คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :01: Where Did You Come From? [Rewrite]
-YOUNGJAE PART-
ผมล่ะไม่ชอบหน้าคู่หมั้นที่แม่หามาให้เลยนะครับ ไม่ใช้แค่หน้านะ นิสัยด้วย แกล้งทำเรียบร้อยไปงั้นแหละ เฮอะ! ตอนเด็กเป็นยังไงโตมานี่แบบ... ส่วนใหญ่จะพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ แต่กับพี่หวังนี่ หน้ามือเป็นหลังเท้าเลยล่ะครับ
13 ปีที่แล้ว…
“ยองแจ อย่าหลบหลังแม่สิ ออกมาสวัสดีคุณป้าเขาสิ ลูก” ตอนนั้นพ่อกับแม่ต้องไปทำธุระสองสามวันครับ ก็เลยพาผมไปฝากไว้กับเพื่อนสนิทอย่างคุณป้าหรือก็คือคุณแม่ของพี่หวังอ่ะแหละครับ และนั่นแหละครับเป็นการเจอกันครั้งแรกของผมกับพี่หวัง
“ส สวัสดีฮะ”
“หน้าตาน่ารักจังเลย อายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ” แล้วคุณป้าก็ย่อลงมาคุยกับผม
“เจ็ดขวบฮะ”
“เด็กกว่าลูกชายป้าอีกนะ ปีนี้พี่เขาจะอายุเก้าขวบน่ะ แจ็คสันมานี่หน่อยลูก”
“ค้าบแม่~” ถ้าคุณป้าไม่บอกก่อนนี่ ผมจะคิดว่าพี่เขาอายุพอๆกับผมเลยครับ เพราะส่วนสูงพี่เขาน่ะมากกว่าผมแค่นิดเดียวเอง
“พาน้องไปรอม๊าข้างในนะจ๊ะ เดี๋ยวม๊าจะตามเข้าไป อย่าแกล้งน้องล่ะ”
“ฮับบบบ” แล้วพี่เขาก็จูงแขนผมเข้าไปรอที่ห้องนั่งเล่น
“ฉันชื่อแจ็คสัน นายชื่อไรอ่ะ”
“ย ยองแจฮะ(..)”
“อ้ออ”
วันแรกพี่หวังก็เล่นกับผมปกตินะครับ แต่หลังจากพอวันที่สองพี่เขาก็แกล้งผมสารพัดเลยล่ะ ยิ่งวันสุดท้ายนี่ แกล้งหนักเลยล่ะครับ เอาตุ๊กตาที่ผมได้เป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุสามขวบไปซ่อนแล้วยังทำขาดอีก คุณลุงกับคุณป้าขอโทษไม่หยุดเลยล่ะครับ แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่เขา
โอเคๆ กลับมาปัจจุบันกันครับ ช่วงนี้รู้สึกว่ามาก เอ้ย มาร์คเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผมจะอินเลิฟนะครับ เห็นนั่งยิ้มได้ทั้งวี่ทั้งวัน นี่ถ้ายิ้มมากๆจำทำให้ตีนกาเยอะนี่ หน้ามันคงเต็มไปด้วยตีนกาอะครับ มันดูมีความสุขมากหลังจากที่ผมไปดูตัวกับไอ้พี่หวังวันนั้น -______- ไม่รู้มันจะมีความสุขอะไรขนาดนั้น ปล่อยมันนั่งยิ้มต่อไปละกัน เดี๋ยวผมจะบาป(?)เพราขัดความสุขคนอื่น
“นี่กำลังจะไปไหนหนิ มาร์ค” แต่ไม่ขัดก็คงจะไม่ได้เพราะตอนนี้พวกเรานั่งอยู่บนรถที่กำลังจะไปที่ไหนก็ไม่รู้ ใส่สูทมาอย่างดีแล้วก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย ผมนั่งเล่นคอมอยู่ดีๆ แม่บ้านก็เดินเข้ามาจับผมเปลี่ยนชุดแล้วดันขึ้นรถซะงั้น
“ไปงานเลี้ยง คุณลุงกับคุณป้าติดธุระเลยให้นายไปแทน” เอิ่มม คร่าบๆ คุณลุงคุณป้าสังคมเยอะ กิจกรรมรัดตัว เอ้ย คุณลุงคุณป้ามันก็พ่อกับแม่ผมอ่ะดิครับ บาปจะกินกบาลมั้ยหนอ...
