คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: ทริปหรรษาพาเกือบตาย
ฉันแทบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าวันนี้มีทัศนศึกษา ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปชั้นล่าง ซดนม หยิบแยมโรลบนโต๊ะ สะพายเป้ แล้ววิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็วระดับนอต พอมาถึงโรงเรียนกลุ่มสาวเชียร์มองมาที่ฉันแล้วก็ซุบซิบกันคิกคัก ฉันไม่ได้สนใจเลยเพราะความเหนื่อยทำให้ฉันแทบจะเดินต่อไม่ไหวด้วยซ้ำ ฉันตรงไปหาอาจารย์ แล้วเช็คชื่อ จากนั้นก็ขึ้นไปพักบนบัสอีกไม่ถึงสิบนาทีรถก็ออก ระหว่างทางฉันนั่งคิดเรื่องเมื่อคืน ถึงแม้มันเป็นความฝันก็แต่มันก็สมจริงมากทีเดียว หรือว่าบางทีแม่ฉันอาจจะยังไม่ตายก็ได้ เหลวไหลน่า จะเป็นไปได้อย่างไรกัน “เอาล่ะพวกเด็กเหลือขอ“ นั่นเสียงโค้ชฮันเตอร์ หรือโค้ชแพะของเด็กๆนั่นเอง เขาสวมเสื้อวอร์มสีเขียวแป๊ดซึ่งตัดกันสุดๆกับกางเกงสีน้ำเงินของเขา พวกแพะแต่งตัวกันไม่เป็นหรือไง ไม่ยักรู้แฮะว่าเขาคุมบัสคันนี้ นรกชัดๆ“เตรียมตัวตายกันได้เลย เพราะที่นี่คือค่ายทหารแบรดฟอร์ด ที่ซึ่งบรรพบุรุษของเราเคยมารบที่นี่ และแน่นอน ตายที่นี่ บางทีที่นี่อาจจะยังมีกับระเบิดฝังอยู่ก็ได้ เพราะฉะนั้น ถ้าใครขัดคำสั่งฉันหล่ะก็….ระวังจะไม่ได้กลับบ้านนะ” เขาเน้นคำหลังเป็นพิเศษ ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรฉันถึงคิดว่าอาจจะเป็นจริงอย่างที่เขาพูด
พอถึงที่ค่ายเราได้รับการต้อนรับอย่าง’ดี’จากพวกทหาร เริ่มด้วยการสั่งวิดพื้นทุกคนที่เคี้ยวหมากฝรั่ง ต่อด้วยการพาวิ่งรอบสนามเพื่ออุ่นเครื่อง สุดท้ายก็ให้มายืนฟังกำหนดการกลางแดด พอเดินไปดูค่ายฝึกเสร็จ เราก็มาพักทานอาหารกลางวันกันที่ใต้ต้นไม้แถวนั้น แต่ละคนหยิบอาหารของตนเองออกมา ฉันก็หยิบอยู่….ตายแล้ว! ฉันลืมเอาข้าวกลางวันมา โอ้ พระเจ้า ทำไมช่างโหดร้ายกับฉันนัก เหมือนท่านจะได้ยินแฮะ เพราะพอฉันเริ่มร้องไห้ ดีแลนก็มานั่งข้างๆ
“เป็นอะไรหรอ?“ เขาถามอย่างจริงใจ(หรือฉันอาจจะเดาเอาเอง)
ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วตอบเขา “อ้อ ซ้อมละครน่ะ การบ้านของอาจารย์จูลาย“
“รู้ไหม เธอโกหกได้แย่มาก“เขาพูดพร้อมส่งผ้าเช็ดหน้าให้
“อะไรของนาย“ฉันเล่นตัวไม่รับผ้ามา แต่ใจจริงอยากจะกระชากมันมาด้วยซ้ำ
“เช็ดซะสิ เดี๋ยวพวกทหารก็มาเห็นเข้าหรอก“
จริงด้วยสิ พวกเขาขู่ไว้ก่อนเข้ามานี่นา ว่าถ้าเห็นน้ำตาใครในค่ายหล่ะก็ จะเอาดินพอกหน้าแล้วห้ามล้างออกจนกว่าถึงตอนกลับ แค่วิ่งมาโรงเรียนฉันก็อายพออยู่แล้ว นี่ถ้าต้องทาดินเป็นถ้วยเซรามิกเดินได้นี่คงไม่ต้องพูดถึง ฉันทำเป็นรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างไม่เต็มใจ
แล้วเขาก็ยื่นกล่องใส่โดนัทมาให้ “อ่ะ นี่ ฉันอิ่มแล้วล่ะ“
ฉันมองหน้าเขา
“เอาไปเถอะน่า ฉันไม่ใส่ยาถ่ายหรอก“
“ขอบใจนะ“ ฉันรับมา
“ดีแลน! ที่รัก เธออยู่ไหนน่ะ“ เสียงแสบแก้วหูของยัยปีศาจแว่วมาจากทางข้างหลัง
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะ“ดีแลนลุกขึ้นแล้วเดินไปหาตัวต้นเสียง
เยี่ยมเลย ฉันได้คุยกับคนที่แอบชอบครั้งแรกตอนร้องให้เพราะลืมเอาข้าวกล่องมาเนี่ยนะ โรแมนติกสุดๆ หลังจากมื้อกลางวันพวกเราก็ไปดูพิพิธภัณฑ์ภายในค่าย ที่นั่นมีทั้งปืนเก่า รูปปั้นวีรบุรุษ และแจ๋ว พัดลม ฉันเดินไปตรงนั้นเพื่อคลายร้อน อะไร! ผิดตรงไหนคนมันร้อนเนี่ย!
พอเดินชมเสร็จพวกเราขึ้นรถบัสเตรียมกลับโรงเรียน ฉันขึ้นไปนั่งที่เดิม แล้วทุกคนก็ทยอยเข้ามาจนครบ “เป็นไง มีใครแขนขาหายไปไหม" โค้ชแพะถามสารทุกข์สุกดิบของนักเรียน “ว้า! โชคร้ายจัง นึกว่าจะได้ดังออกข่าวนะเนี่ย“ เพราะพานักเรียนมาตายที่ค่ายเนี่ยนะ บรรเจิด! พอรถออกได้ซักพักนึงก็มีบางคนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างระเบิด “ใครพกแก๊สไข่เน่ามา!” โค้ชถามแต่ไม่มีใครตอบเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่ใช่เสียงแก๊สไข่เน่าอยู่แล้ว เสียงนั่นดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ไฟก็ลุกขึ้นที่หลังรถ จากนั้นทุกคนก็แตกตื่นวิ่งไปที่ข้างหน้าของรถ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือเปล่าเพราะมีแสงจ้าขึ้นมา แสงแบบที่จับแม่ไว้ในความฝัน แล้วก็ตู้ม! ทุกอย่างดับวูบไป
ความคิดเห็น