หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #7 : ::อย่ามายุ่ง & เจ็บปวด ::

ระหว่างที่ฉันเดินมากับไอ้หนิงเพื่อนสุดที่แสนจะตะกละตะกลาม ยัยหนิงก็มาสะกิดแขนฉัน

"นี่ๆ แกเห็นไอ้คนที่ชื่อ เอ ห้อง 4.3 หรือเปล่าดูดิ ดูท่าโดนใครอัดมาก็ไม่รู้" ฉันได้ยินชื่อนี้แล้ว รู้สึกเกลียดขึ้นมาทันทีทันใด แต่พอฉันหันไปตามที่ยัยหนิงพูดก็เห็นหน้าตาของมันอ่วมมากๆ เหมือนใครอัดมา และรู้สึกได้ว่าคนที่จะอัดมันต้องแค้นอย่างหนักแน่ๆ นิสัยแบบนี้โดนแบบนี้ก็ดีแล้ว ปากมีแต่คราบเลือด เดินกะเผลกไปห้องน้ำชาย แต่ช่างเถอะมันจะเป็นไงก็ช่างไม่ใช่เรื่องของฉันซักหน่อย

เมื่อไปส่งไอ้หนิงรับประทานอาหารเช้า ช่วง 10 โมง ฉันกำลังจะขึ้นไปบนอาคารที่เรียนก็เห็น ไอ้เอ ยืนอยู่และกวักมือเรียกฉัน ตอนนี้ใบหน้ามันดูอิดโรยมาก ฉันชั่งใจสักครู่ก่อนบอกให้หนิงขึ้นไปก่อน ส่วนฉันกำลังเดินไปหามัน

"มีอะไร" ฉันถามสะบัดเสียง หน้ายังคงเฉยเมย

"ฉันขะ..ขอโทษเรื่องเมื่อวานนี้" ฉันขมวดคิ้วอย่างงงๆ อะไรกันอยู่ๆมาขอโทษ

"ฉันไม่น่าจะทำแบบนั้นกับเธอ ถ้าฉันรู้ว่าเธอมีไอ้นั่นฉันก็ไม่เป็นแบบนั้น" ไอ้เอ ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ แต่มันกลับทำให้ฉันงงไปใหญ่ อะไรกัน

"ดะ..เดี๋ยว ใครทำนายน่ะ" ฉันพูดอย่างตะกุกตะกัก

"ฉันก็ไม่รู้จัก แต่มันบอกว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก" ไอ้เอพูดระรัวเสียงสั่น พลางมือกุมที่ปากของมัน "ฉันขอโทษจริงๆนะ" ตอนนี้ฉันก็สังเกตเห็นตาของมันเป็นสีเขียวจ้ำเหมือนโดนชกที่ตาเช่นกัน

"ฉันเสียใจ" ฉันพูดได้แค่นั้นจริงๆ แต่ไม่ทันทีจะพูดอะไรต่อไอ้เอก็รีบวิ่งไปทันที ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้น มันอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ใครกันถึงต้องทำแบบนั้นแล้วบอกห้ามมายุ่งกับฉันอีก ใครกันนะ ฉันเดินคิดเรื่อยเปื่อย โดยที่ลืมไปเลยว่ากำลังจะมีเรียนกับอาจารย์บนอาคาร ใช่สิ ฉันรีบวิ่งไปเรียนทันที

ระหว่างที่กำลังวิ่งไปอยู่นั้น ฉันก็เห็นไอ้อาร์มกำลังหอบกุหลาบหลายช่ออยู่เต็มมือ น่าหมั่นไส้ชะมัด เอ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อนในสถานการณ์ที่ฉันโดนไอ้เอ…. ใช่ ต้องนายแน่ๆ หึ ฉันจะต้องคุยกับนายให้รู้เรื่องเลย ดูสิกุหลาบตั้งหลายช่อ อ่อใช่สิไอ้บ้าอาร์มมันเป็นดาวโรงเรียนนี่นา ไม่เห็นจะหล่อเลยสู้พี่แฮ็คก็ไม่ได้ (ตอนนี้เธอกำลังพยายามปฏิเสธความจริงค่ะ แหะๆ : คนเขียน)

พอไอ้อาร์มมันเห็นฉันมันก็รีบเดินหนีไปทันที ฉันรีบวิ่งไปให้ทัน

"แฮ่ก ๆๆ เฮ้ย นายเดี๋ยวดิ หยุดก่อน โอ๊ย เหนื่อย" ฉันวิ่งตามมันแล้วก็หยุดเมื่อรู้ว่าตามคงไม่ทัน

"มีอะไร" ฉันเงยหน้ามองหน้าเสียงของบุคคลที่กำลังวิ่งตาม ตอนนี้สังเกตได้ว่ามันเดินมาหาฉันมือเปล่า

