บ้าน(((ของ)))หัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของฉัน โอ้ยยยยยย ตายแล้วทำไมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะ

 กระเป๋า กระเป๋า เอ๊ะ! มะคืนวางไว้ตรงนี้นะ

     ปิ้ด...........ดดดดดดดดๆๆ เสียงแตรรถของแม่ดังสนั่นลั่นซอย

ยายหวาน โรงเรียนเข้าแปดโมงนะจ๊ะ

แปปค่ะแม่ หนูหากระเป๋าไม่เจอค่ะ มะวานก้อวางไว้ข้างเตียงนะ

แต่แม่เห็นกระเป๋าของหนูอยู่โซฟาหน้าทีวีนะ

       หวา!จริงด้วย มะคืนหนูจัดกระเป๋าหน้าทีวีนินา แหะๆ

หาอะไรไม่เคยเจอเลยนะเรา ไปเร็ว ขึ้นรถได้แล้วแม่สายมากแล้วเนี่ย

 ค่าาาาาาาาาา แม่

ยายอินทิรา มาสายรับเปิดเทอมเลยเหรอ

โหย ว่าหลบทันแล้วเชียว - -" รถติดมากๆเลยค่ะอาจารย์แล้วคุณแม่มาส่งด้วยก้อเลย.......(แอบโทษแม่ซะงั้น)

ไปๆ ไปได้แล้วจ๊ะ เดียวไม่ทันโฮมรูม อาจารย์อรพิมพ์กำลังแจกตารางเรียนอยู่ด้วย เอ๊ายังยืนอยู่อีก วิ่งซิเร็ว

  อ๋อๆค่ะๆ เห้อออออ ยุ่งตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ รู้แบบนี้ตื่นตั้งแต่ตอนแม่ปลุกดีกว่า

 น้ำหวาน!!วิดวิ้วๆ เพื่อนในห้องช่างพร้อมใจกานเรียกเสียงดังลั่นตึก ทำให้ฉันกลายเป็นจุดสนใจขึ้นมาทันที

ฉันหันซ้ายที ขวาที และรู้สึกว่าตัวเองตัวลีบเหมือนลูกแมว อาจเพราะด้วยความอายที่มาสาย หรือเพราะอายที่มียายพวกนี้เป็นเพื่อนกันแน่

 มีอะไรกันเหรอค่ะเพื่อนๆ

เป็นอะไรของแก สตอแต่เช้า

        นี่ๆพวกแกช่วยหันไปดูสายตาคนอื่นที่เค้ามองมาด้วยทำไม ฉันสวย ฉันไม่แคร์ กร้ากๆๆๆๆๆๆ ยายแป้งสุดซ่าในกลุ่มตะโกนขึ้นมา ทำให้พวกเราหลุดขำกันลั่น และทำเนียนสลายกลุ่มเพื่อเดินกลับไปที่ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

สวัสดีค่ะนักเรียน วันนี้ครูมีเพื่อนมาแนะนำ เค้าจะมาเรียนกับพวกเราจนถึงจบภาคเรียนนี้ เกวลิน แนะนำตัวสิจ๊ะ

    สวัสดีค่ะ เราชื่อเกวลินนะ เรียกมิ้วก้อได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ

 อืม ไหนใครจะดูแลเพื่อนใหม่ให้ครูได้ อินทิรา เธอละกัน มีอะไรก้อปรึกษาอินทิราเค้านะจ๊ะเกวลิน

 หวาาาา !!!!! ฉันหรือเนี่ยที่ต้องมาดูแลยายเด็กใหม่นี่จริงๆมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว ถุงเท้าสูง กระโปรงสั้น ปากแดง แก้มแแดง ฟลุคเข้ามาห้องคิงได้ยังไงเนี่ย

เอาละวะ ครูฝากฝังแล้วนิ ไม่ถามความสมัครใจเราเลยซักคำ T_T

มิ้วจ๊ะ มานั่งกับหวานก้อได้นะ ตรงนี้ว่างนะ

 อืมๆ ชื่อหวานใช่มั้ย งั้นมิ้วเรียกหวานนะ

จ้า เออแล้วทำไมมิ้วเข้ามาเรียนตอนม.3ล่ะ เข้ามาได้ไงเนี่ย แอบงง หุหุ

พูดแล้วเซ็ง ป้าบังคับไง ป้ามิ้วก้อเป็นอาจารย์ภาษาไทยในโรงเรียนนี้แหละ

ว่าแล้วเชียวว่าทำไมเข้ามาได้ เส้นใหญ่นะเรา 555555555

ออด!!!!!!!!

หวาน เลิกเรียนแล้วไปไหนเหรอ ยายมิ้วถามด้วยใบหน้ามีเลศนัย
ป่าวหรอก หวานกลับบ้านเลย ไม่อยากกลับบ้านช้า เดียวต้องมานั่งทะเลาะกับแม่อีกอะไรนิดหน่อยแม่ก้อบ่นแล้ว

 เหรอ ว้าแย่จัง มิ้วจาไปหาแฟนอ่ะ สนใจมั้ย แฟนพาเพื่อนมาด้วยนะ รอหน้าโรงเรียนเลย ขับมอไซค์มา

 ไม่ดีกว่า ไม่อยากมีปัญหากับแม่ เดียวต้องไปรับน้องอีกวันนี้แม่ไม่ว่าง ไว้วันหลังละกานนะจ๊ะ

อ่อจ้า ตามใจนะ แต่เดียวมิ้วเล็งๆไว้ให้ก่อนนะ

เห้ยยยยยยยย ไม่ต้องงงงงง เกรงใจ แหะๆ ว้ายสายแล้วด้วย หวานต้องรีบแล้ว เดวแม่ด่า บายนะจ๊ะ

เห้ออออออออ กว่าจะหาข้ออ้างได้ ตัวแสบจริงๆยัยคนนี้

น้ำหวาน ทำไมกลับช้า นั่งรถอะไรตั้งชั่วโมงครึ่งโรงเรียนอยู่แค่นี้
หวานแวะส่งงานค่ะ คุยกับเพื่อนด้วย เพื่อนพึ่งเข้ามาใหม่ค่ะแม่ ครูเค้าเลยให้หวานช่วยดูๆเพื่อน

