คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10: First Time in Club [100%]
Chapter 10: First Time in Club
ตอนนี้ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเราสองจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ทำไมฉันยังรู้สึกแย่อยู่ล่ะ ใช่สิ เพราะถ้าฉันทำแบบนี้ ฉันก็จะเป็นแค่ผู้หญิงไม่ดีคนหนึ่งที่ชอบแย่งแฟนคนอื่นเขา บางทีการตัดใจก่อนที่ไดแอนน่าจะรู้เรื่องนี้น่าจะดีซะกว่า ฉันคิดได้ดังนี้จึงเริ่มจะคลายมือออกจากดีแลน แต่แล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็มาถึง
"ว่าไงดีแลน แล้วก็...ยัยหัวแดง" สาวผมบลอนด์เดินเท้าเอวมาหาดีแลน "ทำอะไรกันอยู่ล่ะ" เธอถาม
"ฉันแค่...." ดีแลนพยามจะอ้างพลางปล่อยมือฉันออก
"ฉันไม่ได้ถามนาย" ไดแอนน่าพูดพลางทำสายตาเกลียดชังใส่ "แค่เดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกันแน่"
"สนุกมากใช่มั้ยมากแย่งของคนอื่นเขา" ไดแอนน่ายังไม่หยุด ตอนนี้พวกเพื่อนสาวเชียร์ของเธอดูจะมีจำนวนมากขึ้น อาจเป็นเพราะพวกนั้นคงมาเพื่อเตรียมพร้อมจะอัดฉันละมั้ง ไม่กลัวหรอก
"มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ไดแอนน่า" ฉันตอบ "ฉันกับดีแลนเรา...ฝึกการใช้พลังอยู่"
"ตายจริง แบบไหนละ!!!" ไดแอนน่าดึงคอเสื้อฉันขึ้น "เธอมีพลังในการฉกของคนอื่นเพิ่มมาแล้วหรอ!!!!!!"
"ว่าไงดีแลน แล้วก็...ยัยหัวแดง" สาวผมบลอนด์เดินเท้าเอวมาหาดีแลน "ทำอะไรกันอยู่ล่ะ" เธอถาม
"ฉันแค่...." ดีแลนพยามจะอ้างพลางปล่อยมือฉันออก
"ฉันไม่ได้ถามนาย!" ไดแอนน่าพูดพลางทำสายตาเกลียดชังใส่ "แต่เดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกันแน่"
"สนุกมากใช่มั้ยมากแย่งของคนอื่นเขา" ไดแอนน่ายังไม่หยุด ตอนนี้พวกเพื่อนสาวเชียร์ของเธอดูจะมีจำนวนมากขึ้น อาจเป็นเพราะพวกนั้นคงมาเพื่อเตรียมพร้อมจะอัดฉันละมั้ง ไม่กลัวหรอกค่ะ
"มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ไดแอนน่า" ฉันตอบ "ฉันกับดีแลนเรา...ฝึกการใช้พลังอยู่"
"ตายจริง แบบไหนละ" ไดแอนน่าดึงคอเสื้อฉันขึ้น "เธอมีพลังในการฉกของคนอื่นเพิ่มมาแล้วหรอ"ไดแอนน่าง้างมือจะตบฉัน แต่ก็มีคนมาขวางไว้ก่อน
"ทำอะไรกันน่ะ" ลิลิธเดินเข้ามาถามโดยมีเซบาสเตียนกับเจคเดินมาด้วย
"ไว้ค่อยเจอกัน" ไดแอนน่าปล่อยคอเสื้อฉันออก แล้วก็พากลุ่มสาวเชียร์กลับไป
"มันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า" ลิลิธเดินเข้ามาหา พลางมองสำรวจตัวฉัน
"เปล่า" ฉันตอบพลางยิ้ม "ขอบใจนะ"
"แล้วนายจะปล่อยให้แม่นั่นตบเพื่อนหรอห๊ะ?!" ลิลิธหันไปตะคอกใส่ดีแลน
"มันไม่ใช่ความผิดเขา..." ฉันพยามจะช่วย แต่ก็ไม่ทันได้พูดจบ
"หล่อนเลิกปกป้องเขาซะทีเถอะแอล" ลิลิธหันมามองฉัน
