คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7: ฝึกทรหด [100%]
ผมตื่นขึ้นมาอย่างเพลียๆ ไม่สิ ต้องบอกว่าลืมตาขึ้นมาต่างหาก เพราะเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลย มัวแต่คิดเรื่องของเด็กสาวที่ชื่อไดแอนน่านั่น เธอมีบางอย่างแปลกๆ ทั้งเรื่องที่หนีมาจากรถบัสนั่นได้ด้วยตนเอง โดยไม่โดนคนพวกนั้นจับ แล้วก็เรื่องที่ทำให้ลิลิธยอมทำตามเธอแทบทุกอย่างเพียงแค่สัมผัสนั่น หรือว่านั่นจะเป็นพลังพิเศษของเธอ แต่ไม่สิ ไม่น่าจะมีใครใช้พลังพิเศษขนาดนั้นได้ หรือถ้ามีจริง เธอคนนี้ก็คงไม่ธรรมดาซะแล้ว
ความคิดพวกนี้เข้ามาในหัวผมขณะที่ผมอาบน้ำ วันนี้พวกเรามีโปรแกรมคือ ทานข้าวถึงแปดโมง จากนั้นก็ฝึกถึงเที่ยง แล้วก็กลับไปพักผ่อน จากนั้นก็เข้าพิธีต้อนรับเด็กใหม่ ซึ่งก็คือสามคนนั้นนั่นหละ ปกติเราไม่มีโปรแกรมพวกนี้หรอก แต่ผมรับอาสาดูแลเด็กใหม่ ก็เลยเป็นแบบนี้ จริงๆก็ไม่เชิงอาสาหรอก คือผมเป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กที่โตที่สุดน่ะ เรียนมหาลัยปีหนึ่งได้หลายเดือนแล้ว
พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินลงไปปลุกดีแลน ซึ่งเป็นคนที่ผมต้องเป็นพี่เลี้ยง ห้องเขาอยู่ล่างกว่าผมสามชั้น ทางเดินของที่นี่แต่งด้วยไม้บุผนังตลอดทาง ส่วนบันไดก็เป็นไสตล์โบราณเช่นกัน พวกมันถูกลงด้วยแลคเกอร์ทำให้ดูเงาวับจนกังวลว่าจะลื่น จริงๆแล้วที่นี่ก็มีลิฟต์นะ แต่ตั้งแต่เหตุการณ์โศกนาฏตกรรมที่ทามาระ เด็กสาวจากญี่ปุ่นติดในลิฟต์สิบเจ็ดชั่วโมง ก็ไม่มีใครแตะมันอีก ผมเดินมาถึงห้องของดีแลน เขายืนรออยู่หน้าห้อง โดยให้เหตุผลว่าเจคที่คอลสไกป์อยู่กับแฟนสาวไล่เขาออกมา เรากำลังเดินลงไปที่ห้องอาหาร ในตอนที่ไดแอนน่าเรียกดีแลนพอดี
“ดีแลน!” เธอเรียกเขาจากชั้นบน “รอฉันด้วยสิ” เธอวิ่งลงมากจากบันไดแล้วโผกอดเขา “โคลท์ หวัดดี” สาวผมบลอนด์ทักผมส่งๆ
“อื้ม” ผมตอบ “เมื่อคืนนอนหลับมั๊ย?” ผมถามพร้อมเดินต่อ
“ก็สบายดีนะ ห้องกว้างดี” เธอพูดพลางจูงมือดีแลนเดินตาม
จริงๆแล้วห้องนั้นน่ะไม่ไว้สำหรับระดับวีไอพีเท่านั้น ผมแค่คิดแต่ไม่ได้พูดออกไป
ระหว่างทางไดแอนน่าถามเรื่องทุกอย่างของที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจำนวนคน ไปยันเรื่องจำนวนเงินที่ต้องใช้ในที่นี่แต่ละวันหาอยู่ที่นี่ โชคดีที่เราเดินมาถึงห้องอาหารพอดี ไม่งั้นผมคงต้องใช้สมองอันด้อยด้านคำนวนคิดคำตอบให้เธอ ห้องอาหราของที่นี่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ผนังเป็นสีครีมอ่อนๆ แล้วบุด้วยไม้ตามขอบหน้าต่าง ส่วนบนพื้นก็ปูด้วยพรมสีแดงทั่วทั้งห้อง บนเพดานมีโคมไฟคริวตัลขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง แล้วส่วนโต๊ะก็เป็นโต๊ะไม้มะฮอกกานีที่ ”หรู” อีกเช่นเคย ชั้นวางอาหารนานๆชนิดเรียงรายอยู่ตามกำแพงห้อง แล้วมุมทั้งสี่ก็ถูกวางด้วยตู้กดน้ำ ดูๆไปแล้วเหมือนเราอยู่ในห้องจัดเลี้ยงอะไรซักอย่างเลยล่ะ