ธุระกงการอะไรของแกรึป่าว อย่าไปคบมากนะเพื่อนที่แม่เห็นๆก้อเหลือเกินกันทั้งนั้น ช้านละไม่อยากจะมีลูกสาวเลย
โบราณเค้าว่ามีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้านไม่มีผิดจริงๆ

   แม่ค่ะ แต่หวานยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะค่ะ เพื่อนในกลุ่มก้อนิสัยดีๆกันทั้งนั้น แม่รู้จักพวกนั้นแค่เพียงผิวเผิน

แกอย่ามาเถียงฉันนะ ฉันเห็นมาเยอะแล้ว ทำตัวแบบนี้อยากเรียนไม่จบเหรอ

ไม่ค่ะแม่ หวานขอตัวขึ้นห้องก่อนน่ะค่ะ รายงานเยอะ
ฉันพูด ฉันสั่งสอนทีไร แกก้อหนีแบบนี้ทุกที จะไปไหนก้อไป

ภายในห้องที่เงียบเหงา ไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เหตุการณ์เดิมๆ ภาพเดิมๆลอยผ่านมา เราผิดอะไรทำไมถึงได้
โดนบ่นโดนว่าตลอด หรือว่าแม่คงไม่รัก อาจเพราะเราไม่เคยทำอะไรให้แม่ได้ภูมิใจเลย ทำไมก้อหนูเป็นแบบนี้ หนูพยายามแล้ว
พยายามที่จะเป็นคนดีของแม่ที่สุดแล้ว  เราเหมือนเป็นส่วนเกินในบ้าน หิวข้าวจัง ทำไเมื่อกี้เค้ากินข้าวกัน
ถึงไม่มีใครชวนเราเลยนะ เรามันไม่มีตัวตนขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เคยสำคัญเลยใช่มั้ย

น้ำตาไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้นแล้ว แต่มันจะมีทางไหนล่ะที่จะทำให้อะไรๆดีขึ้น ไม่มี ไม่มีเลย

เห้ออออ ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมือ่ไหร่เนี่ย หมอนต้องเปียกน้ำตาอีกแล้วเรา วันแล้ววันเล่า ฉันภาวนาให้ เรื่องแบบนี้จบกันซะที ไม่ขออะไรมาก ขอแค่แม่ไม่บ่นไม่ว่า ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลยหากถ้าฉันทำอะไรผิด

แล้วถ้าแม่จะบ่นเพราะเป็นคำพูดที่ว่ากล่าวตักเตือน แต่ช่างเถอะ คงเป็นเพราะฉันที่ไม่ดีเอง เห้ออออออ

กรื้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สวัสดีค่ะ

 หวานรึป่าวอ่ะ

อืมๆใช่ค่ะ นั่นใครเหรอ ยัยแป้งเหรอ

ป่าวๆมิ้วเอง

อ้าวเหรอ มีไรป่าวจ้า

ป่าวหรอกไม่มีไรจ้า ว่าะชวนไปข้างนอกเย็นนี้

หวานไปไหนไม่ได้หรอก นี่ก้อทะเลาะกับแม่อยู่

มีอะไรก้อคุยกันได้นะ หัวอกเดียวกันมิ้วก้อทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆไม่ได้ทำไรแม่ก้อหาเรื่องได้ตลอดแต่ก้อยังดีที่มิ้วมีพี่เอกอยู่

อืมๆพี่เอกนี่ใครเหรอ แฟนเหรอจ๊ะ

ก้อใช่ไง ที่เห็นมิ้วร่าเริงอยู่ทุกวันนี้ก้อเพราะเค้านั่นแหละ ไม่งั้นบ้าตายเรื่องคนที่บ้าน

แต่หวานคงไม่ดีกว่า อยากจะเรียนให้จบๆก่อน เอ๊ะ ฉันพูดอะไรไปเนี่ย นางเอกสุดๆ คริคริ

ยายยยยยยหวานจะเลิกคุยโทรศัพท์ได้รึยัง การบ้านไม่มีทำเหรอไง ห้องนอนนะเก็บกวาดซะบ้างรกจนฉันว่ามันเริ่มเหมือนรังหนูขึ้นทุกวันแล้ว

มิ้วๆเดียวหวานต้องวางก่อนนะ แม่ด่าแล้ว เห้ออออ เดียวพรุ่งนี้ค่อยคุยกานต่อนะจ๊ะ

อ๋อ อืมๆแค่นี้นะ บายจ๊ะ โชคดีนะหวาน

ตื้ด..ตื้ดๆๆๆๆๆๆ มิ้ววางสายไปแล้วเหมือนฉันได้กลับมาสู่ความจริงอีกครั้ง อยากให้เช้าเร็วๆเหลือเกิน อยากไปโรงเรียนจัง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลานึง แต่มันก้อทำให้ฉันลืมความปวดร้าวในใจจาก ในบ้านได้ แม่คงกำลังโทรไปบ่นฉันกับพ่ออยู่ แต่ช่างเถอะ ไมมีประโยชน์อะไรจะแก้ตัว บางที ฉันเริ่มคิดว่าความรู้สึกแบบนี้คือความเคยชินซะแล้วสินะ

ปังๆๆๆตื่นได้แล้ว ยายหวานๆ มะคืนก้อนอนตั้งแต่หัวค่ำ ยังขี้เกียจอีก จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันยะ

ค่ะแม่ ตื่นแล้วค่ะ  บางทีแม่คงไม่มีทางรู้ ว่าเมื่อคืนกว่าฉันจะนอนก้อเกือบๆตี3แล้ว ก้อเพราะใครล่ะ

หวา!! ไม่มีเวลานั่งนั่งคิดไรเล่นแล้วเดียวจะสายอีกจนได้ วันนี้ต้องไปโรงเรียนเองด้วย ต้องรีบแล้วเรา

