ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #01 บทนำ
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืด ผมจำเสียงนั้นได้ดี มันเป็นเสียงที่ผมจะได้ยินทุกๆ เช้าเวลาที่ผมต้องรีบตื่นเพื่อทำอะไรสักอย่าง ใช่แล้ว มันคือเสียงนาฬิกาปลุก ซึ่งขณะนี้มันก็ยังดังและสั่นอยู่ เปลือกตาของผมหนักมากพอที่จะทำให้ผมไม่สามารถลืมตาดูได้ว่า มันสั่นจนจะตกโต๊ะแล้วหรือยัง ผมปล่อยมันไว้แบบนั้นอีกสักพัก จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรที่เหมือนกับของตกลงสู่พื้นเลย ผมจึงตัดสินใจที่จะลืมตาตื่นขึ้น แล้วผมก็เข้าใจในทันที นาฬิกาปลุกที่ผมตั้งนั้นมันไม่ได้วางอยู่บนโต๊ะอย่างที่ผมคิดไว้ตอนแรก หากแต่มันวางอยู่ที่พื้น และก็สั่นรอผมกดปิดอยู่ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้มลงไปกดปิดนาฬิกาเรือนนั้นซะ ตอนนี้ก็เวลา 5:40 แล้ว ผมลุกไปอาบน้ำและทำกิจธุระต่างๆ ของผม ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมต้องไปปฐมนิเทศเป็น นร. ชั้น ม.4 แล้วล่ะก็ เวลานี้ผมก็ยังคงหลับใหลอยู่บนที่นอนเป็นแน่ หลังจากที่ผมทำธุระต่างๆ
เสร็จ โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมเดินไปดู สิ่งที่ผมเห็นคือมีเบอร์ๆ หนึ่งโทรเข้ามา ซึ่งคนที่โทรเข้ามาก็คือเพื่อนของผม ผมกดรับสายเพราะไม่อยากให้ปลายสายต้องรอนานไปมากกว่านี้
“โหลๆ”
ผมพูดทักทายปลายสายไปก่อน
“เมื่อไรจะลงมา?”
ปลายสายถามคำถามที่ผมคิดไว้แล้ว ว่าจะต้องโดนถามแบบนี้แน่ๆ
“กำลังลง”
ผมตอบกลับไป ทั้งที่จริงๆ ผมก็ยังไม่ได้คิดจะลงหรอก
“เออๆ”
แล้วปลายสายก็ตัดไปทันที ผมจึงปิดคอมพ์ ใส่รองเท้าและเดินลงไปชั้นล่างเพื่อจะออกจากบ้าน บ้านของผมเป็นตึก 4 ชั้น ผมอยู่ชั้น 4 ซึ่งอากาศดีมากๆ ผมเดินออกจากบ้านมา ผมก็เจอเพื่อนคนนึงยืนรอผมอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
“กว่าจะลงมานะ…”
เขาบอกเหมือนผมลงมาช้ามากอย่างนั้นแหละ
“อาร์ตมารอนานมากแล้วดิ?”
เพื่อนของผมคนนี้มีชื่อเล่นว่าอาร์ต ผมคบกับมันได้ 4 ปีแล้ว เรารู้จักกันเพราะตอน ม.1 เราอยู่ห้องเดียวกัน แถมล่นเกมเดียวกัน + คุยกันถูกคอ ก็เลยสนิทกันไว
“เปล่าหรอก ก็พึ่งมาถึงเมื่อกี้แหละ”
“อืมๆ”
ผมพูดเพื่อตัดบทและจะได้ออกเดินทาง ระยะทางระหว่างบ้านกับ รร. ของผมนั้นอยู่ใกล้พอสมควร ผมเดิน 20 นาทีก็ถึงแล้ว ผมก็เลยไม่จำเป็นต้องขึ้นรถไปเลย หลังจากผมเดินคุยกับอาร์ตมาได้สักพัก ก็ถึง รร.