“ทางนี้!” ลิลิธที่อยู่ริมหน้าต่างภายในห้องกวักมือเรียกเรา
เราเดินไปหาต้นเสียง ที่โต๊ะมีลิลิธกับแอลที่นั่งหน้าบูดรออยู่ พวกเราผลัดกันออกไปตักอาหารแล้วกับมา วันนี้ผมชาร์ตพลังเตรียมพร้อมด้วยเสต็คสันนอกสองชิ้น แล้วก็ริบอายอีกหนึ่ง พอตักเสร็จเราก็มานั่งกันที่โต๊ะ
“โคลท์ พรุ่งนี้ฉันกับพวกเกรดสิบเอ็ดจะย้ายไปโรงเรียนเมสันวิลล์แล้วนะ” ลิลิธพูดขึ้นพลางเปิดขวดคูลเอด
“ทำไมล่ะ ที่เก่าไม่ดีหรอ” ผมถามพร้อมกับตัดเสต็คชิ้นโต “แล้วบอกแซมส์หรือยัง”
“เรียบร้อยแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าทางโรงเรียนจะรับเราหรือเปล่า” ลิลิธเปิดขวดน้ำออกแล้ว เธอตอบผมก่อนที่จะดื่มมัน
“เดี๋ยวนะ นี่เธอจะย้ายมาโรงเรียนฉันหรอ” ไดแอนน่าถาม ในจานของเธอมีแค่สลัดผลไม้ จะอิ่มหรอนั่น
“ใช่ย่ะ มีปัญหาหรอ” ลิลิธตอบพลางเลิกคิ้วขึ้น
“แค่บอกให้รู้ไว้นะ ว่าฉันครองโรงเรียนนี้อยู่” ไดแอนน่าตอบยิ้มๆ แล้วกินสลัดต่อ
“ไม่แคร์หรอกย่ะ” ลิลิธลุกออกไปจากโต๊ะ ท่าทางจะหัวเสียซะแล้ว
“อืม รู้หรือยัง วันนี้พวกนายมีซ้อมนะ” ผมถาม
“ซ้อม? ตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ” แอลถามพลางใช้ส้อมม้วนคาโบนาร่าเล่น
“อืม ใช่ ว่าแต่พรสวรรค์ของเธอคืออะไรล่ะไดแอนน่า จะได้ไม่ต้องใช้เดอะคริสตัลให้เสียเวลา” ดีแลนถามพลางพร้อมจ้องตาไดแอนน่าอย่างสงสัย
“ที่จริงแล้ว….ฉันแปลงเป็นเพชรได้น่ะ”
“หรอ? รู้ได้ไงล่ะ” แอลพยามจะขัดคอ “ขนาดพวกฉันยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าเรามีพลังอะไร จนเมื่อวานตอนใช้ลูกบาศก์นั่น”
“พะ….พ่อฉันบอกนะสิ แล้วมันเกี่ยวกับเธอตรงไหนไม่ทราบ”
“ก็แค่ถามดู” แอลยกถาดอาหารขึ้น “ฉันไปเปลี่ยนชุดรอนะ เจอกันที่สนาม” แล้วเธอก็เดินออกไป
พวกเราที่เหลือทานอาหารจนเสร็จ แล้วก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด ไดแอนน่าแยกไปก่อน ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมและดีแลน
“นายว่าเธอแปลกๆไหม?” ผมถามขนะที่พวกเรากำลังเดินกลับห้อง
“ใครล่ะ?” ดีแลนหันมามองผม
“ก็แฟนนายไง เธอดูระแวงยังไงไม่รู้ตอนพวกเราถามเรื่องพลังน่ะ”
“ใช่ เธอดูเหมือนปิดบังอะไรเราอยู่” ดีแลนตอบตอนเรามาถึงชั้นของเขาพอดี “ไว้ค่อยคุยกันตอนซ้อมนะ
