปได้จนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่นไหลลงมาตามหน้าผากช้าๆ…
หลังจากสัมผัสได้ถึงของเหลวบนหน้าผากเจ้าตัวถึงได้ละความสนใจจากบรรยากาศรอบข้างแล้วใช่มือปาดมาดู ก่อนจะรับรู้ได้ถึงชะตากรรมของหนังศรีษะที่ชุ่มขี้นกของตัวเอง
“โธ่อินกเหี้ยยยยยย” ชานยอลตะโกนด่านกเสียงดังลั่นถนนแล้วรีบปั่นจักรยานไปที่ห้องน้ำสาธารณะที่อยู่แถวนั้นโดยมีจงอินตามไปติดๆ
“เป็นไรของมึงวะ อยู่ๆก็ปวดขี้ขึ้นมาไง๊” จงอินถามขณะก้าวตามเพื่อนตัวสูงวิ่งกระพือหูเข้าไปในห้องน้ำ
“ปวดขี้พ่อง นกขี้ใส่หัวครับ นี่ไงครับ นี่” พูดอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับก้มหัวให้เพื่อนดูคราบขี้นกบนหัวแล้วรีบก้มลงไปล้างผมตรงอ่างล้างหน้า
จงอินยืนกุมท้องหัวเราะเพื่อนที่กำลังทึ้งหัวตัวเองอยู่ตรงอ่างล้างหน้าก่อนจะหันกลับไปมองตรงทางเข้าห้องน้ำเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่ แต่เมื่อหันไปมองก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชานยอลล้างผมเสร็จพอดี ทั้งคู่เลยเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่สนใจสิ่งผิดปกติเมื่อสักครู่
“ถ้าจะสายขนาดนี้ทำไมไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ” เสียงของคิมมินซอก รองประธาน’ชมรมวิจัยยูเอฟโอ’ พูดเสียงดังในขณะที่ชานยอลและจงอินแอบย่องเข้ามาในห้องชมรมที่มีสมาชิกทุกคนนั่งล้อมวงกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา โดยซูโฮที่เป็นประธานชมรมกำลังนอนกระดิกเท้าสบายใจอยู่บนโซฟา
“เห็นมั้ยสัส กูบอกแล้วให้โดด” จงอินกระซิบบอกเพื่อนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆพลางหันไปยิ้มแหยๆให้กับรองประธานชมรมสายโหดที่กำลังจ้องมาทางนี้ราวกับจะกระโดดมาขย้ำให้ไส้ทะลักในขณะที่คนเป็นประธานชมรมเอาแต่นอนหลับน้ำลายยืดอยู่บนโซฟาตรงมุมห้อง
“เออ โทษๆ พอดีวันนี้พวกกูไปเจอแสงแปลกๆบนท้องฟ้าอ่ะเลยตามไปดูจนมาสาย” คนตัวสูงแถออกไปอย่างมึนๆ แสงเสิงอะไรมีที่ไหน มีแต่ขี้นกบนหัวกูนี่แหละครับ
“จริงหรอ! แล้วพวกนายเจอยูเอฟโอหรือเปล่า!?” ประธานชมรมที่ตอนแรกนอนหลับน้ำลายยืดอยู่รีบลุกขึ้นมาถามอย่างตื่นเต้น ไอ้นี้มันบ้ายูเอฟโอจนขึ้นสมองครับ เห็นอะไรๆก็โยงเข้าเรื่องพวกนี้ได้หมด เคยไปบ้านมันครั้งนึงพอเปิดประตูห้องนอนเข้าไปนี่คิดว่ากำลังยืนอยู่บนยานอวกาศของนาซ่า ทั้งเตียงนอนแบบกระสวยอวกาศ วอลเปเปอร์ในห้องที่จะเรืองแสงเหมือนกับดาวบนท้องฟ้าเวลาปิดไฟ ไหนจะเฟอร์นิเจอร์แปลกๆอีก บอกได้คำเดียวว่าอลังการมาก ของแบบนี้บ้าอย่างเดียวทำไม่ได้นะครับต้องรวยด้วย
“ยูเอฟโอห่าไรล่ะครับ กูเจออุลตร้าแมนกำลังซั่มเซเลอร์มูนอยู่บนฟ้าต่างหาก 5555555555” ประโยคนั้นของจงอินเรียกเสียงหัวเราะได้จากคนทั้งชมรม ซูโฮถึงกับหยิบหนังสือแถวนั้นปาใส่ตัวป่วนทั้งสองคนที่กำลังวิ่งหนีตีนของมินซอกไปทั่วห้อง
สาบานจากใจจริงว่าปาร์คชานยอลสุดหล่อพ่อรวยแต่ฟวยไม่เรืองแสงคนนี้ไม่ได้มีความสนใจในเรื่องไอ้ยูเอฟโอกิ๊กก๊อกอะไรนี้สักนิด ตั้งแต่รู้ว่ามาสไรเดอร์ตัวสีชมพูมันมีดุ้นผมก็ลาขาดกับไอ้พวกการ์ตูน เรื่องงมงายต่างๆนาๆทันที แต่ทีต้องย้ายดากมากองอยู่ชมรมนี้เพราะแลดูชิวที่สุดในบรรดาชมรมอื่นๆแล้ว ประธานก็ดูสติไม่ค่อยจะสมประกอบเท่าไหร่ถ้าอยู่ชมรมนี้คงจะชิวไปจนจบม.ปลายได้อย่างสบายดากแน่นอน