เห้ออ ถึงซะที พึ่งจะเจ็ดโมงเองเหรอเนี่ย  ไปเดินดูพวกยัยตัวแสบที่โรงอาหารดีกว่า

ยู้ฮูๆๆ แป้ง ขวัญ เบส ทำอะไรกันอยู่เนี่ย มีลับลมคมในอะไรกัน

จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปเลยนะแก พวกเรากำลังนินทายยายเด็กใหม่ ฉันกับไอ้หนึ่งมะวานตอนเย็นเนี้ยแอบเห็นคุณเธอเดินกอดกันกลมเลยกับผู้ชายคนนึงอ่ะ

หน้าตาก้อแบบว่า บรึ๋ยๆๆ อย่างกับโจรสะพานลอยเลยอ่ะ แกก้อระวังๆตัวไว้นะเว้ย ฉันเห็นว่ามันตีซี้แก จนออกหน้าออกตาเลยนะ

เห้ย ไม่มีไรหรอกเพื่อน มะวานมิ้วมันก้อโทรหา ก้อคุยธรรมดาไม่เห็นว่าเค้าจะเสียหายอะไรตรงไหนเลยนิ

อย่าพึ่งวางใจนะเว้ย หวาน  มันพึ่งรู้จักแกนิ อาจออกลายไม่ได้มาก ฉันเตือนแกแล้วนะเว้ย อย่าต้องมานั่งเสียใจภายหลังตอนมันเห็นฉันมะวาน มันไม่มีทักเลยนะแก มานแบบว่าเชิดๆใส่อ่ะ  แหม คิดแล้วหมั่นไส้ยัยเด็กใหม่นั่นจริงๆ

เออน่า ไม่มีไรหรอกช่างเหอะ มาคุยเรื่องรายงานที่อาจารย์อรพิมพ์สั่งเหอะ เพราะฉันไม่ได้ฟังเลยว่าอาจารย์สั่งงานไรบ้างมัวแต่เม้าส์แตกอ่ะ

อ๋อ ก้อง่ายๆ ให้เขียนเรียงความวันแม่ ไม่ต้องจัดรูปเล่มรายงานด้วย ใส่กระดาษเอ4หรือกระดาษฟุลแก๊ปก้อได้ 10คะแนนเลยนะเว้ย

วันแม่เหรอเพื่อน ยังไงดีล่ะ หวานคงเขียนไม่ได้แน่เลย เพราะไม่รู้ว่าเขียนไปยังไงให้ซึ้ง เพราะคุยกานดีๆครั้งสุดท้ายก้อตอนหวานอยู่ป.4ได้

นี่คุณนาย อะไรนักหนา ยังไม่ดีกานอีกหรอกะแม่แกเนี่ย แกเป็นลูกนะ แกต้องง้อแม่ดิ เอาใจๆเค้าหน่อย

 แกพูดเหมือนไม่เคยเจอแม่ฉันนะ นี่ฉันก้อพยายามดีกับแม่สุดฤทธิ์แล้วแล้วไง น้ำตาของฉันเริ่มเอ่อเคลอเบ้า

เออเดียวไปปก่อนนะ จะเข้าแถวแล้วยังไม่ได้ส่งสมุดเลขเลย ฉันจำเป็นต้องเดินหนีออกมา เพราะไม่อาจจะให้ใครเห็นน้ำตาของฉันได้  ฉันไม่อยาก ไม่อยากเลยที่จะให้ใครมองว่าฉันเป็นคนอ่อนแอ บางทีชีวิตของฉันก้อเหมือนกับยายมิ้วเหมือนกานนะ ฉันชักจะเริ่มชอบ เพื่อนคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ อ้าวววว ยายมิ้วกำลังคิดถึงพอดี ทำไมมาสายจังเลยจ๊ะ จะเข้าแถวอยู่แล้วนะ

ความจริงก้อมาตั้งนานแล้ว แต่นั่งกินข้าวกับพี่เอกอยู่น่ะ มิ้วทะเลาะกับแม่มาเลยปรึกษากับพี่เอกนิดหน่อย

อืมเหรอ เธอนี่ก้อดีนะยังมีคนให้ปรึกษา ถ้าเป็นหวานนะก้อต้องทำเป็นแกล้งลืมเพื่อที่จะไม่คิดอะไรมาก

 อยากได้ที่ปรึกษาไหมล่ะ คริคริ

หวายยยยยย ไม่ต้องมาหาปัญหาให้หวานเลย แค่นี้ก้อปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว

และเรา2คนก็ก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันพร้อมกับความสนิทสนมที่ก่อขึ้นมาอย่างมากมายอย่างไม่รู้ตัว

 แม่ค่ะหวานกลับมาแล้ว แม่ๆ ทำไมไม่มีใครมาเปิดประตูเลยนะ อ้าว ประตูล็อกนี่นา

ดีนะเนี่ยที่วันนี้เอากุญแจสำรองไป จะไปไหนก้อน่าจะบอกกันล่วงหน้าก่อนตอนเช้านะ

เห้ออออ ไปไหนกันนะ เข้าไปดูในห้องครัวดีกว่า

" หวานแม่ไปรับน้องที่โรงเรียนนะ แล้วเดียวแวะหาไรกินเลย หวานดูในตู้เย็นมีไรกินได้ก้อทำกินไปก่อนวันนี้แม่ไม่ว่างจริงๆ "

แม่น่าจะรอเราไปด้วยนะชอบทำเหมือนเราเป็นส่วนเกินอยู่เรื่อยเลย  โอ้ยย ในตู้เย็นก็มีแต่ไข่ ไข่ และก็ไข่ดูสิในตู้กับข้าวมีไรกินมั่ง เห้ออ เหมือนเดิม มาม่า เซ็งเลย อาบน้ำแล้วออกไปหาไรกินหน้าตลาดดีกว่า อิอิ

  ยายหวานแกไปไหนมา ฉันไม่อยู่เถลไถลเลยนะ ดีนะที่ฉันเอะใจได้ว่าแกต้องทำตัวแบบนี้ เลวผิดเลือดเนื้อเชื้อไขจริงๆ

แม่ค่ะหวานแค่ไปหาไรกินหน้าตลาดเองนะ แล้วก็แวะซื้อหนังสือเพลงที่ร้านหนังสือแปปเดียวเองด้วย แม่ไม่น่าจะว่า......

