คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8: รับน้องใหม่ [100%]
หุ่นยนต์พวกนั้นกรูกันออกมาจากช่องราวยี่สิบตัวได้ พวกมันเริ่มเอาเลื่อยไฟฟ้า ดาบ ขวาน และอาวุธอีกมากเกินสาธยายออกมาจากแขน จากนั้นก็กรูกันมาที่เรา ตัวแรกพุ่งเข้ามาฟาดดาบใส่ลิลิธ แต่ช้าไป เธอเผามันเกรียมซะก่อน ในขณะที่อีกตัวก็โดนลูกหลงไปด้วย
“ช่วยกันมั่งสิยะ” ลิลิธพูดพร้อมยิงลูกไฟออกจากมือไปโดนอีกตัวหนึ่ง ดาบของมันกระเด็นออก
ฉันไม่รอช้ารีบพุ่งไปคว้าดาบมาแล้วฟาดใส่ตัวที่อยู่ข้างหน้า จากนั้นก็วาร์ปไปฟันตัวข้างหลังลิลิธ แต่น่าเสียดายที่ดาบนั่นดันติดเนื้อของเจ้าหุ่นไป ต้องหาอาวุธใหม่ซะแล้ว แต่ไม่ทันจะได้มองหา หุ่นปามีดอีกตัวก็วิ่งมาพร้อมเตรีมจะขว้างมีดใส่ฉัน
พรุ๊ฟ ไฟจากลิลิธพุ่งมาโดนมันจากข้างหลังพอดี “หล่อนติดหนี้ฉัน” เธอกล่าว โดยที่ไม่รู้ว่ามีหุ่นอีกตัวเตรียมจะเอาขาวนสับเธอจากด้านหลัง ฉันจึงคว้ามีด แล้วข้างออกใส่หุ่นนั่น มีดปักกลางอก มันร่วงลงไปแทบจะทันที
“หายกัน” ฉันเยาะ
เราแยกกันออกไปสู้อีก ลิลิธเหาะขึ้น (ว้าว เพิ่งรู้ว่าทำได้) แล้วก็กระหน่ำยิงไฟใส่พวกฝั่งซ้าย ตายเกลี้ยง ฉันไม่ยอมเสียฟอร์มหรอก คว้าขวานจากหุ่นที่โดนมีดเมื่อกี้ แล้วก็วาร์ปไปฟันใส่หุ่นตัวแรก แล้วก้หันไปฟันตัวข้างหลัง จากนั้นก็กระโดดวาร์ปไปฟันหุ่นอีกตัว ฉันทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที พวกมันก็หมดแล้ว
“เป็นไงบ้าง มีแผลหรือเปล่า” ฉันหันไปถามลิลิธที่หอบอยู่ข้างๆ
“ไม่เป็นไรย่ะ” เธอตอบพลางลุกขึ้น “ทำไมหล่อนไม่พาเราออกไปตั้งแต่ทีแรกล่ะห๊ะ!”
เออ จริงด้วย ไม่ทันคิดแฮะ ฉันแค่คิดไว้แต่ไม่กล้าพูด แล้วหาคำตอบที่ดูฉลาดกว่านี้ตอบไปแทน
“มันไม่มีสมาธินี่ เกิดไปติดระหว่างกำแพงจะทำยังไง” ฉันตอบ แล้วพยามเปลี่ยนเรื่อง “ส่งมือมา ฉันจะพาออกไปเอง”
ฉันหลับตาลง แล้วนึกถึงภาพของห้องโถงของสนามฝึก พรุ๊ฟฟ เราออกมาข้างนออกแล้ว ทุกคนยืนหอบรออยู่ข้างนอก บางคนมีแผลเล็กๆน้อยๆติดมาด้วย กำแพงห้องของคนอื่นๆเป็นรูหมด หรือไม่ก็พังออก ประตูห้องฝึกที่ดีแลนกับโคลท์เข้าไปเป็นรอยเขาทั้งสองคนวิ่งออกมา ส่วนของไดแอนน่าก็เป็นช่องตรงกลางที่เหมือนโดนเพชรตัดไว้เป็นรูโหว่ขนาดใหญ่
“ไม่มีใครเป็นอะไรนะ” โคลท์ถามแล้วสำรวจพวกเรา ซึ่งดูเกือบปกติทุกคน ยกเว้นไดแอนน่าทีตัวยังเป็นเพชรอยู่ “ธอต ทำยังงี้มันจะมากไปแล้วนะ!” โคลท์ตะคอก เขาชักดูน่ากลัวแล้วสิ
“แหม แหม แหม โทษทีนะ ดูเหมือนจะรุนแรงไปหน่อย” ชายผมกระเซิงสีแดงคนหนึ่งเดินออกมาจากเงามืดท้ายห้อง ธอทนั่นเอง “ฉันรู้อยู่แล้วนี่ว่าพวกเธอต้องรอด” เขาพูดพลางแบมือออก