"ใจเย็นๆกันก่อนเถอะ คนมองเราทั้งโรงอาหารแล้ว" เซบาสเตียนสะกิดบอกความจริงกับลิลิธ จริงอย่างที่เขาพูด เด็กทุกคนในโรงอาหารจ้องเรากันตาไม่กระพริบ บางคนก็มีซุบซิบกันด้วย
"ก็ได้" ลิลิธยอมนั่งลง แล้วทุกคนก็นั่งตาม เรากินข้าวต่ออย่างสงบสุข จากนั้นก็ไปเรียนต่อ แล้วก็มาถึงคาบชมรม
เราได้ห้องที่อยู่ติดโรงอาหาร เป็นห้องที่มีสีเหลืองอ่อน ข้างหลังบุผนังด้วยกระดาษตกแต่งเป็นหยักๆ ทั้งยังห้องโล่งๆอยู่มีแค่เก้าอี้วางไว้เป็นแถวหน้ากระดานประมาณสิบกว่าตัว แล้วก็กระดานแบบเคลื่อนย้ายได้อีกอันนึง แต่ก็ถือว่าโอเคแหละ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขายอมให้มีชมรมบ้าๆนี่ ทุกคนทยอยกันเข้าห้อง ฉันนั่งแถวแรกข้างๆกับลิลิธ ข้างหลังมีเจคกับเซบาสเตียน ส่วนแถวหลังสุดมีไดแอนน่าที่นั่งค้อนดีแลนอยู่ แล้วก่อนที่ครูประจำชมรมจะเข้ามา แก็งค์นักฟุตบอลโรงเรียนก็เดินเข้ามาในห้อง
"ว้าว! ชมรมอะไรเนี่ย" อดัม หัวโจกของแก็งค์พูดเยาะเย้ยขึ้นมา เข้าเป็นคนผิวออกคล้ำนิดๆ ไว้ผมโมฮอว์ก ใส่แจ็คเก็ตนักกีฬาโรงเรียน
"ก็พวกฮีโร่ตัวจ้อยร่อยไงเพื่อน" ชายผิวดำอีกคนนึงสมทบ
"โอ้! ว่าที่นักฟุตบอลดีเด่นก็อยู่นี่ด้วยหรอ" ชายผมบลอด์นที่ยืนอยู่ด้านหลังถามดีแลน
"แถมยังมีราชินีสาวเชียร์ด้วยแฮะ" อดัมกวนประสาทอีกรอบ เขาเดินเข้าไปจับคางไดแอนน่า "เดี๋ยวนี้เธอมาขลุกอยู่กับพวกนี้แล้วหรอจ๊ะ"
"มันก็เรื่องของฉัน" ไดแอนน่าสะบัดหน้าหนี "นายมายุ่งอะไรล่ะ"
"เดี๋ยวนี้หัดต่อปากต่อคำแล้วหรอคนดี" อดัมรังควานต่อ เขาเอามือไปจับแขนไดแอนน่า
"เฮ้ย! อยู่ห่างๆแฟนฉันนะเว้ย" ดีแลนยืนขึ้นพร้อมผลักอดัมล้มทับเก้าอี้กลิ้งลงไป
"ดีแลน! แกโดนดีแน่" ชายผิวดำเดินเข้ามาพร้อมกับแก็งค์นักฟุตบอล ตาดำนั่นพยามจะต่อยดีแลน แต่ก็โดนเข้าจับทุ่มซะก่อน ชายอีกคนเดินเข้ามาจะต่อยเขา แต่เขาก็ลื่นลงอย่างน่าแปลก ตรงที่เขาลื่นมีเกล็ดน้ำแข็งติดอยู่ด้วย ดีแลนไม่ปล่อยให้เสียโอกาศ เขาเรียกเกราะแดงออกมาแล้วพุ่งชนใส่พวกที่เหลือทุกคน
อดัมลุกขึ้น หน้าเขาดูตกใจมาก เขาร้องพร้อมชี้มาที่พวกเรา "พวกนี้มันพวกตัวประหลาดที่ออกข่าวไง" เขาเริ่มออกวิ่ง "ไปบอกคนอื่นๆ เร็ว"
"เราจะปล่อยให้คนอื่นรู้เรื่องไม่ได้นะ" ฉันลุกขึ้น เตรีมจะวาร์ปใส่พวกนั้น แต่ก็โดนลิลิธดึงแขนไว้ซะก่อน
"แล้วเธอจะทำยังไง" เธอถาม "ไปฆ่าพวกนั้นหรอยะ"
"ทางที่ดีเราคิดวิธีแก้ข่าวจะดีกว่านะ" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา เป็นผู้ชายผิวแบบเอเชีย แต่กลับมีผมหยักศกสีบลอนด์เข้ม หน้าตาเรียวยาวมีรอยบุ๋มที่คาง เขาเดินมาพร้อมกับหนามทั่วตัวจนเกือบจะดูไม่ออกว่าเป็นครูอเล็กซ์ ครูสอนประวัติศาสตร์ของเรานั่นเอง "ยินดีต้อนรับสู่ชมรมของครู" เขากล่าว
ความคิดเห็น