 แกอย่ามาเถียงฉันนะ แกคิดว่าโตพอที่จะทำอะไรเองก้อได้แล้วใช่ไหมยะ เคยบ้างไหมที่จะทำตัวดีๆแบบน้องเนี่ย ทำตัวให้แม่สบายใจ มันยากนักหรือไง เพราะพ่อแกนั่นแหละให้ท้ายจนเสียคนมาตั้งแต่เล็ก

ป่าวค่ะ แม่ ฉันเริ่มที่จะน้ำตาคลอเบ้าอีกแล้ว ไม่นะ อย่าร้องไห้นะ อย่าให้เค้ารู้ว่าเราอ่อนแอ เราไม่ใช่คนอ่อนแอ

มะกี้ก็มีผู้ชายโทรมาหาแกที่บ้าน ไปคบกับมันทำไมเพื่อนในโรงเรียนก็ไม่ใช่ หัวนอนปลายเท้าก็ไไม่มี มีธุระอะไรกับมันหนักหนาหะ
หนังสือนิไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม อยากที่จะมีแฟนแล้วใช่มั้ย คิดว่าโง่ๆอย่างแกแค่เรียนให้จบก้อยากแล้ว ถ้าทำตัวต่ำๆแบบนี้อีก ต่อไปข้างหน้า จะอยู่ยังไง ขี้คร้านต้องมานั่งเกาะฉันกินจนแก่ตาย ไม่ไหวจริงๆ เดียวฉันต้องไปบอกพ่อของแกให้รับรู้ด้วย

แต่แม่ค่ะ หวานไม่รู้จักเลยน่ะค่ะ คนที่แม่พูดถึงน่ะค่ะ สงสัยเพื่อนหนูเอาเบอร์ไปให้เค้าแน่ๆเลย หนูไม่รู้เรื่องเลยจริงๆนะแม่

ยังจะมาปฏิเสธอีก เลวจริงๆ แม้กระทั่งกับแม่แกยังกล้าโกหกอีก สมควรแล้วที่ฉันเกลียดแก ไม่ต้องเรียนกันแล้วดีมั้ย เพราะต่อไปแกก็ต้องท้องโตก่อนแต่ง อับอายชาวบ้านชาวช่อง ฉันละไม่อยากจะคิดสภาพเลย แกลองดูคนในหมู่บ้านเราสิ มีใครมั้ยที่มีพฤติกรรมแบบแก

หนูขอโทษค่ะแม่ ที่ทำตัวแบบนี้ ขอโทษจริงๆ ขอขึ้นห้องก่อนน่ะค่ะ จะไปอ่านหนังสือ และก้อทำรายงานด้วย

T__Tทำไมแม่ต้องว่าเราแรงขนาดนี้ด้วย แม่น่าจะฟังและเราบ้าง ฉันแอบเปิดประตูไปและมองลงไปในห้องนั่งเล่น

ทำไมท่าทางของแแม่ตอนนี้แตกต่างกับตอนที่คุยกับฉันนักนะ แม่กับน้อง นั่งกอดและหยอกล้อกัน นั่งเลือกดูของที่ไปเลือกซื้อกันมา

เราคงจะเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการแล้วจริงๆ ฉันทนมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าได้ไม่นานนักจึงปิดประตูและนั่งทรุดลงตรงนั้น

เห้ยพวกเราๆ สังเกตุมั้ยว่า 1-2เดือนมานี้ หวานมันไม่ค่อยมาคลุกคลีกับพวกเราเลยวะ มันดูซึมๆฉันว่ามันแปลกๆไปวะแก
ลองไปดูๆมันหน่อยดีมั้ยพวกเรา ไม่ไหวแล้วนะตั้งแต่มันไปสนิทสนมกับยายมิ้วเนี่ย

เห้ยย หวาน ช่วงนี้แกเป็นไรไปว่ะ ไปค่อยมานั่งกับพวกฉันเลยว่ะ ฉันเคยเตือนแกแล้วนะเว้ย เรื่องยายมิ้วเนี่ย มันไม่น่าไว้ใจเลย
มันจะทำให้แกเสียคนนะ ต่อไปมันจะทำให้แกเดือดร้อนได้นะเว้ยเห้ย ฉันเห็นรายงานแกก้อไม่เคยส่ง การบ้านก้อไม่ค่อยทำ แกเป็นเอามากแล้วนะเว้ย

 พวกแกอย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันไม่จำเป็นต้องทำดีเพื่อใครอยู่แล้ว ชีวิตฉันมันก็ของฉัน อนาคตก็ของฉัน
แล้วไอ้มิ้วมันก้อไม่ได้เสียหายอะไร มันก้อเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงมันให้คำปรึกษาที่ดีกับฉันได้ ฉันไม่อยากให้พวกแกไปว่ามันขนาดนั้น

ยัยหวาน ทำไมแกพูดกับพวกเราแบบนี้ว่ะ พวกเราเป็นห่วงและหวังดีกับแกกันทุกคนนะ กับยัยมิ้วนั่นไม่ใช่แค่พวกเราที่ไม่ชอบ คนในห้องก็ไม่มีใครอยากสุงสิงหรอก กับคนแบบนั้น แล้วพวกเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว แกจะมาทำลายมิตรภาพ เพราะคนเพียงคนเดียวที่รู้จักกันแค่1-2เดือนเหรอ

 ฉันไม่อยากจะยุ่งกับแกแล้ว แล้วอย่ามาหาว่าพวกเราไม่เตือนนะ คนอย่างยายมิ้วนะไม่เคยหวังดีกับใครหรอก แล้วประสบการณ์มันจะสอนแกเอง ไปพวกเราไปนั่งหน้าตึกดีกว่า

