คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6: Team up -Special-
Chapter 6: Team up
ไดแอนน่า ไดแอนน่าปลอดภัยงั้นหรอ ตอนนี้ผมดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เธอดูปกติทุกอย่าง หน้าตาที่สวยเหมือนเดิม ผมที่ส่องเป็นประกายของเธอ และก็ชุดที่เธอใส่ เธอดูดีกว่าที่เคยเป็นเสียอีก
“ว่าไงล่ะ ห้องของฉันอยู่ไหน” เธอเดินเข้าไปหาแอล ที่ตกใจไปไม่น้อยกว่าผมเลย
“เธอ….ยังไม่ตายหรอ” แอลถามพร้อมกลั้นหัวเราะไว้
“นี่ปากหรอ เธอนี่มัน” ก่อนที่ไดแอนน่าจะพูดเสร็จ ผมก็เดินเข้าไปใกล้เธอ
“ไดแอนน่า?” ผมเรียกเธอ
“ดีแลน!” เธอโผเข้ามากอดผมก่อนที่จะจูบที่แก้ม “ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“แน่นอน ฉันสบายดี หลังจากที่รถระเบิด ฉันก็วิ่งออกมา แล้วโทรหาพ่อ จากนั้นฉันก็ไปอยู่ที่บ้านตามปกติ เพิ่งจะออกมาก็วันนี้แหละ”
“ให้ตายสิ น่าเชื่อถือชะมัด” ลิลิธเดินกอดอกเข้ามาหาไดแอนน่า “เธอไม่ได้ไปแจ้งตำรวจว่าไม่ได้หายตัวไปเนี่ยนะ”
“นี่ เธอจ๋า ฉันจะโกหกเธอไปทำไมกันหล่ะ?” ไดแอนน่าคว้ามือลิลิธมากุมไว้ “ฉันเหนื่อยมากเลยนะกว่าจะมาถึงที่นี่ แล้วก็ฉันอยากจะให้เธอช่วยเอากระเป๋าของฉันไปเก็บข้างล่างให้ทีได้หรือเปล่าจ๊ะ?” ไดแอนน่าพูดเสร็จแล้วก็ยิ้มอย่างมั่นใจ
ลิลิธดูอึ้งๆ แล้วเธอก็ดึงที่ลากกระเป๋าของไดแอนน่าขึ้น “โอเค เข้าใจแล้ว” เธอพูดจบ จากนั้นก็เดินลงบันไดไป
ทุกคนมองหน้ากัน อย่าง งงๆ ขนาดผมรู้จักเธอดีกว่าใครๆ ยังสงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงทำให้ลิลิธทำตามได้
“ทีนี้ก็….” ไดแอนน่าสยายผมใส่หน้าแอล “ช่วยพาไปหาเจ้าของที่นี่หน่อยสิ”
เราทุกคนเดินลงบันไดไป จูดิธบอกว่าแซมออกไปทำธุระตั้งแต่เที่ยงๆ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย เราเลยไปหามิสซิสสครัมเบิ้ล โอ๊ก แต่พวกเราชอบเรียกว่ามิสซิสสแครมเบิ้ล เอ๊ก(คุณนายไข่คน)ซึ่งเป็นรองที่นี่ ออฟฟิศของนางอยู่ข้างๆห้องอาหารเอง เมื่อกี้ผมก็เห็นนางแอบออกมาตักสเต็กไปสองชิ้น แล้วก็ซุปข้าวโพดอีกสามถ้วย นางเป็นคนอ้วน ผมสีเทา ใส่แว่นทรงย้อนยุคลายกระ อายุน้อยกว่าแซมนิดนึง แต่ความน่านับถือดูต่างกันเยอะ มิสซิสโอ๊กดูเป็นคุณนายอ้วนๆที่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจ ในขณะที่แซมดูเป็นหญิงทรงอำนาจ