“นี่มันไม่ตลกเลยนะ ถ้าเราตายไปคุณจะทำยังไง” ดีแลนก้าวออกมา เขาก็เริ่มโมโหแล้ว
“ก็บอกแล้วไงว่าฉัน เชื่อ มันในตัวพวกเธอ” เขาพูดพลางเดินมาแตะไหล่คาเรน “เห็นมั๊ย? ไม่เห็นเป็นไรซักคน”
“เอาล่ะ พอแล้ว ทุกคนขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยเถอะ เราต้องลงไปทำพิธีอีก ส่วนเรื่องนี้ ฉันจะไปบอกแซมเอง” โคลท์พูดพลางเดินนำเราออกไป
“โธ่ แค่เล่นนิดเดียวเอง แค่นี้ต้องบอกแซมเลยหรอ” เสียงชวนกวนประสาทของธอทดังมาจากด้านหลัง ลิลิธหันไปค้อนพลางชูนิ้วซึ่งถือว่าหยาบคายมากๆใส่เขา สมน้ำหน้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากเหตุการณ์บ้าๆเมื่อเช้า ฉันก็รีบขึ้นไปอาบน้ำเพื่อที่จะลืมๆมันไปซะ พวกมันพยามที่จะฆ่าฉัน แล้วฉีกเนื้อฉันออกเป็นชิ้นๆ ที่จริงฉันแทบสู้มันไม่ได้เลย แค่ขว้างมีดใส่มันตัวนึง ที่เหลือพี่คาเรนเป็นคนจัดการหมด เธอไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย แค่ขวานเล่มเดียวเท่านั่น สิ่งเดียวที่ในตอนนั้นฉันทำได้คือเปิดประตู ซึ่งต้องใช้เวลากว่าสิบนาที ฉันน่ะ…..ฉันน่ะมันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันมัวแต่ครุนคิดเรื่องพวกนี้ได้สิบกว่านาทีแล้ว ตัวจมอยู่ใต้น้ำอุ่นพร้อมฟองสบู่นิ่มๆในอ่าง มันควรจะมีความสุขสิ ฉันลุกขึ้น เช็ดตัว ไดร์ผม แล้วเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เลือกชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อน กับเสื้อคลุมสีขาว แล้วก็คาดผมด้วยริบบิ้นสีครีม แต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ จากนั้นฉันก็ไปนั่งน่าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเริ่มทาทรีทเม้น แต่ก็ยังไม่ทันจะได้เปิดฝา ก็มีเสียงเคาะประตูมารบกวน
ก๊อก ก๊อก ฉันเดินตรงไปเปิดประตู แล้วพบกับลิลิธดีแลน แล้วก็โคลท์ยืนรออยู่
“ทั้งงานเหลือหล่อนอยู่คนเดียวนะ แม่นางฟ้าผมบลอนด์” ลิลิธพูดขึ้นพร้อมหันกลับไปเดินลงบันได
“ก็คนมันมีอะไรต้องแต่งเยอะ ไม่เหมือนเธอหรอก เจออะไรก็หยิบมาใส่” ฉันพูดพลางมองจิกไปที่เดรสสีแดงกับแจ๊คเก็ตหนังสีดำของแม่นั่น
“พอก่อนเถอะไดแอนน่า เข้ารอเธอกันอยู่นะ” ดีแลนเข้ามาขั้นกลาง
“ใช่ รีบลงกันเถอะ” โคลท์เสริม
“ก็ได้ แต่นี่เพราะดีแลนขอนะ ไม่ใช่เพราะเธอ ยัยกระสอบทราย” ใช่กระสอบทรายนั่นหละ เหมาะกับอกตูมๆของลิลิธที่สุดแล้ว
“นี่หล่อน!” ลิลิธพุ่งมาตบฉันจนหน้าหัน เพี๊ยะ
ฉันหันหน้ากลับมา พร้อมพุ่งไปผลักลิลิธ “เธอมิสิทธิอะไรมาตบฉัน!” ฉันปรี๊ดแตกแล้ว