ดีแลนน่ะ ก็ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกผมอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะตอนที่ผมถามเรื่องไดแอนน่า บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้อะไรบางอย่างก็ได้
-------------------------
ตอนแรกฉันนึกว่าการได้มาอยู่ที่นี่จะเป็นสิ่งที่ห่วยแตกที่สุดในชีวิตเสียอีก แต่ต้องขอถอนคำพูด เพราะการได้มาอยู่ร่วมกันไดแอนน่าน่ะ มันห่วยกว่าร้อยเท่า ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างดีแลนน่ะ เลือกแม่นั่นคบเพราะแค่หน้าตา ทำไมไม่เลือกคนที่ทั้งสวยและจิตใจดีแบบฉัน เอ๊ะ! หรือฉันจะไปคบกับเซบาสเตียนดี ไม่ดีกว่า เขาเด็กกว่าฉันหนึ่งปี และนั่นก็จะทำให้ฉันเป็นพวกกินเด็ก โอ๊ย! ช่างมันเหอะ คิดแบบนี้ต่อไปมันก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี ก่อนที่ฉันจะปวดหัวไปมากกว่านี้ฉันก็มาถึงห้องพอดี ฉันใช้คีย์การ์ดที่ลิลิธให้ไว้เมื่อเช้าเปิดประตูเข้าไป สภาพห้องของเราน่ะ ถือว่าดีที่เดียว มันถูกทาด้วยสีครีมสว่าง พื้นไม้สีน้ำตาลอ่อน มีห้องน้ำบิวท์อินข้างใน เมื่อเดินเข้ามาเธอจะเจอโต๊ะเครื่องแป้งก่อน พอเข้ามาเรื่อยๆก็จะเจอเตียงคู่ที่ต้องแชร์กัน แล้วก็ตู้เสื้อผ้าไม้ที่แน่นอน ต้องแชร์กัน ลิลิธเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ บอกให้ฉันรีบๆเข้าไปเปลี่ยน ไม่งั้นเธอจะเผาฉันทั้งเป็น ฉันก็ทำตาม แต่ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ แต่เพราะอยากรีบลงไปเจอดีแลนต่างหากล่ะ
เราเดินลงมาอย่างช้าๆ ไม่ได้พูดอะไรกันเลย เพราะลิลิธหัวเสียเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ไม่น่าจะใช่เรื่องไดแอนน่าเมื่อกี้หรอก มันดูไร้สาระเกินไป เมื่อถึงลานฝึก โคลท์ก็เรียกเรายืนเรียงหน้ากระดาน
“เอาล่ะทุกคน กำหนดการฝึกมีดังนี้” เขาพูด “ขั้นแรกเราจะฝึกทักษะการใช้พรสวรรค์ของพวกนายก่อน จากนั้นเราก็จะให้พวกนายฝึกซ้อมกับหุ่น แล้วสุดท้าย พวกนายจะต้องประลองกัน” โคลท์พูดเสร็จ แล้วเขาก็ขยับเข้ามาใกล้พวกเรา “ดีแลน ฉันจะเป็นพี่เลี้ยงให้นาย แอล เธอไปหาลิลิธ ส่วนไดแอนน่า เอ่อ…. เดี๋ยวฉันเรียกคาเรนลงมาช่วยเธอแล้วกัน”
พวกเรายืนรอคาเรนหลังจากที่โคลท์โทรตามประมาณห้านาที จากนั้นเธอเดินเข้ามา คาเรนเป็นคนเอเชีย ตาที่คมของเธอเป็นสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเรือนผมที่ยาวไปจนถึงหลัง จากนั้นการฝึกก็เริ่มขึ้น
ลิลิธเดินเข้ามาหาฉันที่ไปรอเธอที่มุมสุดของสนาม