“เออ เดี๋ยวเราต้องไปทำงานให้อาจารย์ก่อนอ่ะ ไปรอโรงอาหารก่อนนะ”
“อืม รีบมาล่ะ”
ผมตอบกลับไป แล้วอาร์ตก็เริ่มวิ่งออกไปทันที ผมเดินคนเดียวมาเรื่อยๆ จนมาถึงโรงอาหาร ตอนนี้เวลา 6:30 โรงอาหารมีนักเรียนน้อยกว่าปกติ เพราะวันนี้มีแต่ ม.4 ผมเดินเข้าไปในโรงอาหารเรื่อยๆ เพื่อหวังจะเจอกลุ่มเพื่อนที่รู้จักบ้าง
“เห้ย! จอร์จ”
ผมได้ยินเสียงคนๆ หนึ่งเรียกชื่อของผมมาจากทางด้านหลัง ผมหันกลับไปแล้วก็เจอกับกลุ่มเพื่อนที่ผมกำลังหาอยู่พอดี ผมเดินเข้าไปนั่งด้วย กลุ่มเพื่อนของผมมักจะมานั่งที่โรงอาหารเพื่อคุยเรื่องเกมที่เล่น กันทุกวัน ชื่อของผมคือ จอร์จ ซึ่งชื่อของผมมันก็ไปเหมือนกับ “พระเจ้าจอร์จ” เพื่อนบางคนก็เลยเรียกผมว่า ”พระเจ้า” หลังจากนั่งคุยมาได้สักพักก็ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นโรงยิม เพื่อไปปฐมนิเทศแล้ว จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นเงาของอาร์ตเลย สงสัยคงไปช่วยงานอาจารย์เพิ่มอีกแน่ๆ ผมก็เลยเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนกลุ่มนั้นของผม หลังจากผมขึ้นมาบนโรงยิมเพื่อมาตั้งแถว อากาศภายในโรงยิมร้อนมากๆ นี่ก็เป็นต้นเดือนพฤษภาคม กำลังอยู่ในหน้าร้อนเลย เสื้อนร. ของผมเริ่มเปียกโชกเหมือนผมไปโดนใครสาดน้ำมาอย่างนั้นแหละ
“ร้อนแฮะ…”
เสียงของอาร์ตดังขึ้นมาด้านหลังผม
“มาช้านะเนี่ย”
“โทษทีๆ ไปช่วยงานอาจารย์คนอื่นต่ออ่ะ”
นั่นไง ผมว่าแล้ว
“เคๆ ไปนั่งด้านหน้าเลย”
อาร์ตก็เดินไปนั่งด้านหน้าผม สักพักก็เริ่มกิจกรรมปฐมนิเทศ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อสำหรับผมมาก อากาศก็ร้อน แล้วให้ผมมานั่งนิ่งๆ พัดลมก็ไม่มี เหมือนกับผมอยู่ในห้องอบซาวน่าอย่างนั้นแหละ และแล้วก็ถึงพักเที่ยง ผมก็รีบลงมาข้างล่างเพราะถ้าผมยังอยู่ข้างบนต่ออีกสักพัก ผมอาจะต้องไปนอนห้องพยาบาลเป็นแน่ ผมเดินไปหาของมากินตอนเที่ยง ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้กินอะไรเลย ซึ่งตอนนี้ผมหิวมากๆ หลังจากผมซื้อมาและกินเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินไปหาอาร์ต ซึ่งกำลังเล่นกับลูกแมวอย่างสนุกสนาน เหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่ไม่เคยเห็นแมว
“ชอบจังเลยนะ แมวเนี่ย…”
“อื้อ แน่นอนดิ”
อาร์ตตอบกลับมาโดยยังเล่นกับลูกแมวตัวนั้นอยู่
“ไม่เอากลับไปเลี้ยงบ้านเลยล่ะ?”
ผมถามไปเพราะอยากหาเรื่องชวนคุย
“ก็รู้นี่ ว่าบ้านเราเลี้ยงสัตว์ไม่ได้อ่ะ”
“อืม”
ก็จริงอย่างที่อาร์ตว่าแหละ น้าของอาร์ตเป็นคนที่ไม่ชอบสัตว์เอามากๆ ทำให้ไม่สามรถเลี้ยงอะไรได้เลย ผมนั่งดูอาร์ตเล่นกับแมวอยู่อย่างนั้น เพราะผมก็ไม่อยากทำอะไรที่เสียพลังงานไปมากกว่านี้ สักพักออดเรียกให้ขึ้นไปต่อช่วงบ่ายก็ดังขึ้น
“ไปกันเถอะ”
ผมเรียกอาร์ตที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเสียงออดนั้นเลย
“งืมๆ”
อาร์ตตอบกลับมา แล้วก็ลุกเดินขึ้นไปข้างบนพร้อมผม ช่วงบ่ายสนุกกว่าช่วงเช้าเพราะได้มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เพียงแต่อากาศก็ยังร้อนเหมือนเดิม ขณะที่ผมร่วมกิจกรรมอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคนนั้นน่ารักมากๆ แต่ผมไม่คุ้นหน้าเธอเลย เธอเป็นใครกันนะ? ผมคิดอยู่แบบนั้น จนกิจกรรมช่วงบ่ายก็จบลง
“อาร์ต รู้จักผู้หญิงคนนั้นป่ะ?”