“อ่องั้นถ้าถึงแล้วก็ปลุกด้วยละกัน” ไม่สนไรแล้วครับ เมื่อคืนสงสับจะเล่นคอมดึกไปหน่อยแต่จริงๆก็ไม่ดึกเท่าไหร่นะครับแค่ตีสามเอง ตอนเช้าตอนบ่ายดันไม่ง่วงแล้วมาง่วงอะไรตอนเย็นๆก็ไม่รู้
“...แจ”
“ยองแจ...” งืมๆ อย่ามายุ่งง คนจานอนนน
“ยองแจๆๆๆๆ ตื่นเว้ย ตื่นๆๆ!!”
“ตื่นแล้วเว้ย ตื่นแล้วๆ จะเขย่าให้คอหักเลยมั้ย”
“ได้ก็ดี”
“- -++” ฆ่าคนนี่ผิดกฎหมายใช่ป่ะครับ แล้วมันก็มานั่งจัดผมให้ผม ผมว่ามันก็ไม่ได้ยุ่งอะไรขนาดนั้นนะ ไม่ทราบว่าจะเนี้ยบไปไหนครับท่าน
“จะยืนอยู่นั่นอีกนานมั้ย ไม่งั้นฉันจะเข้าไปก่อนนะ”
“ไปแล้วๆ รอด้วยดิ~” มันไม่รอหรอกครับหันมาอีกทีก็เดินไปนู่นแล้ว ไอ้ที่พูดก่อนหน้านี้แค่พอให้ดูเป็นคนดีแค่นั้นเองแหละ
ในงาน...
“เห้ยๆ ยองแจ นายไปหาที่นั่งเลยนะ ขอตัว” เอ้าๆ เข้ามาแล้วก็ทิ้ง ไปเจอสาวตรงสเป็คล่ะสิเฮอะ ใช่ซี่สาวสำคัญกว่าเพื่อนนี่ เท่าที่ดูมางานเลี้ยงก็จัดมาโอเคเลยล่ะครับ แต่เชื่อมั้ยว่าจนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันคืองานเลี้ยงอะไร ช่างมันละ ไปหาที่นั่งดีกว่า อย่างงี้แหละครับคนโดนเพื่อนทิ้ง -^-
-JACKSON PART-
ตอนนี้ผมกับแบมแบมยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองครับ รอส่อง -..- แต่ไม่ได้ส่องสาวนะครับ อย่าเข้าใจพี่หวังผิด พี่หวังไม่นอกใจน้องแตงจีจีนะ รอน้องแตงอ่ะแหละครับ ถ้าเอาจริงๆแล้วก็ต้องเป็นคุณลุงกับคุณป้ามาอ่ะแหละ แต่แบบผมไปขอไว้ไง เออ น้องแตงก็เลยมาแทน แถมพ่วงเพื่อนมาด้วยนะครับ คงเป็นแค่เพื่อนกันใช่มั้ยครับ ไม่ใช่เพื่อนมีดักตีอ่ะ นี่พูดเลย แบมแบมก็ อืมม จะบอกว่าไงดีครับ แบบแม่น้องเงี้ยสนิทกับม๊าผมก็เลยฝากให้ดูแลให้ เพราะตามดูแลที่เกาหลีไม่ได้นั่นล่ะครับ
“แบมแบม นายลงไปข้างล่างเลยก็ได้นะ” น้องแตงมาแล้ววว ให้แบมลงไปก่อน แล้วเดี๋ยวผมจะตามลงไปเซอร์ไพรส์ -..- เอ้ออ ผมบอกยังครับว่างานเลี้ยงอะไร ไม่มีไรมาก คือจริงๆมันก็เป็นงานเกี่ยวกับธุรกิจของที่บ้านอ่ะแหละครับ แต่ม๊าดันติดธุระด่วนต้องไปดูงานที่ฮ่องกง ผมก็เลยต้องมาแทน แล้วก็มีการประกาศตัวว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลหวังเป็นผลพลอยได้ไง
“อ่าๆ งั้นผมลงไปก่อนนะ”
“เอ้อ แบมๆ พอเขามีที่นั่งให้เริ่มแผนเลยนะ”
“คร้าบๆ พ่อคนแผนสูงส่วนสูงน้อยยย” เอ้า ไอ้เด็กบ้า มาตอกย้ำกันทำไม จริงๆอย่างผมนี่ไม่เรียกเตี้ยนะ แต่แบบ เป็นคนที่เกิดมาแล้วพระเจ้าลืมประทานความสูงให้อะไรประมาณเน้