“แอล ฟังนะ” เธอกระแอม “เธอจะต้องเก่งกว่านังนั่นให้ได้” ลิลิธผายมือไปทางไดแอนน่าที่แปลงร่างเป็นเพชรและกำลังโชว์ลีลายิมนาสติกให้คาเรนดูอยู่ “ถ้าเธอยังอยากให้ดีแลนเห็นว่าเธอมีดีล่ะก็ นี่แหละโอกาส”
“เข้าใจละ ฉันจะทำเต็มที่” ฉันยื่นมือออกไปหาลิลิธ
“ต้องอย่างงี้สิ พัธมิตรฉัน” ลิลิธจะมือตอบ
ฉันผละตัวออกมาจากลิลิธ เดินไปยังกลางสนาม แล้วออกวิ่ง จากนั้นก็กระโดด แล้วนึกถึงที่ที่ลิลิธยืนอยู่ ที่ที่ฉันควรจะไป แต่กลับผิดคาด เพราะฉันร่วงลงมาข้างๆคาเรน
“ตายจริงที่รัก มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ” คาเรนเดินเข้ามาคุกเข่าข้างๆฉัน
“อ๋อ เธออยากมาดูฉันฝึกใกล้ๆสินะ” ไดแอนน่าเข้ามาสมทบ
ฉันไม่ฟังพวกปากหอยปากปู ลุกขื้นแล้วปัดหญ้าใส่ไดแอนน่า
“ยี๋! ทำอะไรของเธอห๊ะ!” สาวผมบลอนด์ลุกขึ้นมาหาฉัน
ฉันวาร์ปอีกรอบ แล้วคราวนี้ก็ไปโผล่ที่หน้าลิลิธ
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ หล่อนเจอดีแน่!”ไดแอนน่าด่าฉันมาจากอีกฟากของสนาม
“เยี่ยมเลยค่ะคุณเพื่อน” ลิลิธยิ้มให้ฉัน
เราฝึกการวาร์ปกันประมาณยี่สิบนาทีเห็นจะได้ รู้สึกว่าฉันจะทำได้ดีขึ้นนะ เพราะทุกครั้งที่ฉันวาร์ป ฉันก็จะไปโผล่ที่บริเวณจุดหมายทุกครั้ง แต่ก็ยังต้องกระโดดก่อนอยู่ดี เจ็บขาเป็นบ้า
ปี๊ดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดของโคลท์ดังขึ้นมา พวกเราเลยเดินไปรวมกันกลางสนาม
“ทุกคนถือว่าทำได้เยี่ยม เอาล่ะ ต่อไปจะเป็นการฝึกกับหุ่นนะ ไปเข้าห้องฝึกซ้อมกันได้” โคลท์พูดเสร็จแล้วเดินนำเราไปที่ห้องฝึกซ้อม มันเป็นห้องกระจกข้างๆสนาม แบ่งเป็นห้องย่อยๆอีกสิบสองห้อง แต่ละห้องจะเป็นลู่เล็กๆยาวประมาณสิบกว่าเมตร มีปืนเลเซอร์ แล้วก็อาวุธอีกมากมายยื่นออกมาจากกำแพง เราทุกคนกระจายกันไปตามห้อง โดยมีพี่เลี้ยงเดินตามเข้าไป
“เอ่อ ฮัลโหล” เสียงดังออกมาจากลำโพงในห้องย่อย
“นั่น…ใครหรอ” ฉันถามลิลิธที่ทำหน้ารำคาญแบบสุดจะทนอยู่
แต่ก่อนที่ลิลิธจะตอบ เสียงนั่นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันธอท เจมส์ นักวิทยาศาสตร์ผู้ปราดเปรื่องที่สุดของที่นี่ และฉันก็ได้รับงานที่น่าเบื่อที่สุดมาจากแซม ซึ่งนั่นก็คือคุมพวกเธอในห้องฝึก เอาล่ะๆก่อนจะเสียเวลาไปมากกว่านี้เริ่มเลยดีกว่า”
เมื่อสิ้นเสียงเขา กระจกรอบๆห้องก็กลายเป็นกำแพงสีเทาธรรมดา ประตูทั้งหมดถูกล็อค แล้วก็มีช่องสีเหลี่ยมออกมาแทน แล้วที่เพดานห้องก็มีแสงสีแดงกระพริบขึ้น
“โอ้ ไม่นะ เขาควรจะปล่อยระดับซีออกมาสิ” ลิลิธพูดขึ้นอย่างผวา “หยุดเดี๋ยวนี้นะธอต คุณจะฆ่าเราหรือไง” ไม่มีเสียงตอบมาหรอก แต่กลับเป็นหุ่นยนต์ตัวสีขาวที่มีอาวุธครบมือออกมาจากช่องนั่นแทน
ความคิดเห็น