"อ้าว แล้วกุหลาบแสนสวยของนายอยู่ไหนหมด" นี่ ฉันถามอะไรลงไปเนี่ย

"ทิ้งแล้ว" ไอ้อาร์มพูดหน้าตาเฉย

"ทิ้ง?" ฉันงงมาก อึ๋ยเสียดายจังเลย เฮ้อ ทิ้งไปได้ไงนะ

"เธอมีอะไร" เออ เกือบลืมคิดอะไรเพลินๆ ไอ้อาร์มก็ถามเสียงห้วนขึ้นทันที

"ฉันก็ไม่อยากจะคุยอะไรกับนายซักเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าไม่มีเรื่องน่ะ" ฉันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเช่นกัน

"เรื่องอะไร" ไอ้อาร์มถามอย่างไม่สะทกสะท้าน ฉันพูดขึ้นพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

"นายชกเอใช่ไหม"ฉันถามเสียงดัง

"เอ.." ไอ้อาร์มพูดชื่อนี้ก็ขมวดคิ้ว "ใคร" มันถามต่ออย่างสั้นๆ ง่ายๆ

"ก็ไอ้ที่มัน…มันมา จูบฉันวันนั้นน่ะ" ฉันพูดอย่างไม่ค่อยราบรื่นนักเมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะคิดทีไรก็คิดแต่เจ็บใจขึ้นมา

"อ๋อ…ทำไม" นี่นายอย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่อง ถามมาได้ไงเนี่ย

"กะ..ก็นายชกมันใช่ไหม" ฉันยิ่งบันดาลโทสะมากขึ้นพร้อมทั้งเบือนสายตาไปที่อื่น ก็ถ้าเห็นหน้าไอ้บ้าอาร์มมันจะทำให้แรงที่ฉันมีอยู่ทั้งหมด ชกหน้ามันเข้า

"ทำไม มันฟ้องเธอเหรอ" ไอ้อาร์มตอนนี้เริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงไม่พอใจ

"นายชกทำไมกันล่ะ ไอ้นั่นมาทำอะไรให้นายน่ะ" ฉันพูดเสียงราบเรียบ

"เดือดร้อนแทนมันหรือไงกัน" ไอ้อาร์มพูดขึ้นพร้อมทั้งจะเดินหนีไป อะไรกันก็ฉันถามนิดหน่อยแค่นี้ทำไมต้องโกรธกันด้วย

"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะเรายังคุยกันไม่จบ ทำไมนายต้องทำไอ้เอมันรุนแรงขนาดนี้ด้วย" ฉันตะโกนพลางวิ่งตามไอ้บ้าอาร์มไป

"สมควรแล้วไม่ใช่" ฉันเกือบหยุดวิ่งไม่ทัน ก็จู่ๆ ไอ้อาร์มก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉัน "นะ..นายว่าไงนะ" ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

"ฉันบอกแล้วไงว่าสมควรแล้ว หูหนวกหรือไงกัน" ไอ้นี่ตะคอกใส่ฉันเลยหรือไง

"แล้วมันทำอะไรให้นายด้วยล่ะ" ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กยังไงก็ไม่รู้สิ ทำไมต้องถามคำถามนี้ซ้ำไปซ้ำมาด้วยนะ

"ยังจะมาถามอีกก็มันมาทำ…" ไอ้อาร์มพูดได้แค่นี้ก็เงียบไป

"ทำอะไร" ฉันสงสัยจึงถามมันต่อ แต่ดูเหมือนว่ามันเงียบไปพักใหญ่ก่อนตอบว่า "เปล่า"

"นี่นายจะไปไหน มันทำอะไร" ฉันตะโกนเสียงดังมากขึ้นแต่เรียกเท่าไหร่ดูเหมือนว่าไอ้อาร์มก็เดินไปไม่หันกลับมา ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปอีก แต่ว่าถ้าหูฉันไม่ผิดรู้สึกว่าไอ้บ้าอาร์มจะตะโกนออกมาว่า "มันทำน้องสาวของฉันไง" หรือว่าฉันจะหูฝาดกันนะ แต่ตอนนี้ฉันได้แต่อมยิ้มและดีใจ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม _ _*

"เธอมีอะไร" เออ เกือบลืมคิดอะไรเพลินๆ ไอ้อาร์มก็ถามเสียงห้วนขึ้นทันที

"ฉันก็ไม่อยากจะคุยอะไรกับนายซักเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าไม่มีเรื่องน่ะ" ฉันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเช่นกัน

"เรื่องอะไร" ไอ้อาร์มถามอย่างไม่สะทกสะท้าน ฉันพูดขึ้นพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

"นายชกเอใช่ไหม"ฉันถามเสียงดัง

"เอ.." ไอ้อาร์มพูดชื่อนี้ก็ขมวดคิ้ว "ใคร" มันถามต่ออย่างสั้นๆ ง่ายๆ

"ก็ไอ้ที่มัน…มันมา จูบฉันวันนั้นน่ะ" ฉันพูดอย่างไม่ค่อยราบรื่นนักเมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะคิดทีไรก็คิดแต่เจ็บใจขึ้นมา