พอไอ้แบมลงไป ผมก็เห็นเพื่อนของน้องแตงเดินไปหามันครับ แหม่ๆ มีซัมติงกันอ่อ แต่เดี๋ยวนะไอ้แบมมันคบกับไอ้หมี งั้น...สงสัยเพื่อนน้องแตงจะรักเขาข้างเดียวแล้วล่ะครับ ส่วนน้องแตงของผมที่ถูกเพื่อนทิ้งก็เดินไปหาที่นั่งเอง งั้นเริ่มแผนเลยนะครับ :P
-YOUNGJAE PART-
“ไอ้มาร์คมันหายไปไหนแล้วเนี่ย” หลังจากที่มันแยกตัวออกไปนี่ มันก็หายสาบสูญไปเลยล่ะครับ ตอนนี้งานก็ใกล้จะเริ่มแล้วซะด้วยสิ แสงไฟในฮอลค่อยๆลดลงช้าๆ จนกระทั่งทุกอย่างมืดสนิท พร้อมกับสปอร์ตไลท์ที่พุ่งไปยังบริเวณเวทีด้านหน้า
“ขอต้อนรับท่านผู้มีเกียรติทุกท่านเข้าสู่งานเลี้ยง...” พูดไรก็พูดไปเหอะครับ ไม่ฟังหรอก กำลังใช้สมาธิ(กับการกิน)อยู่
“เห้ย ปล่อยนะเว้ยย อื้ออออ อ่อยอิอ๊ะ อะอับอั๊นไอไอ๋ อ่อยยยยยย” นี่มันอะไรครับบบบบ อยู่ๆดีก็มีคนอุ้มผมออกมาจากฮอลซะงั้น ผมยังกินไม่เสร็จเลยนะ เสียมารยาทจริงๆ
“เชิญค่ะ คุณหนู”
“เอ่อ นี่มันอะไรกันครับ”
“คุณหนูหวังสั่งให้ดิฉันมาแต่งตัวให้คุณหนูใหม่ค่ะ” ไอ้พี่หวังงงงงงงงง -*- เดี๋ยวปั๊ดตามไปบึ้มบ้านเลยหนิ
“ขออนุญาตนะคะ คุณหนู” แล้วป้าท่านก็เดินไปหยิบชุดเดรสสีขาวแขนตุ๊กตา สวมทับด้วยเสื้อกั๊กลายสก๊อตสีดำเดินเข้ามาหาผม
“เดี๋ยวสิครับ ชุดนี่มันอะไรกัน”
“คุณหนูสั่งให้ใส่ชุดนี้ให้ค่ะ”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ จะให้ผมใส่ชุดนี้ได้ยังไง”
“คุณหนูสั่งมาค่ะ”
“เดี๋ยวดิครับบบบ ปล่อยผมน้าาา” ท่าจะหนีไม่รอดแล้วแหละครับ....
-------------------------------------------------------------------------------------
โซกลับมาแล้วค่าาา อัพรอบที่แล้วเบลอมากเลย จากอินโทรมันควรจะเป็นตอนที่หนึ่งใช่มั้ยล่ะคะ ถ้าโดยปกติแล้วอ่ะ แต่โซดันไปเขียนเป็นตอนที่สองซะงั้น ง่อวววว อับอายแปป -/////- ยิ่งช่วงนี้นี่เบลอมาก แบบเปิดเทอมแล้วเนอะ(โซคิดว่าส่วนใหญ่น่าจะเปิดกันแล้วนะคะ)นอนก็ดึกแล้วยังตื่นเช้า ไปโรงเรียนที่คุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่องเลยค่า ตอนมาอัพนี่ก็ยังเบลอๆอยู่เลย เพราะฉะนั้นถ้ารีดเดอร์เห็นตรงไหนพิมพ์ผิด หรือดูแปลก บอกโซด้วยนะคะ แล้วก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในใจรีดเดอร์ทุกๆท่านด้วย /ที่จริงควรจะขอฝากตั้งนานแล้วล่ะค่ะ แต่ตอนอัพอินโทรโซรีบไปหน่อย คอมมันใกล้จะไปแล้วไงคะ //อนาถตัวเองแปป โซจะหยุดรด.วันพฤหัสฯนะคะ ถ้าหายไปนานไม่ต้องตกใจคะ แล้วก็อย่างสุดท้าย โซขอเม้นท์กับกดเฟบเรื่องนี้เป็นกำลังใจจากรีดเดอร์ด้วยนะคะ
ปล.รูปภาพในบทไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะคะ...
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
รีไรท์แล้วค่าาา <3<3
ความคิดเห็น