ฉันค่อยๆมองเพื่อนๆเดินลับตาไป นี่ฉันกำลังคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย ทำไมฉันต้องทำตัวแบบนี้ประชดแม่ด้วยล่ะ แต่ฉันเดินมาไกลกว่าที่จะถอยหลังกลับได้แล้ว

กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ

หวานใช่รึป่าวจ๊ะ มิ้วเองนะ

มิ้วเหรอ อืมๆ มีไรแต่เช้าวันนี้ว่าจะนอนให้เต็มอิ่มซะหน่อยวันเสาร์ทั้งที

โอ้ยคุณนาย ตื่นได้แล้ววันหยุดแบบนี้ใครเค้าจะมานอนกินบ้านกินเมืองแบบหล่อนกันเล่า เค้าต้องหาอะไรสนุกๆทำ

แล้วอาไรเล่า หาว.ว.ว.ว

เออ แล้ววันนี้แกออกจากบ้านได้ไหมล่ะ

ไม่ได้หรอก น้องไปเรียนพิเศษ แม่ไปทำงาน แต่เดียวแม่ก็ต้องโทรมาเช็กอยู่ดีนั่นแหละ

งั้นแกก้ออยู่บ้านคนเดียวใช่มั้ย อืม ดีละ เดียวมิ้วไปหานะ โอเคตกลงตามนี้นะ บาย

ตื้ดดดดดดๆๆๆๆๆ

เห้ย ยายมิ้วฉันกำลังจะบอกว่า แม่ไม่ให้พาเพื่อนมาบ้าน - -"

ติ้งต่องๆๆ ยายหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

อืมๆมาแล้ว จ้าๆแต่เอ๊ะเธอพาใครมาอ่ะมิ้ว

อ๋อ คนนี้พี่เอก แฟนฉันเอง ส่วนคนนี้ชื่อแชมป์เพื่อนพี่เอกอีกที

อ๋อจ๊ะ สวัสดีค่ะพี่เอก สวัสดีค่ะพี่แชมป์

หวานจะไม่ชวนพี่เข้าบ้านเลยเหรอจ๊ะ เสียงนายแชมป์พูดสวนขึ้นมา

ค่ะ ขอโทษค่ะ เดียวเข้ามานั่งในบ้านก่อนก็ได้น่ะค่ะ

วันนี้มีธุระอะไรกันรึป่าวมิ้ว มากันแต่เช้าเลย

ป่าวๆ พอดีผ่านมาน่ะสิ แล้วคิดถึงเพื่อน มิ้วพูดโดยไม่สบตาฉัน เหมือนกำลังปิดบังอะไรไว้

เออ หวานเดียวมิ้วกับพี่เอกมานะพอดีว่าลืมของไว้ที่บ้านพี่เอก
เค้านะ แค่นี้เอง แชมป์จะออยู่เป็นเพื่อนหวานใช่ปะ

ครับผม ก้ออยู่จนกว่าหวานจะไล่นั่นแหละ

อย่าดีกว่า รบกวนป่าวๆ ไม่ต้องก้อได้หวานอยู่คนเดียวได้ค่ะ เกรงใจพี่แชมป์

หวานไม่เอาน่า เดียวมิ้วก้อกลับมาแล้ว แวะไปเอาของแปปเดียวเอง เสียน้ำใจพี่แชมป์เค้า

หวานกลัวแม่โทรมาเช็กน่ะค่ะ แม่หวานดุมากกกกกกกก

ยายหวานเอ้ย  หล่อยนังเด็กน้อยเหมือนเดิมไม่เลิกจริงๆเลยนะ ก้อพอแม่โทร แกไม่บอก พวกเราไม่บอก แล้วจะมีใครรู้

 อืม  เอายังงั้นเหรอ ก้อได้ๆ งั้นรีบๆมานะ อยู่กัน2ต่อ2มันดูไม่ดีนะ แหะๆ

อ่ะจ้า เพื่อนรัก เดียวมิ้วมานะ แปปปปปปเดียวจริงๆบายๆ

ฉันแอบเห็นว่ามิ้วขยิบตาให้นายแชมป์ ฉันคิดไปเองรึป่าวนะ บ้าจริงๆ

น้องหวานคับ คุณแม่กลับมากี่โมงเหรอครับผม

ก้อดึกๆนั่นแหละค่ะ วันนี้แม่ต้องเคลียงานด้วย ทำไมเหรอค่ะ

อ๋อป่าวๆครับพี่ถามดูเฉยๆ ว่าจะมาไหว้แม่ยายซักหน่อย

บ้าน่าพี่แชมป์ แม่หวานนี่ดุสุดยอดดดด ไม่ได้มานั่งขำแบบนี้หรอกค่ะ

หรอครับ แต่เข้าถ้ำเสือต้องไม่กลัวแม่เสือซิ

ฉันเริ่มจะเบื่อกับมุกฝืดๆของไอ้พี่แชมป์ขึ้นมาทุกทีแล้ว แต่เอะ!ทำไมยัยหวานยังไม่กลับมาซะทีนะหรือว่ามันจะเป็นตามที่สัณชาติญาณฉันบอกจริงๆ

พี่แชมป์ค่ะ เดียวหวานโทรหามิ้วก่อนน่ะค่ะ ไปนานและ ไม่มากันซักกะที

ไม่ต้องหรอกคับหวาน มิ้วกับเอกคงไม่มาแล้วล่ะ เค้าคงอยากให้เราสองคนมีความสุขกันนะคับ

พี่แชมป์พูดอะไรนะ เดียวหวานออกไปข้างนอกดีกว่าจริงๆแล้วเราอยู่กัน2ต่อ2ในนี้มันก้อดูไม่ค่อยดีด้วยล่ะ และหวานไม่อยากให้ชาวบ้านเค้านินทาเอาได้น่ะค่ะ แม่จะว่าเอา

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปเปิดประตูบ้าน ทันใดนั้น ก้ออุ้งมือใหญ่ๆโอบฉันจากด้านหลัง

พี่แชมป์ทำอะไรนะ ออกไปนะ อย่าทำแบบนี้เลยมันไม่ดี หวานกลัวนะค่ะ

ไม่เห็นต้องกลัวเลยนิคับ พี่มาแอบมองเราหลายวันแล้วนะ พี่รักเราจริงๆน่ะ พี่สัญญาได้เลย