"อ๋อ…ทำไม" นี่นายอย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่อง ถามมาได้ไงเนี่ย

"กะ..ก็นายชกมันใช่ไหม" ฉันยิ่งบันดาลโทสะมากขึ้นพร้อมทั้งเบือนสายตาไปที่อื่น ก็ถ้าเห็นหน้าไอ้บ้าอาร์มมันจะทำให้แรงที่ฉันมีอยู่ทั้งหมด ชกหน้ามันเข้า

"ทำไม มันฟ้องเธอเหรอ" ไอ้อาร์มตอนนี้เริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงไม่พอใจ

"นายชกทำไมกันล่ะ ไอ้นั่นมาทำอะไรให้นายน่ะ" ฉันพูดเสียงราบเรียบ

"เดือดร้อนแทนมันหรือไงกัน" ไอ้อาร์มพูดขึ้นพร้อมทั้งจะเดินหนีไป อะไรกันก็ฉันถามนิดหน่อยแค่นี้ทำไมต้องโกรธกันด้วย

"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะเรายังคุยกันไม่จบ ทำไมนายต้องทำไอ้เอมันรุนแรงขนาดนี้ด้วย" ฉันตะโกนพลางวิ่งตามไอ้บ้าอาร์มไป

"สมควรแล้วไม่ใช่" ฉันเกือบหยุดวิ่งไม่ทัน ก็จู่ๆ ไอ้อาร์มก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉัน "นะ..นายว่าไงนะ" ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

"ฉันบอกแล้วไงว่าสมควรแล้ว หูหนวกหรือไงกัน" ไอ้นี่ตะคอกใส่ฉันเลยหรือไง

"แล้วมันทำอะไรให้นายด้วยล่ะ" ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กยังไงก็ไม่รู้สิ ทำไมต้องถามคำถามนี้ซ้ำไปซ้ำมาด้วยนะ

"ยังจะมาถามอีกก็มันมาทำ…" ไอ้อาร์มพูดได้แค่นี้ก็เงียบไป

"ทำอะไร" ฉันสงสัยจึงถามมันต่อ แต่ดูเหมือนว่ามันเงียบไปพักใหญ่ก่อนตอบว่า "เปล่า"

"นี่นายจะไปไหน มันทำอะไร" ฉันตะโกนเสียงดังมากขึ้นแต่เรียกเท่าไหร่ดูเหมือนว่าไอ้อาร์มก็เดินไปไม่หันกลับมา ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปอีก แต่ว่าถ้าหูฉันไม่ผิดรู้สึกว่าไอ้บ้าอาร์มจะตะโกนออกมาว่า "มันทำน้องสาวของฉันไง" หรือว่าฉันจะหูฝาดกันนะ แต่ตอนนี้ฉันได้แต่อมยิ้มและดีใจ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม _ _*

" ฉันงงมาก อึ๋ยเสียดายจังเลย เฮ้อ ทิ้งไปได้ไงนะ

"เธอมีอะไร" เออ เกือบลืมคิดอะไรเพลินๆ ไอ้อาร์มก็ถามเสียงห้วนขึ้นทันที

"ฉันก็ไม่อยากจะคุยอะไรกับนายซักเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าไม่มีเรื่องน่ะ" ฉันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเช่นกัน

"เรื่องอะไร" ไอ้อาร์มถามอย่างไม่สะทกสะท้าน ฉันพูดขึ้นพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

"นายชกเอใช่ไหม"ฉันถามเสียงดัง

"เอ.." ไอ้อาร์มพูดชื่อนี้ก็ขมวดคิ้ว "ใคร" มันถามต่ออย่างสั้นๆ ง่ายๆ

"ก็ไอ้ที่มัน…มันมา จูบฉันวันนั้นน่ะ" ฉันพูดอย่างไม่ค่อยราบรื่นนักเมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะคิดทีไรก็คิดแต่เจ็บใจขึ้นมา

"อ๋อ…ทำไม" นี่นายอย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่อง ถามมาได้ไงเนี่ย

"กะ..ก็นายชกมันใช่ไหม" ฉันยิ่งบันดาลโทสะมากขึ้นพร้อมทั้งเบือนสายตาไปที่อื่น ก็ถ้าเห็นหน้าไอ้บ้าอาร์มมันจะทำให้แรงที่ฉันมีอยู่ทั้งหมด ชกหน้ามันเข้า

"ทำไม มันฟ้องเธอเหรอ" ไอ้อาร์มตอนนี้เริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงไม่พอใจ

"นายชกทำไมกันล่ะ ไอ้นั่นมาทำอะไรให้นายน่ะ" ฉันพูดเสียงราบเรียบ

"เดือดร้อนแทนมันหรือไงกัน" ไอ้อาร์มพูดขึ้นพร้อมทั้งจะเดินหนีไป อะไรกันก็ฉันถามนิดหน่อยแค่นี้ทำไมต้องโกรธกันด้วย