เราเดินมาจนถึงหน้าห้องของนาง ห้องนี้ถูกจัดเป็นโทนสีเขียวไข่กา มีชั้นหนัวสือขนาดใหญ่สองชั้น บนโต๊ะมีโหลลูกอมหลากหลายรส เช่น รสกระเพาขิง รสมะละกออบเชย รสปราปริก้า แล้วก็อีกหลายรสที่เกินจะบรรยาย นอกจากนั้นบนโต๊ะยังมีโน๊ตบุ๊คสีส้มแปร๊ดที่มีสติ๊กเกอร์สีชมพูเขียนว่า ’สุดฮอต’ อยู่ นางนั่งที่โต๊ะทำงานโดยมีลิลิธยืนถือกระเป๋าอยู่ข้างๆ
“คนไหนคือคุณบีลส์ล่ะ” นางพูดพลางแกะลูกอมรสเชอร์เบททุเรียน
“ฉันเองค่ะ” ไดแอนน่าเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ส่วนพวกเราก็เข้าไปนั่งที่โซฟาข้างๆตู้หนังสือ
“เธอรู้เรื่องที่นี่ได้ยังไง? แล้วก็เธอเข้ามาด้วยวิธีไหน” คุณนายไข่คนยิงคำถาม ทำให้สำลักลูกอม แล้วนางก็ถมออกมา ลูกอมพุ่งไปโดนหน้าแอลพอดีเลย
“กรี๊ด!!!!!!!” แอลร้องลั่นแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“เอ่อ…..โทษทีนะ” นางหยิบลูกอมขึ้นมาใหม่ คราวนี้เป็นรสชะอม “ตอบคำถามซักทีสิคุณบีลส์"
"อ่ะ....ค่ะ พ่อฉันบอกว่าเคยมาที่นี่ แล้วก็ฉันเข้ามาทางร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามห้างค่ะ"
"ร้านกาแฟหรอ?" ผมถาม
"เรามีทางเข้าหลายทางน่ะ" เจคตอบผม
มิสซิสโอ๊คทำท่าจะถามต่อ แต่ไดแอนน่าก็ลุกไปนวดนาง พร้อมกับบอกว่า "มิสซิสโอ๊กคะ ฉันเหนื่อยมากเลย แล้วก็อยากนอนเต็มที่แล้ว ไว้เราค่อยมาต่อพรุ่งนี้ได้ไหมคะ"
"อ้อ ได้สิ" นางเออๆออๆตามแบบงงๆ
"แล้วฉันก็เหนื่อยเกินกว่าจะแบกกระเป๋าไหว ให้ลิลิธมาช่วยฉันได้ไหมคะ"
"นี่! หล่อน" ลิลิธพูดขึ้น แล้วเธอก็มองลงไปที่มือ แล้วก็โยนกระเป๋าลงพร้อมกับทำหน้างงๆ
"อื้ม ได้เลย" มิสซิสโอ๊คกล่าวขึ้น"ช่วยทีนะลิลิธ"
"แต่หนู..." ลิลิธพยามจะแย้ง
"ไม่มีแต่จ้ะ" ไดแอนน่าพูดขึ้น
"ใช่ ไม่มีแต่" มิสซิสโอ๊คสมทบ "ส่วนห้องเธอก็ ชั้นบนสุดแล้วกัน"
"แต่นั่นมันชั้นของพวกหัวหน้า แล้วก็มันเป็นห้องเดี่ยวด้วยนะครับ ผมว่าบางที......" โคลท์ขัดคอขึ้นมา
"ยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี" นางพูดพลางแกะลูกอมอีกเม็ด "เอาล่ะ ช่วยนำเพื่อนไปทีนะลิลิธ"
ลิลิธคว้ากระเป๋า แล้วก็เดินชนไดแอนน่า "มาซักทีสิยะ มันหนักนะ" เธอพูดแล้วเดินกระแทกเท้าขึ้นไป
"ไว้เจอกันนะคะ ที่รัก" ไดแอนน่าจูบผมแล้วเดินตามลิลิธไป
"เอาล่ะทุกคน ไว้มาคุยกันต่อพรุ่งนี้ละกัน" นางพูดพลางลุกออกจากห้อง "แล้วก็ใครแอบขโมยลูกอมฉันละก็" นางทำมือปาดคอมาทางเรา
"ฉันไปนะ" จูดิธพูดอย่างหงุดหงิดคงเป็เพราะที่ไดแอนน่าได้สิทธิพิเศษเหนือพวกเธอละมั้ง จากนั้นก็เดินตามมิสซิสโอ๊คไป
"ว้าว แฟนนายแจ๋วเป็นบ้า" เซบาสเตียนหันมาบอกผม แล้วเขาก็เดินออกไปกับโคลท์
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ" เจคบอกผมแล้วเดินนำไป