พี่รักหวานพี่ต้องไม่ทำแบบนี้สิค่ะ ขอร้องนะ ฉันเริ่มร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด

แต่มันก็ยังพยายามที่จะรังแกฉัน กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย

มืออันหยาบกร้านสัมผัสร่างกายของฉัน มันน่าขยะแขยงเสียจริงๆ

ยัยหวาน แกกำลังจะทำอะไรนะ น่าเกลียดที่สุด มาทำบัดสีอะไรในบ้านของฉัน เลว เลวจริงๆ

แม่ช่วยหนูด้วย มันจะรังแกหนู แม่ช่วยด้วย

แก ไอ้เลว ออกไปจากบ้านฉันนะ พวกสวะ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าออกไปเดียวนี้ไม่อย่างนั้นจะไปแจ้งความ

ฉันมองดุคนที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันกำลังเดินออกจากบ้านไป พร้อมใบหน้าที่กลัวลนลาน มองดูแล้วก้อดูเหมือนสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งเท่านั้น

แกเข้ามานั่งคุยกับฉันในห้องเดียวนี้ ยัยหวาน นังลูกไม่รักดี นี่ถ้าป้าปุ๊ข้างบ้านเค้าไม่โทรมาบอกฉัน

ฉันจะรู้มั้ยว่าลูกสาวตัวดีทำอะไรลงไปบ้างในวันที่ฉันไม่อยู่

แต่แม่ค่ะ หนูโดนเพื่อนหลอกน่ะค่ะ หนูไม่เคยรู้จักเค้ามาก่อนเลย หนู..........

แกโดนหลอกให้เปิดประตูเหรอ โดนหลอกให้ไปหยิบน้ำหยิบท่าให้เค้ากินเหรอ อย่ามาเถียง

ฉันเห็นมามากแล้วเด็กใจแตกแบบนี้ นั่งรออยู่ตรงนี้ฉันจะโทรเรียกพ่อมาชำระความด้วย

ทำไมแม่ไม่เคยเข้าใจหนูเลย แม่ไม่เคยฟังหนูเลยด้วยซ้ำ แม่ไม่รักหนู T_T

ฉันเลือกที่จะรักลูกที่ดี ลูกที่เชื่อฟัง ลูกที่อยู่ในกฎในเกณฑ์ ฉันผิดเหรอเงียบปากไปเลย แล้วรออธิบายกับพ่อแกเอง

พ่อกลับมาแล้ว ฉันเห็นแววตาที่ผิดหวังในตัวพ่อ ไม่มีใครเชื่อฉันจริงๆด้วย แม้ฉันจะอธิบายเท่าไหร่

คุณเป็นคนเลี้ยงดูกันมา ฉันจะให้คุณลงโทษกันเอาเอง เพราะลูกแบบนี้ แนไม่อยากจะสนใจ รู้ไว้เลย ว่าฉันมีลูกชายคนเดียว

เพลี้ยๆๆๆๆๆ  เข็มขัดหนังเส้นโต ลงมาปะทะกับร่างเล็กๆของฉัน มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว

แต่สิ่งที่เจ็บนั้น มันไม่ใช่ความเจ็บปวดจากรอยแผลที่เกิดึ้นจากเข็มขัดหนังเส้นหนังหรอก ฉันเจ็บปวดกับแววตาของพ่อ

พ่อคงผิดหวังเหลือเกิน ลูกคนนี้มันเลวจริงๆ ฉันรักพ่อเหลือเกิน รักและไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง สำหรับแม่นั้น คงไม่ต้องพูดถึง
เพราะแม่เองก็ประกาศกร้าวอยู่แล้ว ว่าแม่มีลูกชายเพียงคนเดียว ก้อคือน้องชายของฉันนั่นเอง

จบลงซะทีความเจ็บปวดรวดร้าว ฉันกลับเข้ามาอยู่ในห้องนอน ปิดประตูลงและทรุดตัวอยู่ตรงนั้น

ในวันนี้ ฉันยอมรับแล้วจริงๆว่าฉันมันเป็นตัวปัญหา  ฉันไม่กล้าสู้หน้าพ่ออีกต่อไป ฉันควรต้องทำอะไรสักอย่าง

ต่อไปบ้านของเราจะได้สงบสุขซักที ฉันตัดสินใจเดินไปที่หน้าห้องครัว เปิดตู้ยาล้วงมือเข้าไปหยิบยาแก้แพ้มากระปุกนึง

และเดินกลับเข้าไปในห้อง ในเมื่อแม่เป็นคนให้ชีวิตฉันมาแล้ว และฉันเป็นลูกที่เนรคุณ ทำให้ครอบครัวเราย่ำแย่

ฉันจะคืนชีวิตอันไร้ค่านี้ ด้วยตัวฉันเอง ยาแก้แพ้ จำนวน100 เม็ด บรรจงกรอกเข้าไปในปาก มันขมเหลือเกินแต่ฉันก้อจะต้องกลืนมันเข้าไป

พ่อค่ะ ปัญหาครอบครัวเรากำลังจะจบลงแล้ว หนูผิดเอง ผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วT_T

ลูกกกก หวาน ทำอะไร ทำไมทำกับพ่อแบบนี้

เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือเสียงของพ่อที่ยังดังก้องหูอยู่ ก่อนที่ตาจะหลับลง

ในห้องฉุกเฉิน มีคนมากมายรุมล้อมฉัน  พวกเค้าพยายามเหลือเกินที่จะช่วยชีวิตอันไร้ค่าของฉัน

พวกเค้าเป็นใครกันนะ ทำไมต้องมาช่วยฉันด้วย คงเป็นเพราะหน้าที่ ใช่เพราะหน้าที่นั่นเอง

ฉันค่อยๆหลับตาลง แต่มันเจ็บจนหลับตาไม่ไหว สายยางที่เข้าไปในจมูกของฉันมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน พวกเค้าพยายามจะล้างท้องให้ฉัน!!!