"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะเรายังคุยกันไม่จบ ทำไมนายต้องทำไอ้เอมันรุนแรงขนาดนี้ด้วย" ฉันตะโกนพลางวิ่งตามไอ้บ้าอาร์มไป

"สมควรแล้วไม่ใช่" ฉันเกือบหยุดวิ่งไม่ทัน ก็จู่ๆ ไอ้อาร์มก็หยุดเดินและหันมามองหน้าฉัน "นะ..นายว่าไงนะ" ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

"ฉันบอกแล้วไงว่าสมควรแล้ว หูหนวกหรือไงกัน" ไอ้นี่ตะคอกใส่ฉันเลยหรือไง

"แล้วมันทำอะไรให้นายด้วยล่ะ" ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กยังไงก็ไม่รู้สิ ทำไมต้องถามคำถามนี้ซ้ำไปซ้ำมาด้วยนะ

"ยังจะมาถามอีกก็มันมาทำ…" ไอ้อาร์มพูดได้แค่นี้ก็เงียบไป

"ทำอะไร" ฉันสงสัยจึงถามมันต่อ แต่ดูเหมือนว่ามันเงียบไปพักใหญ่ก่อนตอบว่า "เปล่า"

"นี่นายจะไปไหน มันทำอะไร" ฉันตะโกนเสียงดังมากขึ้นแต่เรียกเท่าไหร่ดูเหมือนว่าไอ้อาร์มก็เดินไปไม่หันกลับมา ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปอีก แต่ว่าถ้าหูฉันไม่ผิดรู้สึกว่าไอ้บ้าอาร์มจะตะโกนออกมาว่า "มันทำน้องสาวของฉันไง" หรือว่าฉันจะหูฝาดกันนะ แต่ตอนนี้ฉันได้แต่อมยิ้มและดีใจ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม _ _*

"โอ๊ย เหนื่อยชะมัด ปวดหัวก็ปวด" ไอ้หนิงพูดขึ้นขณะที่ฉันกับเพื่อนๆทุกคนลุกจากเก้าอี้เพราะเตรียมตัวจะกลับบ้านกัน

"นี่ๆ งั้นเอางี้ดิแกไปนอนบ้านฉันดีมะ" ฉันถามหยอกเล่นๆ ไอ้หนิงก็ตาโต เพื่อนๆในกลุ่มฉันทำเสียงเจี้ยวจ้าว

"จริงเหรอ ไอ้เฟริ์น" ไอ้หนิงทำเสียงดีใจ ก็ไม่ดีใจได้ไงล่ะ ก็ถ้าไปนอนบ้านฉัน แน่นอนมันก็ต้องเจอไอ้บ้าอาร์มสุดหล่อของมันอยู่แล้ว

"ไม่มีทาง" ฉันพูดแค่นั้นก็หัวเราะออกมา ทำให้หนิงกับเพื่อนๆวิ่งตามจับฉัน ส่วนฉันนะเหรอจะอยู่ให้จับทำไมก็เลยรีบวิ่งไปทางประตูของห้องเรียน แต่ฉันก็รู้สึกว่าวิ่งไปชนคนหนึ่ง

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น พลางเงยหน้าขึ้น อ๋ายๆๆ ^_^ พี่แฮ็คสุดหล่อของฉานนน ตอนนี้เพื่อนในห้องพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ จะอะไรขนาดนั้นวะ

"เป็นไรหรือเปล่าครับ น้องเฟริ์น" พี่แฮ็คพูดพลางอมยิ้ม ฉันได้แต่หัวเราะ

"ไม่เป็นไรค่ะ" ไอ้วุ้นเส้นพูดขึ้น อะไรวะ เค้าถามฉันไม่ใช่ถามแก แต่ดูเหมือนพี่แฮ็คไม่ได้ว่าอะไรมาก

"วันนี้พี่ไปส่งบ้านนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้น ฉันทำหน้างง "เฟริ์นเหรอคะ" ฉันชี้ตัวเอง พี่แฮ็คพยักหน้า ตายแล้ว สวรรค์ได้โปรด พี่แฮ็คดาวโรงเรียนจะมาส่งฉันถึงบ้าน ตายแล้ว (เฮ้ยๆ ใจเย็นไว้เฟริ์น) ตอนนี้ทุกคนพากันกรี๊ดกันยกใหญ่ ฉันรีบอุดหูไว้ไม่งั้นเสียง 16 หลอดของเจ้าหล่อนมีหวังทำให้เส้นเสียงหูของฉันขาดผึงแน่นอน