ในขณะที่ห้องชมรมกำลังวุ่นวายก็เป็นโอกาสดีของคนตัวเล็กกับเพื่อนตัวสูงที่มาสายจะได้แอบเข้าห้องชมรมแบบเนียนๆโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น แบคฮยอนค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องชมรมช้าๆโดยที่มีโอเซฮุนเดินตามหลังเข้ามาติดๆ เมื่อคืนเขามัวแต่เล่นเกมจนดึกเลยตื่นสายกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ทำให้เพื่อนสนิทอย่างเซฮุนที่รอมาโรงเรียนพร้อมกันต้องลำบากไปด้วย แต่ก็ใช่ว่าจะมาสายอย่างสบายหู ก็เพื่อนตัวสูงของเขานี่ปากดีเข้าขั้นนรกเลยน่ะสิ บ่นตั้งแต่บ้านเขายันถึงโรงเรียนเล่นเอาขี้หูแทบจะกระโดดออกมาแพลงกิ้งข้างนอก
“เหี้ยจงอิน วิ่งเร็วดิวะ” ก้าวเข้าประตูมายังไม่ถึงห้านาที ร่างสูงที่กำลังหนีรองประธานชมรมอย่างเอาเป็นเอาตายก็วิ่งมาลากแขนเขาออกมานอกห้องชมรมแล้วลัดไปข้างอาคารโดยที่ไม่หันมาดูเลยสักนิดว่าคนที่ลากมาน่ะไม่ใช่เพื่อนสนิทผิวถ่านของตัวเอง
“น..นี่ หยุดนะ” แบคฮยอนตะโกนบอกคนตัวสูงที่ไม่ว่าเขาจะพยายามฝืนตัวเองไว้เท่าไหร่ไอ้หมอนี่ก็ยังลากเขาไปไม่หยุดสักที
หลังจากได้ยินเสียงเล็กที่มั่นใจแน่ๆว่าไม่ใช่ของไอ้จงอิน ชานยอลก็หยุดวิ่งแล้วหันหน้ากลับมาดูคนที่ตัวเองลากมาก่อนจะตาโตด้วยความตกใจเมื่อคนที่เขาลากมาไม่ใช่เพื่อนสนิทของตัวเอง แต่ดันเป็น’แฟนเก่า’เของเขาที่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อสองเดือนก่อน
“เฮ้ย มึงมาได้ไงวะ แล้วไอ้จงอินอ่ะ?” ร่างสูงปล่อยมืออกจากแขนเล็กที่เผลอลากมาแล้วชะโงกหน้าออกไปมองหาเพื่อนตัวเองจากมุมอาคารแล้วก็เห็นเพื่อนตัวดำกำลังวิ่งมาทางนี้โดยที่มีเซฮุนเพื่อนหน้าตายของแบคฮยอนวิ่งตามมาติดๆ
“กูก็พอจะรู้อยู่นะว่ามึงน่ะโง่แต่ไม่คิดว่าจะสมองเสื่อมด้วย” แบคฮยอนพูดพลางมองคนตัวสูงข้างๆด้วยหางตาก่อนกลับหลังหันแล้วจะเดินออกไปจากมุมตึก แต่เพราะไม่ทันได้มอง คนตัวเล็กจึงชนเข้ากับจงอินที่กำลังวิ่งสวนเข้ามาจนเสียหลักล้มไปชนกับชานยอลที่อยู่ด้านหลัง เซฮุนที่วิ่งตามมาติดๆก็เบรกไม่ทันทำให้ชนจงอินเข้าเต็มๆอีกทีนึง ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโดนควายป่าพุ่งชนยังไงอย่างงั้น กูไม่ใช่เป้าหมายของพวกมึงนะ มาพุ่งชนกูทำไมมม
คนตัวเล็กพยายามทรงตัวไว้แต่ก็ทำได้ยากเพราะโดนชนจากอีกสองคนที่ตามมาเต็มๆ ความรู้สึกจุกจากแรงกระแทกทำให้ยิ่งทรงตัวได้ยากขึ้นไปกว่าเดิมอีกหลายเท่า และสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาทั้งสี่คนเห็นก่อนที่สติจะดับลงไป
ก็คือหลุมสีดำขนาดใหญ่เบื้องหน้า ที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน…
※TALK※
หลังจากซุ่มแต่งมานานจนปลาร้าที่บ้านหนอนขึ้น ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ลงสักที 5555555
ปรากฏการณ์ฟิคเอ็กโซที่เฮฮาปาร์ตี้แฟนตาซีแองกรี้เบิร์ดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ บัดนี้!!
ปล้ำลู่. ไรต์เตอร์ชื่อเอินนะ ขอฝากตัวด้วยนะเตง .__.
มีอะไรก็ไปบ่นกันได้ในแฮชแท็ก #ฟิคครัช นะฮ๊าฟ
ความคิดเห็น