ผมเรียกอาร์ตและชี้ให้ดูคนที่ผมกำลังนั่งมองอยู่
“อ๋อ รู้จักดิ”
อาร์ตตอบสิ่งที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้ยิน
“ชื่อไรหรอ?”
“ชอบหรอ?”
อาร์ตถามมาซะผมไม่ทันตั้งตัวเลย
“เปล่าๆ ก็แค่เห็นน่ารักดี”
ผมรีบบอกปฎิเสธไป อาร์ตทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด แล้วอาร์ตก็บอกว่า เธอคนนั้นเป็นคนที่ดังมากคนนึงของ รร. เราเลย มีแต่คนจีบ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจใครเลย
“ก็นั่นแหละ ชื่ออะไร บอกหน่อย เราอยากรู้”
ผมไม่ได้อยากรู้รายละเอียดว่าเธอเป็นยังไง มีแฟนแล้วหรือยังอะไรหรอก ที่ผมต้องการจะรู้ก็คือชื่อของเธอ
“แหมๆ”
อาร์ตทำเสียงเหมือนรู้ว่าผมกำลังสนใจเธอคนนั้นมากๆ
“อะไรล่ะ แล้วเมื่อไรจะบอกเนี่ย”
ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว!
“นายชี้เราทำไมหรอ?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังผมเป็นเสียงของผู้หญิง ผมหันกลับไป คนที่มาอยู่ข้างหลังผม ทำให้ผมตกใจเอามากๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่ผมกำลังถามชื่อจากอาร์ตนี่แหละ
“เราถาม นายไม่ได้ยินหรอ?”
เธอถามผมมาอีกครั้ง ผมที่มัวแต่ตกใจเลยไม่ได้สนใจว่าเธอถามมา
“เพื่อนเราแค่อยากรู้น่ะ ว่าเธอชื่ออะไร”
อาร์ตที่เห็นผมไม่ตอบสักทีตอบแทนให้
“อ๋อ อยากรู้ชื่อเราหรอ?”
ผมพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด เธอมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มให้ผม มันยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าตอนที่เห็นเธออยู่ด้านหลังเสียอีก
“ชื่อของเราคือ…”
To Be Continue…
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืด ผมจำเสียงนั้นได้ดี มันเป็นเสียงที่ผมจะได้ยินทุกๆ เช้าเวลาที่ผมต้องรีบตื่นเพื่อทำอะไรสักอย่าง ใช่แล้ว มันคือเสียงนาฬิกาปลุก ซึ่งขณะนี้มันก็ยังดังและสั่นอยู่ เปลือกตาของผมหนักมากพอที่จะทำให้ผมไม่สามารถลืมตาดูได้ว่า มันสั่นจนจะตกโต๊ะแล้วหรือยัง ผมปล่อยมันไว้แบบนั้นอีกสักพัก จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรที่เหมือนกับของตกลงสู่พื้นเลย ผมจึงตัดสินใจที่จะลืมตาตื่นขึ้น แล้วผมก็เข้าใจในทันที นาฬิกาปลุกที่ผมตั้งนั้นมันไม่ได้วางอยู่บนโต๊ะอย่างที่ผมคิดไว้ตอนแรก หากแต่มันวางอยู่ที่พื้น และก็สั่นรอผมกดปิดอยู่ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้มลงไปกดปิดนาฬิกาเรือนนั้นซะ ตอนนี้ก็เวลา 5:40 แล้ว ผมลุกไปอาบน้ำและทำกิจธุระต่างๆ ของผม ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมต้องไปปฐมนิเทศเป็น นร. ชั้น ม.4 แล้วล่ะก็ เวลานี้ผมก็ยังคงหลับใหลอยู่บนที่นอนเป็นแน่ หลังจากที่ผมทำธุระต่างๆ
เสร็จ โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมเดินไปดู สิ่งที่ผมเห็นคือมีเบอร์ๆ หนึ่งโทรเข้ามา ซึ่งคนที่โทรเข้ามาก็คือเพื่อนของผม ผมกดรับสายเพราะไม่อยากให้ปลายสายต้องรอนานไปมากกว่านี้
“โหลๆ”
ผมพูดทักทายปลายสายไปก่อน
“เมื่อไรจะลงมา?”