"กลับด้วยกันนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ไปเลยไอ้เฟริ์น" ตอนนี้ไอ้หนิงกระซิบข้างหูของฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับ ตกลงว่าวันนี้ตอนเย็นฉันเดินกลับบ้านกับพี่แฮ็ค โอ๊ย ช่างน่ารักอะไรปานนี้ โชคเข้าข้างไอ้เฟริ์นจริงๆ แต่พอมาถึงหน้าบ้านก็เจอเข้ากับไอ้อาร์มที่มารออยู่หน้าบ้าน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ มันจะมารอฉันทำไมกัน อืมๆ เอาเป็นว่ามันมายืนอยู่หน้าบ้านละกัน พอเห็นฉันยืนอยู่กับพี่แฮ็คก็รีบเดินมาฉุดแขนฉันเข้าบ้านทันที ส่วนพี่แฮ็คก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก

"นี่นาย ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธ์…" ฉันพูดขณะพยายามจะเอามือของไอ้บ้าอาร์มออกจากแขน

"ฉันบอกให้เข้าไปไงเล่า" ครั้งนี้ไอ้อาร์มตวาดเสียงดัง และฉันรู้สึกสายตาที่น่ากลัวและจริงจังเป็นครั้งแรกของไอ้อาร์ม มันอิจฉาละสิที่เห็นดาวโรงเรียนมาส่งฉัน เอ๊ะ แต่ว่านายก็เป็นไม่ใช่ หรือว่า กลัวไม่ได้เป็นดาวโรงเรียนละมั้ง หึ

ฉันเลยหน้าบึ้งเดินไปนั่งที่โซฟาข้างในรอ พอไอ้บ้าอาร์มเห็นดังนั้นก็จึงเดินไปหน้าบ้านพูดอะไรกับพี่แฮ็คก็ไม่รู้ สักพักก็เห็นมันเดินเข้ามา มันชำเลืองมองฉันก่อนจะทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินไปชั้นบนทันที

"หยุดนะ" ฉันพูดขึ้นและมันก็ชะงักแล้วก็หันมา

"นายทำแบบนี้ทำไม พี่แฮ็คอุตสาห์มาส่งฉัน" ฉันพูดมองหน้าไอ้บ้าอาร์ม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ตะโกนอะไรออกมา

"นี่นายพูดสิ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" ฉันตะเบ็งเสียงมากขึ้น

"ชอบมันเหรอ" อยู่ๆ ไอ้บ้าอาร์มก็ถามขึ้น แต่ดูสีหน้าไม่ได้เยาะเย้ย หรือว่ากล่าว แต่จากความรู้สึกของฉันมันทำหน้าตาเจ็บปวดมาก ไอ้อาร์มทำหน้าแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลบๆ บางอย่างขึ้นมาในใจ ฉันเงียบมันก็เงียบ

"ฉันน่ารังเกียจมากใช่ไหม" ฉันตกใจมาก อะไรกัน ฉันไม่ได้ให้มันเกิดเป็นแบบนี้นะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองผิดขึ้นมา

"เอ่อ..คือ..ฉัน" ฉันพูดได้แค่นั้นไอ้อาร์มก็พูดขึ้นมาอีก

"ใช่สิ ฉันมันไม่สำคัญเหมือนไอ้พี่แฮ็คของเธอ เธอคงกลัวว่าฉันจะมาแย่งความรักของพ่อเธอใช่มั้ย"

"เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" ฉันพูดเสียงสั่น

"แล้วทำไมเธอถึงรังเกียจฉันมากด้วย หา" ตอนนี้ไอ้อาร์มทำสีหน้าดูเจ็บปวดมากขึ้น อะไรกัน แต่อยู่ๆ ฉันก็พูดโพล่งออกมา

"ฉันไม่ได้เกลียดนาย" ฉันพูดอะไรออกมา ฉันรู้สึกใจเต้นจัง แต่อยู่ๆใบหน้าขาวๆของไอ้บ้าอาร์มที่ทำหน้าตาเจ็บปวดตอนนนี้กลับอมยิ้มขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าเป็นอีกครั้งหนึ่งที่เห็นมันยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

"ขอบใจเธอมากยัยเปี๊ยก" ไอ้บ้า เรียกฉันแบบนี้อีกแล้วนะ เหอะ "เปี๊ยะ" เสียงของนิ้วไอ้บ้าอาร์มดีดเข้าที่หน้าผากของฉัน

"ฉันเจ็บนะ" ฉันพูดพลางใช้มือคลำหัวป้อยๆ ไอ้อาร์มหัวเราะในลำคอก่อนเดินขึ้นไปชั้น 2 ทำให้ฉันลืมไปเลยว่าจะคุยกับมันเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันทำไมต้องรู้สึกเจ็บด้วยเวลาที่ไอ้บ้านี่เสียใจ ไม่เข้าใจ โอ๊ยคิดแล้วปวดหัวตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้าแล้วน่ะ

………………………………………………………………………………………………………………

"นี่ๆ งั้นเอางี้ดิแกไปนอนบ้านฉันดีมะ" ฉันถามหยอกเล่นๆ ไอ้หนิงก็ตาโต เพื่อนๆในกลุ่มฉันทำเสียงเจี้ยวจ้าว