ฉันสังเกตุเห็นว่าตอนที่ดึงสายยางออกมา มีคราบเลือดออกมาด้วย คงเพราะสายยางเข้าไปครูดกับเนื้อข้างในโพรงจมูกเป็นแน่ แต่ช่างมันเถอะ มันเป็นเพียงแค่เลือดชั่วๆเท่านั้น ฉันเหนื่อยแล้วเหลือเกิน ขอหลับลงดีกว่า

ฉันหลับลงไปกี่วันแล้วนะ เพื่อนๆมาเยี่ยมมากมาย แต่ฉันยังเบลอๆ ยังจำใครไม่ได้เลย

เพื่อนบางคนร้องไห้ที่เห็นสภาพฉันฉันยิ้มที่มุมปากให้ใครซักคนนึงในกลุ่มนั้น แล้วผล็อยหลับไป

ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นแม่ยืนคุยกับคุณหมอ แม่ทำหน้าเครียดและเริ่มร้องไห้ ฉันไม่อยากจะสนใจแล้ว

จึงลุกขึ้นมาดื่มน้ำ แม่เห็นฉันตื่น จึงรีบมาหาและพยุงตัวให้นั่ง แม่เข้ามากอดฉันและบอกว่ารักฉันมาก

ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่แม่พูด มองออกไปที่หน้าต่าง มองเห็นเมฆเป็นรูปต่างๆ สวยงามดี ฉันจึงหัวเราะขึ้นมา

มันกลับทำให้แม่ร้องไห้เข้าไปใหญ่ ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ฉันมองหน้าแม่และพูดว่าอยากกลับบ้าน

ไม่มีคำใดหลุดมาจากปากแม่อีกเลย แม่ยังคงร้องไห้ ฉันไม่เข้าใจว่าแม่จะร้องไห้ทำไม ฉันเลยล้มตัวลงนอน

ก่อนที่ฉันจะหลับลง ฉันเห็นผู้ชายคนนึง ยืนอยู่ปลายเตียง พ่อนั่นเอง พ่อมาเยี่ยมฉันแล้ว ฉันยิ้มให้พ่อ พ่อจับมือฉันไว้

แต่ฉันไม่ได้สนใจ พ่อคุยกับแม่ด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด ฉันเบื่อที่จะฟังลฌีไ เลยนอนดีกว่า

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา แม่ยังคงนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่เดิม และพ่อยังเดินไปเดินมาออกจากห้อง

ฉันมองไปทางด้านซ้ายของห้อง มองเห็นเตียงผู้ป่วยอีกเตียง เธอเป็นเด็กผู้หญิง  มีถังอ็อกซิเจนวางไว้ข้างๆหัวเตียง

เสียงของถังอ็อกซิเจนมันช่างน่ารำคาญเสียจริง ฉันเองก้พยายามข่มตาให้หลับ เพราะอึดอัดใจเต็มทีที่จะต้องตื่นขึ้นมาจ้องมองหน้าแม่โดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย

 กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! ทำไมมันปวดหัวแบบนี้นะ กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!

ฉันมองดูแม่ แม่ดูตกใจมาก กดปุ่มสีแดงบนหัวเตียง เพื่อเรียกพยาบาลเข้ามาดูฉัน

ฉันรับยามา 2 เม็ดแม่บอกว่ามันจะทำให้ฉันง่วง และไม่ปวดหัวอีก ฉันรับมันไว้ และทิ้งมันลงไปในถังขยะใต้เตียง

และนอนหันหลังให้แม่ และคนพวกนั้น

คุณหมอค่ะ ดิฉันเกรงใจเหลือเกิน เห็นว่าลูกสาวกรีดร้องมาหลายวันแล้ว กลัวจะทำให้คนร่วมห้องลำบากใจด้วย

อยากจะขอคุณหมอพาลูกกลับบ้านได้ไหมค่ะ

 อืมๆ ต้องเรียนตามตรงเลยนะครับ ว่าช่วงนี้ยังไม่ได้เลยจริง คนไข้ควรที่จะอยู่ในความดูแลของแพทย์ไปอีกซักพักนึง

เพราะร่างกายอาจจะดีขึ้นบ้างแล้ว แต่สภาพจิตใจยังอ่อนไหวมาก ยังมีอาการเพ้อ เหม่อลอย พูดคนเดียวอยู่ หมอกลัวว่า

จะเกิดอาการชักได้ หมออยากแนะนำจังเลย อยากให้คุณแม่พาคนไข้ไปที่ตึกใหญ่นะครับ หมออยากให้คนไข้ได้คุยกับคุณหมออรุณมาส

ท่านจะเก่งทางด้านจิตเวชเป็อนอย่างดี พรุ่งนี้เลยดีมั้ย เดียวหมอจะนัดให้อีกที ถ้าจะได้เรื่องอย่างไร ถ้าคุณแม่อยากพาน้องกลับบ้าน ก้อให้แล้วแต่ดุลพินิจของคุณหมออรุณมาสท่านได้เลย เพราะอย่างที่คุยกันแล้ว คนไข้คงเครียดมาก จากสาเหตุอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน

จึงอาจทำให้เป็นโรคประสาท และอาจจะต้องทานยาด้วย ถ้าพูดถึงอาการคนไข้ตอนนี้ก้อหมดหน้าที่หมอแล้วคงจะต้องแล้วแต่หมอที่ตึกใหญ่แล้ว

 ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ รบกวนคุณหมอด้วยน่ะค่ะ

ครับผม ไม่เป็นไรครับ

เช้าวันนี้แม่ดูหน้าตาสดใสขึ้น แม่บอกว่าจะพาฉันไปตึกใหญ่ ถ้าหากฉันพูดกับคุณหมอดี ๆ ฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว

สวัสดีค่ะ หมอชื่ออรุณมาสน่ะค่ะ ทำตัวตามสบายเลย หนูชื่ออินทิราใช่ไหมค่ะ

ค่ะ

คุณหมอท่าทางใจดีท่านนึง ถามเกี่ยวกับชีวิตของฉันมากมาย แต่ฉันเต็มใจที่จะเล่า

เรื่องราวมากมายชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต พรั่งพรูออกมาจากปากของฉันโดยไม่รู้เบื่อ มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก

ฉันเล่าไปพลางยิ้มไป แม้บางทีคำพูดที่ฉันพูดมานอาจดูวกวน แต่ฉันก็เห็นใบหน้าที่เต็มใจที่จะรับฟัง

หนูอยากกลับบ้านไหมค่ะ อินทิรา

อยากค่ะคุณหมอ

งั้นเราต้องมาสัญญากันก่อนดีไหม ก่อนอื่น หนูต้องเชื่อหมอน่ะค่ะ คุณแม่บอกว่าหนูเอายาที่คุณหมอให้ทิ้งทุกวันเลย ต่อไปนี้สัญญากับหมอนะว่าจะไม่ทำอีกแล้ว หมอเองก็จะสัญญาด้วยว่าจะมาคุยกับหนูทุกๆวัน

และอีกไม่เกิน 2 อาทิตย์ หมอก็จะให้หนูกลับบ้านได้ค่ะ

จริงๆเหรอค่ะ

ได้ค่ะ^_^

วันแล้ววันเล่าผ่านพ้นไป ฉันสนิทกับหมอขึ้นเรื่อยๆ ฉันกินยาทุกวัน และเข้าไปในห้องที่เค้าเรียกกันว่า " ห้องบำบัด "

ได้พูดคุยเรื่องต่างๆมากมาย หมอบอกว่าฉันดูดีขึ้นมากจากวันแรกที่เจอ

วันพรุ่งนี้แล้วซินะ ที่ฉันจะได้กลับบ้าน ฉันรู้สึกกลับมาเป็นคนเดิมมากขึ้น ไม่เคยเบลออีกเลย ^_^

แม่เข้ามากอดและบอกรักฉันทุกวัน ฉันก้อรักแม่ แต่ก้อยังมีอายอยู่บ้าง พ่อสัญญาว่าวันพรุ่งนี้จะมารับฉันกลับบ้าน

พ่อเองก้อทำงานหนักแต่ต้องลาหยุดหลายวันเพื่อมาดูแลฉัน ฉันรู้สึกสงสารพ่อแม่จังเลย ต่อไปฉันจะไม่ทำให้ท่านเดือดร้อนแบบนี้อีก

ความจริงท่านทั้งสองก้อรักฉัน พ่อบอกว่าแม่เป็นคนปากแข็ง แต่ก้อรักฉันมาก ฉันคิดว่าแม่คงปากแข็งกับฉันคนเดียวซะละมั้ง อิอิ

ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในบ้าน ฉันคิดถึงบ้านจังเลย

ว่าไงจ๊ะคนสวย กลับมาแล้วเหรอ วิดวิ้ววววววววว

เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาได้ยังไงเนี่ย

พวกเราชาว 3/1 ยินดีต้อนรับจ๊ะ

ขอบใจพวกแกมากๆเลยนะ ขอบใจจริงๆ เอ่อ แล้ววันนั้นไม่โกรธฉันเหรอที่ฉันพูด....

พูดอะไร ไหนใครพูดอะไร โอ้ย ฉันจำไม่ได้หรอกเท่าที่พวกเราจำได้ก้อคือ พวกเราขาดแกไปไม่ได้นะเว้ยแกก้อคือส่วนหนึ่งของเรา ยัยแป้งพูดลอยหน้าลอยตาขึ้นมา

มันทำให้ฉันซาบซึ้งน้ำใจจริงๆ

นี่ยัยหวานรู้มั้ยว่านางมิ้วอ่ะ

แหม่มแกจะพูดขึ้นมาอีกทำไมอีก อย่าไปพูดถึงคนแบบนั้นอีกเลย

เตยอย่าไปว่าแหม่มเลย หวานรับได้ หวานไม่เป็นไรหรอก พูดมาเถอะ

ก้อนางมิ้วนะ พอมันรู้ข่าวว่าแม่แกไปแจ้งตำรวจจะจับพี่แชมป์อะไรเนี่ย

มันก้อเตลิดเปิดเปิงไปเลยนะ คงกลัวความผิดจัดไง ฉันละคิดไว้ไม่มีผิด

อืมๆช่างมันเหอะ หวานว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้เรื่องของอดีตมันเป็นอดีตของมันต่อไปดีมั้ย

แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ นะเพื่อนๆ

อืมๆๆๆๆๆๆๆ จ้า เพื่อนๆทุกวันพูดขึ้นมาพร้อมกัน

หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกราแล้ว ฉันกลับเข้ามาให้ห้อง ห้องดูเรียบร้อยขึ้น แม่คงทนดูไม่ไหว - -*

ฉันถอดเสื้อกันหนาวออก ร้อนซะจริงๆ ฉันเห็นกระดาษแผ่นนึง หล่นลงมา ฉันหยิบขึ้นมาอ่านนี่มันเป็นลายมือของแม่นิ

" หวานลูกรัก บางทีแม่อาจจะทำอะไร หรือพูดอะไรที่รุนแรงไป แม่เสียใจ แม่ไม่รู้ว่าจะทำให้ลูกคิดมาก แต่แม่เป็นห่วงหนูเสมอ

แต่ไปนี้แม่สัญญาว่าจะเชื่อที่หนูพูด แม่จะไม่ตั้งความหวังกับหนูให้สูงเกินไป เพราะแม่รักหนูที่เป็นหนู เพราะหนูเป็นลูกแม่

เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ต่อไปเราจะใช้ใจมองกัน แม่อยากให้บ้านของเราอบอวลไปด้วยความรัก ให้เป็นดังบ้านของหัวใจ "

น้ำตาฉันเริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง แต่ในคราวนี้มันแตกต่างจากครั้งอื่นๆมาก เพราะมันเกิดจากความดีใจที่เปี่ยมล้น

ใช่ค่ะแม่ ต่อไปนี้บ้านของเรา จะเป็นบ้านของหัวใจ