“มีสิ นอกจะเธอจะวิ่งกลับบ้านไปฟ้องแม่ ‘ยัยลูกแหง่เอ๊ย!’ ฉันแอบได้ยินเธอโทรศัพท์หาแม่ทุกวันเลยล่ะจ้ะ” ลิลิธทำหน้าล้อเลียน ก่อนจะเดินลงบันไดไป
“เธอโดนแน่!” ฉันเตรีมจะพุ่งไปตบ แต่น่าเสียดายที่ดีแลนเข้ามาห้ามไว้ก่อน “ปล่อยฉันนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” ฉันพยามขัดขืน
“พอเถอะ ลงมาได้แล้ว” ดีแลนเรียกเกราะสีแดงออกมา แล้วแบกฉันขึ้นหลัง
“ปล่อยนะ! ดีแลน!” ฉันเริ่มทุบหลังเขา
แต่เขาไม่ปล่อยฉันหรอก แบกลงมาจนถึงฉันล่าง แล้วก็ปล่อยลง ฉันเจ็บคอไปหมดแล้วเพราะตะโกนด่ายัยลิลิธที่ตอนนี้คงจะล่วงหน้าไปถึงแล้วล่ะมั้ง ก็เลยขี้เกียจจะบ่นเขา ฉันเลยเดินตามเขาไปอย่างสงบจนถึงหอประชุม เพิ่งสังเกต มันเป็นขั้นบันไดที่ลดหลั่นไปจนถึงชั้นตรงกลาง ตรงขั้นบันไดมีที่นั่งอยู่ แบ่งออกเป็นสี่ฝั่ง แต่ละฝั่งมีสีต่างกัน คือแดง เขียว เหลือง แล้วก็น้ำเงิน น่าแปลกที่คนมาร่วมงานนี้มีอยู่ไม่กี่คนเอง ส่วนมากจะกระจุกกันอยู่ตรงโซนสีแดงแถวหลัง
“ทางนี้จ้ะ” มิสซิสสครัมเบิ้ลเดินมาหาเรา พร้อมผายมือไปทางโซนสีเขียว ที่นั่นมีลิลิธ แอล จูดิธ เจคแล้วก็เซบาสเตียนที่ลงมาก่อนนั่งอยู่
“ทำไมเราต้องนั่งที่สีเขียวคะ” ฉันหันไปถาม
นางแกะลูกอมรสมะตูมแล้วเอาใส่ปากก่อนที่จะตอบ “อ้อ พวกเธอคือเด็กที่จะต้องมาแนะนำตัวไงล่ะ ส่วนลิลิธกับโคลท์น่ะ เขาเป็นพี่เลี้ยงไง”
“ของหนูไม่เห็นมีเลยนี่” ฉันย้อนถาม
“เอาไว้จะหาให้แล้วกัน ตอนนี้พวกเธอไปหนังก่อนเถอะ เราเลตมามากพอแล้ว”
พวกเราลัดเลาะผ่านสีเหลือง เขียว แล้วก็แดงไปจนถึงสีเขียว แล้วโคลท์ก็ไปนั่งข้างเจค ส่วนฉันดึงดีแลนให้ไปนั่งแถวบนอีกแถวหนึ่งที่มีจูดิธและเจคนั่งอยู่ เพื่อที่เขาจะได้อยู่ไกลๆจากยัยหัวแดง แล้วพิธีก็เริ่มขึ้น
“สวัสดีทุกคน” แซมซึ่งอยู่บนเวทีเริ่มกล่าว “วันนี้เราจะมาทำพิธีรับน้องใหม่” นางเว้นช่วงแล้วหันมาทางเรา “เริ่มจากคนแรก แอล เอเลนจ้ะ ยืนขึ้นเลย” เด็กที่มานั่งอยู่ตรงโซนแดงปรบมืออย่างไม่ใส่ใจ นางไล่ชื่อเราจนครบ “จากนี้ก็ฝากทุกคนดูและเพื่อนๆด้วยล่ะ ขอให้โชคดีทุกคน” นางกล่าวเสร็จแล้วเดินลงไป
“มีแค่เนี้ย?” แอลหันไปถามลิลิธ
“ก็ใช่น่ะสิ มันน่าเบื่อจะตาย” เธอตอบแล้วลุกขึ้น “ไม่มีใครมาเข้าร่วมด้วยซ้ำ”
“พวกที่นั่งโซนแดงไง” โคลท์พยามจะมองในแง่ดี
“พวกนั้นน่ะ โดนบังคับมาต่างหาก” เจคตอบ
“ไปกันเหอะ พรุ่งนี้พวกเราต้องไปเรียนนะ” เซบาสเตียนพูด
“แล้วพวกเธอก็ต้องเตรียมแพ็คกระเป๋ากลับบ้านด้วย” จูดิธเสริม “ไว้เจอกัน” เธอพูดจบพร้อมเดินออกไป
“งั้น เจอกันที่โรงเรียน พรุ่งนี้พวกเราน่าจะย้ายไปทัน” เซบาสเตียนลา ก่อนที่เจคแล้วก็โคลท์จะเดินตามเขาออกไป
“เราก็ไปแพ็คกระเป๋ากันเถอะ” ดีแลนกล่าว
ความคิดเห็น