"จริงเหรอ ไอ้เฟริ์น" ไอ้หนิงทำเสียงดีใจ ก็ไม่ดีใจได้ไงล่ะ ก็ถ้าไปนอนบ้านฉัน แน่นอนมันก็ต้องเจอไอ้บ้าอาร์มสุดหล่อของมันอยู่แล้ว

"ไม่มีทาง" ฉันพูดแค่นั้นก็หัวเราะออกมา ทำให้หนิงกับเพื่อนๆวิ่งตามจับฉัน ส่วนฉันนะเหรอจะอยู่ให้จับทำไมก็เลยรีบวิ่งไปทางประตูของห้องเรียน แต่ฉันก็รู้สึกว่าวิ่งไปชนคนหนึ่ง

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น พลางเงยหน้าขึ้น อ๋ายๆๆ ^_^ พี่แฮ็คสุดหล่อของฉานนน ตอนนี้เพื่อนในห้องพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ จะอะไรขนาดนั้นวะ

"เป็นไรหรือเปล่าครับ น้องเฟริ์น" พี่แฮ็คพูดพลางอมยิ้ม ฉันได้แต่หัวเราะ

"ไม่เป็นไรค่ะ" ไอ้วุ้นเส้นพูดขึ้น อะไรวะ เค้าถามฉันไม่ใช่ถามแก แต่ดูเหมือนพี่แฮ็คไม่ได้ว่าอะไรมาก

"วันนี้พี่ไปส่งบ้านนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้น ฉันทำหน้างง "เฟริ์นเหรอคะ" ฉันชี้ตัวเอง พี่แฮ็คพยักหน้า ตายแล้ว สวรรค์ได้โปรด พี่แฮ็คดาวโรงเรียนจะมาส่งฉันถึงบ้าน ตายแล้ว (เฮ้ยๆ ใจเย็นไว้เฟริ์น) ตอนนี้ทุกคนพากันกรี๊ดกันยกใหญ่ ฉันรีบอุดหูไว้ไม่งั้นเสียง 16 หลอดของเจ้าหล่อนมีหวังทำให้เส้นเสียงหูของฉันขาดผึงแน่นอน

"กลับด้วยกันนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ไปเลยไอ้เฟริ์น" ตอนนี้ไอ้หนิงกระซิบข้างหูของฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับ ตกลงว่าวันนี้ตอนเย็นฉันเดินกลับบ้านกับพี่แฮ็ค โอ๊ย ช่างน่ารักอะไรปานนี้ โชคเข้าข้างไอ้เฟริ์นจริงๆ แต่พอมาถึงหน้าบ้านก็เจอเข้ากับไอ้อาร์มที่มารออยู่หน้าบ้าน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ มันจะมารอฉันทำไมกัน อืมๆ เอาเป็นว่ามันมายืนอยู่หน้าบ้านละกัน พอเห็นฉันยืนอยู่กับพี่แฮ็คก็รีบเดินมาฉุดแขนฉันเข้าบ้านทันที ส่วนพี่แฮ็คก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก

"นี่นาย ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธ์…" ฉันพูดขณะพยายามจะเอามือของไอ้บ้าอาร์มออกจากแขน

"ฉันบอกให้เข้าไปไงเล่า" ครั้งนี้ไอ้อาร์มตวาดเสียงดัง และฉันรู้สึกสายตาที่น่ากลัวและจริงจังเป็นครั้งแรกของไอ้อาร์ม มันอิจฉาละสิที่เห็นดาวโรงเรียนมาส่งฉัน เอ๊ะ แต่ว่านายก็เป็นไม่ใช่ หรือว่า กลัวไม่ได้เป็นดาวโรงเรียนละมั้ง หึ

ฉันเลยหน้าบึ้งเดินไปนั่งที่โซฟาข้างในรอ พอไอ้บ้าอาร์มเห็นดังนั้นก็จึงเดินไปหน้าบ้านพูดอะไรกับพี่แฮ็คก็ไม่รู้ สักพักก็เห็นมันเดินเข้ามา มันชำเลืองมองฉันก่อนจะทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินไปชั้นบนทันที

"หยุดนะ" ฉันพูดขึ้นและมันก็ชะงักแล้วก็หันมา

"นายทำแบบนี้ทำไม พี่แฮ็คอุตสาห์มาส่งฉัน" ฉันพูดมองหน้าไอ้บ้าอาร์ม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ตะโกนอะไรออกมา

"นี่นายพูดสิ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" ฉันตะเบ็งเสียงมากขึ้น

"ชอบมันเหรอ" อยู่ๆ ไอ้บ้าอาร์มก็ถามขึ้น แต่ดูสีหน้าไม่ได้เยาะเย้ย หรือว่ากล่าว แต่จากความรู้สึกของฉันมันทำหน้าตาเจ็บปวดมาก ไอ้อาร์มทำหน้าแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลบๆ บางอย่างขึ้นมาในใจ ฉันเงียบมันก็เงียบ