ปลายสายถามคำถามที่ผมคิดไว้แล้ว ว่าจะต้องโดนถามแบบนี้แน่ๆ
“กำลังลง”
ผมตอบกลับไป ทั้งที่จริงๆ ผมก็ยังไม่ได้คิดจะลงหรอก
“เออๆ”
แล้วปลายสายก็ตัดไปทันที ผมจึงปิดคอมพ์ ใส่รองเท้าและเดินลงไปชั้นล่างเพื่อจะออกจากบ้าน บ้านของผมเป็นตึก 4 ชั้น ผมอยู่ชั้น 4 ซึ่งอากาศดีมากๆ ผมเดินออกจากบ้านมา ผมก็เจอเพื่อนคนนึงยืนรอผมอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
“กว่าจะลงมานะ…”
เขาบอกเหมือนผมลงมาช้ามากอย่างนั้นแหละ
“อาร์ตมารอนานมากแล้วดิ?”
เพื่อนของผมคนนี้มีชื่อเล่นว่าอาร์ต ผมคบกับมันได้ 4 ปีแล้ว เรารู้จักกันเพราะตอน ม.1 เราอยู่ห้องเดียวกัน แถมล่นเกมเดียวกัน + คุยกันถูกคอ ก็เลยสนิทกันไว
“เปล่าหรอก ก็พึ่งมาถึงเมื่อกี้แหละ”
“อืมๆ”
ผมพูดเพื่อตัดบทและจะได้ออกเดินทาง ระยะทางระหว่างบ้านกับ รร. ของผมนั้นอยู่ใกล้พอสมควร ผมเดิน 20 นาทีก็ถึงแล้ว ผมก็เลยไม่จำเป็นต้องขึ้นรถไปเลย หลังจากผมเดินคุยกับอาร์ตมาได้สักพัก ก็ถึง รร.
“เออ เดี๋ยวเราต้องไปทำงานให้อาจารย์ก่อนอ่ะ ไปรอโรงอาหารก่อนนะ”
“อืม รีบมาล่ะ”
ผมตอบกลับไป แล้วอาร์ตก็เริ่มวิ่งออกไปทันที ผมเดินคนเดียวมาเรื่อยๆ จนมาถึงโรงอาหาร ตอนนี้เวลา 6:30 โรงอาหารมีนักเรียนน้อยกว่าปกติ เพราะวันนี้มีแต่ ม.4 ผมเดินเข้าไปในโรงอาหารเรื่อยๆ เพื่อหวังจะเจอกลุ่มเพื่อนที่รู้จักบ้าง
“เห้ย! จอร์จ”
ผมได้ยินเสียงคนๆ หนึ่งเรียกชื่อของผมมาจากทางด้านหลัง ผมหันกลับไปแล้วก็เจอกับกลุ่มเพื่อนที่ผมกำลังหาอยู่พอดี ผมเดินเข้าไปนั่งด้วย กลุ่มเพื่อนของผมมักจะมานั่งที่โรงอาหารเพื่อคุยเรื่องเกมที่เล่น กันทุกวัน ชื่อของผมคือ จอร์จ ซึ่งชื่อของผมมันก็ไปเหมือนกับ “พระเจ้าจอร์จ” เพื่อนบางคนก็เลยเรียกผมว่า ”พระเจ้า” หลังจากนั่งคุยมาได้สักพักก็ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นโรงยิม เพื่อไปปฐมนิเทศแล้ว จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นเงาของอาร์ตเลย สงสัยคงไปช่วยงานอาจารย์เพิ่มอีกแน่ๆ ผมก็เลยเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนกลุ่มนั้นของผม หลังจากผมขึ้นมาบนโรงยิมเพื่อมาตั้งแถว อากาศภายในโรงยิมร้อนมากๆ นี่ก็เป็นต้นเดือนพฤษภาคม กำลังอยู่ในหน้าร้อนเลย เสื้อนร. ของผมเริ่มเปียกโชกเหมือนผมไปโดนใครสาดน้ำมาอย่างนั้นแหละ
“ร้อนแฮะ…”
เสียงของอาร์ตดังขึ้นมาด้านหลังผม
“มาช้านะเนี่ย”
“โทษทีๆ ไปช่วยงานอาจารย์คนอื่นต่ออ่ะ”
นั่นไง ผมว่าแล้ว
“เคๆ ไปนั่งด้านหน้าเลย”
อาร์ตก็เดินไปนั่งด้านหน้าผม สักพักก็เริ่มกิจกรรมปฐมนิเทศ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อสำหรับผมมาก อากาศก็ร้อน แล้วให้ผมมานั่งนิ่งๆ พัดลมก็ไม่มี เหมือนกับผมอยู่ในห้องอบซาวน่าอย่างนั้นแหละ และแล้วก็ถึงพักเที่ยง ผมก็รีบลงมาข้างล่างเพราะถ้าผมยังอยู่ข้างบนต่ออีกสักพัก ผมอาจะต้องไปนอนห้องพยาบาลเป็นแน่ ผมเดินไปหาของมากินตอนเที่ยง ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้กินอะไรเลย ซึ่งตอนนี้ผมหิวมากๆ หลังจากผมซื้อมาและกินเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินไปหาอาร์ต ซึ่งกำลังเล่นกับลูกแมวอย่างสนุกสนาน เหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่ไม่เคยเห็นแมว
“ชอบจังเลยนะ แมวเนี่ย…”
“อื้อ แน่นอนดิ”
อาร์ตตอบกลับมาโดยยังเล่นกับลูกแมวตัวนั้นอยู่
“ไม่เอากลับไปเลี้ยงบ้านเลยล่ะ?”