---------------------------
นังบ้านั่น มันกล้าใช้ฉัน เอ่อ....เผื่อพวกเธอบางคนจะยังไม่รู้นะ ฉันคือลิลิธ มาร์ติเนซ เจ๊ใหญ่ของที่นี่ แต่แล้วนังบ้านั่น นังไดแอนน่ามันก็เข้ามาทำให้ฉันเสียหน้า อับอาย แล้วก็ปี๊ดแตกอย่างที่ไม่เคยเป็น ยอมรับนะว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยหมันไส้แล้วก็อัดใครบางคนมาก่อน อต่ไม่เคยเลย ไม่เคยโมโหใครเท่ายัยนี่
พอฉันเอากระเป๋ามาส่งให้ นังนั่นก็กลับสั่งให้ฉันเข้าไปวางข้างใน แต่ก่อนที่ฉันจะเผานังนั่นทิ่ง มันก็ยื่นมือมาลูบแขนฉัน
"น่านะ คนดี" นังนั่นยิ้มกวนประสาทใส่ แล้วฉันก็รู้สึกเคลิ้ม เหมือนกับว่าตัวเองต้องทำ แล้วฉันก็เอาเข้าไปวางให้บนเตียง "เห็นมั๊ยล่ะ ง่ายนิดเดียวเอง"
ฉันไม่รอตอบมัน รีบเดินออกมาจากห้อง ยัยนั่นทำได้ยังไง ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ก่อนที่ฉันจะงงไปกว่านี้ ฉันก็เดินมาถึงน้าห้องพอดี ผลักประตูเข้าไปแล้วเห็นแอลนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงพร้อมน้ำตา
"เฮ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉันเดินเข้าไปถาม
"เปล่าหรอก แค่คิดถึงบ้านน่ะ" แอลเช็ดน้ำตาออก
"แต่ฉันรู้ว่าหล่อนเป็น" ฉันไปนั่งข้างๆแอล
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ซักวันดีแลนจะต้องเลิกกับนังบ้านั่นแน่นอน"
"อะไรของเธอ"
"ฉันรู้ตั้งนานแล้วนะ ว่าเธออ่ะ แอบชอบเขา"
"ฉันออกตัวขนาดนั้นเลยหรอ!" แอลดูตกใจ เธอเปลี่ยนมานั่งขาดสมาธิแล้วหันมาทางฉัน
"อยู่แล้วย่ะ" ฉันมานั่งขาดสมาธิเหมือนกัน
"นี่ ไม่ต้องห่วงนะ เขาเลิกกับนังนั่นแน่นอน" ฉันให้กำลังใจ
"จริงนะ"
"เออออออ" ฉันยิ้ม "แต่ฉันไม่ได้บอกนะว่าเขาจะมาคบกับเธอ"
"งั้นเราเป็นเพื่อนกันนะ" แอลยื่นนิ้วก้อยมา "สัญญาด้วย"
"แค่พักรบ" ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับแอล
"โรงเรียนเธอน่ะ เป็นไงบ้าง" ฉันพูดพลางคลายนิ้วออก
"ก็ดีนะ แต่ฉันยังไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก" แอลลุกขึ้นไปเปิดทีวี
"งั้นฉันจะย้ายไปโรงเรียนเธอ"
"จิงดิ!" แอลกระโดดขึ้นมาบนเตียง
"อาจจะไปกับคนอื่นๆด้วย แต่ไปแน่นอน" ฉันไม่ได้บอกเหตุผลแอล แต่มันเป็นเพราะพวกเราทำโรงเรียนเก่าระเบิดต่างหากล่ะ
"วิเศษเลย" แอลหันไปหยิบรีโมทแล้วเปลี่ยนช่อง "จะมาวันไหนล่ะ"
"วันจันทร์นี้เลยเป็นไง"
ฉันรอคำตอบ แต่ก็ไม่มี หันไปก็เจอแอลหลับแล้ว ฉันเดินไปอาบน้ำ จากนั้นก็เข้านอน
ความคิดเห็น