"ฉันน่ารังเกียจมากใช่ไหม" ฉันตกใจมาก อะไรกัน ฉันไม่ได้ให้มันเกิดเป็นแบบนี้นะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองผิดขึ้นมา

"เอ่อ..คือ..ฉัน" ฉันพูดได้แค่นั้นไอ้อาร์มก็พูดขึ้นมาอีก

"ใช่สิ ฉันมันไม่สำคัญเหมือนไอ้พี่แฮ็คของเธอ เธอคงกลัวว่าฉันจะมาแย่งความรักของพ่อเธอใช่มั้ย"

"เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" ฉันพูดเสียงสั่น

"แล้วทำไมเธอถึงรังเกียจฉันมากด้วย หา" ตอนนี้ไอ้อาร์มทำสีหน้าดูเจ็บปวดมากขึ้น อะไรกัน แต่อยู่ๆ ฉันก็พูดโพล่งออกมา

"ฉันไม่ได้เกลียดนาย" ฉันพูดอะไรออกมา ฉันรู้สึกใจเต้นจัง แต่อยู่ๆใบหน้าขาวๆของไอ้บ้าอาร์มที่ทำหน้าตาเจ็บปวดตอนนนี้กลับอมยิ้มขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าเป็นอีกครั้งหนึ่งที่เห็นมันยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

"ขอบใจเธอมากยัยเปี๊ยก" ไอ้บ้า เรียกฉันแบบนี้อีกแล้วนะ เหอะ "เปี๊ยะ" เสียงของนิ้วไอ้บ้าอาร์มดีดเข้าที่หน้าผากของฉัน

"ฉันเจ็บนะ" ฉันพูดพลางใช้มือคลำหัวป้อยๆ ไอ้อาร์มหัวเราะในลำคอก่อนเดินขึ้นไปชั้น 2 ทำให้ฉันลืมไปเลยว่าจะคุยกับมันเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันทำไมต้องรู้สึกเจ็บด้วยเวลาที่ไอ้บ้านี่เสียใจ ไม่เข้าใจ โอ๊ยคิดแล้วปวดหัวตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้าแล้วน่ะ

………………………………………………………………………………………………………………

"นี่ๆ งั้นเอางี้ดิแกไปนอนบ้านฉันดีมะ" ฉันถามหยอกเล่นๆ ไอ้หนิงก็ตาโต เพื่อนๆในกลุ่มฉันทำเสียงเจี้ยวจ้าว

"จริงเหรอ ไอ้เฟริ์น" ไอ้หนิงทำเสียงดีใจ ก็ไม่ดีใจได้ไงล่ะ ก็ถ้าไปนอนบ้านฉัน แน่นอนมันก็ต้องเจอไอ้บ้าอาร์มสุดหล่อของมันอยู่แล้ว

"ไม่มีทาง" ฉันพูดแค่นั้นก็หัวเราะออกมา ทำให้หนิงกับเพื่อนๆวิ่งตามจับฉัน ส่วนฉันนะเหรอจะอยู่ให้จับทำไมก็เลยรีบวิ่งไปทางประตูของห้องเรียน แต่ฉันก็รู้สึกว่าวิ่งไปชนคนหนึ่ง

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น พลางเงยหน้าขึ้น อ๋ายๆๆ ^_^ พี่แฮ็คสุดหล่อของฉานนน ตอนนี้เพื่อนในห้องพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ จะอะไรขนาดนั้นวะ

"เป็นไรหรือเปล่าครับ น้องเฟริ์น" พี่แฮ็คพูดพลางอมยิ้ม ฉันได้แต่หัวเราะ

"ไม่เป็นไรค่ะ" ไอ้วุ้นเส้นพูดขึ้น อะไรวะ เค้าถามฉันไม่ใช่ถามแก แต่ดูเหมือนพี่แฮ็คไม่ได้ว่าอะไรมาก

"วันนี้พี่ไปส่งบ้านนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้น ฉันทำหน้างง "เฟริ์นเหรอคะ" ฉันชี้ตัวเอง พี่แฮ็คพยักหน้า ตายแล้ว สวรรค์ได้โปรด พี่แฮ็คดาวโรงเรียนจะมาส่งฉันถึงบ้าน ตายแล้ว (เฮ้ยๆ ใจเย็นไว้เฟริ์น) ตอนนี้ทุกคนพากันกรี๊ดกันยกใหญ่ ฉันรีบอุดหูไว้ไม่งั้นเสียง 16 หลอดของเจ้าหล่อนมีหวังทำให้เส้นเสียงหูของฉันขาดผึงแน่นอน