ผมถามไปเพราะอยากหาเรื่องชวนคุย
“ก็รู้นี่ ว่าบ้านเราเลี้ยงสัตว์ไม่ได้อ่ะ”
“อืม”
ก็จริงอย่างที่อาร์ตว่าแหละ น้าของอาร์ตเป็นคนที่ไม่ชอบสัตว์เอามากๆ ทำให้ไม่สามรถเลี้ยงอะไรได้เลย ผมนั่งดูอาร์ตเล่นกับแมวอยู่อย่างนั้น เพราะผมก็ไม่อยากทำอะไรที่เสียพลังงานไปมากกว่านี้ สักพักออดเรียกให้ขึ้นไปต่อช่วงบ่ายก็ดังขึ้น
“ไปกันเถอะ”
ผมเรียกอาร์ตที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเสียงออดนั้นเลย
“งืมๆ”
อาร์ตตอบกลับมา แล้วก็ลุกเดินขึ้นไปข้างบนพร้อมผม ช่วงบ่ายสนุกกว่าช่วงเช้าเพราะได้มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เพียงแต่อากาศก็ยังร้อนเหมือนเดิม ขณะที่ผมร่วมกิจกรรมอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคนนั้นน่ารักมากๆ แต่ผมไม่คุ้นหน้าเธอเลย เธอเป็นใครกันนะ? ผมคิดอยู่แบบนั้น จนกิจกรรมช่วงบ่ายก็จบลง
“อาร์ต รู้จักผู้หญิงคนนั้นป่ะ?”
ผมเรียกอาร์ตและชี้ให้ดูคนที่ผมกำลังนั่งมองอยู่
“อ๋อ รู้จักดิ”
อาร์ตตอบสิ่งที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้ยิน
“ชื่อไรหรอ?”
“ชอบหรอ?”
อาร์ตถามมาซะผมไม่ทันตั้งตัวเลย
“เปล่าๆ ก็แค่เห็นน่ารักดี”
ผมรีบบอกปฎิเสธไป อาร์ตทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด แล้วอาร์ตก็บอกว่า เธอคนนั้นเป็นคนที่ดังมากคนนึงของ รร. เราเลย มีแต่คนจีบ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจใครเลย
“ก็นั่นแหละ ชื่ออะไร บอกหน่อย เราอยากรู้”
ผมไม่ได้อยากรู้รายละเอียดว่าเธอเป็นยังไง มีแฟนแล้วหรือยังอะไรหรอก ที่ผมต้องการจะรู้ก็คือชื่อของเธอ
“แหมๆ”
อาร์ตทำเสียงเหมือนรู้ว่าผมกำลังสนใจเธอคนนั้นมากๆ
“อะไรล่ะ แล้วเมื่อไรจะบอกเนี่ย”
ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว!
“นายชี้เราทำไมหรอ?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังผมเป็นเสียงของผู้หญิง ผมหันกลับไป คนที่มาอยู่ข้างหลังผม ทำให้ผมตกใจเอามากๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่ผมกำลังถามชื่อจากอาร์ตนี่แหละ
“เราถาม นายไม่ได้ยินหรอ?”
เธอถามผมมาอีกครั้ง ผมที่มัวแต่ตกใจเลยไม่ได้สนใจว่าเธอถามมา
“เพื่อนเราแค่อยากรู้น่ะ ว่าเธอชื่ออะไร”
อาร์ตที่เห็นผมไม่ตอบสักทีตอบแทนให้
“อ๋อ อยากรู้ชื่อเราหรอ?”
ผมพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด เธอมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มให้ผม มันยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าตอนที่เห็นเธออยู่ด้านหลังเสียอีก
“ชื่อของเราคือ…”
To Be Continue…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น