"กลับด้วยกันนะครับ" พี่แฮ็คเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ไปเลยไอ้เฟริ์น" ตอนนี้ไอ้หนิงกระซิบข้างหูของฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับ ตกลงว่าวันนี้ตอนเย็นฉันเดินกลับบ้านกับพี่แฮ็ค โอ๊ย ช่างน่ารักอะไรปานนี้ โชคเข้าข้างไอ้เฟริ์นจริงๆ แต่พอมาถึงหน้าบ้านก็เจอเข้ากับไอ้อาร์มที่มารออยู่หน้าบ้าน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ มันจะมารอฉันทำไมกัน อืมๆ เอาเป็นว่ามันมายืนอยู่หน้าบ้านละกัน พอเห็นฉันยืนอยู่กับพี่แฮ็คก็รีบเดินมาฉุดแขนฉันเข้าบ้านทันที ส่วนพี่แฮ็คก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก

"นี่นาย ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธ์…" ฉันพูดขณะพยายามจะเอามือของไอ้บ้าอาร์มออกจากแขน

"ฉันบอกให้เข้าไปไงเล่า" ครั้งนี้ไอ้อาร์มตวาดเสียงดัง และฉันรู้สึกสายตาที่น่ากลัวและจริงจังเป็นครั้งแรกของไอ้อาร์ม มันอิจฉาละสิที่เห็นดาวโรงเรียนมาส่งฉัน เอ๊ะ แต่ว่านายก็เป็นไม่ใช่ หรือว่า กลัวไม่ได้เป็นดาวโรงเรียนละมั้ง หึ

ฉันเลยหน้าบึ้งเดินไปนั่งที่โซฟาข้างในรอ พอไอ้บ้าอาร์มเห็นดังนั้นก็จึงเดินไปหน้าบ้านพูดอะไรกับพี่แฮ็คก็ไม่รู้ สักพักก็เห็นมันเดินเข้ามา มันชำเลืองมองฉันก่อนจะทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินไปชั้นบนทันที

"หยุดนะ" ฉันพูดขึ้นและมันก็ชะงักแล้วก็หันมา

"นายทำแบบนี้ทำไม พี่แฮ็คอุตสาห์มาส่งฉัน" ฉันพูดมองหน้าไอ้บ้าอาร์ม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ตะโกนอะไรออกมา

"นี่นายพูดสิ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" ฉันตะเบ็งเสียงมากขึ้น

"ชอบมันเหรอ" อยู่ๆ ไอ้บ้าอาร์มก็ถามขึ้น แต่ดูสีหน้าไม่ได้เยาะเย้ย หรือว่ากล่าว แต่จากความรู้สึกของฉันมันทำหน้าตาเจ็บปวดมาก ไอ้อาร์มทำหน้าแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลบๆ บางอย่างขึ้นมาในใจ ฉันเงียบมันก็เงียบ

"ฉันน่ารังเกียจมากใช่ไหม" ฉันตกใจมาก อะไรกัน ฉันไม่ได้ให้มันเกิดเป็นแบบนี้นะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองผิดขึ้นมา

"เอ่อ..คือ..ฉัน" ฉันพูดได้แค่นั้นไอ้อาร์มก็พูดขึ้นมาอีก

"ใช่สิ ฉันมันไม่สำคัญเหมือนไอ้พี่แฮ็คของเธอ เธอคงกลัวว่าฉันจะมาแย่งความรักของพ่อเธอใช่มั้ย"

"เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" ฉันพูดเสียงสั่น

"แล้วทำไมเธอถึงรังเกียจฉันมากด้วย หา" ตอนนี้ไอ้อาร์มทำสีหน้าดูเจ็บปวดมากขึ้น อะไรกัน แต่อยู่ๆ ฉันก็พูดโพล่งออกมา

"ฉันไม่ได้เกลียดนาย" ฉันพูดอะไรออกมา ฉันรู้สึกใจเต้นจัง แต่อยู่ๆใบหน้าขาวๆของไอ้บ้าอาร์มที่ทำหน้าตาเจ็บปวดตอนนนี้กลับอมยิ้มขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าเป็นอีกครั้งหนึ่งที่เห็นมันยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

"ขอบใจเธอมากยัยเปี๊ยก" ไอ้บ้า เรียกฉันแบบนี้อีกแล้วนะ เหอะ "เปี๊ยะ" เสียงของนิ้วไอ้บ้าอาร์มดีดเข้าที่หน้าผากของฉัน

"ฉันเจ็บนะ" ฉันพูดพลางใช้มือคลำหัวป้อยๆ ไอ้อาร์มหัวเราะในลำคอก่อนเดินขึ้นไปชั้น 2 ทำให้ฉันลืมไปเลยว่าจะคุยกับมันเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันทำไมต้องรู้สึกเจ็บด้วยเวลาที่ไอ้บ้านี่เสียใจ ไม่เข้าใจ โอ๊ยคิดแล้วปวดหัวตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้าแล้วน่ะ

………………………………………………………………………………………………………………